"အေယာင္ေတာင္ေတာ္ေတာ္က်သြားပီပဲ....
ေဆးမထိုးေပးေတာ့ဘူးေနာ္...."
အေပါက္ဝမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ေနေသာ
Rou Rou ဆီသို႔Chanyeol ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေရာက္ေနခဲ့သည္...။
"Channie..."
နားနားကပ္ခါေခၚေနေသာ YiXing အသံကိုေတာင္မၾကားႏိုင္ေတာ့ ၾကားထဲကကြၽန္ေတာ္ကဝင္ပါရေလၿပီ...။
"Chan.."
ေအာ္လိုက္ေလမွတုန္ကနဲျဖစ္သြားကာ
လွည့္ၾကည့္ေလသည္....။
"ဗ်ာ..."
"လက္နာေနေသးလား ေမးေနတာေလ..."
"အင္း... ဟင့္အင္း မနာေတာ့ဘူး.....
ဒီမွာေတြ႔လား... အာ့..."
အင္းဟုေျပာပီးမွ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ကာ မနာေတာ့ဘူးဆိုပီး လက္ကိုခါယမ္းျပေလေတာ့ အား ခနဲေအာ္ျပန္သည္....။
Wu Chanyeol ရယ္ မင္းအေၾကာင္းငါ မသိဘူးမ်ားထင္ေနသလား....¿¿..။
လက္မနာေတာ့ဘူးဟုေျပာကာ Rou Rouနဲ႔
ေဆာ့ေတာ့မွာကို ႀကိဳျမင္ထားတာေၾကာင့္
မ်က္ႏွာကိုတင္းလိုက္မိသည္...။
"မရေသးဘူး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားမလုပ္နဲ႔အံုးေနာ္...Channie...... စကားနားမေထာင္ရင္
ဒါဏ္ျဖစ္သြားပီး မေပ်ာက္ပဲနဲ႔ၾကာေနလိမ့္မယ္....."
"ဟုတ္ကဲ့.."
ခ်က္ခ်င္းဆူပုတ္သြားခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာဟာ အင္တင္တင္ေျပာလိုက္ရတာ သိသာေနသည္.။
Dr Xing ကို Papa မ်က္ရိပ္ျပလိုက္တာကိုျမင္လိုက္တယ္...။
Papa သပ္သပ္ညစ္တာ....။
"အား..."
ထိုင္ေနရာကေနအသံကုန္စူးစူးဝါးဝါး
ေအာ္ေလေတာ့သည္.....။
Xing ကေတာ့ ေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ႔
က်ြန္ေတာ္႕ကိုေခါင္းညိတ္ရံု ႏႈတ္ဆတ္ကာ
ျပန္သြားေလၿပီ...။
"Chan..."
"...."
ဒူးေခါင္းေပၚတင္ထားသည့္ လက္သီးဆုပ္ေလးေတြက က်ပ္ခဲလို႔.....။
"မနက္က Chen Papaဆီကို ဖုန္းဆက္ပီးပီ...
ေနာက္ Fridayဆိုသြားမွာတဲ့ Papaနဲ႔မင္းလိုက္မယ္လို႔ ေျပာထားတယ္...."
အာရံုေျပာင္းသြားပီ ျဖစ္ေသာ မ်က္ဝန္းေလးေတြကျကယ္ပြင့္ေလးေတြလို ေတာတ္ပသြားေလၿပီ...။ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြ ျပံဳးသြားသည္မွာပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးတစ္ခု အသက္ဝင္လာသလိုမ်ိဳး ၾကည့္ေနရသူကို ရင္တမမျဖစ္ေစသည္...။
"အဲ့ဒါ Shopping ထြက္မယ္... လိုက္မွာလား..."
"လိုက္ ...."
လိုက္မယ္လို႔ အေလာတႀကီးေျပာဟန္ျပင္ပီးမွႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာ ၿငိမ္သြားျပန္သည္....။
"Wu Chanyeol...
စိတ္မ႐ွည္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔...
လိုက္မွာလား မလိုက္ဘူးလား ဒါပဲေျပာ..."
"လိုက္မယ္..."
"အဲ့တာဆို အက်ႌ သြားလဲ...."
ေဆာင့္ေအာင့္ထြက္သြားေသာ
ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ပီးေခါင္းညိတ္မိျပန္သည္...။ တရားလြန္အလိုလိုက္သည္မဟုတ္ေသာ္လဲ Chanyeol တခါတေလဆိုးခ်င္သည္...။
က်ြန္ေတာ့္ကိုေၾကာက္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္တမ္းကြၽန္ေတာ္ ေဒါသထြက္ၿပီးေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲေလမွ ေၾကာက္တတ္လာျဖစ္ေလသည္...။
"ရပီ..."
"သြားႏွင့္ ကားေသာ့သြားယူလိုက္အံုးမယ္.."
"Papa..."
"ေျပာ...''
အၾကာႀကီးကားထဲမွာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ
အစခ်ီလာေသာ စကားသံတို႔ကအက္ေနသည္...။ တစ္ေယာက္ထဲ ၿငိမ္သက္စြာ
ေၾကာက္ဖက္ဖြယ္အေၾကာင္းအရာေတြကို
ေတြးမိေနမွာဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးခဲ့သင့္သည္...။
"Papaနဲ႔Chanနဲ႔က...ဘာေတာ္လဲ...."
"ဘာ......
Wu Chanyeol!!!!!!..."
ဘာ...ဟူေသာ အံ့ျသတႀကီးအသံၿပီးေနာက္မွာ... ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကို ေခၚလိုက္သံက
ကားထဲမွာဟိန္းထြက္သြားသည္...။
"ေတာတ္..."
ကားကိုအလြယ္လမ္းေဘးကိုထိုးရပ္လိုက္ေလသည္...။Papaဆြဲမိဆြဲရာဆြဲလိုက္သည္က
ဒါဏ္ရာ႐ွိေနသည့္လက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္သြားျပန္သည္..။
သို္႔ေသာ္ အသံမထြက္ေအာင္ႏႈတ္ခမ္းကို
ဖိကိုက္ရင္းPapa ဆိုသူကို မ်က္စိမလႊဲ
စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္......။
တစတစနီရဲတင္းမာလာခဲ့ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ အံႀကိတ္လိုက္ေသာ Papa မ်က္ႏွာက တစ္စံုတစ္ခုကို အျပင္းအထန္ ခံျပင္းေနဟန္တို႔ႏွင့္.....။
"မေမးရဘူးလို႔ေျပာထားတာကိုေမ့ေနပီလား....Chanyeol...
