Hindi ko maiwasang balikan ang nakaraan habang nakatingin sa sarili kong replection sa salamin.
Noong araw na inilabas ko si Kisza, masaya ako noon 'yon ang totoo. Mahirap para sakin ang naging desisyon ko pero noong mga panahon na iyon alam kong iyon ang tama, ang iwanan sya sa bahay nila Raquel. Lumayo kami ng mga kapatid pero pagkatapos ng ilang taon ay bumalik rin kami, nangungulila ako sa anak ko pero pilit kong nilalabanan iyon. Tuwing gabi umiiyak ako, dahil paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mukha ng baby ko, ang malambot nyang balat at ang maganda nyang mata. Kaya para maiwasan ang pag iisip sa kanya ay pumasok ako sa iba't-ibang trabaho, pinatay ko ang sarili ko sa pag tatrabaho para walang dahilan para pumasok sa isip ko ang anak na ipinamigay ko. Pero bigo ako dahil kahit na anong pagod ko sa trabaho ay inuusig ako ng konsensya ko, kahit na anong pagod ko ay hindi pwedeng hindi ko iiyak ang pangungulila ko sa anak ko.
Kaya isang araw pumunta ako sa bahay kung saan ko sya iniwan, sisilipin ko lang sya iyon ang paulit-ulit na sabi ko sa sarili ko. Nakita ko sya na karga ni Raquel, nakasuot ito ng magandang damit at sobrang kinis ng balat na halatang alagang alaga. Nanikip ang dibdib ko habang nakatingin sa nakangiti nyang mukha, napakaganda nya. Noong nga panahong iyon gustong-gusto syang bawiin mula kay Raquel, lalo na ng tinawag nyang 'mommy' ang pinsan ko. Ang sakin non! Dapat ako ang tinatawag nyang Mommy, pero alam kong wala na akong karapatan sa kanya. Wala na simula ng mag desisyon kong ipamigay sya.
Ang minsan na pag dalaw ko sa bahay nila Raquel para dalawin ang anak ko ay naging mas madalas. Pakiramdam ko ay hindi kumpleto ang araw ko sa tuwing hindi ko sya nakikita, sa kanya ako kumukuha ng lakas para harapin ang bukas. Sya ang lakas ko kahit hindi nya alam iyon. Hanggang isang araw, nakita ako ni Raquel na nakatingin sa anak ko. Lumapit sya at sinabing madalas nya akong nakikitang nakatingin sa anak ko bakas ang pagkabahala sa mata nya noong mga panahong iyon. Nagulat ako dahil hindi man lang nya ako nakilala, sinabi ko kung sino ako at kung anong koneksyon namin sa isa't-isa at bakas ang pagkagulat sa mata nya. Taliwas sa inaasahan ko ang sinabi nya, ang buong akala ko ay ipag kakait nya sakin ang anak ko bagkus ay hinayaan nya akong makalapit dito. Paulit-ulit akong nag pasalamat sa kanya noon, hinayaan nya akong makalapit pa sa anak ko at mag kakaroon ako ng pag kakataong mayakap ito.
Hinding-hindi ko makakalimutan ang saya na naramdama ko noon ng mayakap ko sya sa unang pag kakataon, nakakatawa nga dahil umiiyak ako habang nakangiti at nakatingin sa kanya, kita ko ang pag kalito sa mata nya dahil sa ginawa kong pag yakap sa kanya at agad syang tumakbo papunta kay Raquel at sinabing natatakot sya sakin. Akala ko tuloy-tuloy na ang pag kikita naming mag ina, pero gumuho ang mundo ko ng sabihin nya na iyon na ang huling pag kikita namin ng anak ko. Masakit sakin iyon pero wala akong pwedeng gawin kung hindi tanggapin ang gusto nya, tanggapin ang gusto ng taong bumubuhay sa anak ko. Lumayo ako katulad ng gusto nya, masakit pero wala akong karapatang mag reklamo o magalit man lang, dahil noong panahon na iyon ako ang nakikiamot ng oras sa anak ko.
