~*~
Napalunok ako habang nakatitig kay Luhan. Bakit parang lalo siyang guma-gwapo? Ang simple ng suot niya pero ang lakas ng dating. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko nang maglakad siya palapit sa akin. Parang nag-slow motion lahat, sumabay pa yung tugtog ng violin. Gusto kong maiyak pero hindi ko magawa. I am so happy na nagpakita na uli siya sa akin, despite of his busy schedules.
Nang makalapit siya sa akin, bigla na lang niya akong niyakap ng sobrang higpit. He never fails to surprise me. Sumusulpot na lang siya palagi.
"Hi." Nakangiting bati niya nang maghiwalay kami. Inayos niya yung ilang strands ng buhok ko na nasa mukha ko. "Messy hair, don't care?"
Tumikhim ako saka bumuntong-hininga. "I-I thought I was being kidnapped."
Natawa siya. "Of course not. I told them to bring you here."
Napakunot-noo ako. Nang maalala ko kung paano ako bitbitin ng mga bodyguards niya ay hinampas ko siya. "Are you out of your mind?! Do you know how scared I am?!"
Naging seryoso ang mukha niya. "Did they scare you?"
Napanguso ako. "Yes. I thought they were kidnappers." Inirapan ko siya. "How could you do that?"
"I just wanted to surprise you..." Napatungo siya.
Nataranta naman ako nang makita ko ang lungkot sa mukha niya. "U-uhmm, yes. I'm surprised." Iniangat ko ang mukha niya. I smiled. Grabe! Ang cute ni Luhan!! Sobrang na-miss ko siya kahit isang lingo ko lang siyang hindi nakita. Yung tatlong taon nga, sobrang nahirapan ako. Yung isang lingo pa kaya? Ang pinagkaiba lang, hindi ko pa siya boyfriend nung naghintay ako ng tatlong taon sa kanya. Pero, he's really worth the wait. Kahit na ako ang patay na patay sa kanya.
"But you're mad..." Parang nahihiyang sabi niya.
I shook my head. "No. I was just scared." I smiled. "I missed you." Sabi ko kahit medyo nahihiya pa ako sa kanya.
Napangiti na din siya. Niyakap na naman niya ako. "God knows how much I missed you, Annika..." I hugged him back. "Do you like it?"
Humiwalay ako sa kanya. "What?"
"Do you like this?" Ang tinutukoy niya ay yung itsura ng reception hall. "I made this..."
Napatingin ako sa kanya. "Really?!"
"Yes. I've been here since yesterday. This is really my plan, to surprise you."
"You were at the mall?" He shook his head, smiling. "How did you know I was there?"
"Lacy and your mom." Ngumiti siya.
Mga traydor!! Ngumiti na lang din ako. "You're really good at surprises, Luhan.." Nagulat ako nang halikan niya ako sa pisngi. Nag-init ang buong mukha mo. "Luhan!!"
Hinawakan niya ang kamay ko. "You're blushing!"
"Because you kissed me!"
"Because I missed you!" Nakangiting sabi niya sa akin. "Let's go."
"Wait. Where? How about the gifts?" Tinutukoy ko yung teddy bear at yung bulaklak.
"Don't worry about it. I will tell them to bring it to your house, okay?" She pinched my cheek. "I missed your cuteness, princess."
Napatungo ako kasi pakiramdam ko, sasabog yung mukha ko sa kapulahan. He never fails to give me chills. He's always like this. Sobrang nasasanay na ako. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Nasa resort kami kung saan kami pumunta noon. Nakahawak siya sa kamay ko habang naglalakad kami. Napatingin ako sa kanya. I really missed him. Naiintindihan ko naman ang trabaho niya kasi fan pa din ako. Yun ang hindi magbabago kahit girlfriend na niya ako. No matter how hard the situation is, iintindihin ko siya kasi ito yung pinasok ko at ginusto ko ito. Isang k-pop star ang boyfriend ko. Hindi mawawalan ng issues at bashers. Isa lang ang kaya kong gawin, ang maging matatag at ang pagtitiwala ko kay Luhan. Imposibleng hindi ako masasaktan. Kakayanin ko yun para sa kanya.
"Are you okay?"
"H-ha?"
He smiled. "Are you okay?"
I nodded. "Yes." I smiled at him. "I'm okay."
