Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπηκα μέσα μαζί του κλείνοντας πίσω την πόρτα.
"Ακούω." είπα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω απο το στήθος μου.
"Είσαι νευριασμένη μαζί μου."
"Είμαι."
"Επειδή ειδες να χορεύει η Βίβιαν δίπλα μου." είπε και ήπιε μια γουλια απο το ποτό του
"Τριβόταν πανω σου."
"Κανεις λάθος μωρο μου."
"Κάνω λάθος? Δεν το νομιζω. Όλο το βράδυ δεν με κοιταξες καθόλου, ουτε ενα βλέμμα. Ουτε ενα φιλί, ενα χαδι και άφησες αυτή να σε αγγίζει και χορεψες μαζί της, πως κανω λάθος?"
"Δεν την αγγιξα."
"Αυτό εχεις μονο να μου πεις?"
"Συγγνώμη."
Κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου καθώς δεν ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω.
"Ζητάς συγγνώμη για κάτι που δεν έκανες?" τον ειρωνευτηκα.
"Αυτό δεν θες να ακουσεις?"
"Όχι μωρο μου. Όποιος ζητά συγγνώμη ζητά και συγχώρεση, εσύ δεν έκανες κάτι, σωστά? Ήσουν σωστός σήμερα, ε? Οπότε δεν θέλω την συγγνώμη σου."
Ο Μανος πήγαινε πανω κάτω στο δωμάτιο και ήταν σκεπτικός.
"Εβελίνα ποτε δεν ήθελα να σε πληγώσω έτσι, δεν σκέφτηκα οτι η Βίβιαν θα σου δημιουργούσε τέτοια αισθήματα, την ξέρω μια ζωη, έτσι ηταν πάντα. Ο χαρακτήρας της είναι αυτός."
"Μόνο που εγώ δεν ξέρω την Βίβιαν ουτε καν το παρελθόν σας. Πως μπορω να την εμπιστευτω αυτή την γυναίκα?"
"Εμένα να εμπιστευεσαι μωρο μου, μονο εμενα."
"Σήμερα όμως μου έδειξες άλλα."
"Ξέχασε την αυτή την μέρα. Να κάνουμε μια καινούρια αρχή." είπε και με πλησίασε.
"Δεν ξέρω."είπα δειλά.
"Ελα μωρο μου." συνέχισε παρακλητικά να δεχτώ αυτή την νέα αρχή και με έπιασε απο τον αυχένα μου και ένωσε τα πρόσωπα μας.
"Την επόμενη φορά έχω φύγει."
"Δεν θα υπάρξει επόμενη φορά."είπε και με φιλησε.
Περπατησαμε μέχρι το κρεβάτι χωρίς να σταματήσουμε το φιλί μας. Ξαπλωσαμε μαζί και απόλαυσα την αγκαλιά του.
[...]
Το πρωι μας ξύπνησε ο μικρός που είχε σηκωθεί απο νωρίς και χοροπηδουσε πανω στο κρεβάτι.
"Άντε σηκωθείτε. Μην κοιμαστε άλλο." άκουσα την φωνη του και ανασηκωθηκα. Ο Μανος δίπλα μου κάτι μουρμουριζε που δεν κατάλαβα. Ο μικρός μπήκε ανάμεσά μας και τον κοίταξα.
"Πήγαινε κάτω να φας και ερχόμαστε."του είπα καθώς σηκωνομουν.
"Μην αργησετε."
Μπήκα μέσα στο μπάνιο και αφού ετοιμαστηκα για την σημερινη μερα βγηκα εξω. Ο Μάνος συνέχιζε να κοιμάται και εκατσα στο κρεβάτι να τον χαζευω.
Άρχισα να τον χαιδευω στο προσωπο και τα μαλλια του. Ο βλάκας μου είναι τόσο όμορφος.
Χθες αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στην σχέση μας, και ελπίζω να εκανα καλά και να μην απογοητευτω.
Τα λεπτά περνούσαν χαζευοντας τον αλλά δεν ξυπνούσε και σηκωθηκα.
