Αλ: Μην κλαις. Δεν θα αφήσω να σου συμβεί κάτι. Στο είπα, δεν στο είπα;
Της πέρασε το σκοινί πάλι γύρω από τους καρπούς,πιο χαλαρό αυτή τη φορά. Πήρε βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμήσει. Πριν καλά καλά το καταλάβει, ο Αλέξανδρος της σκούπισε απαλά τα μάτια και εξαφάνισε τα τελευταία δάκρυα της. Της χαμογέλασε αμυδρά και πέρασε μια ακόμη φορά τον αντίχειρα του κάτω από τα μάτια της. Δεν τον είχε συνηθίσει έτσι. Τον κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει τι μπορεί να νιώθει. Ήταν ευγενικός μαζί της, ήρεμος, ότι είχε να κάνει όμως με τον Στέφανο τον τρανταζε, τον άλλαζε εντελώς. Την έπιασε από τον αγκώνα και την οδήγησε έξω από την μικρή αποθήκη. Το κεφάλι της την πονούσε ακόμα και με δυσκολία αντιλήφθηκε πόσες πόρτες πέρασαν. Σύντομα το φως του ήλιου χτυπούσε το πρόσωπο της και δεν ήταν πλέον μόνοι τους. Ο Αλέξανδρος έβαλε το σώμα της μπροστά στο δικό του και φώναξε στους άνδρες που ήταν λίγα μέτρα μακριά.
Αλ: Εδώ είμαστε και 'μεις.
Την παρότρυνε να πλησιάσουν και όσο μικραινε η απόσταση, τόσο πιο σφιχτό γινόταν το κράτημα του, τόσο πιο σίγουρη ήταν ότι ο ένας από τους δύο ήταν σίγουρα ο Στέφανος.
Ελ: Στέφανε...
Η φωνή της βγήκε σαν ψίθυρος.
Οι δύο άνδρες που την έφεραν εδώ ήταν τώρα μπροστά του. Ήταν φανερά εκνευρισμενοι και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι καλό. Ο Στέφανος όμως διατηρούσε ως συνήθως τον έλεγχο του. Όταν πλησίασαν τα μάτια του καρφωθηκαν πάνω της και ύστερα στον Αλέξανδρο πίσω της.
#: Μην καθυστερείς και δώσε μας το εμπόρευμα.
Φώναξε ο ένας από τους άντρες και τον σημάδεψε με το όπλο του.
Στ: Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς.
Καρφωνε ακόμα τον Αλέξανδρο αδιαφορώντας για τον άνδρα που τον απειλούσε. Δεν περίμενε να τους την φέρει έτσι ο Αλέξανδρος και αυτό τον εκνεύρισε περισσότερο. Έσφιξε τις γροθιές του.
Στ: Γιατί δεν ρωτάς αυτόν;
Ο άνδρας κοίταξε για μια στιγμή τον συνεργάτη του και ύστερα τον Αλέξανδρο. Όταν έλαβε την επιβεβαίωση που έψαχνε στο βλέμμα του, πλησίασε τον Στέφανο και τον χτύπησε με μια μπουνιά.
Η καρδιά της σφιχτηκε.
Το πρόσωπο του παραμορφωθηκε από τον πόνο. Μια έκφραση αηδίας είχε ζωγραφιστει. Δεν θα το άφηνε έτσι. Έπιασε τον τύπο που τον χτύπησε από το γιακά και λίγο πριν τον κάνει ένα με το πάτωμα ακούστηκε ο κρότος ενός όπλου ακριβώς πίσω του.
Δη: Φτάνει!
Ο Δημήτρης έφτασε την κατάλληλη στιγμή. Κρατούσε το δικό του όπλο στο χέρι και φαινόταν αποφασισμενος. Πρώτη φορά η Έλενα τον έβλεπε έτσι. Εξοργισμενο και μπερδεμένο ταυτόχρονα. Αποφασισμενο και χωρίς ίχνος του χαλαρού Δημήτρη που αυτή ήξερε.
Δη: Ποιοι είστε και τι θέλετε;
#: Έχετε κάτι που μας ανήκει.
