Yalnızlığa niye daha çoğumuzu sığdıramadık?
Merak ediyorum.
Paylaşamayacak kadar cimri mi davrandık?
Bundan mı ki yalnız kaldık gecelerde?
Üstelik utanmadan bundan yakındık.
Derdini anlatan biri teselli beklemez mi?
Karmaşalar yer etmiş kafamda,
Sayfalarca yazıdan anlaşılmıyor.
Yoldan geçen birinin gözlerinden niye kaçındık ki diyorum bu defa.
Neden uykuyu bu kadar sever olduk ya da?
İmla kurallarını aldırmadan tepiştirilen cümlelere şahit oluyorsunuz.
Zamanınızı boşuna tüketiyorsunuz.
Söylesem hatırlarsınız, bahsetmedim hiç.
Stor perdeye taktığım toka vardı geçen,
Çiçekler tavanı boyadı.
Siyah olmasını umarken ,
Beni maviler karşıladı.
Şekersizlikten yakınırken evde pasta bulmaksa,
Şaşılacak şey doğrusu.
Bugünü unuttum,
Yarın hayallerinde.
Oysa hep bundan kaçıyordum.
Makul yaşamı benimseyen bir ben var içimde.
Kendimden iğreniyorum.
Bir an uğruna feda edilecek bir geleceği olmamalı kimsenin!
Tüm özgürlükler duvarların arasında,
Boşluklardan çiziyorum bende bir çıkış yolu.
Gökyüzünün rengi,
Morlu mavili,
Günün en güzel saatleri,
Günün ilk ezan sesi,
Niçin yalnızca İstanbul?
Ben değil ,başkası.
Ölmüş birini özlemek gibi bu,
İyi olsun bile diyemiyorsun.
Oysa bir derdi olmalı yazanların,
Yoksa tek kelime etmeden de geçer günler.
Hayır çok bildiğimden değil.
Bi yerde okumuştum.
Ondan hep.
Yoksa sende
Biliyorsun aslında,
Sadece bilmiyorsun
Bildiğini.
-kedininmiyavsesi
İyi olsun.