Ερατώ
"Είστε έγκυος" άκουσα τον γιατρό να λέει και πάγωσα...
"Είστε σίγουρος;;"
"Απόλυτα, το έδειξαν καθαρά οι εξετάσεις που σας κάναμε"
"Σας ευχαριστώ πολύ"
"Τα συμπτώματα που είχατε είναι φυσιολογικά, δεν βρίσκω κάτι ανησυχητικό οπότε μπορείτε να φύγετε" Ο γιατρός μου έδωσα τις εξετάσεις μου και αφού μου πρότεινε να επισκεφθώ την γυναικολόγο μου έφυγα...
Ο Πέτρος με πείρε από την εταιρία για να πιάσω το αμάξι μου...Σε όλη τη διαδρομή είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο παράθυρο και δεν είχα βγάλει λέξη, είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου...Βρήκε την στιγμή να γίνει και αυτό, έτσι όπως είμαστε τώρα με τον Άγγελο το τελευταίο που ήθελα είναι ένα μωρό...Τα λόγια του γιατρού τότε που είχα αποβάλει έρχονται σαν χαστούκι στο μυαλό μου...."Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην μπορέσετε να μείνετε ποτέ ξανά έγκυος" ασυναίσθητα χαϊδεύω την κοιλιά μου και χαμογελάω γλυκά...Ένα μωρό δικό μου και του Άγγελου, ένα μωρό δικό μας...η δύναμη της αγάπης μας βρίσκετε μέσα μου και είναι το μωρό μας...Το θέλω και θα το κρατήσω με ή χωρίς τον Άγγελο...
Έβλεπα τον Πέτρο να μου ρίχνει κλεφτές ματιές αλλά δεν είπα τίποτα, ευτυχώς είναι διακριτικός και δεν ρώτησε τίποτα περισσότερο που να με φέρει σε δύσκολη θέση...
"Λοιπόν φτάσαμε" είπε και σταμάτησε στην άκρη το αυτοκίνητο του δίπλα από το δικό μου...
"Δεν ξέρω τι να κάνω για να σε ευχαριστήσω, έχεις κάνει τόσα πολλά για εμένα και με ξέρεις μόνο μερικές ώρες..."
"Δεν έκανα τίποτα, αυτό θα έκανε ο οποιοσδήποτε...Πάντως αν θέλεις να με ευχαριστήσεις μπορείς να φας μαζί μου το βράδυ" λέει και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω...
"Ναι φυσικά" λέω γλυκά..
"Ωραία να είσαι έτοιμη στις εννιά, θα περάσω να σε πάρω" λέει και κατεβαίνω από το αυτοκίνητο του και μπαίνω στο δικό μου για να γυρίσω στο σπίτι μου...
Γεμίζω την μπανιέρα με ζεστό νερό και βάζω λίγο από το αγαπημένο μου αφρόλουτρο, μπαίνω μέσα και μένω μέχρι να αρχίσει το νερό να παγώνει...Βγαίνω και τυλίγομαι με το μπουρνούζι μου... Τηλέφωνο στην γυναικολόγο μου για να κλείσω ένα ραντεβού και ξαπλώνω για λίγο στο κρεβάτι μου, και με τυλίγει ένας γλυκός ύπνος...
Όταν ανοίγω τα μάτια μου είναι ώρα για να αρχίσω να ετοιμάζομαι...Φοράω ένα απλό κόκκινο φόρεμα μέχρι το γόνατο το συνδυάζω με τις χρυσές μου γόβες...Τα μαλλιά μου τα αφήνω ελεύθερα στους ώμους μου και βάφομαι απαλά τονίζοντας τα χείλη μου...
Όταν είμαι έτοιμη χτυπάει το τηλέφωνο, δίνω οδηγίες στον Πέτρο για να έρθει, παίρνω την τσάντα μου και κατεβαίνω κάτω...Κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και με κοιτάζει έντονα...
"Απλή και πανέμορφη"σχολιάζει και χαμογελάω....
