ik weet niet hoe lang we nu al terug waren in de leerlingenkamer. We zaten op de bank, in complete stilte. Het was gelukkig niet ongemakkelijk, Harry en ik kende elkaar goed genoeg om te weten dat we even tot ons zelf moesten komen om alles te verwerken. Ik was dolblij dat Harry mijn broer is, dat ik eindelijk weet wie mijn familie is, en dat ik weet waar ik vandaan kwam.
Maar mijn gedachten namen een andere wending dan het verwerken van het feit dat het litteken op mijn nek ook door Voldemort kwam.
kon ik nu nog wel naar huis als de zomer voorbij was? Ik zag de grijns op het gezicht van Renée voor me toen ze zei dat 'dingen zouden veranderen' dit jaar. ik kende haar ook goed genoeg om te weten dat ze me het liefst niet meer zou zien. En nu duidelijk was wie ik ben, en waar ik vandaan kwam. had ze geen reden meer nodig om voor me te zorgen.
"kan ik nu nog wel naar huis?" ik keek Harry aan en zag dat er een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen.
"daar hoef je, je nu nog geen zorgen over te maken." stelde hij me gerust.
ik draaide me om toen ik het geluid van het portret dat openging hoorde, en zag dat Ron en Hermelien zich naar ons toe haasten.
"hoi." zei ik.
Hermelien keek ons argwanend aan. "wat was er?"
"jullie kunnen toch niks gedaan hebben?" vroeg Ron gelijk daarna. "het is pas de eerste schooldag!"
"we zitten ook niet in de problemen." Harry keek mij aan.
"hij wilde even met ons spreken." legde ik uit.
"nou, vertel!" Hermelien was voor ons gaan zitten en ron volgde haar voorbeeld.
" uhm." stamelde ik. Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed waar ik moest beginnen, moest ik maar met de deur in huis vallen zoals Perkamentus dat ook had gedaan?
"de foto." fluisterde Harry.
"huh?" Ron keek ons verbaasd aan.
"we gaan alles uitleggen, maar misschien helpt het als we jullie eerst dit laten zien." ik pakte mijn tas op, en haalde de foto van Harry en ik met onze ouders uit het voorste vakje en gaf het aan hermelien. Ron schoof een stukje dichterbij zodat hij de foto beter kon bekijken.
"maar dit ben jij." zei Ron verbaast, terwijl hij wees naar de foto.
"en dit is Harry." zei Hermelien. "in de armen van zijn moeder."
"en jij zit in de armen van zijn vader." Ron wees opniew naar de foto.
"ja." zei ik.
Ik zag dat ze het nog niet helemaal begrepen maar dat langzamerhand de stukjes begonnen te vallen.
"harry en ik zijn broer en zus."
Hermelien haar ogen lichtte op. " natuurlijk! " Ron keek haar alsnog verbaasd aan. "alles is nu logisch, bella heeft precies hetzelfde litteken, is op dezelfde dag jarig en kan ook sisselspraak net als Harry!"
"ja! " riep Ron. "we vonden het al zo raar dat we er maar geen verklaring voor konden vinden, en nu is alles duidelijk."
ik lachte, dit was makkelijker dan ik dacht. "we konden het zelf lastig geloven, maar hoe meer Perkamentus erop in ging, hoe duidelijker alles werd."
"maar niemand weet het." onderbrak Harry, een serieuze blik in zijn ogen. "en niemand mag het weten."
"er zijn een paar mensen die altijd al geweten hebben dat we een tweeling zijn, Hagrid natuurlijk, Sneep, Perkamentus, Anderling en professor Lupos." noemde ik op.
"en jouw ouders." zei Harry.
"en dat hebben ze me nooit verteld!" Ron keek verontwaardigd.
"omdat dat niet kon, in verband met onze veiligheid."
"maar de reden dat het ons juist nu werd verteld, is omdat Sirius Zwarts het ook weet." zei ik.
Hermelien keek bezorgd. "en hij is nu ontsnapt."
ik knikte. "het is dus belangrijk dat we extra voorzichtig zijn."
