Άγγελος
Κρατούσα το χαρτάκι με την διεύθυνση του σπιτιού της στη Νέα Υόρκη σαν να κρεμόταν όλη μου η ζωή από αυτό..Μπορεί και να ήταν..Σίγουρα ήταν.. Ένα κομμάτι χαρτί για να πάω στην γυναίκα της ζωής μου και στον γιο μου.. Στο σπίτι μου..
Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και κοίταξα γύρω μου ήταν άδειο, άχρωμο και ψυχρό...Χωρίς περισσότερη σκέψη μπήκα στο υπνοδωμάτιο και έπιασα την ταξιδιωτική τσάντα που ήταν κάτω από το κρεβάτι, έβαλα μερικά ρούχα μέσα και την έκλεισα...Κλείδωσα καλά το σπίτι πήρα κλειδιά, κινητό και έφυγα...
Έφτασα έξω από το αεροδρόμιο και σταμάτησα το αμάξι στον ιδικό χώρο...Μπήκα μέσα και πλησίασα μια κοπέλα στα ταμία για να βρω εισιτήριο
"Θα ήθελα ένα εισιτήριο για Νέα Υόρκη" είπα και την είδα να ψάχνει κάτι στο υπολογιστή της..
"Δεν έχει απευθείας πτήση...Όμως σε δυο ώρες φεύγει η επόμενη πτήση για Νέα Υόρκη, θα κάνετε μια στάση και αν δεν υπάρξει καθηστέρηση θα φτάσετε περίπου σε δώδεκα ώρες και είκοσι λεπτά."χωρίς δεύτερη σκέψη δέχομαι..
Πλήρωσα το εισιτήριο μου και έδωσα τα πράγματα μου για έλεγχο...Πέρασα και εγώ από όλους τους ελέγχους και περίμενα στην αίθουσα αναμονής μέχρι να μας ειδοποιήσουν..Έστειλα ένα μήνυμα στο Φίλιππο και τον ενημέρωσα για να μην με ψάχνει και έκλεισα το κινητό μου..
Όσο πλησίαζε η ώρα που θα έμπαινα στο αεροπλάνο ένιωθα ένα κόμπο στο λαιμό μου και ένα πλάκωμα στο στήθος...Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω αλλά το μόνο που ήμουν βέβαιος ότι δεν θα με υποδεχόταν με ανοικτές αγκάλες...Και θα είχε δίκιο...
Βρήκα την θέση μου στο αεροπλάνο και κάθισα, έγκυρα το κεφάλι μου στο παράθυρο και προσπάθησα να κοιμηθώ για να μην σκέφτομαι...Το πρόσωπο της τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου.. άλλες φορές με κοιτάζει με παράπονο, με θλίψη, άλλες φορές κλαίει και κάποιες άλλες μου χαμογελάει...
Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά, έχω κοιμηθεί και έχω ξυπνήσει περίπου τρεις φορές. Η πτήση δεν είναι καθόλου ευχάριστη καθώς οι αναταράξεις γίνονται όλο και πιο έντονες...Κλείνω τα μάτια για να κοιμηθώ ξανά και να αγνοήσω τους ανθρώπους μέσα στο αεροπλάνο που έχουν πάθει πανικό και φωνάζουν..
Επιτέλους σταματάμε στη στάση και κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο, πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο και περιμένουμε για να μας ειδοποιήσουν για την επόμενη πτήση που θα είναι και η τελευταία...Είναι δυο τα χαράματα και ακόμα δεν έχει τελειώσει αυτό το ταξίδι.. Από το μεσημέρι ξεκίνησα και ακόμα δεν έχω φτάσει...Βέβαια έχω κάνει και περισσότερες ώρες ταξίδι αλλά τότε δεν βιαζόμουνα...τώρα το μόνο που θέλω είναι να φτάσω όσο πιο σύντομα γίνεται και να πάρω στην αγκαλιά μου την γυναίκα μου και το παιδί μου και να μην τους αφήσω ποτέ ξανά από κοντά μου...
