sumasabay sa musika ang mga taong nanonood sa pag-awit ni ethan, hindi maikakaila na mag kadugo sila dahil sa ganda ng kanilang mga tinig
"Everyone, we wanna say thank you for coming this night. this is the end of our singing career because of our personal lives. I am so proud to say in front of you all that I want to be a full time husband for my wife, I wanna take care of her and no need to hide from the flash of cameras, I love this career but I am more in love with my wife Alliyah Strafford. " kumaway si Ethan sa crowd at kasabay nun ang pag tutok ng camera sa audience kung saan naka-upo si Alli katabi si ate Verna at mommy Jane.
"again, let's all welcome our vocalist, Mr. Vien Tristan Strafford" muling lumabas si Vien galing sa back stage, nag palit na ito ng damit, he is now just wearing a simple black shirt and jeans.
Ethan give the microphone to Vien, nag tapikan lang ang dalawa at nag senyasan, Vien look at the crowd as if he was looking for someone, he sigh. "this song is for you, I hope you can hear me. and to all of our fans, thank you very much for coming to our last concert, good evening and good night"
the instrument starts to play, "my queen, I am now letting you go" napatakip ako ng bibig ng sabihin niya ang mga salitang iyon.
"tingin mo ba Troy mapatawad din niya ko sa nagawa ko?" tanong ko kay Troy na sumisimsim sa kopita niya, hindi ko inalis ang tingin ko sa umaawit na si Vien, pansin dito ang sakit sa bawat lirikong binibitawan niya
"If I was him Steph, honestly. I'll get mad at you, ianalisan mo ko ng karapatan sa sarili kong anak sa mahabang panahon, hindi kaylan man magiging sapat ang salitang sorry sa ginawa mo" sinsero nitong sabi na lalong nag pasam ng loob ko, hindi ko na alam ang gagawin ko, kung ipakilala ko na ang mga bata, matanggap kaya niya ang mga ito?
"hindi ko naman ginusto na ilayo siya sa mg anak namin Troy, ikaw alam mo yan, you where there nung araw na sasabihin ko na sana sa kanya na nabuntis niya ako, Troy, willing ako masaktan nung mga panahon na yun basta masabi ko lang sakanya na magka-kaanak na kami,"
**
Only know you've been high when you're feeling low
Only hate the road when you're missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go ooooh ooooh oh no
"pro sana hindi mo tinago ng ganito katagal Steph. kahit baliktarin pa natin ang mundo, siya parin ang dahilan kung bakit mayroon kang kambal, pero sa nakikita ko ngayon, he already let you go, ibinaba niya ang reputsyon niya para sakapatawaran mo, sana kapag umamin ka na, siya namn ang kaya kang patawarin"
Cause you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go
**
hindi ako dinalaw ng antok ng gabing iyon, bina-bagabag ako ng mga salitang binitawan ni Troy, hindi ko alam kung kaya nga akong patawarin ni Vien sa pag-tago sa mga bata. basta ang tanging alam ko ngayon ay ipa-paalam ko na sakanya ang tungkol sa mga anak niya.
halos alas tres na ko nakatulog, kung iyon ay tulog na matatawag, kaylangan ko ng bumangon kahit sobrang antok pa dahil alas dyes ng umaga ang flight namin patungo sa Maynila. pumasok ako ng banyo para maligo at makapag ayos na malamang gising ba ang kambal dahil tanghale na rin naman, nakita ko ang repleksyon ko sa salamin, mukha akong zombie, napansin ko rin na mas pumayat pa ko ngayon, maputla at walang kulay. gusto kong maiyak sa itsura ko pero narinig ko ang boses ng anak kong kumakatok sa pintuan.
"mommy? breakfast is ready?" sigaw ni Ice
"I'll just take a shower baby, una na kayo ni kuya mo and papa troy" I remove my clothes, feeling ko mas dumami pa pasa sa katawan ko.
"sige mommy"
naupo ako sa toilet bowl kasabay ng pang-hihina ko, "oh God, not now please" mahina kong dasal, my tears start falling, my body is weak as hell, I can't even move my arms and I can feel a hot liquid dripping from my nose I wiped it with my hand and saw a blood on it. I forced myself to stand and go to my medicine cabinet and drink one of my medicine.
unti-unting kumakalma ang sakit sa katawan ko at kaya ko na rin maka galaw kahit papaano, I should bring my medicines with me all the time, nang maramdaman kong ayos na ko ay pinag patuloy ko na ang pag ligo ko, we need to go now dahil kung hindi malalate kami sa flight namin.
lumabas ako ng kwarto at pinilit maging masigla sa harap ng kambal na ngayon ay nanonood ng cartoon, naka-bihis narin sila at handa ng umalis, until now they don't have idea that I'll be bringing them to Manila.
