(POV Skyler)
Ik word wakker in een onbekende kamer. "Zo prinsesje is wakker?" Verschrikt kijk ik op naar de persoon die het zei. Bij het woord prinsesje krijg ik een rilling over mijn rug, die de persoon ook blijkbaar heeft gezien. "Kan je niet tegen het woord prinsesje?" Weer ril ik bij die naam. Ik hoor een grinnik en voetstappen die dicht bij komen.
"Blijf uit mijn buurt." Waarschuw ik kalm. "En waarom zou ik? Jij bent maar een hulpeloos meisje die hier nooit weg kan komen." Zegt hij spottent. Ik richt mijn ogen op de grond gericht. Ik hoor elke voetstap tien keer zo hard. Ik voel de grond onder mij trillen als hij een stap zet. "Ik zal niet met mij spotten als ik jou was!" Verhef ik nu mijn stem. Als hij nog dichterbij komt ben ik er klaar mee. Ik heb hem vaak genoeg gewaarschuwd.
"Ik zei blijf uit mijn buurt!" Schreeuw ik nu hard en kijk op. Mijn ogen zijn nu als het goed is gif groen. Ze zijn met èèn woord te beschrijven. Angstaanjagend. Hij kijkt mij geschrokken aan in mijn ogen, maar loopt toch door.
"GA WEG!" Roep ik en houd mijn hand recht voor mij uit. Er komt een wind stoot af op de jongen die net voor me stond. Ik kijk verbaasd naar mijn hand. Kan ik nog meer? De jongens valt met een harde klap tegen de muur aan. De deur word open gedaan en de persoon spreekt al zonder op te kijken.
"Chad je moet niet gelijk zo uitvallen tegen nieuwe mensen hier." De andere jongen die nu in de deur opening staat kijk verbaasd naar Chad die kermend van de pijn op de grond ligt. Ik kijk snel naar beneden en verberg mijn ogen. Ik zit rustig in kleermakerszit op het bed. Ik kijk alleen maar naar mijn handen op mijn schoot. Mijn haar hangt voor mijn ogen dus hij kan ze niet zien.
"Gast, wat doe je op de grond? en waarom heb je pijn?" Chad wijst volgens mij naar mij aangezien ik geen stem hoor. "Hoe kan zij dit hebben gedaan? Ze zit rustig op het bed." Vraagt die gast waarvan ik zijn naam niet weet. Ik hoor voetstappen mijn richting op komen. "Blijf uit mijn buurt." Waarschuw ik de persoon. Aan de voetstappen te horen is het niet Chad, dus moet het die andere gast zijn. "Waarom zou ik uit je buurt moeten blijven?" Vraagt die gast nieuwsgierig.
"Shane ik zou maar luisteren." Kan Chad nog net door de pijn heen uit zijn mond krijgen. "Jij was altijd de gene die zei dat wij de gene zijn die de baas zijn. " Zegt de jongen genaamd Shane. Hij loopt weer een paar passen vooruit. Hij is nu ongeveer 3 meter van mij verwijderd voel ik. Ik kijk abrupt op en Shane schrikt zichtbaar. Hij deinst een beetje achteruit.
"W-wat?" Vraagt hij verbaasd. Chad is inmiddels al opgestaan en is naast Shane gaan staan. Allebei kijken ze mij verbaasd aan met een vleugje angst. Ik kijk weer naar beneden. Ze hoeven mijn ogen niet meer te zien. Mijn lichaam begint moe te worden. Al mijn spieren spanden zich aan en al mijn reflexen stonden op scherp. Elke bewegen voelde en hoorde ik.
Ik moet mijzelf beheersen om niet uit te vallen. Ik moet mijzelf onder controle zien te houden en vooral niet mijn gaves laten zien, wat al een beetje is mislukt.
Ik hoor dat iemand zacht naar mij toe begint te lopen dat het menselijk oor het niet zou kunnen horen, maar ik op een of andere manier wel. Ik voel dat een hand mij probeert aan te raken, de hand is ongeveer 10 centimeter van mij af en komt steeds rechterbij. Zonder op te kijken grijp ik zijn pols en draai hem om. Shane slaakt een pijnlijk kreetje.
"Hoe had je dat door?" Vraagt hij verbaasd. Ik haal mijn schouders op als antwoord. Na een paar seconden laat ik zijn pols weer los. Hij wilt weer een stap dichterbij zetten, maar ik kijk woedend op.
Ik heb mijn ogen op duister rood staan, misschien schrikt dat hun af. Chad is zoals ik al had gehoopt, gevlucht. Alleen Shane staat hier nog. "Ga weg." Zeg ik kalm en beheerd. "Je bent bang." Zegt Shane.
"Ga weg." Antwoord ik nu wat harder. "Nee ik ga niet weg tot dat jij niet meer bang bent." Zegt hij eigenwijs. "Oke ik ben niet meer bang. Je kunt gaan." Zeg ik geërgerd. "Nope, je bent nog steeds bang. Ik zie een sprankje angst in je ogen, hoe moeilijk het ook is om die te vinden heb ik het toch gevonden. En ik zie dat die niet specifiek op ons is gericht, maar in het algemeen. Ik denk dat je niet specifiek bang bent voor mij, maar voor de hele groep jongens niet waar?" Vraagt hij. Waar bemoeit hij zich mee!?
"Rot gewoon op!" Roep ik boos. Hij draait zich om en loopt de deur uit. Ik zucht opgelucht. Eindelijk kan ik mij ontspannen. De deur gaat open en ik span ze gelijk weer aan. Ik kijk op en zie een meisje staan. Gelukkig die doet vast niks. Ze loopt angstig naar mij toe en gaat naast mij zitten op het bed.
"Ik wist het je bent gewoon bang voor jongens. Bang dat ze je wat aan doen, is het niet?" Ik schrik van de plotselinge stem en span alles aan. "Suzanna, je kunt gaan naar je kamer." Het meisje staat snel op en loopt de kamer uit. Ik voel mij plots niet meer zo veilig. Hij doet de deur dicht en ik hoor het op slot gaan. Ik kijk angstig op en Shane staat nog steeds in de kamer. Mijn ademhaling versnelt van angst.
Ik mag niet bang zijn. Dan heb ik geen krachten meer, kan ik mijzelf niet meer beschermen, dan kunnen ze mij aanvallen en ben ik de klos.
"Rustig, waarom word je opeens zo bang?" Hoor ik de stem van Shane heel dicht bij. Ik kijk de kant op waar het geluid vandaan komt. Er zit nog 5 centimeter tussen mijn hoofd en het zijne. Hij komt naast mij zitten en ik wil gelijk op schuiven, maar Shane pakt mij bij mijn heupen en tilt mij op zijn schoot. Dit komt mij heel bekent voor. 'Jack' vliegt er nu rond in mijn hoofd. Mijn ogen worden groter en ik probeer mij uit zijn greep te bevrijden, maar hij houd mij alleen maar strakker vast.
Hoe geraak ik hier uit?