Μετά από μια ώρα καθυστέρηση επιτέλους μας ειδοποιούν για να πάμε στο άλλο αεροπλάνο...Μπαίνω από τους πρώτους μέσα και κάθομαι στην θέση μου...Το άγχος μου όσο περνάει η ώρα τόσο και μεγαλώνει, όμως δεν θα του επιτρέψω να με αναστατώσει και να κάνω χειρότερα τα πράγματα...Ήρθα αποφασισμένος και θα την κερδίσω πίσω ο κόσμος να χαλάσει...
Επιτέλους φτάνουμε στο αεροδρόμιο και κατεβαίνουμε, παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω έξω...Στο πρώτο ταξί που βρίσκω μπροστά μου μπαίνω μέσα και του δίνω το χαρτάκι με την διεύθυνση...Μέχρι να φτάσουμε έπαιζα συνεχώς με τα χέρια μου.. ο οδηγός με κοίταζε περίεργα αλλά δεν σχολίαζε κάτι.. Μου έριχνε μια ματιά και χαμογελούσε...άραγε τι να σκέφτεται;; ρώτησα από μέσα μου και συνέχιζα να μπερδεύω τα δάχτυλα μου μεταξύ τους..
"Αν σε αγαπάει θα σε συγχωρέσει"είπε μετά από λίγο και με έβγαλε από τις σκέψεις μου..΄
"Εεε;;"ρώτησα απορημένος και τον κοίταξα που γελούσε ύπουλα
"Για να ταξιδεύεις μέσα στην άγρια νύκτα και να θες να πας σε αυτή τη διεύθυνση που μάλλον είναι σπίτι και να είσαι και τόσο αγχωμένος μιλάμε για γυναίκα και ότι τα έχεις κάνει δραματικά χάλια.." τότε μόνο κατάλαβα πόσο δραματικά χάλια τα είχα κάνει..
"Χάλια δεν τα έκανα, σκατά τα έκανα" τον διόρθωσα και κοίταξα μπροστά μου.."Αλλά ξέρεις κάτι;; Ήρθα για να κερδίσω και δεν θα φύγω από εδώ χωρίς την γυναίκα μου και το παιδί μου..ειμαι αποφασισμένος" είπα και πήρα λίγο θάρρος από τα λόγια μου...
"Μακάρι να είχα τα νιάτα σου και το θάρρος σου μερικά χρόνια πριν" είπε και σοβάρεψε απότομα, τα μάτια του είχαν μια θλίψη...τελικά όλοι οι άνθρωποι πονάνε από τον έρωτα..
Μερικά λεπτά αργότερα σταμάτησε έξω από την πόρτα της Ερατώς, κατέβηκα από το αυτοκίνητο και κοίταξα προς τα μέσα..σκοτάδι... Έπιασα την βαλίτσα μου και πλησίασα τον οδηγό για να τον πληρώσω...
"Ποτέ δεν είναι αργά φιλαράκι" του είπα και του έκλεισα το μάτι..
Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα...για μια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω και να φύγω αλλά όχι ήρθα και θα το παλέψω...δεν ήμουν ποτέ δειλός και δεν θα γίνω ούτε τώρα...Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χτυπάω ξανά το κουδούνι...περιμένω ακόμα μερικά λεπτά και βλέπω μέσα από την κουρτίνα φώτα να ανοίγουν... Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει και οι παλμοί μου χορεύουν σε τρελούς ρυθμούς...
Η πόρτα ανοίγει και την βλέπω μπροστά μου, πανέμορφη όπως πάντα...Πόσο μου έχει λείψει;; Με κοιτάζει και γουρλώνει τα μάτια, η έκπληξη της είναι φανερή και με κάνει να χάνω το θάρρος μου...Έχει παγώσει στην θέση της και δεν βγάζει λέξη.. την κοιτάω μαγκωμένος και δεν ξέρω τι να πω...