"Πάμε;;"Ρωτάει και ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, κάθομαι και ξεκινάμε...Σε όλη τη διαδρομή μιλάμε για ευχάριστα θέματα... Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε μαζί στο εστιατόριο...Δίνει το όνομα του και μας πηγαίνουν στο τραπέζι μας...
Η ώρα περνάει ευχάριστα, μου μιλάει για τη ζωή του και μαθαίνω μερικά πράγματα για αυτόν, τραγουδά σε μικρά μαγαζάκια, είναι τριάντα ετών, είναι οικονομολόγος και ο αδελφός του αμπελουργός, μαζί ανάλαβαν την εταιρία του πατέρα τους.
"Θα ήθελα να σε ακούσω να τραγουδάς" λέω και τα μάτια του λάμπουν...
"Αύριο θα είμαι σε ένα μαγαζί λίγο πιο κάτω από το σπίτι σου, θα χαρώ αν έρθεις" ακουμπάει την παλάμη του στο χέρι μου πάνω στο τραπέζι και ταράζομαι....
"Θα προσπαθήσω να έρθω"λέω και απομακρύνω το χέρι μου διακρητικά για να αποφύγω την επαφή...
Η παρέα του είναι ευχάριστη και περνάω πολύ ωραία, φαίνεται ήρεμος και γλυκός άνθρωπος...Μου κάνει συνέχεια κομπλιμέντα που με κάνουν να νιώθω άβολα...μου λέει αστεία και γελάω με τη ψυχή μου...
Συνεχίζω να γελάω με τα αστεία που μου λέει μέχρι που νιώθω κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα...σαν κάποιος να έχει τα μάτια του συνέχεια καρφωμένα πάνω μου...Σηκώνω στιγμιαία το βλέμμα μου να κοιτάξω τον Πέτρο στα μάτια και λίγο πιο πίσω βλέπω τον Άγγελο να κάθεται με μια παρέα αντρών που ο ένας από αυτούς είναι ο Φίλιππος ...Τα βλέμματα μας συναντώνται και κοιταζόμαστε έντονα, το αίμα μου παγώνει στις φλέβες μου......Η ανάσα μου έχει κοπεί και ο λαιμός μου έχει ξεραθεί...Στα μάτια του μπορώ να διακρίνω την απογοήτευση και τον θυμό του.
"Ερατώ είσαι καλά;;" Ακούω τον Πέτρο να λέει και ξυπνάω...
"Ναι..ναι μια χαρά" λέω μπερδεμένη και νιώθω το βλέμμα του Άγγελου να με καίει...
"Τι μια χαρά εσύ έχεις ασπρίσει ολόκληρη..."σχολιάζει ανήσυχος...."Θέλεις να φύγουμε;;"
"Όχι είμαι μια χαρά, πάω λίγο να βάλω νερό στο πρόσωπο μου και έρχομαι" λέω και χαμογελάω για να τον καθησυχάσω...
Περπατώ σε ένα διάδρομο και ανοίγω μια μεγάλη πόρτα...Ακουμπάω στον νιπτήρα και παίρνω μεγάλες ανάσες , κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και όντως είμαι χλωμή, βάζω λίγο νερό για να συνέλθω και να πάω έξω...Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο Άγγελος μέσα, κλίνει την πόρτα και την κλειδώνει...ακουμπάει την πλάτη του στο ξύλο και με κοιτάζει...Δεν λέω τίποτα και απλά περιμένω να κάνει την αρχή...
"Μάλιστα...με χωρίζεις για το πρώην σου, και σε βλέπω εδώ με άλλον...τι έγινε χώρισε τον Σταύρο για να πας στον προηγούμενο από αυτόν;;" Ρωτάει και γυρίζω απότομα προς το μέρος του να τον κοιτάξω....
"Τι θέλεις;;" Ρωτάω άγρια και τον κοιτάζω το ίδιο άγρια με αυτόν...
"Τώρα πια τίποτα..."