Ο Αλέξανδρος ξεροκαταπιε και προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Μέσα του έτρεμε. Δεν είχε υπολογίσει ότι θα αναμιχθεί και ο αδερφός του.
Αλ: Αυτός το έχει.
Έδειξε τον Στέφανο και τα βλέμματα όλων βρέθηκαν πάνω του.
Δη: Τι διαολο κανεις;
Ο Δημήτρης παρατήρησε το σώμα της Έλενας που χρησιμοποιουσε ως ασπίδα και ήταν φανερό ότι είχε απογοητευτεί με την συμπεριφορά του Αλέξανδρου.
Απτόητος όμως συνέχισε.
Αλ: Ο Στέφανος έχει το εμπόρευμα.
Τα όπλα των ανδρών στραφηκαν ξανά στον Στέφανο. Εκείνος που συνειδητοποιησε τις προθέσεις του πλησίασε τον Αλέξανδρο.
Στ: Σοβαρά;...Είσαι τόσο δειλός που δεν μπορείς να με αντιμετωπισεις; Βάζεις αυτούς να κάνουν αυτό που δεν μπορείς εσύ;...Και θες να λέγεσαι άνδρας;
Με τα μάτια του ο Αλέξανδρος τον σκότωνε χίλιες φορές κάθε μέρα. Με τα μάτια όμως. Έδειχνε το μίσος απέναντι του αλλά ποτέ δεν το έκανε πράξη στο παρελθόν. Ήθελε να το κάνει απλά δεν έβρισκε το θάρρος. Και τώρα...Τώρα τι;
Αλ: Σου αξίζει να πας στο κόλαση.
Έβγαλε το όπλο που είχε στη ζώνη του και σημάδεψε τον Στέφανο. Η οργή τον πλημμυριζε και ήθελε τόσο απεγνωσμένα να τον εκδικηθεί που οι φωνές της Έλενας έμοιαζαν σαν ψίθυροι. Αυτή πάλευε να ξεφύγει από το κράτημα του. Πάλευε να τον σταματήσει. Ο Αλέξανδρος όμως τυφλωμενος από το πάθος για εκδίκηση τη έσπρωξε στα πλάγια το το σώμα της βρέθηκε στη γη.
Ο Δημήτρης φώναζε το όνομα του Αλέξανδρου, ακόμα και τώρα που είχε στραφεί εναντίον τους προσπαθούσε να τον συνετησει. Ο Στέφανος απλά στεκόταν μπροστά από τον Αλέξανδρο και το στόμα του σχηματιζε ευθεία γραμμή. Ήξερε ότι δεν θα πατούσε την σκανδάλη. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζε...
Μέσα σε όλη αυτή τη ταραχή, ακούστηκε μόνο ένας κρότος.
Και η σφαίρα πέρασε μέσα από το σώμα του Αλέξανδρου.
Οι δύο άνδρες που λίγο πριν τους απειλουσαν, τώρα είχαν εξαφανιστεί.
Μεμιάς ο Αλέξανδρος ήταν στο χώμα.
Έβγαινε πολύ αίμα από την πληγή του και ο Δημήτρης έτρεξε γρήγορα κοντά του. Προσπαθούσε να κλείσει την πληγή με ύφασμα αλλά ήταν φανερό ότι δεν θα τα κατάφερνε. Ήταν φοβισμένος και κρατούσε το χέρι του ελπίζοντας ότι ο μεγάλος του αδερφός θα τον έσωζε μια ακόμη φορά. Μάταια όμως.
Αφησε την τελευταία του πνοή λίγα λεπτά μετά τον πυροβολισμό.
Την ίδια στιγμή η Έλενα είχε κουλουριαστει στην αγκαλιά του Στέφανου και προσευχοταν. Τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν.
