Hayat BİZ'E iki seçenek sundu.
Sen bu AŞK'A rağmen "gidiyorum" dedin.
Ben bütün imkansızlıklara rağmen adıma,sana,bu AŞK'A güvenerek "Kalıyorum" deyip AŞK'I seçtim.
Oysa ne BEN vardım yolun sonuna ne de SEN.
Ne ben gidebiliyorum senden,nede sen unutabiliyorsun beni.
Başı ve sonu belli olan bu aşkın ortasında mahsur kaldık.
Her GİTMEK ayrılık olmadığı gibi,
Her kalmakta bu aşkı yaşatmaya yetmiyor.
Şimdi anlıyorum ki;
Bitti denen bir ilişkide;
"Kalanlar" bir AŞK yüzü göremiyor,
"gidenler" bu ayrılıkla yaşayamıyor.
Her ne kadar bu aşka ayrılık hüznü verilsede,giden kalandan,kalan gidenden kopamıyor,vazgeçemiyor.
Aslında hayat ikimizede ortak bir seçenek sunmuştu.
Biz yanlış anladık.
Hayat; bu AŞKA ya tutunur,ya da tutuşursunuz demişti.
Ben tutundum,Sen tutuştun.
Tutuşan kalbinle bende kül oldum.
Mantıkta "ikinci halin imkansızlığı" diye bir tabir vardır.
Bu aşkı bu tabire benzetiyorum.
Birimiz kalıp,birimiz gidemeyiz.
Ya ikimizde kalacaktık
Ya ikimizde gidecektik.