"Άγγελε" είπε χαμηλόφωνα
Την προσπέρασα και μπήκα άνετος μέσα...είχε κολλήσει στην πόρτα για μερικά λεπτά...Την έκλεισε και με ακολούθησε μέσα...
"Είμαι πτώμα, από το απόγευμα θα έπρεπε να ήμουν εδώ" είπα και άφησε την βαλίτσα κάτω, έβγαλα την μπλούζα μου και ξεκίνησα να ψάχνω κάτι μέσα στο σπίτι..Ένας Θεός ξέρει τι ακριβώς έψαχνα" Είχε τέσσερις ώρες καθυστέρηση η πτήση" είπα και μπήκα στη πόρτα που βρήκα μπροστά μου που ήταν το μπάνιο..."Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι ένα χαλαρωτικό μπάνιο και να κοιμηθώ δυο μέρες..." έλεγα και μιλούσα ακατάπαυστα για να δικαιολογήσω την αμηχανία μου...δεν απαντούσε αλλά ήξερα ότι ήταν πίσω από την κουρτίνα και με άκουγε..
Άνοιξα την κουρτίνα και έβγαλα το πρόσωπο μου έξω και την κοίταξα σοβαρός.."Δεν είμαι τόσο άνετος όσο δείχνω, αν θες φεύγω τώρα.." είπα και την κάρφωσα με τα μάτια..
"Κάνε ότι θες" είπε ξερά και βγήκε από το μπάνιο...Έπιασα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου και το έκρυψα μέσα στις παλάμες μου...Σκουπίστηκα και τύλιξα μια πετσέτα γύρω από την μέση μου...Βγήκα από το μπάνιο και πήγα στο σαλόνι...Με κοίταξε στιγμιαία
"Ντύσου σε παρακαλώ" είπε και μου πέταξε την μπλούζα που φορούσα στο πρόσωπο και έφυγε από κοντά μου...
Άνοιξα την τσάντα μου έβγαλα τα ρούχα μου, ντύθηκα βιαστικά και την ακολούθησα...Ήταν ακουμπισμένη στον πάγκο με το κεφάλι κάτω...δεν μίλησε αλλά κατάλαβε ότι ήμουν πίσω της...κάθε φορά που την πλησίαζα ανατρίχιαζε..χαίρομαι που έχω ακόμα τόση επιρροή πάνω της..
"Μωρό μου, πρέπει να μιλήσουμε" της είπα ψιθυριστά
Γύρισε απότομα μπροστά και με χτύπησε..."Δεν είμαι το μωρό σου και δεν έχουμε τίποτα να πούμε" είπε ουρλιάζοντας...
"Το άξιζα αυτό" παραδέχτηκα..
"Άγγελε γιατί ήρθες;;" ρώτησε σοβαρά
"Ήρθα για να δω τον γιο μου και την γυναίκα μου.." είπα αποφασιστικά..
"Τον γιο σου;;....Πιο γιο σου;;....Αυτό που δεν είναι δικό σου;;" Ρώτησα ειρωνικά... "Δεν έχεις μωρό, το απαρνήθηκες εδώ και οκτώ μήνες...Έχεις άλλο παιδί τώρα, τον Ορέστη και άλλη γυναίκα την Αθηνά, αυτή είναι η οικογένεια σου όχι εμείς...εμείς είμαστε δυο ξένοι για εσένα...δυο εμπόδια που σε κρατούσαν μακριά από την δήθεν οικογένεια σου..." είπε και με προσπέρασε αλλά πρόλαβα και την άρπαξα από τα μπράτσα..
Άσε με, με πονάς" είπε και την άφησα απότομα..
"Άκουσε με, πρέπει να μιλήσουμε" προσπάθησα να παραμείνω ήρεμος..