"Ωραία, κάνε στην άκρη..."λέω και τον προσπερνάω αλλά με αρπάζει από το μπράτσο και με γυρίζει απότομα μπροστά του...
"Τι έγινε μωρό μου βιάζεσε;;" Ρωτάει ειρωνικά...
"Ναι με περιμένουν" απαντάω ψυχρά
"Άσε τον να περιμένει" τον ακούω να λέει και με στριμώχνει με το σώμα του στον τοίχο....τα πρόσωπα πας είναι σε απόσταση αναπνοής και η τόσο στενή επαφή κάνει την καρδιά μου να χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς...
"Άγγελε...Άσε με να φύγω" λέω ικετευτικά...δεν ξέρω πόσο μπορώ να κρατηθώ...ακουμπάει τα χείλη του πάνω στα δικά μου, πριν προλάβω να αντιδράσω με δαγκώνει και χάνω κάθε έλεγχο...ανοίγω το στόμα μου βάζει την γλώσσα του μέσα...με φιλάει απελπισμένα το ίδιο και εγώ...αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να νιώσει αυτό το φιλί που τόσο μου είχε λείψει...
Το φιλί περνάει σε άλλο επίπεδο...σηκώνει τα χέρια μου και τα κρατάει σφιχτά πάνω από το κεφάλι μου, συνεχίζει να με φιλάει και γίνεται πιο άγριος πιο βίαιος, κατεβαίνει στον λαιμό μου και τον δαγκώνει δυνατά...
Κατεβάζει λίγο το φόρεμα μου και ελευθερώνεται το στήθος μου.. παίρνει την ρόγα μου στο στόμα του και παίζει μαζί της...με σηκώνει από τους γοφούς και με ακουμπάει στον τοίχο και με παγιδεύει με το σώμα του..,τα πόδια μου είναι μπλεγμένα γύρω από την μέση του...σκίζει το εσώρουχο μου και ανοίγει το φερμουάρ από το παντελόνι του μπαίνει μέσα μου απότομα και ουρλιάζω....το στόμα του καλύπτει το δικό μου για να μην ακούγομαι, με φιλάει ξανά και ξανά ... Μπαινοβγαίνει μέσα μου γρήγορα και δυνατά, τον νιώθω παντού, με πονάει αλλά δεν με νοιάζει αρκεί που με ακουμπάει μετά από καιρό...Γίνεται ακόμα πιο γρήγορος και καταλαβαίνω ότι είναι κοντά...
"Σε αγαπάω" ψιθυρίζω στο αυτί του, μπαίνει απότομα μερικές φορές ακόμα και τελειώνει μέσα μου...
"Σε συγχαίνομαι,δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου..."τον ακούω να λέει και μου κόβονται τα πόδια...ανεβάζει το φερμουάρ του και φεύγει σαν κύριος αφήνοντας με μόνη...
Κάθομαι στο πάτωμα και κλαίω με λυγμούς, σκουπίζω τα δάκρυα μου και σηκώνομαι, φτιάχνω το φόρεμα μου και το μακιγιάζ μου...βγαίνω έξω και πλησιάζω τον τραπέζι που είναι ο Πέτρος...δεν ρίχνω ματιά στον Άγγελο, το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να πάω στο σπίτι μου...
"Πέτρο δεν νιώθω καθόλου καλά, πρέπει να φύγω..."λέω και παίρνω την τσάντα μου
"Αυτός είναι έτσι;;;" Μου λέει και σαστίζω..."Ο Άγγελος Γεωργιάδης είναι ο πατέρας του μωρού έτσι δεν είναι;;" Ρωτάει και σκύβω το κεφάλι...
"Αυτός" απαντάω και τον κοιτάζω...
"Ας πηγαίνουμε καλύτερα" σχολιάζει και αφού πληρώνει φεύγουμε, κάθομαι δίπλα και προσπαθώ να κρατηθώ και να μην βάλω τα κλάματα μπροστά του...Με σιχαινεται..ο άντρας που αγαπώ, ο πατέρας του παιδιού μου με σιχαίνεται...
