Ερατώ
"Μαμά μου" είπα και την αγκάλιασα αμέσως
"Κοριτσάκι μου" αναφώνησε και με έκανε λίγο στην άκρη για να με δει καλύτερα..."Πόσο σου πάει η εγκυμοσύνη μωρό μου.." είπε και έβαλε το χέρι της στην κοιλιά μου...
Κοίταξα λίγο πίσω της και τα μάτια μου κόλλησαν σε μια γυναίκα που στεκόταν στην πόρτα και με κοιτούσε συγκινημένη...έφυγα λίγο από την αγκαλιά της μαμάς και πλησίασα στην πόρτα που στεκόταν..
"Φιλενάδα μου" λέει και πέφτω στην αγκαλιά της και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου...
"Έλα αγάπη μου ησύχασε, όλα θα πάνε καλά.." με καθησύχασε..
Όσο πλησίαζε ο καιρός για να γεννήσω, ήξερα ότι θα έρθουν αλλά δεν ήξερα πότε, για να μου κάνουν έκπληξη...είπαν.. Είχα μπει στο μήνα μου και χαιρόμουνα που ήρθαν δεν ήθελα να γεννήσω μόνη μου...ήθελα να είναι ο Άγγελος κοντά μου αλλά αυτό δεν έγινε οπότε συμβιβάστηκα με την μαμά και την Αφροδίτη...
"Πότε με το καλό φιλενάδα;;"
"Από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό"είπα και την είδα να παίρνει μια έκφραση που μάλλον ήταν τρόμου...γέλασα τόσο πολύ με την έκφραση που είχε πάρει
"Πως θα λέμε τον βαφτισιμιό μου;;" είπε γελαστή
"Μιχαήλ- Άγγελο" είπα και μια σιωπή επικράτησε στον χώρο...
"Τον αγαπάς ακόμα έτσι;;"ρώτησε μετά από ώρα η Αφροδίτη
"Φυσικά και τον αγαπάω είναι ο πατέρας του παιδιού μου" είπα και χαμογέλασα γλυκά
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε νωρίς, πήγαμε βόλτες στα μαγαζιά για ψώνια και αγόρασα τα τελευταία πράγματα για το μωράκι μου... Τα περισσότερα τα είχα αγοράσει εδώ και καιρό και έμεινα τα πράγματα της τελευταίας στιγμής...
Από το πρωί είχα μικρά πονάκια αλλά δεν έδωσα σημασία, μου το είχε πει ο γιατρός πως θα έχω όταν μπω στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου και πως είναι φυσιολογικά .. Κάθισα σε ένα παγκάκι έξω από το κατάστημα με τα βρεφικά και περίμενα την μαμά και την Αφρδίτη που ψώνιζαν...η μια για τον εγγονό της και η άλλη για το βαφτιστήρι της...
"Κορίτσι μου είσαι χλωμή"
"Κουράστηκα, αυτό είναι όλο, όταν ξαπλώσω θα είμαι καλύτερα" είπα πιστικά
"Πάμε να αγοράσω μια φωτογραφική μηχανή και πάμε σπίτι" είπε η Αφροδίτη
Αφού μου εξήγησε πως θέλει μια ολοκαίνουργια φωτογραφική μηχανή για να βγάζει στον γιο μου τις καλύτερες φωτογραφίες από το κάθε λεπτό από τη στιγμή που θα έρθει στη ζωή και αφού τις κοιτάξαμε όλες εξεταστικά για την κάθε λεπτομέρεια και καταλήξαμε στην καλύτερη την αγόρασε και επιστρέψαμε στο σπίτι...
Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ για λίγο...όμως δεν τα κατάφερα τα πονάκια που ένιωθα χαμηλά στην κοιλιά γίνονταν όλο και πιο έντονα...Σηκώθηκα προσεκτικά και έβγαλα ένα σετ φόρμες από την ντουλάπα...Έβγαλα τις μπιτζάμες που φορούσα και ετοιμαζόμουνα να βάλω το κάτω μέρος της φόρμας όταν ένιωσα ένα έντονο πόνο και κάτι να τρέχει στα πόδια μου...
"Μαμά;; Αφροδίτη;;"ούρλιαξα από το υπνοδωμάτιο μου
"Ναι;;" απάντησαν και οι δυο μαζί...
