Kelimelerin Fısıltısı-2

129- uzun zaman sonra...

Bazen insanın oturup da birisiyle bir iki çift kelam etmeye ihtiyacı oluyor. Bu bahsettiğim yapılmak için yapılan muhabbetler ya da görüşmek için buluşulan görüşmeler değil; yani zorunluluk barındırmayan aksine istek barındıran muhabbetler, görüşmeler. Bazen oturup birileriyle muhabbet etmek, bir şeyler paylaşmak istersiniz; siz sırf anlatmış olmak için anlatmayacaksınızdır, karşınızdaki de sırf dinlemek için dinlemeyecektir sizi; siz gerçekten paylaşmak istediğiniz için paylaşacak, o da sizinle bir şeyler paylaşmaktan mutluluk duyduğu için size eşlik edecektir. Bazen insan çok ihtiyaç duyuyor böyle muhabbetler edebileceği birine. 
Bugün oturdum eski güzel günlere döndüm; çünkü bazı günler yeniden yeniden hatırlanmaya değecek kadar güzeldi gerçekten de. Oturdum o günleri kendime anlattım. Unuttuğum ne çok şey varmış fark ettim de; bazen unuttuklarımı hatırlattım kendime anlatırken, bazen de o ezbere bildiğim günleri en başından ayrıntısıyla anlattım yeniden. Anlatırken bazen o günlerin heyecanını, mutluluğunu yeniden hissettim, bazen de unuttuklarımı hatırladıkça şaşkınlıklar yaşadım. Ne güzel günler, ne güzel hisler yaşattırılmış bana bir kez daha fark ettim. Düşündüm de bazı zamanlar bu güzel hisleri, günleri unutup da nasıl da kırabiliyorduk birbirimizi; bunu sadece insanlar adına değil, kendi adıma da düşündüm. Bazen benim de gereksiz yere kırıldığım, fazla kırılgan davrandığım zamanlar oluyordu; bütün o gereksiz, o günleri hiçe sayan kırgınlıklarımı bir kenara attım bugün. Ömrümün geri kalanı için yeni bir başlangıç yazdım bugün, kırgınlıklarımı yeniden hatırlamayacağım günler ve umuyorumki bugünden itibaren fazla kırgınlıklar da olmaz hayatımda; kırgınlıklar illaki oluyordu hayatta ama benim korktuğum ne kadar zaman geçerse geçsin ansızın kendini hatırlatan kırgınlıklardı. Bir insanı sinirlendirmekten değil, kırmaktan korkmak gerekiyordu; sinir, öfke geçiyordu da kırgınlıklar geçmeyebiliyordu; kırgınlıklarınızı da unutuyordunuz elbet ama ansızın bir köşeden geçerken ya da benzer bir olay karşısında yeniden hatırlatabiliyordu kırgınlıklarınız kendini. Ben bütün o basit, anlamsız kırgınlıklarımı bugün fırlatıp bir kenara attım ve çürümeye bıraktım ama umuyorumki bu kırgınlıklar tekrarlanmaz. 
Söylediğim gibi insanın bazen oturup birileriyle muhabbet etmeye, bir şeyler paylaşmaya ihtiyacı oluyor. İtiraf etmesi bana ne kadar güçsüzlükmüş gibi gelirse gelsin, yine de itiraf edeceğim işte, özlediğim bazı şeyler var yalan değil... Özlüyorum diye de eskisi gibi çırpınacak halde değilim artık, geçen zamanla birlikte bazı noktalarda fazla yorgun düştüm; eskisi gibi kimseye de artık uzun uzun yazılar yazamıyorum mesela. Oturuyorum ve öylece özlediklerimi düşünüyorum; bir tür ellerimdeki her şeyi zamanın ellerine sunmuşum gibi. Öyle işte, bazen insan oturup da birisiyle bir iki çift kelam etmeye çok ihtiyaç duyuyor...