Çakım hala savaşın elindeydi. Boyu benden metrelerce uzundu bide elinini havaya kaldırınca mümkünatı yok yetişemezdim. Sonra elini indirdi tam alacakken buğraya verdi ve buğrada kaçtı. Arkasından koşarken çarptığım kişilerin haddı hesabı yoktu. Okuldan dışarı çıkıp arka bahçede durdu. Üstüne doğru yürüyüp çakımı alamadım oda elini kaldırdı. Oda benden uzundu. Arkadan savaşın sesiyle irkildim. "VERME!" Dedi. Salak şeyy. Savaşa dönüp"naptığını sanıyosun sen ya kes artık ve şu çakımı komik değil" dedim sinirlenmiştim. Mat bir çakıydı.
"Komiklik olsun diye yapmıyorum zaten!" Diye bağırarak konuştu. "Ne diye yapıyosun ozaman" sorarak konuştum ama iyi yanımdan taviz vermedim. "Canının acımasını istemiyorum çünkü şimdi anladınmı!!" Bağırmıştı. Dediklerini duyduğum an kalbim tekledi. Ama susmayacaktım. Okulda o benim için bir rakipti. " benim canım acımıyor zaten küçücük kesikler benim canımı acıtabilimi sanıyorsu ki" busefer sakindim. Fazla bağırmadım. Sonuçta benim iyiliğimi düşünenede bağıramazdım ya. Buğranın elini indirmesiyle hızla çakımı alıp ön tarafa koştum. O sırada banu umut kutay arda ve eylül içeri giriyorlardı. Beni gördüklerinde durup beni beklediler. Hızla yanlarına gidip bende yürümeye devam ettim...
Beğendiyseniz vote ve yorum bekliyorum... gelecek bölümde görüşmek üzereeee ...★☆☆★