Naupo kami sa buhanginan. Nanahimik din bigla si Luhan dahil nakatitig siya sa dagat. Nakatitig lang ako sa kanya. "What's on your mind, Lu?"
Tumingin siya sa mga mata ko. "You. It's always you." Seryosong sabi niya. "Ugh, you make me crazy..." Namula siya nang sabihin niya yun.
Napangiti ako. "But you make me crazier, Luhan."
Napatingin siya sa akin. Umakbay siya sa akin at kinabig ako palapit pa lalo sa kanya. "I want you closer..." He whispered using his husky voice. Damn sexy!
Tumayo ata lahat ng balahibo sa katawan ko. "U-uhh..." Wala akong masabi. Idinantay ko ang ulo ko sa balikat niya. Sobrang lalim na ng gabi at sobrang lamig ng dampi ng hangin sa balat namin. "Your hair smells good..."
"H-huh?" Napatingala ako. Nanlaki ang mata ko nang magkatapat ang mga mukha namin. Maging siya din ay nagulat. "U-uhmmm..." Iiwas na sana ko ng tingin nang mag-salita siya.
"I really want to kiss you right now, you know." He smirked.
Napakurap ako.
Napalunok ako.
Tumitig siya sa labi ko. Nangangalay na yung leeg ko pero hindi ko naman maalis ang tingin ko sa kanya kasi gusto ko din. Eww, landi.
"Can I?" Mahina yung boses niya pero I heard it clearly.
Hindi ko alam ang sasabihin ko. Magye-yes ba ako?
Magsasalita na sana ako but too late. He already claimed my lips. Gooooood! My eyes closed automatically and kissed him back. I missed him so much! It feels good to be with him.
"You're the luckiest fan girl in the world, huh?" He teased.
Inirapan ko siya. "I have to admit that, but you're my first kiss, so consider yourself as lucky boyfriend."
Pinisil niya ang pisngi ko. "Of course, princess." Kumindat siya sa akin. Inayos niya yung buhok ko. "Do you know how much I love staring at your face?"
"No."
He smiled. "Do you know much I love smelling your hair?"
Kumunot ang noo ko. "No?"
"Do you know how much I love pinching your cheeks?"
"Yes." Natawa ako.
"Do you know how much small you are?"
Inirapan ko siya. "Of course!"
"Do you know that no matter how small you are, my love for you is bigger than my fame?"
Hindi ko nakapag-salita. Nakatitig lang ako sa mukha niya. Is he really serious? Ayoko talaga na mangyari yung time na mas pipiliin niya ako kesa sa pangarap niya. Hindi ko yun hahayaan na mangyari. I'd rather let him choose his dream, rather than choosing me.
"Do you know that I see my future with you, Annika?"
Ngumiti ako sa kanya. "Really? I'm dreaming of that." Naalala ko noong pina-pangarap ko na makita ko si Luhan at aasawahin ko siya.
Ang hirap pa rin talagang paniwalaan na boyfriend ko na yung bias ko. Hindi nawala sa akin ang mag-doubt kung totoo ba ang lahat ng ito.
Hinaplos niya ang pisngi ko. "I am so in love with you, do you know that?"
Nag-init na naman ang mukha ko.
"You're the kind of girl that worth fighting for, Annika. I've never been this so in love until you came...." He moved closer, then kissed my cheek.
I smiled as I closed my eyes. "You're my dream guy, Luhan. I know you knew that." I looked at him. "You're still a dream to me..." Hinalikan ko ang pisngi niya. "I consider myself as the luckiest fan in the world, seriously."
"Me too. I consider myself as the luckiest man because I met you. It's quite funny because you're a fan girl and I'm exactly your bias. Isn't it beautiful?"
"So beautiful!"
"In the future, you will marry kpop star and I'll marry a fan girl who is madly deeply in love with me in the very beginning." He taps my head. "I bet, back then, you were praying to God for me to know you exist, right?"
Inirapan ko siya. "You're so full of yourself, Luhan!!" Pero totoo naman kasi!
"He answered your prayers."
I nodded. "Yes. Until now, I still can't believe that you're mine already."
"He also answered mine."
"Huh?"
"When I was in Korea, I prayed to God that someday, I hope I'll meet a girl who will take good care of me, who will not marry me because I'm a known person...." Tumitig siya sa mga mata ko. "God gave me you, Annika. You're the girl I was looking for."