"Να πούμε τι;;.Για τις αμφιβάλεις που είχες για το γιο σου;; Για την αδιαφορία σου όλο εκείνο το διάστημα...Με άφηνες μόνη και γυρνούσες τα ξημερώματα...Αδιαφορούσες τόσο πολύ που θεωρούσες περισσότερο σημαντικό να περάσεις τον χρόνο σου με τον Ορέστη και να μην έρθεις στον υπέρηχο του παιδιού σου;; Ποιος πατέρας χάνει επιλεκτικά μια τέτοια στιγμή;;Πες μου ποιος;; ...Και το καλύτερο ήταν που ζήτησες ή καλύτερα που απαίτησες να κάνεις το τεστ πατρότητας...τόσο πολύ με εμπιστευόσουνα..."τα λόγια της με πονάνε και με εξαγριώνουν...τόσο πολύ που χάνω τον έλεγχο..
"Σκάσε γαμώτο, ξέρω τι έχω κάνει" ούρλιαξα και εγώ..."Δεν μου είναι ευχαριστώ να θυμάμαι όλα αυτά που είπα και έκανα...Αλλά ζήλεψα τόσο πολύ όταν μου είπε η Αθηνά ότι μπορεί να μην είναι δικό μου το παιδί...Εκείνη την στιγμή ούτε που σκέφτηκα ότι μπορεί να έλεγε ψέματα...θόλωσα τόσο πολύ και δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά...Ποτέ δεν έπρεπε να την αφήσω να μας δηλητηριάσει και να μπει ανάμεσα μας...Ήμουν τόσο ηλίθιος..."παραδέχτηκα ντροπιασμένος με τη συμπεριφορά μου..
"Εσύ μας χώρισες Άγγελε, εσύ και μόνο εσύ...Η Αθηνά σου είπε αυτά που σου είπε προφανώς για να μας χωρίσει, και εσύ την άφησες...Δεν σε ανάγκασε να την πιστέψεις, ούτε είσαι κανένα δεκαπεντάχρονο για να σε παραπλανήσει με τα λόγια της..."τώρα τι να της πω;; Αφού έχει δίκιο..
"Ο Ορέστης δεν είναι δικό μου παιδί"αποκάλυψα αλλά δεν εκπλάγηκαι καθόλου..
"Το ξέρω.."απάντησε αδιάφορα..."Εγώ έβλεπα Άγγελε δεν τυφλώθηκα από τον ενθουσιασμό...από την αρχή κάτι πήγαινε λάθος με την Αθηνά εσύ δεν μπορούσες να το δεις.."
"Ο Άρης Γεωργόπουλος είναι ο πατέρας του Ορέστη...Ήρθε και με βρήκε λίγες μέρες μετά που είχες φύγει"της είπα ήρεμος
"Εντάξει" απάντησε το ίδιο ήρεμα..."Το παιδί είναι πάνω, αν θες πήγαινε δες το και μετά δρόμο" είπε αποφασιστικά και πετάχτηκα όρθιος.
"Τιιι;; Μωρό μου όχι" ξεκίνησα να λέω αλλά έβαλε το χέρι της μπροστά για να με σταματήσει
"Δεν θα σου στερήσω τον γιο σου Άγγελε, ποτέ δεν θα το έκανα αυτό..μπορείς να τον βλέπεις όποτε θέλεις, θα στον στέλνω τα καλοκαίρια για διακοπές, επίσης μπορείς να έρχεσαι να τον βλέπεις.."
"Τι λες;;"ρώτησα απορημένος..
"Τι λέω;; Πως θα γίνουν τα πράγματα από εδώ και πέρα.. τι άλλο;;" είπε ειρωνικά..
"Τα πράγματα θα εξελιχθούν μόνο έτσι.." είπα και το στόμα μου κόλλησε στο δικό της, προσπάθησε να μην ανταποκριθεί αλλά δεν τα κατάφερε..
Δάγκωσα το κάτω χείλος της και έβαλα την γλώσσα μου στο στόμα της σε ένα φιλί που περίμενα πως και πως...Με έσπρωξε και απομακρύνθηκε από κοντά μου...