ငါ့စကားကိုဘာလို႔ နားမေထာင္ရတာလဲ....."
အဆံုးသတ္စကားကို သြားၾကားထဲမွထြက္လာေသာ ေအးစက္စက္အသံႏွင့္တစ္လံုးခ်င္းေျပာေလသည္....။
"Papa.."
တင္းမာလြန္းေသာ Papaရဲ႕မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္က ရင္ထဲေအးခဲလာရသည္...။
"ေခ်ာက္..."
"Papa...''
ေခါင္းရမ္းမိကာ ဟန္႔တားမိေပမယ့္...
"ဆင္းေတာ့..."
"Papa..."
"ဆင္းေတာ့.....မင္းကိုမျမင္ခ်င္ဘူး...
၇နာရီမထိုးခင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနပါေစ..."
"Pa... Papa... "
"မင္းကိုငါေျပာေနတယ္ ဆင္းလို႔....."
အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာေျပာေလသည္..။
"ပိုက္.... ပိုက္ဆံ မပါဘူး.... ပီး....ပီးေတာ့..."
ေ႐ွ႕ဆက္ေျပာရမည့္စကားတို႔သည္
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကဳတ္နွင့္အၾကည့္စူးစူးရယ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ကြၽတ္ခနဲ စုတ္သပ္လိုက္သံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကားမ်ိဳခ်မိသြားသည္...။
"ကား..က......."
"ဆင္း.... ဆင္းလို႔ေျပာေနတယ္..."
"အာ့..."
Papaတြန္းထုတ္လိုက္သည့္္အတိုင္းကြၽန္ေတာ္လမ္းေပၚကိုေရာက္သြားရေလၿပီ....။
"ေတာတ္...''
အရိပ္ေလးလို ေမွးမွိန္က်န္ေနခဲ့ေသာ Chanyeolကို ကားမွန္မွတဆင့္ ခဏခဏၾကည့္မိေနသည္...။
ရင္ထဲမွာ တစစ္စစ္ကိုက္ခဲေနေသာ
ေဝဒနာကိုလဲ နားမလည္ႏိုင္....။
ကြၽတ္....
နီးစပ္ရာ Centre ထဲဝင္ကာ...ေလ်ွာက္ပါတ္ေနလိုက္သည္.....။ လိုအပ္မယ္ ထင္တာေတြ ျခင္းထဲပစ္ထည့္ေနမိၿပီးျခင္းက ျပည့္သြားေပမယ့္ ဘာေတြမွန္းေတာင္မသိ...။ အိမ္ကိုဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းကိုလဲ မသိေတာ့...။
ေသခ်ာတာေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ေျပာလိုက္မိသည္က...
"Chanyeol ျပန္ေရာက္ပီလား..."
"သခင္ေလးနဲ႔ တူတူသြားတာ မဟုတ္ဘူးလား..."
ခ်က္ခ်င္းစိုးရိမ္စိတ္ေတြ ျပည့္လ်ွံသြားေသာ အိမ္ေတာ္ထိန္း Kimရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို
ဥေပကၡာျပဳကာ ဝယ္လာသည္မ်ားကို
ေနရာခ်ေနမိသည္ ......။
၇နာရီေတာင္ ခြဲေနပီေလ.....
၇နာရီ ျပန္လာရမယ္လို႔ ေျပာထားတာမဟုတ္လား....?
Wu Chanyeol မင္း ဘယ္မွာလဲ.¿¿........
"သခင္ေလး....ခေလး ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး..."
"အင္း..."
တည္ၿငိမ္သလိုေျပာေနေပမယ့္
ရင္ထဲကအပူေတြက လည္ေခ်ာင္းဝအထိကို
လွိမ့္တက္လာေနသည္....။
နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈နာရီခြဲေနေလၿပီ...။
"သခင္ေလး ဘာ... ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လို႔လဲဟင္..."
"က်ေနာ္ သူ႔ကိုကားေပၚကဆင္းခိုင္းပီး ကိုယ့္ဘာသာျပန္လို႔ေျပာခဲ့တာ ၇နာရီအိမ္ျပန္ေရာက္ေနရမယ္ လို႔လဲ ေျပာခဲ့တယ္..."
"ခေလး ျပန္... ျပန္လာတတ္ပါ့မလား....
လမ္းမွာမ်ား တစ္ခုခု.... က်ေနာ္ သြား႐ွာပါရေစ..."
"ေန... က်ေနာ္ သြားမယ္..."
သီးခံႏိုင္စြမ္းကုန္သြားၿပီမို႔ ကားေသာ့ဆြဲကာ
ထြက္လာမိေတာ့သည္...။
"Chan...."
ျခံတံခါးဝမွာ ကားေပၚကဆင္းလာေသာ Chanyeolႏွင့္ တန္းတိုးေလသည္......။
အေဝးကလွမ္းၾကည့္တာနဲ႔ေတာင္ သိႏိုင္သည့္
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြေၾကာင့္...
Sorry...ခေလး...Papaမွားပါတယ္...။
ရင္ထဲကေနေအာ္ဟစ္ေနမိေပမယ့္..
စကားလံုးေတြကအျပင္ကို ထြက္မလာႏိုင္ခဲ့...
"ေက်းဇူးပဲ Chen..."
"အင္း ေနေကာင္းေအာင္ေနအံုးေနာ္...."
Chen ရဲ႕ စိုးရိမ္မႈ သက္သာေစရန္ ျပံဳးျပေပမယ့္ ထိုအျပံဳးက ပီျပင္မွာ မဟုတ္တာသိေနသည္.....။ လမ္းဆက္ေလ်ွာက္ဖို႔ အားမ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ျခံတံခါးကို မွီရပ္ေနမိသည္.....။
မ်က္လံုးေထာင့္မွ လွမ္းလာေနေသာ ပံုရ္ိပ္တစ္ခုကို ျမင္ေနရသည္...။ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါဘူး...Papa က အဲ့လိုမ်ိဳး မၾကာခဏ အျပစ္ေပးတတ္တာပဲ.....။ နားလည္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနေပမယ့္ သူရက္စက္ေနတဲ့အႀကိမ္တိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ထိနာက်င္ေနရသလဲ သူသိမယ္မထင္ဘူး...။
သူ့အနားက ျဖတ္ေလ်ွာက္လာေပမယ့္...
သူ႔ဆီက ဘယ္လိုစကားမွ ထြက္မလာခဲ့ေပ...။
"ခေလး..."
