*
"JUST EAT IT! Promise! Its delicious!" Pagpilit ko kay Luhan na kainin yung isda na ni-prito ko. Ayaw niya kasing kainin, e. Kanina ko pa siya pinipilit na isubo pero ayaw pa din. Nakain kami dito sa kubo.
"No. I won't eat that." Panay pa din ang iling niya.
"Why? Masarap naman kasi to."
Umiling pa din siya. Napairap na lang ako at padabog na inilapag ko yung tinidor sa pinggan. Ngalay na kasi ako pero ayaw pa din naman niya isubo. Eh di 'wag na lang. Ako na lang ang kumain ng kumain.
"Look!"
Napatigil ako sa pagkain nang biglang iharap sa akin ni Luhan yung camera niya. Napa-angat ang kilay ko nang makita ko yung sarili ko habang namamapak ako ng Tilapia. Napangiti na lang ako nang makita ko yun.
"Just try this!" Itinapat ko sa bibig niya yung tinidor na may tilapia. "Please?" Nag-puppy eyes ako sa kanya. Medyo nailang ako nang tumitig siya sa mukha ko bago dun sa tinidor. Ngumanga siya kaya sinubo ko na sa kanya yung Tilapia. "Masarap 'di ba?" Ngumiti ako sa kanya.
Habang nanguya siya, napatango siya. "Yes, what's that again?" He pointed at the fish.
"Tilapia."
Nang matapos kaming kumain. Lumabas kami sa kubo at pumunta kami sa beach. Balak kong magswimming talaga. Naka-short ako ng sobra iksi at naka-sando lang ako. Naglaro muna ako sa tubig.
"Lamig!"
"Ann! Look! You're so pretty here!"
Tumakbo ako palapit kay Luhan. Nag-tiptoe ako at sinilip ko yung picture ko. Napangiti ako nang makita ko yun. Tumatakbo ako palapit sa dagat. Yung buhok ko parang nagkalat sa ere.
"Bakit lagi mo akong kinukuhaan ng picture?" Tanong ko sa kanya.
Iniwas niya ang tingin niya sa akin. Kinikilig ako enebeyen! Puro pictures ko na yata ang laman ng camera niya, e. Nagkibit-balikat na lang ako nang hindi niya sagutin ang tanong ko.
Naglakad na lang uli ako palapit sa beach. Naupo lang ako dun sa pinaka-mababaw habang nilalaro ko yung paa ko sa tubig. Basa na yung short ko. Napangiti ako. Ang ganda-ganda kasi nung tubig. Asul na asul tapos ang puti-puti pa nung buhangin. I just love the place! Its so perfect!
Nang lumakas yung alon, napatayo ako. Ngunit bigla akong natumba nang makatapak ako nang matilos na bagay sa tubig.
"Ouch!" Mariing sabi ko. Tiningnan ko yung paa ko. Napangiwi ako nang makita kong may dugo doon. "Aray ko,"
"Shit. What happened?!"
Gulat na napatingin ako kay Luhan nang bigla siyang lumuhod sa harap ko. For the very first time, narinig ko siyang mag-cuss. Ang guwapo niya lalo dun.
"A-Ahh, h-hehe. I'm fine." Ngumiti ako sa kanya. Humawak ako sa braso niya. Inalalayan niya akong tumayo. Pero, hindi ko mailapat ang paa ko. Nagulat na lang ako nang bigla akong buhatin ni Luhan. "H-hey! W-what are ----"
"You're hurt." Sabi niya na may pag-alala sa mukha. Eh? Napakapit na lang ako sa balikat niya. Pang-kasal na buhat ang ginawa niya sa akin. Nang dumaan kami sa harapan ng hotel, halos lahat ng babae nakataas ang kilay habang nakatingin sa akin.
Pero, hindi yun pinapansin ni Luhan. Natulo na kasi yung dugo ko sa paa.
"Miss, first aid kit please. Bring it to my room," sabi ni Luhan sa staff at nagpatuloy na uli siya sa paglalakad.
Napatingin ako sa mukha niya. Luhan, you're making me happy. Buhat-buhat niya ako dahil may masakit sa akin. Hindi ko lubos akalain na dadating sa ganitong sitwasyon. Oo, sabihin na nating kasama ko siya. Ilang beses ko na bang nasabi?