Στεκοντουσαν πίσω από τον Δημήτρη που παρέμενε γονατισμενος δίπλα από το πτώμα του αδερφού του. Το κλίμα ήταν βαρύ. Η μυρωδιά του αίματος της έφερνε αναγουλα και ήδη ένιωθε ένα πόνο στο κάτω μέρος της κοιλιάς της. Ο πόνος σύντομα έγινε πιο έντονος και την ζαλιζε. Γατζωθηκε πάνω στον Στέφανο προσπαθώντας να διατηρήσει τις αισθήσεις της. Δεν τα κατάφερνε όμως. Λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις κοίταξε κάτω και πρόσεξε ότι υπήρχε μια κηλίδα αίματος ανάμεσα στα πόδια της.
Ελ: Στέφανε...
[...]
Κάποιος χαϊδευε τα μαλλιά της. Ένα απαλό άγγιγμα γεμάτο ανησυχία.
Τρεμοπαιξε τα βλέφαρα της και τα άνοιξε αργά.
Ελ: Μαρίζα.
Μα: Εδώ είμαι.
Της χαμογέλασε αχνά αλλά το χαμόγελο δεν έφτανε τα μάτια της.
Η Έλενα κοίταξε τριγύρω. Πάλι νοσοκομείο. Είχε συνηθίσει πλέον...Τουλάχιστον δεν είχε καλώδια και ορούς αυτή τη φορά. Ακούμπησε το χέρι στη κοιλιά της προσπαθώντας να δικαιολογήσει την περίεργη αίσθηση.
Μα: Όλα είναι καλά.
Η Έλενα την κοίταξε δυσπιστη.
Μα: Το εννοώ. Ήταν απλά ένα σοκ.
Ελ: Είναι καλά;
Υπήρχε απόγνωση στη φωνή της.
Μα: Ναι είναι καλά. Και το μωρό και εσύ.
Ξεφυσηξε ανακουφισμενη και χαιδεψε την κοιλιά της. Αυτό το πλασματακι θα το προστάτευε πάσι θυσία.
Ελ: Πώς είναι ο Δημήτρης; Ο Στέφανος;
Μα: Προσπαθούν να το χωνεψουν. Ο Δημήτρης...Δεν το λες και καλά. Λίγο τον είδα όταν σας έφερε. Ο Στέφανος παραμένει...
Ελ: Ανεπηρεαστος;
Μα: Αναίσθητος, θα έλεγα.
Αναδευτηκε στη καρέκλα της και ξανακοιταξε την ξαπλωμένη φίλη της συμπονετικα.
Μα: Εσύ πως είσαι;
Ελ: Στεναχωρημενη και ανακουφισμενη ταυτόχρονα.
Ακούμπησε μια ακόμη φορά την κοιλιά της λες και αυτό της έδινε την δύναμη που χρειαζόταν.
Ελ: Που είναι ο Στέφανος;
Μα: Είπε ότι θα πάει να βρει τον γιατρό για να δούμε αν πρέπει να μείνεις.
Την κοίταξε αστραπιαία και πετάχτηκε σχεδόν.
Ελ: Όχι! Μαρίζα δεν πρέπει ο Στέφανος να βρει τον γιατρό! Δεν έχει ιδέα ακόμα για το μωρό...
Μα: Δεν του είπες!;
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα.
Την ίδια στιγμή.
Στ: Είπατε ότι δεν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας.
#: Θα συνιστούσα να παραμείνει στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους. Τα εξωτερικά της τραύματα επουλωνονται αλλά καταλαβαινετε την θέση μου. Δεν υπάρχει πρόβλημα τόσο με την ίδια όσο και με το έμβρυο. Και ως υπεύθυνος-
Στ: Συγγνώμη δεν άκουσα καλά...
#: Εννοώ ότι το μωρό ίσως είναι ακόμα αδύναμο από την ταραχή που υπέστη η μητέρα.
"Το μωρό..."
Από τα πρώτα κιόλας λόγια μια λέξη έμεινε στο μυαλό του. Έπαιζε και έπαιζε χωρίς να ακούει πραγματικά τα λόγια του γιατρού. Στεκόταν με δυσκολία και εχασκε. Σταδιακά συνειδητοποιουσε τι του είχαν μόλις πει...
