Ερατώ
Είχε περάσει αρκετή ώρα από την στιγμή που άκουσα την διπλανή πόρτα να κλίνει και εγώ ακόμα ήμουν στο πάτωμα και έκλαιγα, ένιωθα την καρδιά μου να ξεριζώνεται και την αναπνοή μου να κόβεται και άρχισα να κλαίω με αναφιλητά..... Σηκώθηκα και έβγαλα το φόρεμα από πάνω μου, πέταξα τις γόβες κάπου μέσα στο σαλόνι και έμεινα μόνο με τα εσώρουχα, πήγα στο δωμάτιο και έπιασα το πουκάμισο του Άγγελου που φορούσε το προηγούμενο βράδυ, το έβαλα πάνω μου και η μυρωδιά του εισχωρούσε στα ρουθούνια μου και με ζάλιζε...
Άνοιξα το ντουλάπι με τα ποτά και έπιασα ένα κρασί που το φύλαγα σαν τα μάτια μου, το είχα για μια μεγάλη στιγμή, αλλά δεν θα υπάρξει πιο μεγάλη στιγμή για να το ανοίξω...Ήταν εκείνο το συγκεκριμένο κρασί που μου είχε δώσει να δοκιμάσω ο Άγγελος στην εταιρία.. Το άνοιξα και άρπαξα ένα ψηλό ποτήρι από το πλάι και βγήκα στο μπαλκόνι να το απολαύσω...
Από το μπαλκόνι μου φαινόταν όλη η πόλη από κάτω, την χάζευα όπου μπορούσε να δει το μάτι μου, τα φώτα λαμπύριζαν στην ησυχία της νύχτας και ήταν κάτι το μαγικό με το συνδυασμό του πιάνου που ακουγόταν από το πιο πάνω διαμέρισμα... Τόση ομορφιά... Τόσοι άνθρωποι που ζουν εδώ άλλοι είναι ευτυχισμένοι, άλλοι μόνοι, άλλοι απλά υπάρχουν, ο καθένας κουβαλά τον δικό του σταυρό μικρό ή μεγάλο...
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος από το κουδούνι, δεν έκανα κίνηση να πάω να ανοίξω "Όχι απόψε" είπα και συνέχισα να παρατηρώ τα πάντα σαν να φωτογράφιζα με το βλέμμα μου όλες τις λεπτομέρειες της αποψινής νύχτας.. Είχε κάτι... Κάτι που δεν καταλάβαινα...σαν μια περίεργη θλίψη... Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και το φεγγάρι είχε αρχίσει να χάνεται μέσα από τα μαύρα σύννεφα..Έμεινα λίγο ακόμα έξω και όταν είχε αδειάσει το μπουκάλι με το κρασί, πέταξα το ποτήρι κάτω από το μπαλκόνι, το παρατηρούσα να πηγαίνει προς τα κάτω και να κάνει ένα εκκωφαντικό θόρυβο όταν συγκρούεται με το έδαφος..ακριβώς όπως έκανε η καρδιά μου όταν είδα εκείνη την εικόνα...
Μπήκα πάλι στο σπίτι και έκλεισα την τζαμαρία, άρπαξα μια κουβέρτα πίσω από τον καναπέ, έκλεισα τα μάτια και με πείρε ένας γλυκός ύπνος... Το πρωί, το φως από την καινούργια μέρα μπήκε μέσα από την τζαμαρία και με έκανε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου...έβριζα τον εαυτό μου που δεν πήγα στο δωμάτιο...Όπως ήμουν με την κουβέρτα, περπάτησα άκεφα μέχρι το δωμάτιο και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα...
"Άνοιξε" ακουγόταν μια φωνή μέσα στον ύπνο μου..
"Άνοιξε μου μόνο να δω ότι είσαι καλά και θα φύγω"
Τύλιξα την κουβέρτα πάνω από το πουκάμισο του Άγγελου και βγήκα στο σαλόνι με κλειστά μάτια, αφού σκόνταψα σε διάφορα αντικείμενα μέχρι να φτάσω στην πόρτα, κατάφερα να ανοίξω..