Φτάνουμε κάτω από το σπίτι μου και αφού καληνυχτίσω και ευχαριστήσω τον Πέτρο ανεβαίνω πάνω...βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω κάτω από το κρύο νερό...βγαίνω και όπως είμαι ξαπλώνω στο κρεβάτι, κουλουριάζομαι και αφήνω τα δάκρυα μου ελεύθερα...Μετά από αρκετή ώρα και αφού δεν έχω άλλη δύναμη κοιμάμαι...
Το επόμενο πρωί ήμουν ακριβώς στη ίδια θέση, έβαλα μια φόρμα και μια άνετη μακριά μπλούζα και ξαπλωσα ξανά στο κρεβάτι... Δεν είχα σκοπό να κάνω απολύτως τίποτα πέρα από αυτό...Άκουσα το κουδούνι της εισόδου να χτυπά αλλά δεν έκανα καμιά κίνηση να πάω να ανοίξω..μετά από μερικά λεπτά χτύπησε το κουδούνι του διαμερίσματος μου...Σηκώθηκα απρόθυμα και άνοιξα την πόρτα...
"Τι θέλεις εδώ;;" Ρώτησα νευριασμένα όμως με προσπέρασε και μπήκε μέσα..."Φύγε θα έρθει ο Σταύρος και..."άρχισα να λέω αλλά με σταμάτησε κολλώντας τα χείλη του στα δικά μου, με φιλάει και αντιστέκομαι, τα φιλιά του με αποσυντονίζουν και αρχίζω να τον φιλάω και εγώ..Απομακρίνομαι για να ανασάνουμε και με κοιτάζω στα μάτια...
"Δεν θέλω να μου ξαναπείς ψέματα" λέει γλυκά και πιάνει το πρόσωπο μου στα χέρια του, με φέρνει πιο κοντά του αλλά τον σπρώχνω και απομακρύνομαι...
"Δεν σε καταλαβαίνω"
"Άκουσα να τον Σταύρο να μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιο και να του λέει άτι σε ανάγκασε να με χωρίσεις, του όρμηξα και τον χτύπησα άσχημα, μου είπε την αλήθεια για όλα.." Μου λέει και δεν ξέρω πως να αντιδράσω...
"Ωραία και τώρα τι θέλεις;;;" Ρώτησα απότομα αφού τα χθεσινά του λόγια τριγυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου και θυμώνω ξανά...
"Εσένα"
"Δεν νομίζω ήσουν ξεκάθαρος όταν έλεγες πως με σιχαίνεσαι και πως δεν θέλεις να με ξαναδείς στα μάτια σου" με αγκαλιάζει και από την μέση
"Μωρό μου..." Ψιθυρίζει στο αυτί μου αλλά τον σταματάω πριν πει κάτι άλλο...δεν θέλω να ακούσω τίποτα...
"Φύγε θέλω να μείνω μόνη" λέω αποφασιστικά και περπατάω μέχρι την πόρτα την ανοίγω και περιμένω να φύγει...αλλά με αγνοεί και με πλησιάζει ξανά....
"Φταίω και το ξέρω όμως..."αρχίζει να δικαιολογείτε...
"ΦΥΓΕ" φώναξα με όλη μου την δύναμη...μου έριξε μια τελευταία ματιά και έφυγε κοπανώντας την πόρτα πίσω του...το μυαλό μου αρχίζει να σκέφτεται και καταλαβαίνω τι έκανα....
"ΓΑΜΩΤΟ" φωνάζω και τρέχω πίσω του, κατεβαίνω γρήγορα από τις σκάλες για να τον προλάβω στην είσοδο...
"Άγγελε περίμενε" φώναξα και έμεινε ακίνητος γυρισμένος πλάτη σε εμένα... "Πρέπει να μιλήσουμε" συνέχισα και τον άκουσα να παίρνει μια κοφτή ανάσα...