အလြန္စိတ္ပူေနပံုရေသာ
အိမ္ေတာ္ထိန္းKim က လက္ေမာင္းႏွဖက္ကို လာကိုင္ရင္းေမးေလသည္...။
"ခေလး အဆင္ေျပရဲ႕လား...."
"အင္း..."
ခပ္တိုးတိုးဆိုမိရင္း အိမ္ေတာ္ထိန္းKimရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ အေမာေျဖမိပါသည္......။
"Chanyeol..."
ေစာင္ပံုၾကားထဲမွာ မ်က္လံုးေတြကိုအတင္းမွိတ္ထားေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးဆိုတာ သိေနပါသည္...။ဒါဏ္ရာ႐ွိေနေသာ လက္ကို အသာဆြဲယူေတာ့ အသံမထြက္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာေလး ႐ွံု႔မဲ့သြားေလသည္...။
ပါတ္တီးအေဟာင္းကို ေျဖၾကည့္ေတာ့
ထင္သည့္အတိုင္း မနက္ကထပ္ကိုေယာင္ေနေလၿပီ...။
ကြၽတ္ အဲ့လက္က ဒီတစ္သက္ ေပ်ာက္ပါ့မလား....
"Papa စကားကို ဘာလို႔နားမေထာင္တာလဲ...."
"....."
"Papa မွာထားရင္ မွတ္ထားေလ...
ေနာက္မျဖစ္ေစနဲ႔ ၾကားလား...."
"...''
"Chan.."
"ဟုတ္ကဲ့...."
သက္သာလိုသက္သာျငား ထိုလက္ေလးကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးေနမိသည္.....။
လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနခဲ့ေသာ မ်က္ေတာင္ ဖ်ားေလးေတြ ၿငိမ္သြားေလမွ ခပ္တိုးတိုးေတာင္ပန္မိသည္.....။
"ေဆာ႐ီး ခေလး...
Papaေတာင္းပန္ပါတယ္ အရမ္းပင္ပန္းသြားရၿပီ....Good night....."
***********¿¿*********??*********
Chanyeol တစ္ညလုံးအိပ္မက္ဆိုးေတြ
မက္ပီး ေယာင္ေနတာေၾကာင့္
တစ္ညလံုးငုတ္တုတ္မိုးလင္းလိုက္ရသည္...။
ေခြၽးေတြရႊဲေနတာေျကာင့္အေအးပါတ္မွာ
စိုးရိမ္ကာ အဝတ္အစားလဲေပးလိုက္.၊
ေထြးဖက္ေပးထားရလိမ့္နဲ႔ မိုးလင္းခဲ့ရသည္..။
"သူ....ညက တညလံုး မအိပ္ရေသးဘူး..
အိပ္ပါေစ မႏိႈးန႔ဲေနာ္....
က်ေနာ္ အေရးႀကီးအစည္းအေဝး႐ွိလို႔
မသြားမျဖစ္သြားရမယ္.. စိတ္ခ်မယ္ေနာ္.
ဂ႐ုစိုက္ေပးပါအံုး......"
"စိတ္ခ်သြားပါ သခင္ေလး..."
အိမ္ေတာ္ထိန္းကအားကိုးရတယ္ဆိုေပမယ့္
စိတ္မခ်နိုင္ပါ.....။
အစည္းအေဝးပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ တစ္ခါထဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္...။
"ဘိုးဘိုး..."
ဘုရား...
အိမ္ေတာ္ထိန္းKimက မသိမသာ ဘုရားတမိေလပီ.....။ထိုသို႔ခပ္ခြၽဲခြၽဲေခၚပီးတာနဲ႔ ေျဖရခက္ေသာေမးခြန္းေတြကို မေျဖမခ်င္း
မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ဂ်စ္တိုက္ကာ ေမးေတာ့မည္....။
"ဘိုးဘိုး.... ဘိုးဘိုး..လို႔ သားေခၚေနတယ္ေလ..."
"ေအာ္... အင္း..ေျပာေလ...."
သစ္သီးပန္းကန္ကိုေ႐ွ႕ခ်ေပးရင္းေျပာေတာ့
ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးကို အလြယ္ယူကာ
အိမ္ေတာ္ထိန္းKim လက္ထဲထိုးထည့္ေလသည္.....။အလိုက္တသိ ခြာပီးေပးလိုက္ေတာ့ မယူပဲ ပါးစပ္နဲ႔တစ္ကိုက္လွမ္းကိုက္ကာ.....
ဖရဲသီးပန္းကန္ကို လွမ္းယူလိုက္ေတာ့
အိမ္ေတာ္ထိန္းKim မ်က္လံုးျပဴးေလသည္..။ဖရဲသီးတစ္စိတ္ကို လက္ထဲ
ကိုင္ပီး ေသခ်ာလွည့္ပါတ္ၾကည့္ကာ
ေျပာလိုက္သည္မွာ....
"မုန္းစရာႂကီးေနာ္ နီရဲေနတာပဲ..."
ေျပာပီးေနာက္ ပန္းကန္ထဲပစ္ခ်ကာ
အိမ္ေတာ္ထိန္းKim လက္ထဲမွငွက္ေပ်ာ္သီးကို လွမ္းကိုက္ျပန္သည္...။
"ဘိုးဘိုး Cake စားမလို႔... လွီးေပး..."
"Ok Ok.."
"ဘိုးဘိုး သားနဲ႔Papaကေလအႀကိဳက္ခ်င္းလဲ မတူဘူးေနာ္....."
အႏၲရယ္႐ွိေသာ စကားစမို႔ အိမ္ေတာ္ထိန္းက အသက္႐ွဴေအာင့္ထားမိသည္....။
"အဲ့တာကိုမ်ား သားအဖတဲ့... ဟက္..."
"ခေလး...."
အျမဲတေစၾကင္နာ ႏူးညံ့ဟန္႐ွိေသာ အိမ္ေတာ္ထိန္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲထိ Chanyeol က စိုက္ၾကည့္ပီး...။
"ဘိုးဘိုး သားနဲ႔Papaကဘာေတာ္လဲဟင္...."
"ေအာ္ သားရယ္ သားပဲခုနကေျပာတယ္ေလ သားအဖတဲ့ သားအဖေပါ့ကြယ္ ဟားဟား....."
႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ေသာ
အိမ္ေတာ္ထိန္းကခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဆံပင္ေတြကို လာဖြေနသည္...။
Chanyeol ဘာမွထပ္မေျပာဖို႔ဆုေတာင္းေနရသည့္ အိမ္ေတာ္ထိန္းရဲ႕အျဖစ္က သနားစဖြယ္...။
Chanyeolက ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ Cake ကို သ္ံုးကိုက္ေလာက္ကိုက္ပီး ေရတခြက္ေမာ့ေသာက္ကာ ထြက္သြားေလေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ရသည္...။
"ဘိုးဘိုး သားPapaဆီ လိုက္သြားမို႔...."
ရင္တုန္လို႔မွမေျပေသးခင္ေနာက္တစ္ခုကို
ေတာင္းဆိုလာျပန္သည္...။
"ဟင္.."
"ေနာ္ ေနာ္..."
အဝတ္အစားေတာင္လဲထားပီးပီဆိုေတာ့...
လိုကိမပို႔လို႔မရၿပီ...။
လိုက္မပို႔ရင္ သူ႔ဘာသာသြားမွာေလ...
အဲ့က်မွ ျပသနာက ပိုႀကီးသြားမွာ....။
"Papa... Papa..."
ရံုးခန္းထဲထိလိုက္ပို႔ျပီး ဆူမယ္ဆိုလဲတခါထဲ အဆူခံမည္ဟု အိမ္ေတာ္ထိန္းကစိတ္ကူးေနသည္...။
ဓာတ္ေလွကားက နံပါတ္စဥ္ေတြကို တန္းစီႏွိပ္ရင္း ပါးစပ္မွလဲ Papa ဟူ၍ ေရရြတ္ေနေသာ
ပံုရိပ္ေလးကျဖဴစင္လြန္းလွသည္...။
"Papa..."
Yi Fan ႐ွိေနေသာ
ရံုးခန္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေအာ္ပီးေျပးကာ YiFan
လည္ပင္းကို ေျပးဖက္ေသာေၾကာင့္
အိမ္ေတာ္ထိန္းမ်က္လံုးျပဴးရျပန္သည္...။
ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔အေသးစားအစည္းအေဝးေလး လုပ္ေနတာေျကာင့္ဒီအခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ွိေနတာပါ....။
"ရံုးခန္းထဲသြားေစာင့္ေန ပီးရင္လာခဲ့မယ္...."
"ဟုတ္..."
အိမ္ေတာ္ထိန္းကိုပါ ေခၚသြားဖို႔ မ်က္ရိပ္ျပလို္က္သည္....။
"ခေလးက အရြယ္ေရာက္လာပီပဲ ေခ်ာလိုက္တာ..."
Chanyeol က ဆယ္ခါတစ္ခါမွ ရံုးကို လိုက္လာတတ္ပီး အျမဲတမ္းက်ြန္ေတာ႔္အခန္းထဲမွာသာေနတတ္တာေျကာင္႔ ဝန္ထမ္းေတြက Chanyeol ႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမ႐ွိၾကပါ...။
တံခါးဖြင့္သံၾကားသည္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ကာ
ျပံဳးျပရင္းေျပာေလသည္...။
"အိမ္မွာပ်င္းလို႔..."
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီးျကည့္ေပမယ့္
အျပံဳးေလးေတြက ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခဲ့ပါ...။
"ရပီ ဦးေလးKimျပန္ေတာ့..."
"ဟုတ္ကဲ့...''
"ဘာစားပီးပီလဲ...."
"ခုနကမွႏိုးတာ Cakeနဲ႔ႏို႔နဲ႔...စားတယ္.."
မေန႔ကဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို သူ႔ပံုစံေလးက
လန္းဆန္းတတ္ႂကြေနခဲ့သည္...။
Chanyeolစိတ္က တစ္ခါတေလ
နားလည္ရခက္ပါသည္.....။
"ေန႔လည္စာလာပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္.... ခုၿငိမ္ၿငိမ္ေန.....Papa အလုပ္လုပ္စရာေတြ႐ွိေသးတယ္.."
"ဟုတ္..."
Facebook သံုးေနတဲ့ Chanyeol က ၿငိမ္သိက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ္လည္း
စိတ္မခ်နိုင္ေတာ့မျကာခဏေမာ့ၾကည့္ေနမိတာသိပ္ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့.....။
Tablet ထဲ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ Chanyeol
ၿငိမ္ေနမွ သက္ျပင္းခ်မိပီး အလုပ္ထဲကိုအတင္းအာရံုစိုက္ရျပန္သည္.....။
"အား.... Papa...."
"ကဲ ဘာျဖစ္တာလဲ...."
ိ
မ်က္လံုးကိုလြဲၿပီးေတာ့ကို မေနရဲတာ....၊
စာရြက္ေတြေဘာပင္ေတြ အကုန္ပစ္ခ်ပီး
ေျပးရျပန္သည္...။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
စားပြဲေပၚမွာ စားစရာေတြ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ...။
"ျပစမ္း...."
နားရြက္ကားကားေလးကို ကိုင္ထားေသာ
လက္ကိုယူၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းအပူေလာင္ထားေသာ လက္ညႇိဳးေလးမွာ နီရဲေနေလၿပီ....။
***Papa ဟင္းခ်ိဳ ပန္းကန္က ပူေနလို႔
တမင္တကာ ကပ္လိုက္တာ... သိလား¿¿***
ရဲေနတဲ့လက္ညႇိဳးေလးကို ဆြဲယူပီး
ေတြ႔ရာေရခြက္ထဲေရခဲေရထည့္ကာ
ႏွစ္ထားေပးမိသည္.....။
"Papa... ခြံ႔ေကြၽး လက္နာသြားပီ...."
ေသလိုက္ေတာ့ Wu Yi Fan...။
သူ ခြံ႔မေကြၽးရင္ ထမင္းတစိေတာင္ ပါးစပ္ထဲ
ထည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္.....။
ျပံဳးစိစိ႐ုပ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေနတာ...။
ရင္ေမာတယ္ Chanyeolရယ္.....။
သက္ျပင္းအသာခ်ကာ ခေလးထမင္းခြံ႔ေသာ
အလုပ္လုပ္ရျပန္သည္.....။
***********¿¿********??************
TBC....
20 July 2016
8 Nov 2017 (republish)
Sorry ကိုယ္ဒီေန႔ အလုပ္႐ႈပ္ၿပီး
ပင္ပန္းေနတာမို႔ တစ္ပိုင္းပဲ edit ႏိုင္တယ္
ဒါေတာင္စာလံုးေပါင္းေတြမစစ္ႏိုင္ေသးဘူးရယ္... 😁😁
Unicode
"အယောင်တောင်တော်တော်က်သြားပီပဲ....
