Bölüm müziği;First Aid Kit-My Silver Lining
Yeni bölümle karşınızdayım.Bugün ard arda iki bölüm sizi bekliyor.Olayların akışı ve gizemlerin seyri hafiften de olsa kendini göstermeye başladı.Bakalım sizin bu olaylarla ilgili yorumlarınız neler olacak?Daha fazla konuyu uzatmadan sizi yeni bölüme alıyor ve iyi okumalar diliyorum.Beğeni ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin.Keyifli okumalar:)
ciddikediler hesabımızda bulunan Kamuflaj adlı hikayemize sizleri bekliyoruz:)
*****
"Kapının önündeyim fıstık bekliyorum." Abimin aramasıyla bizim grupla vedalaşmış Derin'i de yanağından öpmüş ve çıkmıştım.Abimle akşam yemeği için babamlara gidecektik ve haftalardır görmediğim abimi oldukça özlediğimi farketmiştim.
Koşar adımlarla çıktığım okulun girişinde gördüğüm son model beyaz arabaya yönelip binmem sadece birkaç dakikamı almıştım.
Karşımda gördüğüm abim Asrın Egeli'yle birebir aynı olan mavilerimiz birbirini bulmuştu.Birebir olan tek şey gözlerimizdi o koyu kumral saçları ve beyaz teniyle benden oldukça farklıydı.Gözlerinde gördüğüm gülümseme aynısını benim gözlerimde bulmuş gibiydi.
"Abilerin hası.Çok özlemişim ya." Sarılıp yanaklarından öptüğüm abim "Ben de çok özlemişim fıstık.Bu arada sen daha mı bir güzelleşmişsin ne?" Şakayla karışık beğeniyle bakan şöför koltuğundaki abime gülümsedim.
"Her zamanki halim abicim." Benim bu kendimi beğenmiş tavrıma sesli bir kahkaha atmış ve trafiğe karışmıştı.
Araba çocukluğumun en güzel zamanlarının geçtiği ama ne yazık ki bu yılların kısa sürdüğü üç katlı büyük bir bahçeye ve havuza sahip villanın önünde durunca varmak istediğimiz noktaya varmıştık.Abimle ikimiz de boşanmış ailelerin çocuklarıydık ve biliyorduk ki birbirimizi ikimizden başka kimse tam olarak anlayamazdı.Annelerimiz ve babamız tekrar evlenmiş ve kendilerine yeni hayatlar kurmuşlardı.Biz de iki hayat arasında gidip gelen ve kendini asla tam olarak bir aileye bağlı hissedemeyen iki kader arkadaşıydık.Kardeşlerimizi her ne kadar çok sevsek de biliyorduk ki birbirimiz için olan bağlılığımız çok daha başkaydı.
Biz çalmadan açılan kapı Ada'nın bizi gözleri yollarda beklediğinin kanıtı gibiydi.Ergenlik çağında olan kız kardeşimi karşımda büyük bir mutlulukla görmek benim de yüzümde bir sırıtmaya sebep olmuştu.
"Ablaaaa!Çok özledim." Boynuma atlayan minyon kumral kıza ve sevimli yüzüne baktığımda içimde bir mutluluğun filizlenmesine engel olamadım.Ada bize çok düşkündü ve onun bu koca evde yalnız oluşu içimi hep burkmuş küçük kız kardeşimle hep ilgilenmeme sebep olmuştu.
"Ben de çok özledim seni ablacım."Ada'nın hemen arkasından beliren annesi Selma Abla'ya da gülümsemiştim.
"Selma abla nasılsın?" Selma abla da kumral saçlarının çevrelediği yüzündeki kahveleriyle bana gülümsemişti.
"İyiyim güzelim.Hadi geçin içeri kapıda beklemeyin."
İlerleyen dakikalarda yemek masası hazırlanırken ben de babama sarılmış oturuyordum.Bu son birkaç haftada abimle bana birebir mavi gözlerini aktaran bu adamı çok özlemiştim.
"Nasıl geçti tatil prenses?"
"İyiydi babacım hatta çok iyi."
"Mutlu olup bazı şeyleri atlatmana çok sevindim." Herkesin kastettiği ve pür dikkat merak ettiği tek şey Melih'in ayrılığı ve ardından tuttuğum yas süreciydi.Şuan kafamda saatlerdir aramayan bir Atlas Aladağ düşüncesi Melih Biçer'i gölgede bırakmakla kalmamış kısa sürede üstüne ölü toprağını bir daha kaldırılmamak üzere atmıştı.Kıkırdamama engel olamadım ve şaşkın gözlerle bakan babama Melih kim dercesine elimi salladım.