"kids, let's go" agaw ko sa pansin nila pareho, pinatay ni Vaughn ang T.v at kinuha ang traveling bag sa tabi ni Ice.
"mommy san po ba tayo pupunta? tapos na po ba yung work mo dito?" sunod sunod na tanong nito,
"hindi pa baby, but I can work even without here, nakita ko naman na yung tinatayong hotel, madali na yun" tumango lang ito at sumunod na a kuya niya para makababa na sa parking lot ng hotel sa kotse. pag-labas ko ng unit namin, nakita kong nakatingin sakin si Troy, para itong pulis na may inililitis sa tingin.
"you look sick?" umiling lang ako dito at ngumiti
"sigurado ka ba? kaya mo bang bumyahe? we can rebook your flight," hinawakan ko ang kamay nito at inakap
"Troy, thank you huh, for everything, balik ka na ng Australia, Meg miss you already, and I know you missed her too, kaya ko na dito, padala mo nalang si Anna to supervise the project, ngayon ko sisimulan ang pag babago sa buhay ng kambal" tumango ito at hinalikan ang ulo ko,
"are you sure, you okay here alone? I still can stay here for you and for the kids" tinapik ko ang balikat nito at nginitian, a genuine one
"I promise you we'll be okay here, uwi ka na, bumuo ka na ng sarili mong pamilya, my cousin is waiting for you"
hinatid kami ni Troy hanggang airport, my kids never stop asking where we are going, but I keep my mouth shut and tell them secret. my daughter talks a lot while my son looks so irritated because of her sister.
"anak okay ka lang?" tanong ko kay Vaughn na ngayon ay tulala , hindi man lan ito sumagot o kumurap man lang, sinundan ko ng tingin ang tinititigan niya, kumpulan lang naman ito ng mga tao, mukhang may pinag kakaguluhan base narin sa mga ngiti nila, hinayaan ko nalang siyang tignan ito. kinuha ko ang phone ko at tinawagan si Grace
"hello ma'am, " magalang nitong sagot sa kabilang linya
"Grace, any updates from him?" i heard her sigh
"I'm sorry ma'am but until now he's not answering my calls and e-mail, I ask his secretary, she said that Mr. Strafford is no where to found right now."
napakunot ako ng noo sa sinabi nito
"what do you mean Grace?" biglang kumabog sa hindi malamang dahilan ang dib-dib ko
"ma'am, he never come back after his last concert there in Cebu" napanganga ako sa sinabi nito,
"yung last concert niya dito sa Cebu ginanap?" I saw on my peripheral vission that my daughter run towards to the crowd. "I'll call you later Grace bye" pinatay ko na ito at sinundan ang kambal na ngayon ay nag tatakbo sa kumpulan ng tao
"Vaughn, Venice come back here," sigaw ko sa dalawa pero parang walang narinig dahil patuloy lang sila sa pag takbo, my kids try to go near to the crowd, there are lots of securities around, mukhang bigatin ang binabantayan ng mga ito,
nanlamig ako at parang tinakasan ng bait ng makilala kung sino ang pinag kakaguluhan ng mga tao, I tried to go near to my kids who are now in front of them, masyadong marami ang tao kaya hindi agad ako maka singit.
"hi sir, can we have your signature po?" my daughter got their attention, Eon kneal in from of my kids
"hi kiddos, who's with you?" I saw how he smile, bihira ngumiti si eon lalo na sa mha hindi naman niya kilala, napasinghap ang mga tao sa ginawa nito
"hmm, sir our mom is there waiting for our flight," my son answered him, Eon pat his head
"just call me tito Eon, what is your name?" Damon went beside Eon, also mommy jane and ate Verna, wala si Ethan, Alli, at Vien
"my name is Vaughn Seymoure and this is my sister Venice Serenity Bustamante" shock is written on their faces, napatayo si Eon dahil sa narinig
this is not the way I wanted them to meet, this is all so wrong.
******