ဆေးမထိုးပေးတော့ဘူးနော်...."
အပေါက်ဝမွာ ပြူတစ်ပြူတစ် လုပ်နေသော
Rou Rou ဆီသို့Chanyeol ရဲ့ မျက်လုံးတွေရောက်နေခဲ့သည်...။
"Channie..."
နားနားကပ်ခါခေါ်နေသော YiXing အသံကိုတောင်မကြားနိုင်တော့ ကြားထဲကကျွန်တော်ကဝင်ပါရလေပြီ...။
"Chan.."
အော်လိုက်လေမှတုန်ကနဲဖြစ်သြားကာ
လှည့်ကြည့်လေသည်....။
"ဗ်ာ..."
"လက်နာနေသေးလား မေးနေတာလေ..."
"အင်း... ဟင့်အင်း မနာတော့ဘူး.....
ဒီမွာတွေ့လား... အာ့..."
အင်းဟုပြောပီးမှ အပြင်ကိုလှမ်းကြည့်ကာ မနာတော့ဘူးဆိုပီး လက်ကိုခါယမ်းပြလေတော့ အား ခနဲအော်ပြန်သည်....။
Wu Chanyeol ရယ် မင်းအကြောင်းငါ မသိဘူးများထင်နေသလား......။
လက်မနာတော့ဘူးဟုပြောကာ Rou Rouနဲ့
ဆော့တော့မှာကို ကြိုမြင်ထားတာကြောင့်
မျက်နှာကိုတင်းလိုက်မိသည်...။
"မရသေးဘူး လှုပ်လှုပ်ရှားရှားမလုပ်နဲ့အုံးနော်...Channie...... စကားနားမထောင်ရင်
ဒါဏ်ဖြစ်သြားပီး မပျောက်ပဲနဲ့ကြာနေလိမ့်မယ်....."
"ဟုတ်ကဲ့.."
ချက်ချင်းဆူပုတ်သြားခဲ့သော မျက်နှာဟာ အင်တင်တင်ပြောလိုက်ရတာ သိသာနေသည်.။
Dr Xing ကို Papa မျက်ရိပ်ပြလိုက်တာကိုမြင်လိုက်တယ်...။
Papa သပ်သပ်ညစ်တာ....။
"အား..."
ထိုင်နေရာကနေအသံကုန်စူးစူးဝါးဝါး
အော်လေတော့သည်.....။
Xing ကတော့ ခေါင်းတယမ်းယမ်းနဲ့
ကျွန်တော့်ကိုခေါင်းညိတ်ရုံ နှုတ်ဆတ်ကာ
ပြန်သွားလေပြီ...။
"Chan..."
"...."
ဒူးခေါင်းပေါ်တင်ထားသည့် လက်သီးဆုပ်လေးတွေက ကျပ်ခဲလို့.....။
"မနက်က Chen Papaဆီကို ဖုန်းဆက်ပီးပီ...
နောက် Fridayဆိုသြားမွာတဲ့ Papaနဲ့မင်းလိုက်မယ်လို့ ပြောထားတယ်...."
အာရုံပြောင်းသြားပီ ဖြစ်သော မျက်ဝန်းလေးတွေကကြယ်ပွင့်လေးတွေလို တောတ်ပသွားလေပြီ...။နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေ ပြုံးသွားသည်မှာပန်းချီကားချပ်လေးတစ်ခု အသက်ဝင်လာသလိုမျိုး ကြည့်နေရသူကို ရင်တမမဖြစ်စေသည်...။
"အဲ့ဒါ Shopping ထွက်မယ်... လိုက်မွာလား..."
"လိုက် ...."
လိုက်မယ်လို့ အလောတကြီးပြောဟန်ပြင်ပီးမှနှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ ငြိမ်သွားပြန်သည်....။
"Wu Chanyeol...
စိတ်မရှည်အောင် မလုပ်နဲ့...
လိုက်မွာလား မလိုက်ဘူးလား ဒါပဲပြော..."
"လိုက်မယ်..."
"အဲ့တာဆို အကျႌ သြားလဲ...."
ဆောင့်အောင့်ထွက်သြားသော
ကျောပြင်ကို ကြည့်ပီးခေါင်းညိတ်မိပြန်သည်...။ တရားလွန်အလိုလိုက်သည်မဟုတ်သော်လဲ Chanyeol တခါတလေဆိုးချင်သည်...။
ကျွန်တော့်ကိုကြောက်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း တကယ်တမ်းကျွန်တော် ဒေါသထွက်ပြီးအော်ဟစ်ပေါက်ကွဲလေမှ ကြောက်တတ်လာဖြစ်လေသည်...။
"ရပီ..."
"သွားနှင့် ကားသော့သွားယူလိုက်အုံးမယ်.."
"Papa..."
"ပြော...''
အကြာကြီးကားထဲမှာတိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ
အစချီလာသော စကားသံတို့ကအက်နေသည်...။ တစ်ယောက်ထဲ ငြိမ်သက်စွာ
ကြောက်ဖက်ဖွယ်အကြောင်းအရာတွေကို
တွေးမိနေမှာဟု ကျွန်တော်တွေးခဲ့သင့်သည်...။
"Papaနဲ့Chanနဲ့က...ဘာတော်လဲ...."
"ဘာ......
Wu Chanyeol!!!!!!..."
ဘာ...ဟူသော အံ့သြတကြီးအသံပြီးနောက်မှာ... ကျွန်တော့်နာမည်ကို ခေါ်လိုက်သံက
ကားထဲမှာဟိန်းထွက်သွားသည်...။
"တောတ်..."
ကားကိုအလွယ်လမ်းဘေးကိုထိုးရပ်လိုက်လေသည်...။Papaဆွဲမိဆွဲရာဆွဲလိုက်သည်က
ဒါဏ်ရာရှိနေသည့်လက်ဖြစ်နေတာကြောင့်
အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်သွားပြန်သည်..။
သို့်သော် အသံမထွက်အောင်နှုတ်ခမ်းကို
ဖိကိုက်ရင်းPapa ဆိုသူကို မျက်စိမလွှဲ
စိုက်ကြည့်နေမိသည်......။
တစတစနီရဲတင်းမာလာခဲ့သောမျက်နှာနှင့် အံကြိတ်လိုက်သော Papa မျက်နှာက တစ်စုံတစ်ခုကို အပြင်းအထန် ခံပြင်းနေဟန်တို့နှင့်.....။
"မမေးရဘူးလို့ပြောထားတာကိုမေ့နေပီလား....Chanyeol...
