"Bakit sila hindi mapagkakatiwalaan?" mahina nitong halakhak. "You're just being childish again, hmm..."
"Hindi ako childish." Napanguso ako, ngunit gusto ko ring mag cartwheel sa aking kama.
"Admit it already. Ikaw ang baby ng bistro. I have seen them treat you, so..."
Ang kanina ko pang pumupulang pisngi ay mas naging red. Kahit wala si Sir Ram sa aking harapan ay hiyang-hiya pa rin ako.
"H-Hindi! Pare-pareho lang naman ang trato namin doon. Ang kadalasan pa nga, crab mentality!" balik ko rito.
Anong sabi niya? Baby? Damn! Hindi naman totoo iyon!
"And now, you are being rude, baby girl..." Humalakhak ito.
Tumindig ang aking mga balahibo sa kaniyang sinabi. Malutong ang kaniyang tawa sa speaker ng aking cellphone, kaya naman mas nagiging smooth ang kaniyang boses. Sa pagpipigil ko ng ngisi ay mababaliw na ako.
"Childish? Sige garod. Childish na lang ako kaysa mayroong dalawang girls sa ilalim ng table..."
Tumigil ang pagtawa ni Sir Ram. Mariin itong tumikhim sa kabilang linya. Kinagat ko ang loob ng aking pisngi.
"I already apologized. You're not supposed to...see that... Dammit!"
Kung pwede lang na humagalpak nang walang tunog ay nagawa ko na. Umikot ako ng maraming beses sa kama habang naririnig ang malupit na pagmumura ni Sir Ram.
Sa kaniyang linya ay ang malakas na feedback lamang ng hangin ang aking narinig. Nabanggit niya ang kanilang hacienda, at kung totoo nga ay baka hindi lamang milyunaryo si Sir Ram. Isa siyang prinsipeng taga-pagmana ng lahat ng ito.
"Uhmm, bakit dalawang girls? 'Di ba, hanggang isa lang 'yon? Bakit dalawa ang gusto mo---"
"Chrissy! Shut up! Shut up, shut up! Jesus," histerikal si Sir Ram na parang hinahabol ng aso.
Napaisip na lang ako. Totoo naman kasi. Dalawa sila: ang entertainer at si Jamel (si Jamel na buong leave ni Sir Ram ay leave din siya, anak ng!). Unti-unting kumunot ang aking noo.
"Ano bang lasa niyan? Bakit parang gusto nilang pareho..." sabi ko.
"Jesus Christ! Ibaba ko na tong tawag kung ganyan din lang, Chrissy---"
Hindi pwede! Uhh, ano? Chrissy naman!
"Hindi na..." mahinahong kong sabi.
Pabiling-biling na lamang ako sa kama habang nanunuot sa aking kaibuturan ang kaniyang malalim na boses. Para bang humahawak ako ng telang silk tuwing naririnig ko ito.
"Ang bastos mo, ija," utas niya.
"Mas bastos ka pa rin," sabi ko.
"Damn it! Chrissy!"
Binaon ko na lamang ang mukha sa unan para maibsan ang mga hagalpak ko. Hindi ko naman kasi mapigilan. Ang sarap asarin ni Sir Ram.
Nang lumaon ay ito pa ang nagtatanong ng kung anu-ano, ngunit bumaliktad ang sitwasyon. Ako na ang nagtatanong dito. Pansin ko na walang gana ang kaniyang boses at minamalat na sa antok.
Nang medyo gumabi na ay ito mismo ang namaalam.
"Nilalamok na ako rito, Chrissy. I have to go down now," nagmamadali niyang paalam.
Wala akong karapatang tumanggi, ngunit kahit na wala naman ito sa aking harapan ay napaiwas ako ng tingin. Sa hindi malamang kadahilanan ay bumagsak ang aking mga balikat.
Hindi ko na pinatagal pa. Kawawa naman ang balat nitong mala-prinsesa. Iniisip kong hindi naman ako ang unang tumawag kung hindi siya.
Ibig sabihin ba noon, nagpunta pa ito sa kataas-taasang lupa para magkaroon ng signal? Hindi ba't walang masyadong signal sa mga hacienda...o mali lamang ang aking inaakala?
"Sige---"
Hindi pa man ako natapos magsalita ay naputol kaagad ang tawag. Niyakap ko na lang ng mahigpit ang aking unan. Mayroong puwang sa aking dibdib na pinapahirapan akong huminga.
Inilayo ko na ang cellphone sa text. Umilaw ito kaagad at pinakita sa akin ang mga messages ni Jerard. Pikit-mata ko iyong pinagbubura lahat. Ang message ni Mirna na lang ang aking binuksan.