Hermelien lachte "jullie twee en voorzichtig?"
"wat Bella bedoeld is dat we het niet van de daken moeten gaan schreeuwen."
Hermelien rolde met haar ogen en ik gaf haar een speels duwtje tegen haar schouder. "we menen het Hermelien."
"gaan jullie het nog aan anderen vertellen? of zijn wij de enigen" vroeg Ron.
"uh, ik denk dat ik het waarschijnlijk nog tegen Fred en George moet zeggen, maar voor de rest niemand."
hij knikte en daarna werden we allemaal stil. Ik pakte de andere foto, die van Kate en ik, en gaf deze ook aan Hermelien.
"wie is dit?"
"dat is Kate, het blijkt dus dan Renée en Bill me eigenlijk niet geadopteerd hebben, maar dat zij dat heeft gedaan, samen met haar familie." zei ik. "nadat onze ouders vermoord waren door Voldemort- " Ron huiverde kort, maar zei niks, dus ging ik verder. "werd Harry bij de duffelingen onder gebracht, en werd ik naar een weeshuis vervoerd. door Hagrid." ik lachte kort. "ik zat daar ongeveer een jaar, toen Kate me vond. Ze kwam eigenlijk uit Amerika, dus verhuisde ik daarheen totdat ik vijf was, maar perkamentus zei dat hij het niet handig vond dat ik zo ver weg zou zitten, of daar naar de tovenaarsschool zou gaan, dus hebben Bill en Renée me meegenomen terug naar Engeland. Omdat Kate dat niet kon doen."
"Maar waarom heeft Renée je dan meegenomen en opgevoed, terwijl ze je niet kan uistaan?" vroeg Hermelien.
ik keek naar mijn handen, dat vroeg ik me ook af, misschien vond ze het even leuk, om te zien hoe het zou zijn om een kind in huis te hebben. Maar blijkbaar was daar de lol al snel vanaf, en een kind is nou eenmaal niet een stuk speelgoed dat je kan omruilen, dus moest ze me wel houden. de grote vraag nu was alleen of ik nu ook daadwerkelijk terug kon komen in de zomer of niet. harry pakte mijn hand vast en gaf er een kneepje in, zoals hij vaak deed als hij merkte dat ik stress had of me neit zo goed voelde.
Ik keek op naar Hermelien en schudde mijn hoofd. "weet ik niet, misschien vond ze even leuk ofzo, maar merkte ze dat ze niet terug kon naar hoe haar leven eerst was."
Ron zuchtte. "dat is best veel om te bevatten."
"nogal, ja." zei ik.
Ik keek op de klok en zag dat het al vrij laat was, het avond eten in de grote zaal was net klaar, dus mensen zouden zo meteen weer de leerlingen kamer in komen.
even later ging het portet open en liep er een horde griffoendors naar binnen, sommigen liepen naar de slaapzalen, anderen gingen aan tafel zitten, of vlakbij ons op de stoelen.
Fred en George kwamen als laatste binnen en ik zwaaide naar ze.
"ik ga wel even met hen praten." zei ik.
Ik stond op van de bank en liep naar ze toe. "hey."
ze omhelsden me gelijk. " we hoorden dat perkamentus, jullie de les uit had gehaald." George zijn ogen glinsterden. "nu al kattenkwaad uitgehaald, bella?"
ik schudde mijn hoofd. " nee daar had het niet mee te maken."
Fred werd bezorgd. "gaat alles goed?"
ik knikte, en keek om me heen of er een rustig plekje was waar niemand ons zou kunnen horen. "maar ik moet jullie iets vertellen, niemand kan ons horen."
ik draaide me om en liep naar een hoek in de kamer waar het rustig was, ik ging in de hoek staan met Fred en George voor me zodat we afgeschermd van de rest waren.
"Perkamentus haalde ons uit de les om ons iets te vertellen." zei ik. Fred en George knikte aandachtig. " Hermelien en Ron weten het nu, net als sommige leraren, Hagrid en jullie ouders, dus het is van belang dat het hierbij blijft en niet verder verteld word aan anderen." vertelde ik.
