"Can you bring it here in the office? I really need it here today. Pretty please?" pakiusap ni Dominique.
Inipit ko sa pagitan ng tenga at balikat ang cellphone ko habang tinitingnan ko ang mga papers na nasa computer table niya.
"Yes, nandito nga lahat. Bakit mo ba kasi nakalimutan?" inayos ko ang pagkakasalansan niyon.
"I guess I'm too busy thinking about you," sagot niya na hindi na bago sa akin.
"Magbibihis lang ako," hindi ko na pinatulan pa ang pambobola niya.
"Yes, thank you."
"Teka lang, kailangan ko pa ba ang tulong ni Patty?" bigla kong naalala. Malamang umatend din ng kasal ang mga taga-opisina, tiyak may mga nakakakilala kay Celeste. Magugulat sila kapag ibang tao ang dumating.
"No, Hon, it's fine. Just come as Bianca. I will just tell them your my personal assistant. Dad is not here anyway, so don't worry," agad na sabi niya. Siguro nga ay kailangang-kailangan na niya ang mga ito.
Pagkaputol ng tawag, naghalungkat ako sa drawers ng computer table upang maghanap ng mga envelope na walang laman upang mapaglagyan ko ng mga papeles. Isang brown envelope ang nabuksan ko na pumukaw ng curiosity ko. Isang brown envelope na may lamang mga pictures...
Pictures namin ni Celeste na magkasama. Karamihan ay nasa mall kami. Tanda ko ang isang 'to. Ito ang suot ko noong isama ako ni Celeste sa restaurant nang magyayang kumain si Dominique. That was the first time I saw him.
Pansin ko lang, bakit mas marami akong pictures kesa kay Celeste? Ang isang 'to, paglabas ko ng trabaho. Ito naman, galing ako ng grocery store, ang dami kong dala dito. Ito naman, paglabas ko sa inuupahang bahay para pumasok ng trabaho. Marami akong close up na kuha, sari-saring expression... may masaya, galit, tulala, bored, at meron ding mukhang malungkot.
What the heck is this?
Bakit may mga pictures ako dito? These were taken after his dinner with Celeste na kasama ako hanggang sa bisperas ng kasal.
Naalala ko na. Nang malaman niyang bestfriend ako ni Celeste, pinaimbistigahan niya ako. Gusto lang niyang malaman kung anong klaseng tao ang palaging nakapaligid sa magiging asawa niya.
Grabe naman! Ganito siya kasigurista?
Pero bakit hindi niya pinaimbistigahan si Harry? Hindi ba niya alam na 'yon ang palaging kasama ni Celeste?
Napabuntong-hininga ako. Iniligpit ko 'yon at muling naghanap ng empty envelope saka naligo na. Tatanungin ko na lang siya tungkol dito mamaya.
Makaraan ang isang oras, pumasok na ako sa lobby ng isang mataas na building at lumapit sa receptionist na sumisilip sa hawak niyang compact powder.
"Good afternoon, Miss. Saan banda ang office ni Mr. Dominique Dupond?" tanong ko sa kanya.
"Ikaw si Miss Bianca Gamboa?" waring nagliwanag ang mukhang tanong niya.
"Yes," mabuti naman at expected na pala ako dito.
"Eleventh floor, Ma'am. Paglabas po ng elevator, kumaliwa ka, fifth door. This way po ang elevator," aniyang itinuro ang elevator sa bandang kanan niya.
Nagpasalamat lang ako't iniwanan ko na siya upang humabol sa mga taong papasok na ng elevator. Hindi naman ako nahirapang hanapin ang office ni Dominique sa eleventh floor, may pangalan kasi niya sa pinto. Kumatok muna ako bago binuksan ang pinto at pumasok.
"You're finally here!" nakangiting tumayo siya mula sa gray na swivel chair.
Lumingon lang sa akin ang kaharap niyang sexy na babae, ngunit hindi ito tumayo. Nakatukod ang mga braso nito sa mesa, halos nakadapa na, at sa suot nitong blouse ay walang duda na kita ni Dominique ang hinaharap nito.
Grabe naman! Bakit ba sila ganyan?
Lumapit ako kay Dominique at ibinigay ang dala kong papeles. Iniwasan ko na lang mapatingin sa babaeng nakapula.
"Thank you so much, Bianca. You're an angel," wika ni Dominique na sinilip ang laman ng dala kong envelope.
"You're welcome," sa gilid ng mga mata ko, nakikita kong tiningnan ako ng katabi kong babae mula ulo hanggang paa.
"Sandy, please call Mr. Ricafuerte and confirm the appointment tomorrow. Tell him everything is ready now," baling niya sa katabi ko.
"Yes, Sir," sagot nitong tumayo na rin ng maayos at lumabas na ng opisina.
Nasundan ko pa ito ng tingin habang palabas. Sa sobrang tamis ng mga ngiti nito, parang gusto ko na lang maging langgam at kagatin ito hanggang magsawa ako.
"Would you like some juice? Soda?" nagbukas ng maliit na refrigerator si Dominique, nasa isang sulok lang 'yon katabi ng mga filing cabinet.
"Kahit ano," walang kagana-ganang sagot ko.
Lumapit ako sa kulay gray na couch sa tapat ng bintana. Sa halip umupo ay lumuhod ako sa upuan at tumanaw sa labas ng bintana. Tanaw pala mula rito ang building saan naroon ang opisinang pinapasukan ko dati.