Το σαγόνι του σφιχτηκε και τα χέρια του σχημάτισαν μπουνιές. Ιδρώτας τον ελουζε και ξαφνικά ήταν λες και του στερουσαν το οξυγόνο. Κάποια στιγμή ένιωσε ένα κράτημα στο μπράτσο σε μια προσπάθεια του γιατρού να τον συνεφέρει αλλά τραβήχτηκε βίαια και ακούμπησε στον τοίχο πίσω του. Προσπαθούσε να βρει μια εξήγηση. Κάτι που να αποδεικνύει ότι όλα είναι ένα κακόγουστο αστείο. Το βλέμμα του απλανες αλλά σκοτεινό δεν περνούσε απαρατήρητο. Έκρυβε πολλά από πίσω. Οι ανάσες του έγιναν πιο κοφτές και απότομες.
Μα: Γιατρέ!
Η φωνή της Μαρίζας ήταν λες και τον χτύπησε και αμέσως την κάρφωσε με το βλέμμα του.
Την έβλεπε να τρέχει από την άκρη του διαδρόμου λες και εξαρτωνταν η ζωή της. Στην πραγματικότητα όμως έτρεχε για να σώσει το μυστικό της φίλης της και αυτό τον εξόργισε περισσότερο. Ορθωσε το ανάστημα του και περίμενε να τους πλησιάσει.
Όταν έφτασε κοντά φάνηκε ικανοποιημενη με τον εαυτό της μέχρι που αντίκρισε τον Στέφανο.
Τα μάτια της γουρλωσαν και δίστασε να πει το οτιδήποτε.
Στ: Γιατρέ δεν θα σας χρειαστούμε άλλο.
Έπιασε την Μαρίζα από το μπράτσο και την έσυρε λίγο πιο πέρα κολλωντας την στον τοίχο.
Στ: Πόσο καιρό;
Ρώτησε προσπαθώντας να διατηρήσει τον όσο έλεγχο του είχε μείνει.
Περνούσε κόσμος αλλά δεν φαίνεται να τον ένοιαζε.
Μα: Δεν κατάλαβα τι ρωτάς ακριβώς...
Στ: Πόσο καιρό!;
Ρώτησε πιο επιτακτικά χάνοντας και την πιο μικρή στάλα αυτοελέγχου.
Μα: Καλύτερα να τα πείτε οι δύο σας.
Ψιθύρισε κάπως μαζεμένα. Φοβόταν και τώρα καταλάβαινε τις υπερβολές της Έλενας.
Ένιωσε να τρανταζεται όταν εκείνος κοπανησε με δύναμη τον τοίχο πίσω της αλλά σοκαριστηκε όταν τον είδε να της γυρνάει πλάτη και να φεύγει προς την έξοδο.
Θα ορκιζοταν ότι μετά από τόσα ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε έτσι.
Σοκαρισμενη ακόμα βάδισε αργά για το δωμάτιο της φίλης της.
Ελ: Μαρίζα; Τι έγινε, γιατί είσαι έτσι;
Ηταν άσπρη σαν το πανί.
Μα: Ξέρει.
Ψέλλισε ακουμπωντας στην κλειστή πόρτα πίσω της.
=====================
Επανήλθαν δυναμικά μπορώ να πω.
Χάσαμε τον Αλέξανδρο....Δεν τον πολυσυμπαθουσα ούτως ή άλλως αλλά όσο να ναι ήταν βασικό πρόσωπο.
Να βρε που ανησυχουσατε! Παιδί σας μελετουσα...Βέβαια...ο Στέφανος επηξε στον ενθουσιασμό τόσο που τριήμερο γλέντι θα στήσει! 😱
Και αυτός και ο Δημήτρης δεν θα βρίσκονται σε καλή ψυχολογική κατάσταση...πχ του Στέφανου κόντεψε να του σαλεψει, για να πούμε και του στραβού το δίκιο.
*Ευχαριστώ για όλη την υποστήριξη-υπομονή που έχετε και όσο για το επόμενο, ελπίζω απλά να είναι μέσα στον Νοέμβριο😢*
See you!
💑💏👶😅