"Τι είναι αυτά τα χάλια;;;"
"Τι θέλεις τόσο πρωί, Λουκά κοιμόμουνα"
"Πρωί;;;" Είπε και με κοίταξε λίγο περίεργα..."Είναι πέντε το απόγευμα" συνέχισε αλλά δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα...
"Ενδιαφέρον.." Είπα μόνο και ξάπλωσα στον καναπέ
"Γιατί δεν τον ακούς;;;" Ρώτησε και με κοίταξε...
"Τι να ακούσω, είδα ότι χρειαζόταν να δω, αν τον ακούσω ή όχι δεν θα αλλάξει κάτι, η εικόνα που είδα δεν θα φύγει από το μυαλό μου...όλα όσα έχει να μου πει είναι απλά ηλίθιες δικαιολογίες που δεν θέλω να ακούσω.." Είπα φωναχτά..
"Κρίμα πραγματικά, κρίμα"είπε και συνέχισε να με κοιτάζει..
"Αυτό λέω και εγώ, κρίμα.." Είπα απογοητευμένη... Μου έριξε άλλη μια ματιά κούνησε το κεφάλι του και έφυγε...
Παράγγειλα κάτι για φαγητό και έκανα ένα χαλαρωτικό μπάνιο για να ηρεμίσω...ξαφνικά θυμήθηκα ότι αύριο θα πάω για δουλειά... Σκούπισα με μια πετσέτα τα νερά που έσταζαν από το σώμα μου και ξάπλωσα γυμνή στο κρεβάτι, ξάπλωσα στην γωνίτσα μου και το υπόλοιπο άδειο, πόσο τεράστιο μου φαίνεται τώρα και πόσο μικρό μου φαινόταν πριν γνωρίσω τον Άγγελο..ξάπλωσα στην μέση και έβαλα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι του, κλείνοντας τα μάτια.. "Αύριο είναι μια καινούργια μέρα" είπα και είδη με είχε πάρει ο ύπνος...
Το επόμενο πρωί, σηκώθηκα και έπλυνα το πρόσωπο μου, έκανα ένα ντουζ και ετοιμάστηκα για την δουλειά, έβαλα ένα μαύρο κολάν και μια μπορτό μπλούζα και μαύρες μπότες, έπιασα τα μαλλιά μου ένα γυριστό κότσο που τους έδινε όγκο και έφυγα...
Μετά από μερικά λεπτά ήμουν έξω από το γραφείο και σκεφτόμουνα να μπω ή όχι...τελικά χτύπησα την πόρτα και μπήκα... Ήταν εκεί, τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και ένιωσα τα πόδια μου να μουδιάζουν...
"Καλημέρα" είπα και προσπάθησα να χαμογελάσω..
"Καλημέρα Ερατώ" είπε ο Φίλιππος ενώ ο Άγγελος συνέχιζε να με κοιτάει.."Εγώ πρέπει να φύγω για λίγο, πάω στην τράπεζα και θα αργήσω...μην μου διαλύσετε την εταιρία μέχρι να έρθω.." Συνέχισε και ο Άγγελος με κοίταζε έντονα
"Φίλιππε έφευγες" είπε άγρια ο Άγγελος
Μόλις έκλεισε η πόρτα με τράβηξε στην αγκαλιά του, τον έσπρωξα, τον χτύπησα όμως με κρατούσε τόσο σφιχτά από την μέση που δεν κατάφερα να του ξεφύγω.. "Μου έλειψες" είπε και έχωσε το πρόσωπο του στο λαιμό μου..