"Αυτό δεν γίνεται...εμείς έχουμε τελειώσει..."είπε αποφασιστικά..."Εμείς είχαμε τελειώσει από την στιγμή που δεν με εμπιστεύτηκες και έβαλες εκείνη την γυναίκα ανάμεσα μας...Εμείς είχαμε τελειώσει όταν ήξερες την αλήθεια όλους αυτούς τους μήνες και δεν έκανες τίποτα...Οι προτεραιότητες σου ήταν ξεκάθαρες και μέσα σε αυτές δεν ήμουν εγώ και ο γιος σου.." δεν είναι αλήθεια.. εγώ τους ήθελα συνέχεια μαζί μου..
"Υπήρχαν λόγοι που δεν ήρθα πιο νωρίς.. Όλα έπρεπε να γίνουν με τον σωστό τρόπο...Μιλάμε για ένα μωρό παιδί που μέχρι πριν λίγες μέρες πίστευε πως ήμουν εγώ ο πατέρας του...Ο Άρης ήθελε να τον πλησιάσει και έπρεπε να τον βοηθήσω...Δεν φάνηκα πουθενά αλλά φρόντισα να συναντηθούν στο πάρκο..." άρχισα να της εξηγώ
"Δεν σου ζήτησα εξηγήσεις"είπε ξερά
"Μια σχέση Άγγελε γα να πετύχει χρειάζεται εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και αμοιβαίες υποχωρήσεις..." είπε απογοητευμένη..."Και εμείς δεν έχουμε τίποτα από όλα αυτά.."κατέληξε
"Συγνώμη μωρό μου" είπα πάνω στα χείλη της.
"Μια συγνώμη δεν διαγράφει τα λόγια που είπες ούτε τις πράξεις σου...ούτε μπορεί να μου γιατρέψει όλο αυτό τον πόνο που έχω από την ημέρα που έφυγα...Αν θες να ζητήσεις συγνώμη από κάποιο αυτός είναι ο γιος σου που ήρθε στον κόσμο και ο πατέρας του δεν ο ήταν εκεί..."έχει δίκιο τι να τι να της πω;; Δεν έχω καμία δικαιολογία...ακούστηκε το κλάμα του μικρού..."Και μάλλον μόλις έχει ξυπνήσει" συνέχισε
"Μπορώ;;" ρώτησα με αγωνία και μου έδειξε την σκάλα..
"Πήγαινε" είπε και ανέβηκα τρέχοντας τη σκάλα...
Ακολούθησα τον ήχο από το κλάμα του και μπήκα στο δωμάτιο...το κοίταξα για λίγο...Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε μια απόχρωση του γαλάζιου και του πράσινου.. Στον τοίχο πίσω από το κρεβατάκι υπήρχε με μεγάλα και έντονα γράμματα το όνομα του μικρού..... Μιχαήλ Άγγελος...του έβγαλε το όνομα μου.. ο γιος μου έχει το όνομα μου...Έριξα άλλη μια γρήγορη ματιά και πλησίασα στο κρεβάτι του μωρού...Όταν με είδε σταμάτησε να κλαίει και μου έσκασε ένα χαμόγελο...Τον πήρα στην αγκαλιά μου και έβαλε το χεράκι του στον ώμο μου...
"Ήρθα αγόρι μου, τώρα είμαι εδώ" είπα και φίλησα απαλά το κεφαλάκι του..
Κατέβηκα κάτω κρατώντας τον γιο μου και κάθισα αμίλητος στον καναπέ...Τον κοίταζα συνεχώς, τον κοίταζα και δεν τον χόρταινα...Αυτός ο μικρός κύριος είναι δικός μου.. και εγώ με τις βλακείες μου τον κράτησα μακριά μου...
Τον βόλεψα καλύτερα πάνω μου, ξάπλωσε και είχε απλωθεί ολόκληρος πάνω στο σώμα μου...έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε...