Mirna:
Tara absent. Tara club.
Mabilis akong nag-type ng reply habang gumagayak na. Malapit na rin ang aking shift. Nanlumo nanaman ako dahil parang lantang gulay nanaman ang aming bistro.
Kailan ba kasi iyon uuwi? Tsk. Hindi naman para sa akin, hindi magiging akin, kung hindi ay para sa bistro mismo. Walang buhay ang crew. Walang disiplina at mga tinatamad.
Nag-type ako ng aking reply.
Ako:
Huwag ka ng dumagdag pa sa mga absent. Bahala ka sa buhay mo!
Dumating naman ang reply nito kaagad.
Mirna:
Boo. Bahala ka sa buhay mo. Mag-mop ka d'yan mag-isa.
Naglakad na ako patungong bistro. Sa ilalim ng gabi ay nakikita ko ang mga nagkikindatan na mga bituin. Bilyon-bilyon. Sana ay d'yan na lamang ako nakatira. Sana ay pinanunuod ko na lamang ang mga tao at tinatawanan ang kanilang mga kamalasan sa buhay.
Nang marating ang bistro ay kaunti nanaman ang tao. Parang pinagbagsakan ng langit at lupa ang mukha nila. Ito ang bersyon ng bistro na gloom and doom.
"Nakita mo si Mirna, Royette?" Luminga-linga ako sa paligid pero ang mala-pansit canton na buhok ni Royette lang ang umalingawngaw sa akin, at si Japeth na text ng text.
Siguro ngayon ay wala pa kami sa kalahati. Wala si Jamel, ang kalahati ng entertainers pati na rin si Janina sa reception. Walang mga bitch ngayong gabi!
"Nasa reception at naglalandi..." Pahikab-hikab si Royette.
Salamat naman at pumasok ang isang iyon. Tsk.
"At bakit ka aantok-antok? Pinagod ka ng jowa mo kagabi?" sabi ko at na inaayos ang menu.
"Hindi, ano! Nag-review kaya ako!"
Lumaki saglit ang mga mata ni Royette. Sumingkit ang mga mata ko rito. Masyado na akong batak sa kaniyang ekspresyon na ganyan. Ganyang-ganyan din ako noon.
"May boyfriend ka, ano?" mabilis kong tanong.
Pumula ang pisngi ni Royette at ngumuso sa akin. Inirapan ko ito. So, what kung may boyfriend? Masasaktan lang siya. Lahat ng bagay ay nakatakdang maghiwalay. Iyon lang iyon.
Iniwan ko si Royette doon upang siya ang mamahala sa mga customers. Tumungo ako sa reception kung saan ko naabutan si Mirna na nakapangalumbaba at tamad na tamad mag-text.
"Mirna!"
"'Tangina! Ay, fuck! Ang gago mo naman, Chrissy?" Sa gulat nitong ekpresyon ay humagalpak ako. Sinisilip ko ang kaniyang ka-text ngunit pilit niyang tinatago ang cellphone.
Tsk, ang dami namang nag-te-text ngayon! E, ako? Kahit isa ay wala, sus!
Kinabukasan sa university ay hindi pa rin nagtatapos ang Intrams. Nakataas pa rin ang iba't ibang flag na nagsisilbing representasyon ng bawat colleges. Required kami sa bleachers manuod kaya naman si Lucy ay todo hiyaw.
"Go, Isidro! Sige pa, sige pa!"
Ramdam ko ang lakas ng enerhiya ng halu-halong estudyante sa aming school. Magbibitak kaya ang bleachers at grand stand dahil sa sari-sari nilang mga pakulo.
"Arangkada! Inhinyerya!" buong pwersang sigaw ng kolehiyong iyon at sabay-sabay na pinatunog ang kanilang air horns.
Maagap na hinanap ng aking mga mata ang maputi, matangkad at singkit na pigura noong basketball na. Nang mahanap ang hindi nagbabagong numero sa kaniyang jersey ay parang kinuryente ang dulo ng aking mga daliri.
Ngayong todo cheer ang kaniyang mga ka-departamento ay wala akong ibang naririnig na hiyaw kung hindi ang pangalan niya lamang.
"Tan for three points!" anang commentator.
Napatayo sa kilig ang mga babae at ang kaniyang mga ka-brod ay napahiyaw. Pumutok nanaman ang kanilang mga airhorn sa buong campus.
Sa sobra kong pagkaasiwa ay binunot ko ang cellphone. Dali-dali kong dinutdot ang keypad at nag-send ito kaagad.
Ako:
Hello, Sir! May ginagawa ka?
