Aramir
Karanlık dehlizlerde, içini kemiren düşünce fareleriyle yaşamaya ne zaman başlamıştı bilmiyordu. Belki de kutsal figürünün kayıplara karışması Aramir'i buna sevk etmişti. Düşünmüş, hiç durmadan düşünmüş ve neden Finrol'da kalması gerektiğine dair tatmin edici bir gerekçe bulamamıştı.
Onu bu kendine özgü ağaçların verimli topraklardan fışkırdığı ormana bağlayan ne vardı? Büyüsünü her yerde yapabilirdi, herhangi bir dostu yoktu ve seçmek zorunda olduğu elf cini sistemine de lanet ediyordu. Cinlerle dost olabilirdi evet, bu Aramir'in karakterine gayet uygundu ancak aradaki bağın gereği olarak onlara emir verme fikri karşısında sadece burun kıvırabilmişti. Belki de bu yaklaşan seçim onu Finrol'dan gitmesi hususunda karar vermesi için baskılamıştı, şu an bile bundan emin değildi.
Gorgi türüne sağlanan bir özellikle Ekin'i bulup getirmek için yok olduğunda, Aramir topukları üzerinde dönüp ejelfinin gözlerine baktı. Dostunun bakışlarından güç almak istemişti, ortada yine bir bağ vardı kuşkusuz ama bu görünmez ip Diyar tarafından dayatılmamıştı; gerçek sevgiyle ilmek ilmek işlenmişti. Yutkunan Aramir dört küçük dağın kestiği gökyüzünü düşünce bulutlarının üstünde seyretti.
Ejelfi sonunda huysuzluğunu üzerinden atabilmişti, kendisini hala bir yavru olarak düşündüğü için takar cinsi kuşlarla yarışma isteğini dizginleyemiyordu. Ne yazık ki Gölge, bu yarışlar için çok büyümüştü, kuşlar onu oyun arkadaşı olarak değil artık sadece acımasız bir avcı olarak görüyorlardı. Aramir teselli mahiyetinde, zırhı andıran kalın deriyi bir süre okşadı. Yaprak hışırtılarını ne kadar kulak ardı etse de hala duyabiliyordu. Derin bir iç çekti; Finrol ona hem çok tanıdık geliyordu hem de oldukça yabancıydı. Kendisine yasaklanmış olan bu topraklarda çocukluğunun geçmiş olma düşüncesi hiç gerçekçi değildi.
Kafasını yan çeviren Aramir diğerlerinden bağımsız duran devasa seltü ağacına baktı; hışırtıların çağrısını daha fazla görmezden gelememişti. Yaşamlarının çocukluk döngüsünde Kral Torga, ikizleri konsey usulünü öğrenmeleri için düzenli aralıklarla Fısıltı Çayırı'na getirirdi. Göz alabildiğine cılız ve sarımtırak otlarla bezeli çayırda ne zaman bir konsey olsa, duyulanın ardında gizlenen binlerce fısıltı dolaşırdı yamaçları. Eleştiriler yamuk ok misali hedefe ilerlemez ancak rüzgarıyla dürtüklerdi çevreyi. Uğultulu fısıltılar belli bir tempoyla yükselir ve bu fısıltılar yetişkinlerin duymalarını pek de önemsemediği çocukların zihnine üşüşüverirdi.
Aramir'in dikkatini çeken bu kaos kardeşini teğet geçiyor gibi görünürdü. Gliondel vazifeşinas bir evlat gibi babasının yanında oturur ve konseyin gerçekleşen aşamalarını zihnine not ederdi. Bazen gerçekten bir parşömene not ettiği de olurdu. Ağaç gövdesini andıran kahverengi kapaklı parşömen yığınını hızla karalar ve onu herkesten itinayla gizlerdi.