ငါ့စကားကိုဘာလို့ နားမထောင်ရတာလဲ....."
အဆုံးသတ်စကားကို သွားကြားထဲမှထွက်လာသော အေးစက်စက်အသံနှင့်တစ်လုံးချင်းပြောလေသည်....။
"Papa.."
တင်းမာလွန်းသော Papaရဲ့မျက်နှာထားကြောင့် ကြောက်စိတ်က ရင်ထဲအေးခဲလာရသည်...။
"ချောက်..."
"Papa...''
ခေါင်းရမ်းမိကာ ဟန့်တားမိပေမယ့်...
"ဆင်းတော့..."
"Papa..."
"ဆင်းတော့.....မင်းကိုမမြင်ချင်ဘူး...
၇နာရီမထိုးခင် အိမ်ပြန်ရောက်နေပါစေ..."
"Pa... Papa... "
"မင်းကိုငါပြောနေတယ် ဆင်းလို့....."
အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာပြောလေသည်..။
"ပိုက်.... ပိုက်ဆံ မပါဘူး.... ပီး....ပီးတော့..."
ရှေ့ဆက်ပြောရမည့်စကားတို့သည်
မျက်မှောင်ကြုတ်ကြုတ်နှင့်အကြည့်စူးစူးရယ်စိတ်ပျက်လက်ပျက် ကျွတ်ခနဲ စုတ်သပ်လိုက်သံကြောင့် အလန့်တကြားမျိုချမိသွားသည်...။
"ကား..က......."
"ဆင်း.... ဆင်းလို့ပြောနေတယ်..."
"အာ့..."
Papaတွန်းထုတ်လိုက်သည့််အတိုင်းကျွန်တော်လမ်းပေါ်ကိုရောက်သွားရလေပြီ....။
"တောတ်...''
အရိပ်လေးလို မှေးမှိန်ကျန်နေခဲ့သော Chanyeolကို ကားမှန်မှတဆင့် ခဏခဏကြည့်မိနေသည်...။
ရင်ထဲမွာ တစစ်စစ်ကိုက်ခဲနေသော
ဝေဒနာကိုလဲ နားမလည်နိုင်....။
ကျွတ်....
နီးစပ်ရာ Centre ထဲဝင်ကာ...လျှောက်ပါတ်နေလိုက်သည်.....။ လိုအပ်မယ် ထင်တာတွေ ခြင်းထဲပစ်ထည့်နေမိပြီးခြင်းက ပြည့်သြားပေမယ့် ဘာတွေမှန်းတောင်မသိ...။ အိမ်ကိုဘယ်လိုပြန်ရောက်လာမှန်းကိုလဲ မသိတော့...။
သေချာတာတော့ အိမ်ကိုရောက်သည်နှင့်ပြောလိုက်မိသည်က...
"Chanyeol ပြန်ရောက်ပီလား..."
"သခင်လေးနဲ့ တူတူသြားတာ မဟုတ်ဘူးလား..."
ချက်ချင်းစိုးရိမ်စိတ်တွေ ပြည့်လ်ွံသြားသော အိမ်တော်ထိန်း Kimရဲ့ မျက်လုံးတွေကို
ဥပေက္ခာပြုကာ ဝယ်လာသည်မ်ားကို
နေရာချနေမိသည် ......။
၇နာရီတောင် ခြဲနေပီလေ.....
၇နာရီ ပြန်လာရမယ်လို့ ပြောထားတာမဟုတ်လား....?
Wu Chanyeol မင်း ဘယ်မွာလဲ.........
"သခင်လေး....ခလေး ခုထိ ပြန်မလာသေးဘူး..."
"အင်း..."
တည်ငြိမ်သလိုပြောနေပေမယ့်
ရင်ထဲကအပူတွေက လည်ချောင်းဝအထိကို
လှိမ့်တက်လာနေသည်....။
နာရီကြည့်တော့ ၈နာရီခြဲနေလေပြီ...။
"သခင်လေး ဘာ... ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လို့လဲဟင်..."
"က်နော် သူ့ကိုကားပေါ်ကဆင်းခိုင်းပီး ကိုယ့်ဘာသာပြန်လို့ပြောခဲ့တာ ၇နာရီအိမ်ပြန်ရောက်နေရမယ် လို့လဲ ပြောခဲ့တယ်..."
"ခလေး ပြန်... ပြန်လာတတ်ပါ့မလား....
လမ်းမွာမ်ား တစ်ခုခု.... က်နော် သွားရှာပါရစေ..."
"နေ... က်နော် သွားမယ်..."
သီးခံနိုင်စွမ်းကုန်သွားပြီမို့ ကားသော့ဆွဲကာ
ထွက်လာမိတော့သည်...။
"Chan...."
ခြံတံခါးဝမှာ ကားပေါ်ကဆင်းလာသော Chanyeolနှင့် တန်းတိုးလေသည်......။
အဝေးကလှမ်းကြည့်တာနဲ့တောင် သိနိုင်သည့်
ဖျော့တော့တော့ မျက်ဝန်းလေးတွေကြောင့်...
Sorry...ခေလး...Papaမှားပါတယ်...။
ရင်ထဲကနေအော်ဟစ်နေမိပေမယ့်..
စကားလုံးတွေကအပြင်ကို ထွက်မလာနိုင်ခဲ့...
"ကျေးဇူးပဲ Chen..."
"အင်း နေကောင်းအောင်နေအုံးနော်...."
Chen ရဲ့ စိုးရိမ်မှု သက်သာစေရန် ပြုံးပြပေမယ့် ထိုအပြုံးက ပီပြင်မွာ မဟုတ်တာသိနေသည်.....။ လမ်းဆက်လျှောက်ဖို့ အားမရှိတော့တာကြောင့်ခြံတံခါးကို မှီရပ်နေမိသည်.....။
မျက်လုံးထောင့်မွ လှမ်းလာနေသော ပုံရ်ိပ်တစ်ခုကို မြင်နေရသည်...။ သိပ်တော့မထူးဆန်းပါဘူး...Papa က အဲ့လိုမျိုး မကြာခဏ အပြစ်ပေးတတ်တာပဲ.....။ နားလည်ပေးဖို့ကြိုးစားနေပေမယ့် သူရက်စက်နေတဲ့အကြိမ်တိုင်းမှာ ကျွန်တော်ဘယ်လောက်ထိနာကျင်နေရသလဲ သူသိမယ်မထင်ဘူး...။
သူ့အနားက ဖြတ်လျှောက်လာပေမယ့်...