Masisisi niyo ba akong mag-react ng ganito? Natupad ang pangarap ko! Ang pangarap ko na makasama ko ang Luhan ko! Bukod sa nakasama ko siya, naging kaibigan ko pa siya! Mas iniintindi niya ako kaysa intindihin ko siya.
Pumasok kami sa loob ng kuwarto niya. Iniupo niya ako sa kama. Tiningnan ko yung paa ko. Ang pula-pula na. Medyo nasakit na pati siya ng sobra. Huminga ako ng malalim. Sobrang lakas kasi talaga ng tibok ng puso ko.
Kagabi nga, bago pa kami matulog, ibinili pa ako ni Luhan ng ice cream. Tuwang-tuwa talaga ako! Imagine mo na lang! Your number one idol bought you some ice cream! Sino ang hindi magiging masaya dun?! Kahit bigyan lang ako ng piso ni Luhan, masaya na ako! At itatago ko pa yun 'no! Yung plastic nga nung ice cream, inilagay ko sa bag ko. Itatago ko lahat ng yun.
Dahil, lahat ng ibigay sa akin ni Luhan, itatago ko. Mapabalat man yung ng chichirya, juice, ice cream at kung ano-anu pa! Tanda yun na nakasama ko talaga siya! May remembrance ako galing sa kanya diba?
Maya-maya, lumuhod sa harap ko si Luhan. Nanlaki ang mata ko bigla. "H-hey, what are you doing? I can do it myself." Sabi ko sa kanya.
Bitbit na niya yung first aid kit. Umiling siya. "No," Napaigtad ako nang hawakan niya yung binti ko at ipatong sa tuhod niya.
Tumayo halos lahat ang balahibo ko nang dahil lang sa simpleng hawak na yun. Ganito talaga ang epekto sa akin ni Luhanbaby ko! Kapag kamay ko naman ang hinahawakan niya, kulang na lang ay mapatalon ako kahit nasa harap ko siya! Aba! Dream come true!
Napa-ouch na lang ako nang lagyan niya ng alcohol yung sugat ko. Napapaigtad na lang ako dahil masakit talaga siya. Nang mapatingin ako sa mukha ni Luhan, medyo napangiti ako. Seryoso yung mukha niya habang ginagamot niya yung sugat ko.
I just really can't believe this is happening. He is so kind and he is sweet sometimes! Parang hindi ko na kayang mawala pa si Luhan. Ano ba yan!
"You're staring at me again," sabi niya habang nakatingin pa din sa paa ko.
Napakurap ako. Nahuli na naman niya ako. Huminga ako ng malalim saka ko inayos ang buhok ko. "Sorry."
Nang matapos niyang lagyan ng bandage ang paa ko, tumayo na siya. Nakatingin siya sa akin kaya iniwas ko ang tingin ko sa kanya. "Stay here." Sabi niya.
"Ha? Where are you going?"
"I will just get a water."
Ngumiti ako sa kanya saka tumango. Tiningnan ko yung paa ko. Umupo ako sa kama niya na naka-indian sit. Nakaharap ako sa verandah. Inayos ko yung buhok ko. Napabuntong-hininga ako. Pang-ilan na ba to?
Apat na araw ko ng kasama si Luhan. Sobrang saya ko. Hindi ko pa din talaga inakala na makakasama ko siya balang araw. Hirap naman talaga paniwalaan diba? Yung taong, pinapangarap ng sobrang daming babae! Ako yung nakasama niya! Suwerte ko diba? 26 days to go. Parang pakiramdam ko, palapit na ng palapit.
"Are you okay?"
Mabilis na napalingon ako sa likod ko. Si Luhan pala! Bakit hindi ko namalayan na pumasok na siya? Naupo siya sa tabi ko at binigay sa akin yung mineral water.
Ngumiti ako sa kanya. "Thank you."
"Do you want to go home?" Tanong niya sa akin.
"Its up to you." I smiled. "Oh, I will bake for you!"
"You're gonna bake for me?"
Nakangitiing tumango ako sa kanya. "Yes! I will bake a cookies or cake for you! How's that sounds?"
"Really?"
"Yes. Pero, nasa bahay kasi ang mga gamit ko sa pag-be-bake, eh." Naka-pout na sabi ko sa kanya.