"Σε ευχαριστώ μωρό μου" είπα και για πρώτη φορά στη ζωή μου έκλαψα...Για τα λάθη μου.. τις επιλογές μου και για τις συνέπειες από αυτά... Πόσο λάθος ήμουνα σε όλο αυτό;; Πόσα λάθη έχω κάνει;;
Η Ερατώ τον πήρε από κοντά μου και τον έβαλε στην κούνια του...κάθισε ξανά δίπλα μου.. κάτι έπρεπε να πω αλλά είχα χάσει τα λόγια μου...την τράβηξα κοντά μου και την αγκάλιασα...
"Δεν ήσουν εδώ Άγγελε"είπε παραπονιάρικα...ένιωσα την καρδιά μου να χάνει μερικούς χτύπους...την φίλησα απαλά στο κεφάλι..
"Είμαι τώρα" είπα ψιθυριστά στο αυτί της..
"Τώρα είναι αργά.." είπε και απομακρύνθηκε ελάχιστα...
"Ποτέ δεν θα είναι αργά για εμάς...ποτέ" είπα αποφασιστικά και την τράβηξα ξανά κοντά μου..επιτέθικα ξανά στο στόμα της..
Τα χείλη της τόσο απαλά όσο τα θυμόμουνα, αντιστάθηκε, με έσπρωξε αλλά δεν παραιτήθηκα...την φίλησα περισσότερο μέχρι που αφέθηκε σε εμένα...πέρασα το χέρι μου γύρω από το κεφάλι της και την κράτησα γερά κοντά μου...Την ένιωσα να ανταποκρίνεται και αυτή στα φιλιά μου και την σήκωσα στην αγκαλιά μου, έβαλε το κεφάλι της στο λαιμό μου και ανέβηκα την σκάλα...Άνοιξα την πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου και ήταν το υπνοδωμάτιο της... Την ακούμπησα απαλά στο κρεβάτι και έβγαλα την μπλούζα μου.. Ξάπλωσα από πάνω της και άρχισα να την φιλάω σε όλο το πρόσωπο.. στα μάτια, στα χείλη...
Δάγκωσα ένα σημείο στο λαιμό της και τα χέρια μου μπήκαν κάτω από την μπλούζα της και την χάιδευα απαλά...της ξέφυγε ένα βογκητό και γέλασα ύπουλα.. με θέλει,, με θέλει ακόμη...Αφαίρεσα εντελώς τα ρούχα της μαζί με τα εσώρουχα της, την φιλούσα και την έγλυφα παντού...Έβγαλα και τα υπόλοιπα ρούχα από πάνω μου...Ήμασταν και οι δυο γυμνοί..έκανα λίγο πίσω και την παρατηρούσα, είχε κλείσει τα μάτια της και απολάμβανε την αίσθηση του γυμνού κορμιού μου πάνω της...Μπήκα ανάμεσα στα πόδια της και γλίστρησα ελάχιστα μέσα της...
"Σ' αγαπάω" είπα και με μια κίνηση μπήκα βαθύτερα...Τα χέρια της ήταν γύρω από το σβέρκο μου και με άγγιζαν απαλά όσο έμπαινα μέσα της...Το αυτί μου πάνω στο στόμα της,, οι μικρές κραυγές που έβγαιναν από το στόμα της με έκαναν να κινούμαι πιο γρήγορα.. πιο απελπισμένα...
Την σήκωσα και την έβαλα πάνω μου, την αγκάλιασα από τη μέση και την ανεβοκατέβαζα πάνω μου αισθησιακά, τα χέρια της κρατούσαν γερά τους ώμους μου και το κεφάλι της είχε πέσει πίσω αφήνοντας σε κοινή θέα τον λαιμό της όπου και έκανα ένα πέρασμα με την γλώσσα μου...
Οι κραυγές τις μεγάλωναν και οι κινήσεις της γίνονταν πιο απελπισμένες, κατάλαβα ότι ήταν κοντά όπως και εγώ...Την ξάπλωσα ξανά πίσω και μπήκα ξανά μέσα της απότομα και κοφτά, κάθε φορά και πιο βαθιά..