"wat is er aan de hand?" vroeg Fred opniew. "waarom zo geheimzinnig." george gaf me een knipoog. en ik glimlachte kort.
"nu Sirius Zwarts ontsnapt is uit Azkaban, is het gevaarlijk voor Harry..." ik aarzelde even. " maar ook voor mij."
Fred keek me even verbaasd aan maar kreeg daarna weer die bezorgde frons op zijn gezicht. "hoe bedoel je?"
"Harry en ik zijn een tweeling." fluisterde ik.
"wat?" Fred en George keken me verbaasd aan.
dus haalde ik de foto uit mijn zak en liet ik het aan ze zien. ik wees naar mezelf op de foto. "dat ben ik."
"wow." fluisterde George. "dus dat litteken.."
"ja." zei ik.
Fred keek even naar George en hij knikte, " ik laat jullie wel even alleen." hij liep weg, naar de slaapzalen.
Fred keek me nog steeds bezorgd aan. "gaat het?"
ik liet een zucht. " ja, maar ik moet het wel even verwerken. alles valt nu op zijn plek, waarom ik dat litteken heb, waarom ik sisselspraak spreek enzovoort."
Fred liep dichterbij en sloeg zijn armen om me heen. Ik hield hem stevig vast en slaakte opniew een zucht. hij wist altijd wanneer ik dat nodig had. "ik ben er voor je"
ik knikte met mijn hoofd tegen zijn shouder. "dankje."
hij liet me los en keek even aandachtig naar mijn gezicht. " ik denk dat je even wat rust nodig hebt, waarom ga je niet even proberen te slapen, dan spreek ik je morgen weer."
ik knikte."ja dat lijkt me goed idee, ik ben echt uitgeput."
"dat geloof ik graag."
ik moest lachen en hij gaf me een knipoog.
"ik zeg nog even gedag tegen de rest." zei ik.
hij knikte en ik liep om hem heen richtig de bank, waar Harry, Hermelien en Ron druk met elkaar aan het praten waren.
"Bella?"
ik draaide me om en keek naar Fred. "ja?"
"doe voorzichtig." zei hij zacht.
ik glimlachte naar hem. "ik zal mijn best doen."
hij moest lachen. "mooi."
daarna draaide ik me weer om en liep verder richting de bank. "ze weten het." zei ik, terwijl ik weer naast Harry neerplofte.
Ik staarde weer naar het vuur, opgelucht dat iedereen het nu wist, die er vanaf zou moeten weten. Het voelde alsof er een gewicht van mijn schouders was gevallen, ik wist eindelijk wie ik was. Alles wat ik me de laatste paar jaar had afgevraagd was beantwoord.
Ik had het gevoel dat ik eindelijk weer kon ademhalen, het maakte niet uit of ik niet naar huis zou kunnen in de zomer, of dat ik misschien in gevaar liep vanwege Sirius Zwarts. Ik wist hoe dan ook dat het wel goed komen, en dat ik me er nu nog geen zorgen over hoefde te maken.
ik hoopte dat ik me meer van mijn verleden zou kunnen herinneren nu ik alles te weten was gekomen over mijn verleden. Ik liep naar de slaapzaal, en ging op mijn bed zitten, de foto van Harry en ik met onze ouders deed ik in mijn nachtkastje, niemand mocht dat natuurlijk zien. De andere foto, die van Kate en ikzelf, deed ik in een fotolijstje die ik nog in mijn hutkoffer had liggen, de foto die daarin zat was van een landschap wat ik mooi vond, dus haalde ik die eruit en deed de foto van Kate en mij daarin. Ik keek er nog even naar en zette het daarna op mijn nachtkastje.
ik deed mijn pyjama aan en kroop daarna onder de dekens, ik was uitgeput van alle informatie die ik vandaag had gekregen, hopelijk zou ik morgen verfrist wakker worden.