"I asked you if you want to go home. Kapag pumayag ka na umuwi na tayo, makakapag-bake ka na for me. Diba?" Pinisil pa niya ang pisngi ko.
Nahihiyang ngumiti ako sa kanya. Kahit kailan talaga, hindi ako marunong magtago ng nararamdaman. Namula na naman siguro ang mukha ko. Hindi ko kasi talaga mapigilan ang sarili ko, kahit alam kong walang ibig sabihin ang ginagawa niya, kinikilig pa din ako.
"Hmm, okay." I shrugged. Makakapag-bake ako kapag umuwi na kami. Pati, as I said, madami pa akong balak para maging masaya pa ang Luhanbaby ko dito sa Pilipinas.
"So, fix your things, okay?"
Tumayo na ako mula sa kama. Tumayo na din si Luhan. Bumilis na naman ang tibok ng puso ko nang hawakan niya ang braso ko upang alalayan ako. Siya ang nagbukas ng pinto. Inalalayan niya ako hanggang sa makapasok na kami sa kuwarto ko.
"Thanks, Lulu." Nakangiting sabi ko sa kanya.
Kumindat lang siya sa akin. "Pack your things. We're gonna leave here later. I'm so excited to watch you while baking." Pagkasabi niya niyon, lumabas na siya ng kuwarto ko.
"I'm so excited to watch you while baking." Omg! Sinabi ba niya talaga yun?! Kyaaa! Luhan! Bakit ba lagi mo na lang akong pinakikilig? Hala ka! Hindi na talaga kita pababalikin sa South Korea!
Kahit paika-ika akong maglakad, naayos ko pa din yung ibang gamit ko. Actually, gamit ko to na inayos ng Mama ko. Hindi ko naman kasi talaga alam na pupunta kami dito. Magkasabwat si Mama at si Luhan. Ayos no? Close kaagad sila.
Hanggang ngayon nga, hindi pa din makapaniwala si Mama na si Luhan yung kasama ko. Sinasabi din niya sa sarili niya na baka nananaginip siya. Pero at the same time, natutuwa din daw siya dahil nakikita niyang masaya ako ngayon.
Pero, paano kung wala na ang Luhanbaby mo? Masaya ka pa din ba? Bahaging singit ng utak ko. Napabuntong-hininga naman ako. Ano nga kaya ang mangyayari kapag wala na si Luhan sa tabi ko? Kapag nakabalik na siya sa Korea?
Magiging masaya pa din ba ako? O hanggang memories lang ako? Naipilig ko ang ulo ko. Baliw na yata talaga ako. Kasama ko pa si Luhan pero ang iniisip ko, yung time na aalis na siya. I need to be positive. Mas magiging masaya pa siguro ako sa mga darating na araw. Hindi ko na muna iisipin ang pag-alis ni Luhan. Bawat araw na magkasama kami, hinding-hindi ko yun makakalimutan kahit sa huli, ako pa din ang masasaktan. Alam kong dun na din ang punta noon diba?
Kaya hindi na ako umaasa na sa huli, magiging masaya pa din ako. I just need to accept the fact that for Luhan, I'm just a fan. His number zero fan. His beautiful fan. And the fan who secretly inlove with him.
Ugh.
*
"OH, bakit nandito na kaagad kayo? Akala ko ba dun muna kayo sa private resort?" Kaagad na tanong sa akin ni Mama nang pagbuksan kami ng pinto.
Hindi ko siya sinagot. Tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad. Hindi na masakit ang paa ko. Maayos na siya dahil naipahinga ko naman kanina. Si Luhan, nasa likod ko lang. Actually, hapon pa lang naman, eh. 2:30pm kami umalis dun. 5pm pa lang.
"Ann will bake for me." Simpleng sagot ni Luhan. Pero, alam kong nakangiti siya kahit nakatalikod ako sa kanya. Inilagay ko muna ang bag ko sa sofa. Si Luhan naman, naupo lang dun. Ramdam kong nakatingin siya sa akin.
"Are you hungry?" Nakangiting tanong ko sa kanya.
Umiling siya saka ngumiti. "Nope. I want to see you bake,"
"Are you sure that I will bake now?"
Tumango siya. "Yes. Please?"
My heart skipped a beat. Nang puppy eyes kasi siya. For the first time! Nakita kong nagpacute ang mga mata niya! Shit Luhan! Kakaiba kasi talaga ang mata ng Luhanbaby ko! Ugh!