Aramir'in uzun bir süre amacı o yığını bulmak olmuştu. İçinde ne yazılı olduğunu deli gibi merak ediyordu. Ne yazık ki bu arayış hüsranla sonuçlanmıştı. Gliondel de öğrenmeye meraklı bir evlat gibi yazmaya devam etmişti. Bunu düşününce Aramir samimi olmayan bir ifadeyle gülümsedi, bu doğru değildi. Gliondel görev aşkından çok babasının gözüne girmeyi isteyen ve bu uğurda hoşlanmadığı her şeyi yapabilecek olan bir küçük elfti sadece. Düzenli bir şekilde not tutmak da aslında Gliondel için sevimsiz şeyler arasındaydı.
Aramir ise asla öyle olmamıştı. Konseyler onun çocuk ruhu için her zaman sıkıcı birer yetişkin işiydi. Konsey ciddileşip Torga'nın bakışları kendi üzerlerinden uzaklaştığında Aramir oradan sıvışır ve kendini daima o seltü ağacının dalları arasında bulurdu. Kimi uzun kimi ince ama hepsi mütemadiyen yapraklı bu dalların yükseldiği yerler onun da özgürleştiği yerlerdi. Kollarını iki yana açar ve uçtuğunu hayal ederdi. Finrol dışındaki yerleşkelere gizli bir kimlikle gittiğini düşünürdü. Giz Sezici olurdu düşlerinde; sırlarla dolu perdelerin ardında kalmış ölümleri aydınlatır ve halkın gözünde kahraman olurdu.
Kafasını hızla iki yana sallayan Aramir anılardan kurtulmaya çalıştı. Kahramanlık hayalleri tıpkı söğüt ağacının arkadaşlığı gibi çocukluğunda kalmıştı. Gerçekliğin niteliğine uygun olarak acımasız bakışlarla boşluğa odaklandı. Üzerine yapıştırılmış lider etiketine uygun bir vakarla, omuzlarını dikleştirerek soylu güruhun karşısında dikildi.
Gliondel'i yakalayamıyordu gözleri; kardeşi, ikizi, artık yabancısı olduğu bu elf neredeydi? Sanki gölgelere karışmıştı. Yutkundu. Onu görmek istiyordu ama gördüğünde hissedeceği olumsuz duyguları hazmedebileceğinden emin değildi. Yuvasını düşman bölgeye çeviren nihayetinde Gliondel değil miydi?
Merfos kalabalıktan sıyrılarak öne çıktı. "Neden buradasın Aramir? Bu insanlarla nasıl bir ilgin var?" Kral adına konuşuyordu ve Torga görünürde yoktu. Ailesi ondan kaçıyor muydu?
"Çözmem gereken şeyler var. Buraya sıkıntı çıkarmaya gelmedim, Ekin'e çağrım sadece bir ricaydı."
"Kızla görüşmene engel olamayız. Onun hür iradesi var. Ona bize ait bir şeymiş gibi davranamayız." Merfos, Aramir onu tanıdığından beri hiç böyle ciddi olmamıştı.
"Onu geri getireceğim, en kısa sürede."
Çok geçmeden Ekin çıkageldi. Öyle tedirgindi ki, gözleri hızlı hareketlerle çevreyi tarıyordu. İki büklüm duruyordu, kollarıyla vücudunu sarmıştı. Gorgi'ye sanki o bir mıknatısmış gibi yapışmıştı. "Buraya çağrılmışım." Sesi fısıltıdan farksızdı ve yanı başına bir gölge ulaştı. Gliondel'di bu, baştan ayağa kibir kokuyordu.
Aramir hiçbir şey hissetmediğini fark etti. Yıllardan beri Gliondel'i ilk görüşüydü bu ve içi bir boşluktu. Doğrudan Ekin'i muhatap aldı. "Buraya gelirken soruların vardı. Benimkilerle birlikte bu sorular birikti Ekin, konuşmamız gerek."
Ekin başını salladı ama izin almak ister gibi de Gliondel'i yokladı. "Sorun olmayacaktır, değil mi?"