"ΓΕΝΝΑΩ"φώναξα και άκουσα κάποιο να προσγειώνετε στο πάτωμα...το επόμενο δευτερόλεπτο βρέθηκε στο πλευρό μου η μαμά και με βοηθούσε να ετοιμαστώ και ταυτόχρονα ειδοποιούσε τον γιατρό μου..
"Η Αφροδίτη;;" ρώτησα απορημένη από την απουσία της..
"Στο σαλόνι λιπόθυμη" είπε και παρά τον πόνο που ένιωθα δεν μπορούσα να μην γελάσω...
Με βοήθησε να κατέβω προσεκτικά την σκάλα και με βόλεψε στον καναπέ μέχρι, βοηθήσει την Αφροδίτη να συνέλθει...Ευτυχώς μετά από μερικά λεπτά άνοιξε τα μάτια της...
"Σκέψου να έρθει η ώρα να γεννήσεις το δικό σου παιδί τι θα πάθεις!!" της είπα κοροϊδευτικά
"Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις" είπε και την κοίταξα που κρατούσε το πρόσωπο της με τα χέρια της..
"Μην μου πεις πως..." άρχισα να λέω ενθουσιασμένη και με διάκοψε
"Στο λέω είμαι έγκυος"
"Πολύ χαίρομαι όμως τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε γιατί θα γεννήσω εδώ πέρα;;" είπα και τότε βγήκε άλλο ένα ουρλιαχτό από το στόμα μου..
"Ελάτε ήρθε το ταξί"είπε η μαμά και με την βοήθεια της Αφροδίτης με έβαλαν μέσα και ξεκινήσαμε..Ούτε πέντε λεπτά δεν πείρε στον οδηγό να μας πάει στην κλινική
Με έβαλαν στο χειρουργείο αμέσως...η διαδικασία κράτησε πολλές ώρες και είχα εξουθενωθεί από τον πόνο και την κούραση...
"Δεν βγαίνει"είπε στα Αγγλικά ο γιατρός...
"Πεισματάρικο σαν τον πατέρα του"είπα και έβγαλα άλλο ένα ουρλιαχτό πόνου
"Υπάρχει κίνδυνος να πνιγεί με τον ωφέλειο λώρο" μου είπε ο γιατρός και τότε άρχισα να φοβάμαι..."Σπρώξε μια φορά δυνατά" είπε και τότε έβαλα όλη μου την δύναμη..
"Αυτό είναι, βλέπω το κεφαλάκι του" είπε ανακουφισμένος..."Άλλη μια φορά δυνατή και τελειώσαμε" και έσπρωξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει...και τότε άκουσα το κλάμα του...Μου τον έδωσαν στην αγκαλιά μου και φίλησα απαλά το κεφαλάκι του...Έπεσα πίσω ανακουφισμένη και έκλεισα τα μάτια..
Όταν άνοιξα τα μάτια ήμουνα μόνη στο δωμάτιο, αμέσως άνοιξε η πόρτα και μπήκε μια νοσοκόμα με το μωρό μου...Κοιμόταν τόσο γλυκά...τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον κοίταζα..τόσο μικρό πλασματάκι μέσα στην αγκαλιά μου...τόσο αθώο και απροστάτευτό...Του τραγουδούσα απαλά και άνοιξε τα μικρά του ματάκια.
"Γιατί να μη είσαι εδώ Άγγελε;; Χάνεις τόσες ευτυχισμένες στιγμές" είπα το παράπονο μου και συνέχιζα να του τραγουδάω απαλά...
Το χρώμα των ματιών του είναι ίδια με τα δικά μου αλλά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του είναι όλα από τον Άγγελο...η μύτη, τα χείλη και το σχήμα των ματιών...
"Τι όμορφη εικόνα" είπαν και οι δυο που μπήκαν μέσα και γέλασα ενώ δεν έπαιρνα τα μάτια μου από τον γιο μου...
Η Αφροδίτη άρχισε να μας βγάζει φωτογραφίες όπως κρατούσα τον μικρό αγκαλιά...απαθανάτισε την κάθε στιγμή με το γιο μου..
"Γιατί τόσες πολλές φωτογραφίες;;"ρώτησα μετά από λίγο
"Για αυτούς που δεν είναι εδώ" είπε και έσκυψα το κεφάλι και δάκρυσα βουβά..