Parang tangang tumango na lang ako sa kanya. Pumunta na ako sa kusina at inihanda ko na ang mga gagamitin ko para mag-bake.
"Huy 'nak! Share mo naman sa akin yung nangyari dun sa ----"
"Resort yun, 'Ma. Malamang, nag-swimming kami." Sagot ko sa kanya pero hindi ako nakatingin. Inaayos ko nga kasi yung mga gagamitin ko.
"Y-yun lang ba, 'nak? Wala ng iba na mas matutuwa pa ako?"
Napatigil ako sa pag-aayos ng gamit ko. Kumunot-noo ako at tumingin ako kay Mama. "What do you mean?"
"H-hindi ba kayo nagtu-toot?" Humahaba pa ang nguso ni Mama nang sabihin niya yun.
"Anong tu-toot?"
"A-alam mo na. Y-yung ginagawa ng mag-asawa,"
Nang ma-gets ko yung sinabi niya. Tiningnan ko siya ng masama. "Ma! Ano ka ba?! Nasisiraan ka na ba ng bait?! Hindi kami mag-asawa ni Luhan! Taga-gabay lang niya ako! Kausapin mo muna si Luhan dun 'Ma!" Pagtataboy ko sa kanya.
Humagikgik lang siya at umalis na. Seriously?! Inisip yun ng sarili kong ina?! Pero kung mangyayari nga yun..... Napangiti ako nang wala sa oras. Kyaaaa! Biglang pumasok sa imahinasyon ko yung habang hinahalikan ako ni Luhan. Niyayakap ako. Tapos ---- I shook my head. Bakit ko ba iniisip yun?! Ugh! Nababaliw na talaga ako!
Naisipan kong cookies na lang ang i-bake ko para kay Luhanbaby ko. Masarap akong mag-bake ng cookies 'no! Mas pasasarapin ko pa to dahil idol ko ang titikim ng bake ko. Chocolate chip cookie.
I like chewy chocolate chip cookies. Okay, I always wondered why chocolate chip cookies were always different when people made them homemade. Sometimes, you get really hard crispy cookies, and other times you get ones that taste like cake.
I kept trying out recipe after recipe to find a good chewy cookie. Then one day, I was watching Good Eats (Alton Brown on the Food Network) and Alton was showcasing the three types of cookies... Thin, Puffy and Chewy.
Minsan hindi ko din malaman kung tama ba yung gawa ko. Nag-suot na ako ng apron. Sana maging masarap ang bake ko para kay Luhanbaby ko.
Okay, let's start! Chewy Chocolate Chunk Cookies. Yan ang gagawin ko ngayon. Sana perfect ang pagkakagawa ko!
Today's recipe is similar, but I increased the chewy factor. Unsalted butter, softened to room temperature, cup dark brown sugar, eggs, vanilla, all-purpose flour, cornstarch, baking soda, salt, semi-sweet chocolate chips.
Madali lang naman ang gagawin ko dahil napag-aralan ko na to. Pero ngayon, kinakabahan kasi ako. Hindi ko alam kung masarap ba ang kalalabasan ng gagawin ko. Nakakahiya naman kasi kay Luhanbaby ko kapag masama ang gagawin ko para sa kanya.
Hinugasan ko na yung iba pang gagamitin ko.
"Deoneun mangseoriji ma jebal nae simjangeul geodueo ga. Geurae nalkaroulsurok joha dalbit jochado nuneul gameun bam. Na anin dareun namjayeotdamyeon huigeuk anui han gujeorieotdeoramyeon ---"
"I like your voice,"
Bigla kong nabitawan yung kutsarang hawak ko saka mabilis akong napalingon sa likod ko. Nanlaki ang mata ko nang makita ko si Luhan na prenteng nakaupo sa lugar kung saan ako mag-be-bake.
"W-w-what are you ----"
He smiled at me, a full smile. "I'm gonna watch you bake."
"What?!" Bulalas ko sa kanya.
"Why? Something wrong?"
Napakurap ako saka umiling. Oo nga naman! Ano naman ang masama dun? Panunuorin niya akong mag-bake. Isa din to sa mga pangarap ko. Ang mapag-bake ko ang Luhanbaby ko. Ngumiti na lang ako sa kanya. Dapat mas lalo ko pang galingan dahil panunuorin niya ako.