သူ့ဆီက ဘယ်လိုစကားမွ ထွက်မလာခဲ့ပေ...။
"ခလေး..."
အလွန်စိတ်ပူနေပုံရသော
အိမ်တော်ထိန်းKim က လက်မောင်းနှဖက်ကို လာကိုင်ရင်းမေးလေသည်...။
"ခလေး အဆင်ပြေရဲ့လား...."
"အင်း..."
ခပ်တိုးတိုးဆိုမိရင်း အိမ်တော်ထိန်းKimရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ အမောဖြေမိပါသည်......။
"Chanyeol..."
စောင်ပုံကြားထဲမှာ မျက်လုံးတွေကိုအတင်းမှိတ်ထားပေမယ့် အိပ်မပျော်သေးဘူးဆိုတာ သိနေပါသည်...။ဒါဏ်ရာရှိနေသော လက်ကို အသာဆြဲယူတော့ အသံမထွက်ပေမယ့် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားလေသည်...။
ပါတ်တီးအဟောင်းကို ဖြေကြည့်တော့
ထင်သည့်အတိုင်း မနက်ကထပ်ကိုယောင်နေလေပြီ...။
ကျွတ် အဲ့လက်က ဒီတစ်သက် ပျောက်ပါ့မလား....
"Papa စကားကို ဘာလို့နားမထောင်တာလဲ...."
"....."
"Papa မှာထားရင် မှတ်ထားလေ...
နောက်မဖြစ်စေနဲ့ ကြားလား...."
"...''
"Chan.."
"ဟုတ်ကဲ့...."
သက်သာလိုသက်သာငြား ထိုလက်လေးကို ဖြဖြလေးပွတ်ပေးနေမိသည်.....။
လှုပ်ရွရွဖြစ်နေခဲ့သော မျက်တောင် ဖ်ားလေးတွေ ငြိမ်သွားလေမှ ခပ်တိုးတိုးတောင်ပန်မိသည်.....။
"ဆောရီး ခလေး...
Papaတောင်းပန်ပါတယ် အရမ်းပင်ပန်းသွားရပြီ....Good night....."
********************??*********
Chanyeol တစ်ညလုံးအိပ်မက်ဆိုးတွေ
မက်ပီး ယောင်နေတာကြောင့်
တစ်ညလုံးငုတ်တုတ်မိုးလင်းလိုက်ရသည်...။
ချွေးတွေရွှဲနေတာကြောင့်အအေးပါတ်မွာ
စိုးရိမ္ကာ အဝတ်အစားလဲပေးလိုက်.၊
ထွေးဖက်ပေးထားရလိမ့်နဲ့ မိုးလင်းခဲ့ရသည်..။
"သူ....ညက တညလုံး မအိပ်ရေသးဘူး..
အိပ်ပါစေ မနှိုးန့ဲနော်....
က်နော် အရေးကြီးအစည်းအဝေးရှိလို့
မသွားမဖြစ်သွားရမယ်.. စိတ်ချမယ်နော်.
ဂရုစိုက်ပေးပါအုံး......"
"စိတ်ခ်သြားပါ သခင်လေး..."
အိမ်တော်ထိန်းကအားကိုးရတယ်ဆိုပေမယ့်
စိတ်မချနိုင်ပါ.....။
အစည်းအဝေးပီးသည်နှင့် အိမ်ပြန်ဖို့ တစ်ခါထဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်...။
"ဘိုးဘိုး..."
ဘုရား...
အိမ်တော်ထိန်းKimက မသိမသာ ဘုရားတမိလေပီ.....။ထိုသို့ခပ်ချွဲချွဲခေါ်ပီးတာနဲ့ ဖြေရခက်သောမေးခွန်းတွေကို မဖြေမချင်း
မမောနိုင်မပန်းနိုင်ဂျစ်တိုက်ကာ မေးတော့မည်....။
"ဘိုးဘိုး.... ဘိုးဘိုး..လို့ သားခေါ်နေတယ်လေ..."
"အော်... အင်း..ပြောလေ...."
သစ်သီးပန်းကန်ကိုရှေ့ချပေးရင်းပြောတော့
ငှက်ပျောသီး တစ်လုံးကို အလွယ်ယူကာ
အိမ်တော်ထိန်းKim လက်ထဲထိုးထည့်လေသည်.....။အလိုက်တသိ ခြာပီးပေးလိုက်တော့ မယူပဲ ပါးစပ်နဲ့တစ်ကိုက်လှမ်းကိုက်ကာ.....
ဖရဲသီးပန်းကန်ကို လှမ်းယူလိုက်တော့
အိမ်တော်ထိန်းKim မျက်လုံးပြူးလေသည်..။ဖရဲသီးတစ်စိတ်ကို လက်ထဲ
ကိုင်ပီး သေချာလှည့်ပါတ်ကြည့်ကာ
ပြောလိုက်သည်မှာ....
"မုန်းစရာကြီးနော် နီရဲနေတာပဲ..."
ပြောပီးနောက် ပန်းကန်ထဲပစ်ခ်ကာ
အိမ်တော်ထိန်းKim လက်ထဲမှငှက်ပျော်သီးကို လှမ်းကိုက်ပြန်သည်...။
"ဘိုးဘိုး Cake စားမလို့... လွီးပေး..."
"Ok Ok.."
"ဘိုးဘိုး သားနဲ့Papaကလေအကြိုက်ချင်းလဲ မတူဘူးနော်....."
အန္တရယ်ရှိသော စကားစမို့ အိမ်တော်ထိန်းက အသက်ရှူအောင့်ထားမိသည်....။
"အဲ့တာကိုမ်ား သားအဖတဲ့... ဟက်..."
"ခလေး...."
အျမဲတစေကြင်နာ နူးညံ့ဟန်ရှိသော အိမ်တော်ထိန်းရဲ့ မျက်ဝန်းထဲထိ Chanyeol က စိုက်ကြည့်ပီး...။
"ဘိုးဘိုး သားနဲ့Papaကဘာတော်လဲဟင်...."
"အော် သားရယ် သားပဲခုနကပြောတယ်လေ သားအဖတဲ့ သားအဖပေါ့ကွယ် ဟားဟား....."
ရူးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သော
အိမ်တော်ထိန်းကချစ်စနိုးနဲ့ ဆံပင်တွေကို လာဖြနေသည်...။
Chanyeol ဘာမှထပ်မပြောဖို့ဆုတောင်းနေရသည့် အိမ်တော်ထိန်းရဲ့အဖြစ်က သနားစဖွယ်...။
Chanyeolက ဘာမွမပြောတော့ပဲ Cake ကို သ်ုံးကိုက်လောက်ကိုက်ပီး ရေတခွက်မော့သောက်ကာ ထွက်သြားလေတော့မှ သက်ပြင်းချရသည်...။
"ဘိုးဘိုး သားPapaဆီ လိုက်သွားမို့...."
ရင်တုန်လို့မှမပြေသေးခင်နောက်တစ်ခုကို
တောင်းဆိုလာပြန်သည်...။
"ဟင်.."
"နော် နော်..."
အဝတ်အစားတောင်လဲထားပီးပီဆိုတော့...
လိုကိမပို့လို့မရပြီ...။
လိုက်မပို့ရင် သူ့ဘာသာသွားမှာလေ...
အဲ့က်မွ ပြသနာက ပိုကြီးသွားမှာ....။
"Papa... Papa..."
ရုံးခန်းထဲထိလိုက်ပို့ပြီး ဆူမယ်ဆိုလဲတခါထဲ အဆူခံမည်ဟု အိမ်တော်ထိန်းကစိတ်ကူးနေသည်...။
ဓာတ်လှေကားက နံပါတ်စဉ်တွေကို တန်းစီနှိပ်ရင်း ပါးစပ်မွလဲ Papa ဟူ၍ ရေရွတ်နေသော
ပုံရိပ်လေးကဖြူစင်လွန်းလှသည်...။
"Papa..."
Yi Fan ရှိနေသော
ရုံးခန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့ အော်ပီးပြေးကာ YiFan
လည်ပင်းကို ပြေးဖက်သောကြောင့်
အိမ်တော်ထိန်းမျက်လုံးပြူးရပြန်သည်...။
ဝန်ထမ်းတွေနဲ့အသေးစားအစည်းအဝေးလေး လုပ်နေတာကြောင့်ဒီအခန်းထဲမွာ ကျွန်တော် ရှိနေတာပါ....။
"ရုံးခန်းထဲသြားစောင့်နေ ပီးရင်လာခဲ့မယ်...."
"ဟုတ်..."
အိမ်တော်ထိန်းကိုပါ ခေါ်သွားဖို့ မျက်ရိပ်ပြလို်က်သည်....။
"ခလေးက အရွယ်ရောက်လာပီပဲ ချောလိုက်တာ..."
Chanyeol က ဆယ်ခါတစ်ခါမွ ရုံးကို လိုက်လာတတ်ပီး အမြဲတမ်းကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာသာနေတတ်တာကြောင့် ဝန်ထမ်းတွေက Chanyeol နှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီးမရှိကြပါ...။
တံခါးဖွင့်သံကြားသည်နှင့် မော့ကြည့်ကာ
ပြုံးပြရင်းပြောလေသည်...။
"အိမ်မှာပျင်းလို့..."
မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီးကြည့်ပေမယ့်
အပြုံးလေးတွေက ပျောက်ကွယ်မသွားခဲ့ပါ...။
"ရပီ ဦးလေးKimပြန်တော့..."
"ဟုတ်ကဲ့...''
"ဘာစားပီးပီလဲ...."
"ခုနကမှနိုးတာ Cakeနဲ့နို့နဲ့...စားတယ်.."
မနေ့ကဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို သူ့ပုံစံလေးက
လန်းဆန်းတတ်ကြွနေခဲ့သည်...။
Chanyeolစိတ်က တစ်ခါတလေ
နားလည်ရခက်ပါသည်.....။
"နေ့လည်စာလာပို့ခိုင်းလိုက်မယ်.... ခုငြိမ်ငြိမ်နေ.....Papa အလုပ်လုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်.."
"ဟုတ်..."
Facebook သုံးနေတဲ့ Chanyeol က ငြိမ်သိက်တိတ်ဆိတ်နေသော်လည်း
စိတ်မခ်နိုင်တော့မကြာခဏမော့ကြည့်နေမိတာသိပ်တော့ အလုပ်မဖြစ်ခဲ့.....။
Tablet ထဲ စူးစိုက်ကြည့်နေသော Chanyeol
ငြိမ်နေမှ သက်ပြင်းခ်မိပီး အလုပ်ထဲကိုအတင်းအာရုံစိုက်ရပြန်သည်.....။
"အား.... Papa...."
"ကဲ ဘာဖြစ်တာလဲ...."
ိ
မျက်လုံးကိုလွဲပြီးတော့ကို မေနရဲတာ....၊
စာရွက်တွေဘောပင်တွေ အကုန်ပစ်ခ်ပီး
ပြေးရပြန်သည်...။ ကြည့်လိုက်တော့
စားပြဲပေါ်မှာ စားစရာတွေ ရောက်နေခဲ့ပြီ...။
"ပြစမ်း...."
နားရွက်ကားကားလေးကို ကိုင်ထားသော
လက်ကိုယူကြည့်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်းအပူလောင်ထားသော လက်ညှိုးလေးမှာ နီရဲနေလေပြီ....။
***Papa ဟင်းချို ပန်းကန်က ပူနေလို့
တမင်တကာ ကပ်လိုက်တာ... သိလား***
ရဲနေတဲ့လက်ညှိုးလေးကို ဆြဲယူပီး
တွေ့ရာရေခွက်ထဲရေခဲရေထည့်ကာ
နှစ်ထားပေးမိသည်.....။
"Papa... ခွံ့ကျွေး လက်နာသြားပီ...."
သေလိုက်တော့ Wu Yi Fan...။
သူ ခွံ့မကျွေးရင် ထမင်းတစိတောင် ပါးစပ်ထဲ
ထည့်တော့မှာ မဟုတ်.....။
ပြုံးစိစိရုပ်က ကျွန်တော့်ကို လှောင်နေတာ...။
ရင်မောတယ် Chanyeolရယ်.....။
သက်ပြင်းအသာခ်ကာ ခလေးထမင်းခွံ့သော
အလုပ်လုပ်ရပြန်သည်.....။
*******************??************
TBC....
20 July 2016
8 Nov 2017 (republish)
Sorry ကိုယ်ဒီနေ့ အလုပ်ရှုပ်ပြီး
ပင်ပန်းနေတာမို့ တစ်ပိုင်းပဲ edit နိုင်တယ်
ဒါတောင်စာလုံးပေါင်းတွေမစစ်နိုင်သေးဘူးရယ်... 😁😁