Κατέβηκαν τις σκαλες και πριν μπω στο σπίτι των γονιών του Τηλέμαχου άκουσα το όνομα μου. Κοίταξα καλύτερα και βρήκα την Βίβιαν μαζί με την μαμά του Τηλέμαχου να πίνουν τον πρωινό καφέ τους.
"Τι μου λες κορίτσι μου τώρα?!"
"Όπως το ακουσατε. Είναι μια ανδροχωριστρα. Εξαιτίας της έφυγε η Νίκη και άφησε τον γιο της πίσω."
"Και μου φάνηκε τόσο καλό κορίτσι."
"Αυτές να φοβάστε. Να προσέχετε και την Φαίη, που ξέρετε τι μπορεί να κανει στον Τηλέμαχο?!"
Πως μπορεί να λέει αυτά τα λογια για εμας? Δεν της εκανα τίποτα και ούτε φταιω εγώ που έφυγε η Νίκη. Μόνη της το αποφάσισε. Και ο γάμος της με τον Μανο έιχε τελειώσει πριν εμφανιστω εγώ.
Αν δεν είχα εμφανιστεί όμως η Νίκη ίσως δεν θα έβρισκε τη πρόφαση να φύγει. Θα έμενε με τον γιο της και θα τον φρόντιζε. Αν δεν είχα εμφανιστεί ίσως δεν θα ένιωθε περιττή και εγώ δεν θα ημουν μια αντροχωριστρα.
Η λεξη αυτή στριφογυρνουσε στο μυαλο μου. Κουνησα το κεφάλι μου για να διωξω αυτή τη σκέψη. Δεν είμαι εγώ έτσι, δεν φταιω εγώ. Ο Μανος με την Νίκη είχαν τελειώσει πριν εμφανιστω εγώ. Επαναλαμβανα αυτά τα λογια συνέχεια στον εαυτό μου.
"Καλημέρα."είπα χαμογελαστή και
μπηκα μέσα προσποιούμενη οτι δεν είχα ακούσει τίποτα απο την συζήτηση τους.
"Καλημέρα." απάντησαν μαζί με μια απέχθεια στην φωνή τους.
Η μαμά του Τηλέμαχου με κοιτούσε υποτιμητικά και η λεξη "ανδροχωριστρα" αρχισε να στριφογυρνα και παλι. Φαινόταν στο προσωπο της ποσο με σιχαινοταν. Είχα πεσει πια στα ματια της και δεν αντεχα άλλο να με κοιτάζει έτσι.
Έκανα να φύγω αλλά είδα στην πόρτα τον Μανο και με πήρε απο το χέρι να παρουμε το πρωινό μας.
Τα βλέμματά τους συνέχιζαν να βρίσκονται πανω μου και ήθελα να τους φωναξω οτι δεν φταιω. Οτι είναι αθώα και να μπορω ηρεμη πια να μείνω εδώ. Αλλά δεν ειπα τίποτα. Τι κι αν όλοι με θεωρουν έτσι? Αν στα μάτια τους είμαι μια γυναικα που χώρισε μια οικογένεια και το πιο σημαντικό την μητέρα απο το παιδι της. Δεν το αντεχω αυτό. Είναι πανω απο μένα.
Σηκώθηκα επάνω και άρχισα να προχωραω. Ήθελα να φύγω οσο το δυνατον πιο γρήγορα απο εδώ και να μην ξανά δω ποτε αυτη την Βίβιαν. Που με το παιχνιδι της με έκανε να το βάλω στα πόδια.
Ανεβηκα γρήγορα επανω και μπήκα στο δωματιο μου. Είδα τον Τηλέμαχο με την Φαίη στο κρεβάτι αγκαλιά και ευχήθηκα να είναι πιο τυχεροί απο εμένα και τον Μανο. Πήρα την βαλίτσα μου και αφού την ταχτοποιησα την εκλεισα. Με τον ήχο αυτό ξύπνησε η Φαίη και με κοιτούσε παραξενενη.
"Φεύγεις?"
"Ναι."
"Γιατί?"είπε και σηκώθηκε.
"Γιατί είμαι μια ανδροχωριστρα."
******
*3 κεφάλαια για το τέλος*