Nang matapos kong hugasan yung mga gagamitin ko. Inilapag ko na lahat yun kung saan ako magbe-bake. Napatingin ako kay Luhan. Medyo naiilang ako kasi nakatitig siya sa akin. Naka-apron ako tapos naka-ipit pa yung buhok kong gulo-gulo. Basta ko na lang kasi tong inipit kanina, e. Kinakabahan kasi ako.
Nagsimula ko ng gawin yung cookies.
I line the ungreased cookie sheet with parchment paper or silpat, set aside. Kinuha ko yung hand-held mixer o stand mixer with paddle attachment. I cream the butter and sugars together. Medium speed para maging fluffy at light color. Pinaghalo ko yung itlog at vanilla. I scraped down the sides. Kailangan kasi yun, e.
Sa isang bowl naman, pinagsama ko na yung cornstarch, baking soda at yung asin. Sinigurado ko muna kung ilan ang ilalagay ko. I slowy mix into wet ingredients. Stir in chocolate chips.
Napatigil ako nang makita ko si Luhan na kinukuhaan na naman ako ng picture. Namamawis na nga ako dito sa kaba tapos kukunan pa ako ng picture. Tumingin siya sa akin saka ngumiti. Maya-maya, tumayo siya at naglakad palapit sa akin. Ako naman, nakatingin lang sa kanya kung ano ang gagawin niya.
Napaatras ako ng kaunti nang tumigil siya harap ko. Ngumiti siya sa akin. May kinuha siya sa bulsa niya. Bahagya pa akong nagulat nang biglang punasan niya ang noo ko gamit ang panyo niya. Tinatanggal niya ang pawis ko.
Imbis na matanggal ang pawis ko, mas lalo pa yatang nadagdagan yun nang dahil sa ginawa niya. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Nakatingin lang ako sa kanya. Luhan, ganito ka din ba sa mga kaibigan mo sa Korea?
"Relax. Wag kang kabahan. I don't bite," Ngumisi siya at bumalik na siya sa kinauupuan niya. Napakurap ako saka ko ibinalik ang atensiyon ko sa ginagawa ko.
Inilagay ko na sa oven yung cookies. I preheat oven to 350F. Hindi puwedeng lumampas yun ng 10minutes. I will bake it for just 8-9 minutes only. Nang matapos na, kinuha ko na yung cookies at inilapag ko sa harapan ni Luhan.
Napangiti din ako nang ngumiti siya habang nakatitig dun sa cookies na ginawa ko. Kumuha ng isa si Luhan at tinikman yun. Medyo kinakabahan ako sa magiging reaksiyon niya. Nakatingin lang ako sa bawat pag-nguya niya sa cookie na ginawa ko.
Sana masarapan ka, Luhanbaby ko. Para sayo yan.
"What's the name of this cookie?" Tanong niya habang hawak-hawak niya yung isang pirasong cookie.
"Chewy chocolate chunk cookies," sagot ko sa kanya.
Ngumiti siya at tiningnan ako. "Its delicious, Ann. I should bring this to Korea when I get back there. Bake for me again, please? I will share this to my co-members,"
When he get back there. Medyo kumirot ang puso ko sa part na yun. "S-sure," tumango ako sa kanya. "Masarap ba?" Tanong ko. Nagulat ako nang bigla niyang itapat sa bibig ko yung cookie na nabawasan na niya. "E-eh?"
"Taste your cookie. Promise. Its really delicious,"
Kahit nahihiya ako, isinubo ko na din yun. Napangiti ako. Kyaaa! Masarap nga! Tumango-tango ako kay Luhan. Ang chewy nga niya. Thank you, God. Nagustuhan niya ang gawa ko.
"See? From now on, I won't forget the cookies you baked for me. I am sure, hahanap-hanapin ko 'to kapag nakabalik ako sa Korea. Ito na yata ang pinakamasarap na natikman kong cookies,"
Parang imposible naman yun. "Ngeek? Mas masarap ang cookies sa korea."
"What I mean is, this is homemade. For me, ito ang pinakamasarap na cookies na natikman ko. Its because, this is made by you." Ngumiti pa siya sa akin. "Thank you, Ann."
**
Nasa external link yung cookie. Imagine niyo na lang. HAHAHA!
Votes and comments!
Thankyou! <3
-Kai