Lumayo ako at bumalik pag katapos ng ilang taon, umaasa na sana makita kong muli ang anak ko. Pumunta ako sa bahay kung saan sya nakatira at halos lumundag ang puso ko ng makita syang tumatakbo para salubungin ang lalaking tingin ko ay asawa ni Raquel. Noong makita ko muli sya nawala lahat ng sakit at bigat ng dibdib ko, makita lang ang nakangiti nyang mukha ay masaya na ako. Makita lang sya ay kuntento na ako, dahil nangako ako kay Raquel na hindi na muli akong papasok sa buhay ni Kisza. Iyon din ang dahilan kung bakit tinanggihan ko ang gusto ni Kisza na ako ang maging Nanny nya kahit na gustong-gusto ko, tinanggihan ko dahil alam kong mahihirapan akong muling mahiwalay sa kanya. Parang piniga ang puso ko ng makita ang lungkot sa mata nya ng tanggihan ko ang gusto nya. Pero bilang ina alam kong iyon ang tama..
Pero dahil sa kay Spencer wala akong nagawa kung hindi tanggapin ang trabahong iyon, wala akong pambayad sa hospital bill at alam nya iyon kaya ginamit nya ang pag kakataong iyon para mapapayag ako sa gusto nya. Naging magaan ang bawat araw na nag daan para sakin dahil kasama ko si Kisza, at hindi ko inaasahan na mahuhulog ako kay Spencer ng ganoong kabilis. Iyon ang unang pag kakataong nag mahal ako, pakiramdam ko nasa cloud9 ako tuwing kasama silang dalawa. Pero kung gaano kabilis ang relasyon namin ni Spencer ganoong kabilis ding nasira, at dahil iyon sa kasalanan ko. Tama sya marami akong pag kakataon na sabihin sa kanya pero hindi ko ginawa dahil natatakot ako na baka mawala sya, pero hindi ko naisip na sabihin ko man o hindi mawawala at mawawala sya sakin , mawawala sila sakin ni Kisza kung iyon ang gugustihin nila. Umalis ako at pilit binuo ang sarili ko kasama ang kambal at bumalik para humingi ng tawad sa anak ko, ang akala ko magiging mahirap ang lahat pero salamat kay Mam Gracia dahil tinulingan nya akong ipaliwanag kay Kisza ang lahat.
At ngayon dumating ang araw na akala ko ay hindi na mamgyayari. Ang araw ng kasal namin.
Ipang buwan na ang nag daan simula ng mag kaayos sila ni Kuya, saka namin inayos ang kasal namin. At habang nag aayos para kasal patuloy nyang sinusuyo si Daniel, hindi kasi sya kunteno na ang blessing lang ni Kuya Scott ang makukuha namin. Gusto rin nyag hingin ang blessing ni Daniel, sinabi nya na marami syang masasakit na salita na masabi sa kapatid ko na pinag sisishan nya. Kaya gusto nyang humingi ng tawag kay Daniel, at tinulungan sya ng mga bata. Ilang buwan din ang mag daan bago sila naging okay ki Daniel at masaya ako dahil doon.
Napatingin ako sa pinto ang bumukas iyon at pumasok ang tatlo kong anak. Parehong naka messy bun ang buhok ni Kisza at Scarlet at ang ganda nilang tignan sa purple na gown na suot nila, at gwapong-gwapo naman si Styler na naka suot ng black suit.
"Mom, you're like a princess" ani Scarlet saka inabot sakin ang pulang red rose, ganon din ang ginawa ng dalawa. Hindi ko maiwasang kiligin dahil alam kong si Spencer ang may kagagawan nito.
"Talaga? Maganda ba si Mommy?" Nakangiting tanong ko, tumango sya ng sunod-sunod. Napatingin ako kay Styler na nakatitig lang sakin.
"Bakit Styler? May problema ba?" Takang tanong ko, umiling sya saka namula ang kanyang tenga, tanda na nahihiya sya.
Umupo ako para magkapantay kami.
"Bakit anak?" Nakangiting tanong ko saka inayos ang hanggang balikat na nyang buhok. Ilang beses ko syang sinabihna na mag pagupit na pero ayaw nya kaya hinayaan nalang namin ni Spencer.
"When I grow up, I want to marry you" aniya. Napangiti ako sa sinabi nya.
"Daddy said, he want to marry you cause he loves you. That's why I want to marry you, because I love you Mom" aniya, hindi ko maiwasang mapaluha sa sinabi nya. Niyakap ko sya. Mahal na mahal ko ang mga anak ko, at nakakasigurado ako makakaya ko lahat ng pag subok na ibibigay sakin ng Dyos basta nasa tabi ko lang sila.