Tam o sırada çalan kapı zili bize misafirlerimizin geldiği haberini vermişti.Herkesin ayaklanmasıyla babamın arkadaşı ve ailesini beklemeye başlamıştık.Salonun kapısından önce orta yaşlarda bir adam girmişti.Babam adama yönelip hemen sarılmış ardından konuşmaya başlamıştı.
"Yılmaz hoşgeldiniz." Babamın sesindeki sevinç pırıltılarından bu gelen arkadaşını ne kadar çok sevdiği anlaşılıyordu.Adının Asuman olduğunu öğrendiğim kadının da içeri girmesi ve bizimle selamlaşmasının ardından karşımda gördüğüm kişiyle resmen ama resmen şoka girmiştim.
Dağınık kumral saçlar ve haylaz pırıltıların olduğu mavi gözler.Bunlara eşlik eden alaycı ve çapkın bir gülüş.
Karşımdaki Poyraz Demirci'den başkası değildi.
Şaşkınlığın etkisiyle çarpılan ifadem ve sesimle konuşmama engel olamamıştım.
"Poyraz?" Keyifli ifadesinden bu akşam beni göreceğini bildiğinin farkına varmıştım.Süprize uğrayan tek kişi bendim.
"Azra nasılsın?"demiş ve iki yanağımdan samimiyetle öpmüştü.
"İyiyim Poyraz sen nasılsın?"
"Ben de gayet iyiyim." demiş ve sadece benim duyabileceğim bir sesle kulağıma fısıldamıştı."Seni gördüm daha iyi oldum."
Oldukça şaşkın çıkan babamın sesiyle benim gibi etrafımdaki herkesin-Poyraz hariç-bu durumu beklemedikleri belliydi.
"Siz tanışıyor musunuz?"
"Evet baba Bodrum'da bir mekanda tanışma fırsatı bulmuştuk."
"Ne güzel.Hadi masaya geçelim ve bize nasıl tanıştığınızı anlatın." Babamın bu cümlesinin ardından Poyraz'la sadece ikimizin anlayacağı bir imayla bakışmış ve Atlas gibi bir ayrıntıyı şuan burada açmaması gerektiğini mavilerimle onun mavilerine vurgulamıştım.Karşımda anlayışla bakan gözlerden bu mesajı fazlasıyla aldığı belli oluyordu.
Yemek bitmiş ve herkes salondaki koltuklara geçmişti.Babamın Poyraz hakkındaki yorumları ve onunla konuşma biçimi Poyraz'ı fazlasıyla sevip taktir ettiğini gösteriyordu.Su içmek için mutfağa geçtiğim bir sırada arkamda hissettiğim hisle geriye dönmüştüm.Poyraz çarpık gülümsemesiyle bana göz kırpmış ardından kendini tezgaha yaslayarak karşıma geçmişti.
"Ee güzel surat neler yapıyorsun görüşmeyeli?" Onun bana taktığı bu lakaba gülmeden edemedim.
"Neyi merak ediyorsun Poyraz?"
"Konuya direk gireceğim Azra çünkü bunu zaten yakında öğreneceksin ama ilk benden duysan daha iyi olur sanırım.Babalarımızın bizi bir araya getirmelerinin bir amacı var." Kaşlarımı çatmış ve amaçlarını anlamaya çalışmıştım.
"Ne gibi bir amaç?"
"Anla işte.Ben mezun oldum ve her ne kadar istemesem de babamın işlerini devralmak üzereyim ve senin de üniversitede son senen.Babalarımızın da yeni kurmayı düşündükleri ortaklık ve ekonomik birçok kaynağın birleşmesi ile bizi birbirimize
düşünüyorlar." Şaşkınlıktan ağzım bir karış açılmış ve birkaç dakika cevap vermekte zorlanmıştım.
"Sen ciddi misin?"
"Hiç olmadığım kadar."demiş ve her zamanki keyifli ifadesiyle konuşmaya devam etmişti.
"Babamın bana böyle bir evliliği uygun göreceğini ve bunun için de ısrarcı olacağını tahmin etmiştim ama tahmin etmediğim şey bu kişinin sen olacağındı.Tamamen tesadüf sonucu olan bu karşılaşma acaba diyorum bize kaderin bir oyunu mu?" Poyraz'ın bugün kurduğu her cümle beni ummadık yerlerden vuruyor şaşkınlık üstüne şaşkınlık yaşamama sebep oluyordu.