"Εσύ είσαι ο παράδεισος μου και η κόλαση μου...Μόνο εσύ..."είπα στο αυτί της ψιθυριστά και μπήκα μια τελευταία φορά μέσα της...
"Άγγελε" είπε ξεψυχισμένα και παραδόθηκε σε αυτό που την έκανα να αισθάνεται...
"Μαζί μωρό μου, πάντα μαζί" άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο μέσα της μαζί με ένα βογκητό...
Ξάπλωσα δίπλα της και προσπαθούσα να βρω την ανάσα μου...πέρασα τα δάχτυλα μου πάνω από την ραχοκοκαλιά της και ανατρίχιασε...Την τράβηξα κοντά μου και την έσφιξα γερά στα χέρια μου...
Είμαι τόσο ευτυχισμένος που την έχω κοντά μου...Με σπρώχνει απαλά πίσω και τραβάει όλο το σεντόνι πάνω της, σηκώνεται και το τυλίγει γύρω από το σώμα της...
"Θέλω να φύγεις" λέει αποφασισμένη και βγαίνει από το δωμάτιο..
Σηκώνομαι και αρχίζω να ντύνομαι...μπαίνω στο δωμάτιο του μικρού και πλησιάζω στο κρεβατάκι του που μάλλον τον είχε βάλει ή Ερατώ όση ώρα ντυνόμουνα, τον κοιτάζω να κοιμάται τόσο γλυκά...
"Η μαμά σε λατρεύει όμως ο μπαμπάς ζει για εσένα και από εδώ και πέρα θα είναι πάντα δίπλα σου..." Άρχισα να λέω στον μικρό.."Πες και καμιά κουβέντα στη μαμά σου να αλλάξει γνώμη.." είπα και τον είδα να έχει ένα μικρό γελάκι στο πρόσωπο του ενώ συνέχιζε να έχει κλειστά τα ματάκια του.. Έδωσα ένα μικρό φιλάκι στο μέτωπο του και αφού τον κοίταξα για λίγο έφυγα...
Κατέβηκα κάτω και Ερατώ καθόταν στον καναπέ με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί...Την παρατήρησα για λίγο και πήγα κοντά της...Πείρα την βαλίτσα μου από το πάτωμα και ξεκίνησα να πηγαίνω προς την πόρτα για να βγω έξω αλλά κοντοστάθηκα και γύρισα να την κοιτάξω.. δεν με κοίταζε και συνέχιζε να βλέπει μπροστά της ατάραχη...
"Τόσο κακό ήταν αυτό που έκανα και με μισείς τόσο;;" ρώτησα απογοητευμένος...
"Δεν σε μισώ απλά δεν σε εμπιστεύομαι" είπε και έσκυψα το κεφάλι..Έκλεισα την πόρτα και έφυγα...
Έχω ανάγκη να σ' αγγίζω, να σ' αγαπάω, να σε φροντίζω
Έχω ανάγκη να σε φιλάω, να σε πιστεύω, να σου μιλάω
Έχω ανάγκη να ζω για σένα να σε λατρεύω απελπισμένα
Τ' ομολογώ, τ' ομολογώ
Μπορεί να μην ξεκαθάρισαν τα πράγματα...αλλά άφησαν τα αισθήματα τους να τους παρασείρουν..Όμως η Ερατώ είχε άλλη άποψη στο τέλος και νομίζω δικαιολογημένα δεν τον εμπιστεύεται...Τώρα...θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ψήφισαν και στήριξαν την ιστορία της Ερατώς και του Άγγελου στην χθεσινή ψηφοφορία...Επίσης, ήρθε η ώρα να τους αποχωριστούμε...το επόμενο κεφάλαιο θα είναι το τελευταίο....Το τραγουδάκι παλιό αλλά αγαπημένο!! Καλό βράδυ!!!