"Άσε με, τι είναι αυτά τώρα;;; Εμείς τελειώσαμε" είπα
"Ποτέ, εμείς δεν θα τελειώσουμε ποτέ, μωρό μου εμείς τώρα αρχίζουμε" είπε και τα μάτια μου άρχισαν να υγραίνονται ξανά...Σκούπισε τα δάκρυα μου με τα δάχτυλα του και με φίλησε στα χείλη άγρια και αχόρταγα.. Απομακρύνθηκε και ένωσε τα μέτωπα μας..."Έλα το βράδυ από το σπίτι να μιλήσουμε μωρό μου" δεν είπα κάτι απλά έφυγα...
Όλο το απόγευμα καθόμουνα και δεν ήξερα αν ήθελα να ακούσω αυτά που έχει να μου πει...οι ώρες περνούσαν και είχε βραδιάσει για τα καλά..
"Ακόμα σε περιμένω, θα περιμένω όλο το βράδυ αν χρειαστεί" Έγραφε το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε...
Έπιασα την τσάντα μου, το κινητό και τα κλειδιά και σε πολύ λίγο ήμουν έξω από την πόρτα του...Ήμουν έτοιμη να χτυπήσω όταν η πόρτα άνοιξε και βγήκε η Εύα χαμογελαστή Και από πίσω της ο Άγγελος να με κοιτάζει..
"Μωρό μου, όχι, να σου εξηγήσω.."
"Τι να μου εξηγήσεις;;;Τι;;"
"Δεν είναι έτσι όπως φαίνονται τα πράγματα, άσε με να σου εξηγήσω"
"Σε ακούω" είπα ψυχρά
"Το βράδυ που πήγες να ετοιμαστείς, ήρθε και έκατσε κοντά μου, πολύ κοντά μου, άρχισε να μου λέει διάφορα πως είσαι λίγη για εμένα και πως αυτή είναι κατάλληλη για εμένα, νευρίασα και την χτύπησα...Μετά σε ακούσαμε να έρχεσαι και έπεσε πάνω μου και με φίλησε για να μας δεις...την συνέχεια την ξέρεις"
"Και τώρα τι ήθελε εδω;;"
"Ήρθε λέει για να μου ζητήσει συγνώμη, και την έβγαζα έξω όταν ήσουν έτοιμη να χτυπήσεις" έμεινα λίγο σκεφτική και τον κοίταζα, ξέρω την Εύα καλά και την έχω ικανή για όλα, όμως δεν ξέρω..."Αλήθεια σου λέω μωρό μου, πίστεψε με"
"Δεν σε πιστεύω" είπα απότομα
"Όπως νομίζεις, δεν έχω να σου αποδείξω κάτι, αν νομίζεις ότι μετά από όλα αυτά που περάσαμε για να είμαστε μαζί θα σε πρόδονα με τέτοιο τρόπο τότε καλύτερα που χωρίζουμε...Δεν μπορώ να είμαι με μια γυναίκα που δεν με εμπιστεύεται...Εγώ σου εξήγησα αν δεν με πιστεύεις πλέον είναι πρόβλημα δικό σου..." Πήγε μέχρι την πόρτα και την άνοιξε..."Δεν έχω κάτι άλλο να πω, μπορείς να φύγεις" είπε και τον κοίταξα..
Πήγα μπροστά του και τον κοίταξα στα μάτια.."το κρεβάτι είναι άδειο χωρίς εσένα" είπα και ακούμπησα το χέρι μου για μια στιγμή στο μάγουλο του, έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησα τα δάχτυλα μου στα χείλη του..
Όταν απομακρύνθηκα ήταν ακόμα στην ίδια θέση με κλειστά τα μάτια, τον κοίταξα μια τελευταία φορά και χάθηκα μέσα στην νύχτα...
Υποφέρω εξαιτίας σου, με θυμώνει η προδοσία σου
Δε κοιμάμαι εξαιτίας σου,με πληγώνει η αδιαφορία σου
Μου χουν λείψει τα αστεία σου, στο κρεβάτι η παρουσία σου
Ο θυμός σου η ηρεμία σου, όλα μαύρα εξαιτίας σου!!!