(POV Skyler)
Het is inmiddels al wat weken verder. Ik en Shane zijn nu officieel een stel. Ik denk dat hij de persoon is die voor mij bestemd is. Er kon namelijk geen jongen aan mij komen zonder dat het pijn deed, maar bij Shane is het anders. Af en toe verlies ik wel heel snel mijn energie als ik het niet wil in plaats van dat ik pijn voel.
Ik hoor de deur open gaan en kijk op. Shane staat er met een grote glimlach in de deur opening. Automatisch komt er ook een glimlach op de mijne. "Klaar voor school? Of ben je van plan om daar nog lang te blijven zitten." Grinnikt hij. "Ik lig hier eigenlijk wel goed." Grinnik ik nu ook. "Kom is hier." Zegt Shane en houd zijn armen voor mij open. "Ik lig hier wel goed eigenlijk dus je komt maar hier." zeg ik met een grijns.
"Gaat het prinsesje weer eigenwijs doen? Of je gaat nu opstaan of ik kom je persoonlijk halen." Zegt hij nep-boos, maar uiteindelijk kan hij zijn lach niet meer in houden. Hij komt naar mij toe en gooit mij zonder pardon over zijn schouder. Wat ben ik blij dat ik al ben aangekleed. Ik hoor gegrinnik als we binnen in de woonkamer komen.
"Wilde ze weer niet luisteren en mee komen." Hoor ik Caleb grinniken. Iedereen keek ons niet raar aan toen wij een stel werden, integendeel iedereen plaag ons er juist mee.
Mijn gaves zijn inmiddels ook al veel uitgebreider geworden. Ik kan nu ook mijn gedachtes naar iemand zenden. Dus als ik iets wil zeggen, maar zonder het hard op te zeggen kan ik het in mijn gedachten het naar die andere persoon sturen. Tot nu toe is het alleen nog maar bij Shane gelukt. Shane en ik hebben zelfs een gesprek van een half uur gehad. iedereen vond het eng hoe we naar elkaar staarden. Het was wel goed voor mijn oefening. Ik heb dat nu helemaal onder de knie.
"Shane mag ik nu op de grond?" Vragen ik zo lief mogelijk. "Nee ik vind het zo wel goed." Zegt hij simpel. "He dat is mijn zin!" Schreeuw ik nep boos. Ik hoor iedereen om ons heen grinniken. We zijn een soort van soap geworden voor hun.
Je zet me neer of ik knip je haar af.
Zeg ik duivels tegen Shane in mijn gedachten. Zo communiceer ik af en toe met Shane. Binnen een seconden zet hij mij neer. "Niet mijn haar die is heilig." Hij doet alsof hij een spook heeft gezien. Ik moet lachen door zijn gezicht. Iedereen kijkt eerst verbaasd door wat Shane plots zegt, maar herinneren dan mijn gave.
Ik heb er mee leren leven en het bevalt mij wel. Het maakt het leven op èèn of andere manier makkelijker. Af en toe wil je dat het gewoon weg is, maar vaak ook niet. Mijn emoties zijn doordat ik van Shane hou niet weg. Ik heb nog steeds normale emoties. Alleen als ik Shane een dag niet heb gezien zakt het weg. Dat is wel een nadeel. Ik loop de keuken in en pak wat te eten.
"Hey jongens gaan we nog naar school?" Vraag ik als hun nog steeds bezig zijn met het gamen. "Ja nog èèn potje." Zegt Dean snel. "Èèn potje me reed." Mompel ik. Ik hef mijn hand naar de stekker in het stopcontact en trek die naar mij toe. Het beeld scherm gaat gelijk op zwart en alle blikken draaien zich naar mij. "Wat? Dat had je kunnen verwachten." Zeg ik schouder ophalend.
"Het was zo veel leuker geweest als je dat allemaal niet kon." Mompelt Dean zacht. "Maar toch hou je van mij." Zeg ik vrolijk en geef hem een klein kusje op zijn wang. Zijn gezicht klaart al weer een beetje op.
Ja jullie lezen het goed. Ik kan andere jongens ook een kusje geven. Zolang het niet op de lippen is gebeurt er niks. Ik heb ook nog wat onderzoek gedaan naar mijn soort. Verbazend genoeg staat er veel over mijn volk. Mijn volk heet blijkbaar: De paruru. Dat betekend beschermen n de taal Maori's. Ik vind het wel een grappige naam. Ik ben dus een van de weinige 'Paruru's' die een jongen kan aanraken. Dat komt waarschijnlijk omdat Jack mij twee van die pillen had gegeven en extra veel van dat drankje. Maar de rest vertel ik later wel.
"Ga je vandaag wel bij mij achterop? " Pruilt hij. "Okey, omdat de vakantie net is geweest, maar morgen ga ik wel alleen rijden. Ik ben geen mietje die geen motor kan rijden." Lach ik. Ik stap bij hem achterop en houd hem extra stevig vast om zijn middel. "Nu kan iedereen zien dat je bij mij hoort." Hoor ik Shane nog lachen.
Wat hou ik toch van die lach.