Bir yerlerde güzel vedalar edilebiliyordu akşam üzerileri fesleğen kokusu eşliğinde, bir bahar tazeliğinde. Kısa ömürlü aşklar olur ya tek baharlık, aynı öyle bir vedadır bazıları. Kısa ömürlüdür, dopdoludur, içinizi ansızın fazlasıyla kaplamış da giderken neyi söküp çıkardığını bilmediğiniz.
Her zaman aşk, sevgi değildir ki edilen vedalar. Bahar zamanları bir esintidir bazen, bir akşamüzeridir tazeliğinde üşüdüğünüz, bir kitaptır bazen bittiğinde heyecanla anlayamadığınız. İçten içe bir boşluk sarmalar etrafınızı tarifini bile dolduramayacağınız. Sorulan tek şey "neden?" olabilir ki çoğumuzun da en çok kullandığı yegane sorudur: Neden?
Hani şair olsam diyeceğim ki :
Gelirken sormadın neden diye, Giderken bu soru neden?
Bir yakarmadır belki de"Hoşça kal" diyememek esintinin gidişine, bir dostluğun bitişine, başlamadan keşke başlasa dediğimiz ilişkilerin tükenivermesine.
Peki ne kalmalı elimizde?
Vedalar alıp götürdükçe bizden dilim dilim, kesip ayırdıkça parça parça umutlarımızı ne yapmalıyız? İsyan etme, pes etme bir dost sesi mi tutmalı ellerimizden? Oysa beklenen sadece biraz mutluluğu kanımıza yayacak umut değil mi?
Sorma, sorgulama, isyan etme, hayır kendi kendini dinleme vesaire vesaire...
Kim dedi kendi içimizde pes etmeyeceğimizi.
Ama öyle bir dingin kalmalı ki insan, bilmemeli kimseler kendinden bile gittiğini. Susmalı gürültüde kendi içinde, çünkü önce ne istediğini haykırabilmeli o gürültünün içinden. Canı istiyorsa ağlamalı gülerken, canı istiyorsa gülmeli herkes "Neden?"feryat figan ederken. Ama önce kendine söyleyemediklerini söyleyebilmeli üstünü en kalın kilimlerle örterken.
Bir dost tavsiyesi, ağla, gül, eğlen, kabuğuna çekil ama bunları yaparken kimin ne diyeceğini umursama içinden geleni dinle o susuyorken, ya da bir köşede saklanıyorken.
Asla Pes etme umutlar tükenene kadar yaşamaya her daim değer. En umutsuz anımızda bile umudumuzun kıvılcımından olan sabrımız bir yandan "Dur,dinle!" derken.