Darkest Secret

labing-isa

Hindi namin natapos ang meeting dahil ng pakawalan ako ni Vien agad kong nilisan ang building, he tried to stop me pero pinigilan rin siya ng mga pinsan niya, nakita pa ko ni Camille at plano kong kausapin ngunit sinenyasan ko lang siya, agad akong pumara ng taxi at nag pahatid sa airport, halos isang oras pa ang hihintayin ko bago ang flight ko.

I can't stop my tears from falling. Simula ng umuwi ako dito puro luha na ang nagagawa ko, wala pang isang linggo suko na ako. I e-mail my secretary to tell the Straffords' that I drop the contract, hindi ko na bibilhin ang shares ng company, wala na kong plano mag pakita ulit kay Vien, I will let my lawyer talk to him about our annulment,

15 mins. before 2pm ng tawagin ang fight ko, today I decided to stay in Cebu before going to Callifornia, then go back to Australia, doon, masaya ako kasama ng kambal

**
When I arrive at Cebu, agad akong sinalubong ng driver ni Matthew para dalhin sa hotel, nag padaan muna ako sa drive thru para makabili ng pag kaen, I dont eat yet at sobrang gutom na ako, I receive a video call from Troy. agad bumungad sa'kin ang ķaka-ibang backround

"Asan ka?yung mga bata?" Agad kong tanong dito, he smile at me like a joker,

"May pinuntahan lang kami ng mga kids, they are fine, natutulog lang sila napagod sa byahe e" tumango nalang ako dito, may tiwala naman ako kay Troy kaya walang problema kung saan sila mag punta

"Okay, bakit ka tumawag?"

"Tatanong ko lang kung nasa Cebu ka na ba"

"yahp, already at the lobby" i ask the receptionist for my room key card,

"Okay good, sige na end ko na bye" napangiwi ako ng patayin nalang nito bigla ang tawag, bastos talaga kahit kaylan.

Agad kong ini-swipe ang card at pumasok, I was thrilled when I heard some laughs inside

"What the hell.? May multo ba dito?" I'm not scared of ghost, ahh yeah sometimes

Biglang bumukas ang ilaw na lalong nag pakaba sakin, "huhu ano ba tong hotel na pinili ni Matthew, di ako nainform na may mumu" mas lalong lumakas ang mga tawa na nag pakunot sa noo ko, I somehow heard that giggles, at mas lalo akong nanlamig ng makita ang kambal sa harap ko

"Mommy/honey" the screem in unison

"Oh my God"  napaluha ako ng makita ang kambal, oh how i miss them so much, these tears are for happiness seing them right now.

"Surprice mommy, we really miss you so much" bulong ni Ice ng akapin ako nito

Naging masaya ang araw ko dahil sa kambal kahit may bumabagabag pa sa isip ko ng dahil kay Vien, lumabas kami ng mga bata at namasyal muna bukas nalang ako mag sisimulang mag trabaho.

Our stay in Cebu went well, naayos ko na rin ang mga kailangan sa itinatayo naming hotel, plano kong isama ang mga bata sa Callifornia kapag pinuntahan ko si Sena.

nawalan ako ng balita about sa Airline dahil hindi sumagot si Vien sa e-mails ng secretary ko, he did not cooperate with my lawyer too, halos isang buwan na ang nakakalipas simula ng huli kaming mag kita, the kids enjoy Cebu and wanted to travel on Manila, gusto daw nilang makita kung saan ako lumaki, but I hesitated to bring them there, natatakot ako na baka may maka kita sakanila, hindi sa tinatago ko sila, yes sa tatay nila, pero hindi sa ibang tao, I am so proud that I have a twins.

"Honey, sige na, bring us to Manila" pangungulit ni Vaughn sakin

"ask me anywhere, but not in Manila" bumusangot ito at padabog na naupo sa sofa

"but we want there, we wanted to go to ocean park. my friend Anthon went there, and it so beautiful mom, please, allow us" pakiusap naman ni Ice, pwede ko naman silang dalhin sa Manila but I'm afraid Vien caught us, hindi ko maitatanggi na hindi niya anak ang kambal dahil kamukha niya ang mga ito, mula sa tangos na ilong at sa silver nilang mata hindi maiipag kakaila ang pag kaka hawig nila

"let's just find some ocean park, ask me to go to Hong Kong Disney land, to Tagaytay, to Japan, anywhere kids, kahit saan wag lang sa maynila." I saw how Vaughn tried to stop her sister from crying, kahit gusto ko silang pag-bigyan ayoko naman sumugal, hindi pa ko handa para mag-kita ang mag-aama.

hinila ni Vaughn si Ice papunta sa kwarto nila, I saw how Troy look disgusted on what I've done, lumapit ito at pinamewangan ako.