Napamura ako sa aking isip-isip. Tinakpan ko ang aking tainga. Sa ibaba ay sumulyap sa akin si Jerard pagkatapos mag-shoot.
Shit lang, ano ba itong napasok ko?
Pagkatapos ng mahigpit kumulang sampung minutos ay dumating ang reply ni Sir Ram.
Sir Ram:
I'm checking the annual reports of our crops.
Wala sa sarili akong nag-send.
Ako:
So, busy ka nga?
Hindi ko na rin naiiintidihan ang sarili. Matagal muli ang sumunod na reply.
Sir Ram:
Very.
Halos iuntog ko ang ulo sa bakal sa aking likuran. Nahihilo ako dahil lunod na lunod ako sa adrenaline ng tao rito sa bleachers. Pinipigilan ko ang sarili ngunit wala akong nagawa. Tuloy-tuloy ang aking paghahanap ng distraksyon.
Ako:
Hmm. Okay. Kailan ka, uhmm, matatapos?
Parang nadinig ang aking panalangin. Medyo mabilis ang sumunod nitong reply.
Sir Ram:
I'm working. Matatagalan.
Kinagat ko ang labi. Ayaw ko na ngunit, sige. Nag-type pa rin ako.
Ako:
Kapag tapos ka na, tawagan mo ulit ako? :)
Nag-ta-tap ang mga daliri ko sa ibabaw lamang ng keypad. Pasulyap-sulyap ako sa langit, sa game at kay Lucy na hindi magkamayaw. Hindi ako mapakali.
Ding!
Agad kong binuksan ang text!
Sir Ram:
I'm very busy at the moment. Stop texting me.
Para akong kinidlatan sa tuktok nang mabasa ang reply. Pakiramdam ko ay mayroong nang nagbitak sa aking pagkatao. Manhid ang buo kong katawan.
Kahit pa ganoon, nagtagumpay ako. Nawala ang pagsigaw ng mga tao rito sa bleachers at ang focus ko sa game. Sa manhid at sa sakit ay iyon ang aking inintindi. Hindi ang laro, at ang partikular na manlalaro sa ibaba.
Pagkatapos ng game ay niyaya ko nang umuwi si Lucy. Kahit pa gusto niyang manuod ng championship at makisali sa open jam ay hindi ko ito pinakinggan. Kung gusto niya ay siya na lang mag-isa.
"Uy, Lucy! Punta ka, ha? Victory party mamaya..." Sumalubong sa amin ang kaibigan ni Lucy.
"Sige, Paco! Sama ko siya, ah?" Dinuro ako nito. Hindi nakita ni Lucy ang pag-asim ng mukha ng Paco kaya ako na lang ang nag-iwas ng tingin. Hindi na kailanman mababago ang reputasyon ko.
Tinatamad na akong magluto nang dinner nang nasa apartment na. Diretso kama ako saka hinagis ang mga sapatos sa kung saan. Sinilip kong muli ang cellphone.
Kailan ka ba tutunog? Ipukpok ko kaya ito sa pader?
Tumihaya akong higa. Hindi ako papasok ng bistro. Bukas na. Wala rin lang kwenta ang pagpasok ko. Sumama na lang kaya ako kay Mirna? Yayain ko ito, mag-club kami kahit pipitsugin.
Pinagdikit ko ang mga labi. Hindi ko na natiis ang pagkalabit sa keypad.
Ako:
Hindi ka na ba busy ngayon?
Niyakap kong mahigpit na mahigpit ang unan. Kumalabog na ang dibdib ko. Nagmamanhid nanaman ang buo kong katawan.
Ding!
Binuksan ko kaagad ang mabilis na reply nito.
Sir Ram:
A little.
Tipid na tipid talaga itong mag-reply. Hindi na ito busy. Wala na siyang ginagawa. E, ano?
Ako:
Tawag ka ulit.
Natulala akong muli sa kisame. Cream ang original na kulay nito. Pero dahil sa mga matinding bagyo at napakainit na araw na kinakaharap ay naluluto ito at nagiging brown. Inaamag na ang ibang gilid. Pumikit ako at naghintay.
Labinlimang minutos bago dumating ang ringtone sa cellphone ko kapag may tawag. Naroon kaagad ang ginhawa sa aking dibdib. Binukas ko ang mga mata upang tingnan ito.
Sir Ram calling...
Siniksik ko ang ulo sa unan at ngumiti. Binura ko kaagad ang ngiti sa labi. Pinilit kong maging seryoso ang mukha dahil ito ang tamang paraan. Ang paraan ng pagkalimot at ang paraan kung saan walang sakitan.