Onu ilk kez kalbi yaşlı görmüştüm.
Dört yıl boyunca girip çıktığım lisenin arka bahçesinde, kara dut ağaçlarının gölgesinde, dizilerine çökmüş bir vaziyette onu ilk kez ağlarken görmüştüm.
Ne kadar da çaresizdi nisan ayında esen hafif rüzgar bile yorgun, bitik esiyordu.Yapraklar savrulmuyordu etrafa,
ne kuşlar süzülüyordu asumanda ne de uçurtmalar uçuyordu gökyüzünde.
Güneş şımartmıyordu ay çiçeğini,şarkılar notlarını kaybediyordu gitgide.
Ne yazık ki duyguları bir aşk etmemişti. Çektiği aşk yüklü acılar aşkını yaşatmaya yetmemişti.Çaresizliği bir aşkı elinden alıp dünyanın mekanizmasını bozuyordu.
işte bu kadar seviyor, işte bu demli ayrılığına çaresizce çekiliyordu.
Sevdiği adam hayatındaki en büyük dramdı.
İnsanın sevmeyi öğrendiği kişi ile sevmeyi unuttuğu kişinin aynı kişi olması ne de trajik bir durum diye mırdandım.
Onun sevmesine hayrandım, sevmesini seviyordum. Ne kadar adil bilmiyorum ama hayatımı onunla bir nefese değişecek kadar hayrandım ona.
O benim farkımda bile değildi.
Farkındalıksızlığımla ne kadar da farklıydım.
Ona karşı hayranlığımın karşılığını karşılıksızlıkla almamak için karşılıksız sevdim onu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gözümün Suyu "...ŞİİR..."
PoetryAlışkanlıklar edinir bazen insanlar her alışkanlığın kötü olduğunu bile bile benimde bir alışkanlığım oldu yazmaya alıştım.insanların üstündeki bu alışkanlık güdüsü değiştirmeme yardımcı olun okuyan okumayan eleştiren oy veren v.s. herkes değerlidir...