"not now Troy," agad kong sabi dito ngunit para itong walang narinig

"hanggang kailan mo itatago sakanila? hanggang kailan ka mag dadahilan na panget sa Manila pero ang totoo nandun ang tatay nila, na natatakot lang yung mommy nila na makilala nila yung tatay nila " halata na ang galit sa pananalita nito, even I alone. I am mad at myself, because until now I never let my children feel complete, kahit hindi sila mag salita alam kong may kulang silang hinahanap. Yes, you can call me selfish, pero hindi ko kayang mawala ang mga anak ko dahil sila nalang ang rason ko para maging matatag pa at lumaban.

"pauli-ulit nalang tayo jan Troy, alam mong hindi pa ko handang ipakilala sila sa tatay nila, hindi ko kaya Troy, baka kunin niya sila sakin, ika-mamatay ko yun agad" napasubsob ako sa mga tuhod ko, I can't take this anymore "Troy mahal na mahal ko sila, paano nalang pala kung hindi rin sila tanggapin ni Vien? paano kung hindi niya kilalanin ang kambal? masasaktan sila, it would kill me if that was happen"

hindi maka paniwala si Troy sa sinabi ko, I can see it in his eyes, yes, those "what if's" are hunting me,

"paano mo malalaman kung hindi mo naman susubukan in the first place? puro ka what is Steph, walang kahihinatnan ang what if mo, and remember this Stephanie 'what if it's too late already for them to know each other?' are you willingly take all the blame? lumalaki na yung mga anak mo, kailangan na nila ng father figure, hindi sa ayoko na sa mga anak mo, pero Steph, they more need the real attention of their father, wag mo naman ipag kait yun sakanila Stephanie, wag mo na iparamdam sakanila yung pakiramdam na naranasan mo mula sa magulang mo." tinalikuran ako nito ngunit hindi pa man siya nakaka-hakbang ay muli niya kong hinarap "and please Stephanie, don't let me say 'I told you so'."

hindi ko na namataan ang kambal, marahil masama parin ang loob ng mga ito sakin, I cooked their favorite food, adobo. sad to say this is their daddy's favorite food too, they love adobo with sugar, naalala ko noon kahit galit sakin si Vien kumakalma siya everytime may adobong ulam every dinner noon, pinag-aralan ko pa ang tamang timpla ng adobo para sa kanya, that's how much I love him before.

kinatok ko ang kambal pero wala ni isa ang sumagot, kinabahan ako bigla kaya kinuha ko ang susi para pasukin sila, napangiti ako ng makita silang mag-kaakap na natutulog, Vaugh never become grumpy when it comes to her sister, malambing ito kahit mukhang masungit, bihira man ngumiti sa harap ng iba pero kapag ang kapatid na ang kasama hindi mapapantayan ang ngiting ibinibigay nito.

lumapit ako sa kambal at pareho silang hinalikan sa noo, I can't imagine living without them, pero tingin ko tama rin si Troy na ipakilala ko sila sa totoo nilang daddy, siguro oras na para naman sumaya ng totoo ang mga anak ko, tama na ang mahabang panahon na ipinag kait ko sila sa ama nila.

"sorry kambal, sorry, but this time itatama na ni mommy ang lahat" lumabas ako ng kwarto at sinimulan i-empake ang mga gamit namin, I'll be going to bring them to Manila this time, agad kong tinawagan si Grace para mag booked ng flight namin mag-iina, tinext ko na rin si Troy para sa balak ko, everything is well planned. para sa mga bata kahit mahirap, kahit nakakatakot na baka kunin sila ni Vien, susugal ako para sa kasiyahan ng mga anak ko, para sakanila gagawin ko ang lahat.