"It's past four, will you wait for me so we can go home together?" aniyang binigyan ako ng iced tea in can.
"Mauuna na lang akong umuwi. Wala naman akong gagawin dito," tinanggap ko lang ang iced tea pero hindi ko 'yon binuksan.
"But it's so lonesome going home alone, enduring the traffic," drama pa niya.
Ah, pauwi ka lang naman pala lonely.
"Okay, kung gano'n, mamamasyal muna ako sa paligid. Text mo na lang ako kung uuwi na tayo," bumaba na ako sa couch para ipatong sa mesa ang hawak kong iced tea at kunin ang bag ko na nasa isang upuan sa harap ng mesa.
"But..." bago pa niya nadugtungan ang sasabihin, nag-ring ang landline phone. Wala siyang choice kundi sagutin 'yon.
Nakangiting kinawayan ko na lang siya at tahimik nang lumabas. Ginulat nga lang ako ng isang taong nakatayo sa labas ng opisina, waring naghihintay.
Si Sandy, ang babaeng nakapula na may mayamang hinaharap.
"Matagal ka na bang PA ni Sir?" tanong agad niya.
Ano 'to? Interrogation?
"Bakit?" tanong din ang naisagot ko.
"Kasi parang close kayo, walang formalities. Ni hindi ko narinig na tinawag mo siyang Sir."
"What is this exactly?" nais ko nang mainis nang totohanan sa babaeng ito.
"Hmmm... wala naman. Curious lang ako. Have you met his wife?"
"Siyempre. Bakit mo naitanong?"
"Dinig ko kasi, it's an arranged marriage. Kaya malamang, hindi kayang pasayahin ng wife niya si Sir. Palagay mo? Hindi kaya nalulungkot si Sir?" maintriga pang tanong nito.
Nalulungkot?
"It's none of my business. And you know what? Neither is it yours. Kaya kung ako sa 'yo, mag-concentrate ka na lang sa trabaho mo."
She was about to bare her teeth and growl, but somebody came...
"Bianca?" tanong ng lalaking bagong dating. Titig na titig ito sa akin.
Mukha siyang pamilyar pero hindi ko maalala kaagad kung sino siya. Dating officemate..? Dating kababaryo..?
"Ano ba! Nakalimutan mo na ako? Rico Montañez, high school classmate," tinapik pa niya ang sariling dibdib.
"Ahh... Ikaw ba 'yan, Rico? Ang laki kasi ng ipinagbago mo, hindi kita nakilala. Kumusta na? Anong ginagawa mo dito?"
"Ano ka ba! Ako lang naman ang top one sa sales dito. Marami na akong naibentang house and lot. Marami na rin akong ipon, pwede na akong mag-asawa," pagyayabang pa nito.
Napatingin tuloy ako kay Sandy na tumirik lang ang mga mata bago tumalikod.
"Gano'n ba? Congrats!" nasabi ko na lang.
"Ikaw? Kumusta ka na? Bakit ka nga pala nandito?" ngayon lang niya naisip itanong.
"Siya lang naman ang personal assistant ni Sir," biglang singit ni Sandy bago pa ako nakasagot.
"Talaga? Small world!" bulalas ni Rico. Talagang tuwang-tuwa siyang nakita ulit ako.
"Oo nga," napatingin ako kay Sandy na tumalilis na dahil hindi naman namin pinapansin ni Rico.
"So, are you busy right now? May iniutos ba si Boss sa 'yo?" tanong niya.
"Wala naman. Naghatid lang ako ng papeles na nakalimutan niya sa bahay... sa bahay nila!" muntik ko nang makalimutan.
"So you're free? Can I invite you over for a snack?" nagliwanag ang mukha niya.
"Kaso baka..." wala akong maisip na alibi. Itinuro ko na lang ang pinto ng office ni Dominique.
"Baka hanapin ka? Don't worry, diyan lang tayo kakain sa ground floor."
Sabagay, may phone naman.
"Sige, for the old times' sake. Tara," nagpatiuna na ako papuntang elevator. It would be nice to talk about the past with a classmate.
It was when we were sitting on a table for four when he noticed the ring on my finger...
"Are you... married?" napatitig siya sa suot kong wedding ring.
Bakit nga ba hindi ko naisipang hubarin 'to? Napatitig din tuloy ako rito.
"You can say that," nasabi ko na lang.
"Kung gano'n, wala na pala talaga akong pag-asa," nakangiting sabi niya, pero may bahid ng lungkot ang mga mata niya.
Then I remembered, nanligaw nga pala siya dati sa akin noong third year high school pa lang kami.
"So, who's the lucky guy?" tanong niya, nakangiti pa rin.
Isip, Bianca... mag-isip ka!
"Hindi naman ako celebrity, at hindi ka chikadora para magkaroon ng interest sa lovelife ko," iwas ko. Inirapan ko pa siya.
"Hahaha! Sorry!" tumawa siya.
Sumipsip ako sa straw ng wala pang bawas na mango juice, kaya muntik na tuloy akong masamid sa sumunod niyang sinabi...
"Gusto ko lang namang malaman kung masaya ka ba sa asawa mo. Dahil kung hindi, aagawin kita sa kanya."