Gliondel "Dikkatli olduğun sürece hiçbir sorun yok." dedi ve kızın kolunu nazikçe okşadı. Hiç soru sormamıştı, tanışıklığın kaynağını, biriken soruları, hiçbirini. Gliondel meraktan oluşan bir elfti ve bu suskunluk tabiatına tersti. Ekin ise korkutucu bir şey duymuş gibi elini Gliondel'den çekti ve endişesi anlaşılmasın diye kendini gülümsemeye zorladı. Aramir'in keskin gözleri bu detayları ustaca yakalamıştı.
Tüm bu hareketler Aramir'in de başını döndürmüştü kuşkusuz. Sorular birikiyordu. Böylece eyleme geçmek adına ıslık çaldı ve ejefli boynunu uysalca eğdiğinde çevik hareketlerle hayvanın sırtına çıktı. Dikensi uzantılar arasındaki duruşu zarifti ve bu çıkıntılardan kendini imrendirici bir ustalıkla korumuştu. "Hadi, Ekin." Gliondel'den uzakta duran Ekin'e doğru elini uzattı. Bu daha önce kimseye yapmadığı bir davetti. Gölge sadece ona aitti ve kendisinden başka kimse bu kutsal sırta binemezdi. İşte şimdi o kural bozuluyordu.
Ekin bir süre Gliondel'i tarttı, tereddütlüydü. "Kimse zarar görmeyecek, güven bana." Ekin çevresindeki kimseye bakmadan ejelfin yanına yaklaştı. Gözlerinde bir rahatlama ifadesi vardı, biraz da şaşkınlık. Kendisine uzatılan eli bir süre bekledikten sonra sıkıca tuttu ve zayıf bedenini ejelfin sırtında buldu.
Aramir hiç vakit kaybetmeden hayvanı hareketlendirdi. "Bizi Abriat şelalesine götür Gölge. Hemen." İsmi gece karası gövdesini yansıtırcasına Gölge olan ejelf emri duyduğunda gökyüzünü yırtan bir sesle çığlık attı ve hiç vakit kaybetmeden havalandı.
Fısıltı Çayırı'na ait her şey; mermerle kaplı geniş alan, devasa sütunlar, yumurta akı kıvamındaki feha-re ve Lithlealar, en çok da onlar, gittikçe küçülmeye başlamıştı. Lithlealar gölgelerden sıyrılan Torga'ya doğru ilerleyip bu vahim durumun sonuçlarını ortaya dökmeye başlamışken Gliondel kendilerine kesintisizce bakmıştı.
Aramir bir süre daha kardeşini izleyip şu anki durumlarını sorguladı. Çocukken birbirinden ayrılmayan ikizler nasıl olup da kopmuştu? İşte o kısım kendisi için tam bir muammaydı. Aklı tekrar kutsal figürüne kaydığında Aramir başını hızla iki yana sallayıp Gölge'nin sağrısını yavaşça okşadı; hızlanmışlardı.
Her biri bir yönü temsil eden dört dağın ucunu kuşbakışı görmeye başladıklarında konsey alanı da karınca yuvasını andırır hale bürünmüştü. Aramir gözlerini yumup derin bir nefes aldı. Uçuyordu, selüt ağacının dallarında kurduğu hayallerinin içinde gibiydi. Gölge kendisine hep böyle hissettirirdi; özgürlüğün o keskin ve havai tadını alırdı. Peki Giz Sezici olmasının önünde ne engel vardı? Hiç. Bunu düşünmek midesinde bir şeylerin kıpırdanmasına yol açtı. Bu kıpırtı Gölge'ye eğim kazandırmıştı; Ekin'in elleri korkuyla beline sarıldığında, kızın koluna teskin edici bir şekilde hafifçe dokundu.
Henüz dokunmuştu ki aynı anda şiddetli bir yıldırım çaktı. Çatık kaşlarının altından art arda çakan yıldırımlara baktı. Yıldırımın kaynağı, Tuz Denizi'nin tam orta yeriydi. Aramir huysuzlukla hayıflandı. Deniz halkı görüşmeyi öne çekmek istiyordu belli ki.