"Someday, makakahanap ka rin ng babae na mamahalin mo higit pa sa pag mamahal mo sakin. Pero huwag mong kakalimutan na mahala na mahal na mahal ka ni Mommy" ani ko. Tumango sya saka ngumiti.
Napatingin kami sa pinto ng pumasok ang make up artist, tumayo ako at kinuha ang phone ko saka nakisuyo na kuhanan kami ng letrato. Masaya ako dahil amg isa sa mga pangarap ko na makasal sa lalaking mahal ko ay matutupad na ngayon.
"Mom" napatingin ako kay Kisza ng tawagin nya ako. Hindi ako makapaniwala, ilang taon na lang may dalaga na ako.
"Sabi ni Daddy, tignan ka daw po namin kasi baka hindi ka daw po pumunta sa simbahan" aniya. Napangiti ako sa sinabi nya, kagabi ay panay ang tawag nya na para bang tatakas ako. Gusto nya pang pumunta sa bahay pero binawalan ko sya.
"Nina"
"Ate"
Napatingin ako sa pinto ng pumasok sila Kuya, napangiti ako saka sinalubong sila.
"Ang ganda mo ate" ani James
"Salamay James"
"Ate, basta pag sinaktan ka nya sabihin mo sakin ah. Uupakan ko talaga sya" ani Daniel. Pinandilatan ko sya ng mata dahil naritinig ng mga bata ang sinasabi nya.
"Sigurado ka na ba dito?" Tanong ni Kuya Scott.
"Kuya naman!" Ani ko, lagi nyang pinapaalala sakin ang mga nangyari noon kung paano ako nasaktan, para sinasabi nya ang consequences ng pag papakasal ko. Naiintindihan ko naman sila dahil alam kong nag nag aalala lang sila sakin. Pero may tiwala ako kay Spencer. May tiwala akong hindi nya na ako sasaktan.
"Kuya, mahal ko si Spencer at alam kong ganon din sya sakin" ani ko, tumamgo sya saka huminga ng malalim
"Alam ko" aniya.
"So? Let's go?" Aniya saka inilahat ang kamay nya sa harap ko. Kinuha ko iyon saka kamo sabay-sabay na lumabas para pumunta sa simbahan.
***
Dinagsa ng kaba ang dibdib ko ng huminto kami sa labas ng simbahan kung saan namin napiling ikisal. Nag pasukan ng ang mga tao sa loob ng makita ang kotseng sinasakyan ko. Pumunta na sa loob ang mga bata at sila kuya, sinarado nila ang pinto at tanging ako nalang ang nasa labas ng simbahan.
Pumukit ako at huminga ng malalim, ayokong umiyak pero hindi mapigilan ang pamumuo ng luha sa mata ko. Luha hindi dala ng sakit, kung hindi luha dala ng saya na nararamdaman ko. Sayang lang at wala sila Mama at Papa para masaksihan ang kasal ng Prinsesa nila, naalala ko noon ang sabi ni Papa na iiyak sya pag kinasal ako. Napapaisip tuloy ako, umiiyak kaya sya ngayon habang nakatingin sakin mula sa taas? Pero alam kong masaya sila para sakin at alam ko sa tamang panahon magkikita kita rin kami.
Bumukas ang pintuan ng simbahan, tumugtog ang isang pamilyar na kanta. Nag umpisa akong maglakad, hindi sa kalayuan ay nakita ko sila Kuya na nag aabang sakin. Ngumiti ako ng makita ang ibang mga kakilala ko.
Nakita ko si Spencer na seryoso ang mukha habang nakatingin sakin. Kamukhang-kamukha nya si Styler.
Huminto ako ng makalapit kila kuya, inoopper nya sakin ang braso nya kaya humawak ako doon at nag patuloy kami sa pag lalakad papunta sa harap ng latar. Pakiramdam ko sasabog ang dibdib ko ngayon dahil sa sobrang saya na nararamdaman ko.
Nang makarating kami sa harap tumingin ako kila Mam Gracia at ang asawa nya.
"Congratulation Hija" aniya saka ako bineso.
"Salamat po Mam Gracia" ani ko.
"Mama, simula ngayon Mama na ang itatawag mo sakin" aniya. Tumango ako at tumingin sa Papa ni Spencer, ngumiti sya sakin.