Poyraz ardından bana yaklaştı ve hemen dibimde bitti.Gözlerine bakmak için başımı kaldırmış ve ilk defa Poyraz'ın bakışlarında gördüğüm ciddiyet garip hissettirmişti.
"Atlas Aladağ ile aranızda ne var bilmiyorum.Ama o herifin ilk kez birini sahiplendiğini görmek beni baya şaşırttı.Senin de ona karşı boş olmadığın ve bu aranızdaki ilişki her neyse bunu gizli tuttuğunuz belli." Yanağıma sarkan bir tutam saçı kulağımın arkasına sıkıştırmış ve daha da ciddi bir ifadeyle konuşmasını devam ettirmişti.
"Sadece ama sadece sana diyeceğim tek şey dikkatli ol güzel surat.O Atlas Aladağ ve senin eski sevgilin Melih Biçer'e benzemez." Poyraz resmen beni araştırmıştı ve Melih'e kadar her şeyi öğrenmişti.
"Bu konu hakkında konuşmak istemiyorum Poyraz." Ciddi ifademe ve kızgın gözlerime karşı yüzünde sadece çapkın bir gülümseme belirmişti.
"İstersen ben ve yakışıklılığımdan konuşabiliriz." Onun bu keyifli sesine ve doğal ifadesine sadece gülmüştüm.
"Şapşalsın." Başını geriye atıp gür bir kahkaha attı.
"Şaka gibi.Bu kelimenin bana denilince mutlu olacağım aklımın ucundan geçmezdi." Kıkırdayarak omzuna vurmuş ve salona geri dönmek üzere yanından ayrılmıştım.
Salona girer girmez masanın üstündeki telefonumun çalmasıyla kalbimdeki heyecanı bastırabilmemin mümkünatı yoktu.Bu heyecan ancak ve ancak onun,kahramanımın,Atlas'ın sesini duyarsam geçebilirdi.
Telefon ekranında gördüğüm isimle heyecanım bin kat daha artmıştı arayan Atlas'tı ve ben sırıtmama engel olamıyordum.İzin isteyip yanlarından ayrıldığım ailem ve misafirler içerisinden gerçekleri bilen ve bana imayla bakan Poyraz'a aynı imayla karşılık verdim.İkimiz de kim için bu kadar heyecanlandığımı çok iyi biliyorduk.
"Atlas?" Hole çıkmış ve konuşmaya başlamıştım.
"Niye bu kadar geç açtın denizkızı?" Bu tınılı,hoş ve ciddi sese göz kapaklarımı hazla titretmeme engel olamamıştım.
"Babamlara geldim akşam yemeğinde misafirlerimiz vardı.Yanlarında hemen açamadım telefonu."
"Anlıyorum güzelim.Bugün ben de seni yeterince habersiz bıraktığımın farkındayım."
"Farkında olmana sevindim." Gür kahkahası kulaklarımı doldurduğunda ben de kıkırtıma engel olamamıştım.
"Elimde olmayan sebeplerden ötürü denizkızı.Sadece ama sadece elimde olmayan ve düzeltmek zorunda olduğum sebepler.Haftaya da bir bakanla görüşme var.Her şey üst üste gelince de seni arayamadım güzelim."İç çekmiş ve tekrar konuşmaya başlamıştı.Bu sefer sesi daha da keyifliydi.
"Yarın sana bir sürprizim var.Yarın akşam yine aynı saatte seni evinin önünden alırım ve bu sefer istediğin gibi giyinebilirsin." Keyifle başlayan cümle sonlara doğru arzudan koyulaşmış bir sese ev sahipliği yapmıştı.Atlas'ın niyeti belliydi ve bu niyet beni korkuttuğu kadar heyecanlandırıyordu da.Bu heyecanı beynimde,kalbimde,ruhumda ve bedenimin en altlarında,en derinlerimde hissetmiştim.Sonra da beynimde hatıralarda hissettiğim ses ruhumun en derinlerinde yankısını bulmuştu.
'Ben her zaman istediğimi alırım denizkızı!'
Evet Atlas artık istediğini alacaktı sanırım.
*****
Bölümü beğendiyseniz lütfen votelemeyi unutmayın:)