"Congrats Anak" aniya, ngumiti ako.
"Salamat po Papa?" Natataqang sabi ko. Napatingi ako kay Spencer na nakangito habang nakatingi sakin.
"Ingatan mo ang kapatid ko" ani Kuya Scott kay Spencer.
"I will Kuya" nakangising sabi ni Spencer, hindi ko maiwasang matawa sa pag tawag nya ng kuya kay Kuya Scott.
Hinawakan ng mahigpit ni Spencer ang kamay ko na para bang aalis ako.
"Nakahinga ako ng maluwag ng mahawakan ko ang kamay mo" bulong nya ng nasa harap na kami ng Pari na mag kakasal samin.
Nag umpisa ang seremonya ng kasal at pakiramdam ko nililipad ako dahil sa sayang nararamdaman ko. Tumingin ako may Spencer saka ngumiti sa kanya, pilit kong pinipigilan ang pagtulo ngn luha ko.
"Nina, I love you. Hindi ko alam na kaya kong mag mahal ng ganito. Nasaktan kita pero tinanggap mo akong muli sa buhay mo. Sa totoo lang nakahinga ako ng maluwag ng sinabi ni Dad na nasa labas kana, dahil konting-konti nalang ay pupuntahan na kita sa bahay nyo para ako ang magdala sayo dito. Natatakot ako na baka mauntog ka at maisip mong hindi mo dapat pakasalan ang gagong katulad ko. Thank you for coming. And I give you my promise
that from this day forward
I will give you all my love,
and you shall not walk alone.
I have no greater gift to give.
As your love is my anchor,
and your trust is my strength,
May my heart be your shelter
and my arms be your home.
As this ring has no end or beginning,
so shall my love for you be.
As I place it on your finger,
I give you all that I am,
and all that I shall become. I love you, and now I get to spend the rest of my life prooving it to you." Aniya, ngumiti ako kahit na patuloy sa pag tulo ang luha ko. Alam ng Diyos kung gaano ko kamahal ang lalaking masa harap ko. Huminga ko ang malalim at tumingin sa mata nya.
"Spencer, hindi ko alam kung anong kabutihan ang nagawa ko at nandito ako sa harap mo, sa harap ng maraming tao at sa harap ng Dyos. Naalala ko noon na ang sabi ko sa sarili ko wala akong karapatang maging masaya dahil sa napakalaking kasalanan na nagawa ko" ani ko at hindi ko na mapigilan ang sunod- sunod na pag tulo ng luha ko, pinipigilan ko naman na huwag maiyak pero ang hirap lalo na at nasa harap mo ang lalaking mahal mo. Nakita ko ang pamumula ang mata nya habang pinupunasan nya ang luha ko na patuloy na lumalabas mula sa mata ko. Pilit kong buuin ang boses ko saka huminga ang malalim ang hinawakan ang kamay nya na nasa pisngi ko.
" As I stand here before you, my eyes looking so deeply into yours, I see all the things I feel in love with. As stand here before you, my heart beating so loudly in my ears. As I stand here before you, this ring in my hand, its make me remember how complete you make my life. With every smile, every embrace, every tears you've ever wiped from my face. It make me remember how blessed I really am, how I can't ever thank the Lord above enough, for allowing you into my life. It makes me remember every laugh we've ever shared, every hard time we made it through together, and every beautiful moment there is to come. Spencer, I love you. I love you with all my heart. I so in love with you" ani ko, hindi naka ligtas sakin ang pagtulo ng luha nya sa isang mata. Ngumiti sya saka tinawid ang pagitan namin saka ako hinagkan.
Mahal ko ang lalaking ito, sya lang at wala ng iba. Alam kong sa isang relasyon walang perpekto, hindi ko masasabing mag kakasundo kami sa lahat ng bagay. Pero nag kasundo kaming dalawa na kung mayroon kaming hindi pag kakaintindihan ay pag uusapan namin. Hindi kami mag papadala sa init ng ulo at pag uusapan namin ito ng maayos. At ngayon na mag asawa na kami, mas mahaba na ang panahon para kilalanin pa namin ang isa't-isa.
A happy marriage is the union of two good forgivers....
***
A/N: This is the last chapter... Thank you sa pag subaybay sa BMDN ..