AN: UNEDITED! Maraming typos at wrong grammar. Sorry. :)
°_Chapter 40_°
Rebecca's Point of View:
Imposible. Isang napakalaking imposible. Namatay na siya. Saksi ako dun. Paano nangyaring buhay siya?
Siguro baka nagkamali lang ako. Baka iba yan. Pero parang may tumutulak sa akin na siya talaga 'yan.
"Let's go?" sabi ni Jane. Tumango ako.
Nangingig ako habang binubuksan ang pinto. Posible bang buhay pa siya? Buhay ka pa ba teacher?
Para matapos na ang mga katanungang bumabagabag sa isipan ko ay dali dali akong pumasok sa kompanya.
"We are looking for Mr. and Mrs. Mendoza." sabi ni Austin. Cool lang. Parang ang gwapo niya ata ngayon.
" They are currently having a meeting with Ms. Synthia Solitana." sabi nung babae. Secretary ata.
"When is it going to end?" tanong ni Austin. Tumingin lang yung babae sa wrist watch niya.
"They'll end at 5:00 pm. You can wait here if you want. I'll just call them if they were done." sabi pa nung babae sabay ngiti na parang kinikilig. Tch. Nakakita lang nang gwapo ang laswa na ng ngiti.
"Okay. Thank you." sabi ni Austin. Nagbow lang sila sa isa't-isa at umupo muna sa waiting area.
Medyo nakakabagot maghintay kaya nag-ikot ako sa company na ito pati rin sila. It really is a huge company. I think nasa mga 30 floor ito.
"Bec, tignan mo. Napakafamiliar nung nasa picture dun oh." tumingin naman ako sa tinuro niya. Nanlamig ako. Minumulto na ba ako ni Teacher? Kasi yung nasa larawan, yun rin ang larawan na nakita ko kanina sa Historical Heritage sa Academy.
"I know. Pero teka, ayos na ba kayo ni Benedict?" pag-iiba ko agad ng topic. Ayaw ko munang ipaalam sa kanya ang mga hinala ko.
"Ahh yun. Nako, huwag mo ng isipin yun. Na-iistress lang din ako kapag naaalala ko yung lalaking iyon. Nagsorry na nga yung tao ayaw pa rin tanggapin." sabi niya. She heaved a sighed tsaka tumingin sa akin.
"Sorry kasi hindi ko nasabi." sabi niya. I hugged her to comfort her. Alam kong hindi naging madali ito sa kanya. At alam kong nag-away sila. Ramdam ko ngang mahal nila ang isa't-isa kahit kahapon ko lang sila nakitang magkasama.
"Okay lang. At gusto kong ayusin niyo ' to. Sayang din naman si Benedict. Baka maagaw pa ng iba." pagbibiro ko.
"Eh di magpaagaw siya. Walang maaagaw kung walang nagpaagaw." hugot niyang sabi.
"Okay lang sa'yo na makuha siya ng iba?" tanong bigla ni Austin saka umakbay sa akin. It's just a friendly gesture.
"Eh kung yun ang gusto niya bakit hindi?"
"Kahit na ikasakit yun sa'yo?" dagdag ko pa.
"Tch. Hindi ko naman mahal yun noh."
"Kasi alam mo, kapag nagdivorce na kami ni Sir, magpapapansin ako sa kanya. Type ko siya." pagbibiro ko pa. Hindi na maipinta ang mukha niya kaya sumigaw na.
"Eh 'di sa' yo na. Hindi ka type nun."
"Sino ba ang type niya?" Austin.
"Yung babaeng morena. Yung babaeng hindi harina. Yung babaeng mahilig sumigaw, maasar sa mga pang-aasar niya. At marami pang iba."
"Hmm. Qualified si Marian diyan. Diba Austin?" sumang-ayon naman si Austin. Sarap pagtripan ng babaeng 'to.
"Hindi noh! Ako kaya ang type nun." sabi niya. Lumaki nalang bigla ang mata niya kaya napangiti kami ni Austin.
"Eh ikaw, sino ang type mo?" tanong namin.
"Hindi siya ang type ko. Wala sa kanya ang lahat ng tipo ko sa lalaki. Pero kahit ganun, mahal ko siya ng walang dahilan. I loved him for no reason." mahina niyang sabi sabay upo sa gilid at hinilamos ang mga kamay niya sa mukha niya.
Tinapik ko siya."Ayusin mo habang maaga pa."
Tumango nalang siya. Tumingin ulit ako sa larawan sa gilid. Bakit ba parang kamukha ko yung bata? Kaano ano ko ba siya?
---------
5:10 na pero wala paring sign na lumabas sila. Ba' t ang tagal?
"Excuse me miss. Why does it take so long?" naiinis kong tanong.
"Sorry maam. I may not know the reason but I think it is a very serious meeting." sabi niya sabay alis.
Lumipas na ang napakahabang oras bago mapansing bumukas na yung pinto kung saan sila nagmemeeting.
"Remember this, I won't let your plan be a successful one. Mark my word." may halong galit na sabi ng isang lalaki. And I know that it is my dad. Boses palang, kilalang kilala ko na.
"And I won't let you ruin my plan, Mr. Mendoza. She's mine. Angela is mine." sabi pa ng isang babae na hindi ko malaman laman kung sino.
Nakalabas sila at napalaki ang mga mata nila ng makita ako. Same as me. It really is her.
"What are you doing here, Rebecca?" tanong ni Mommy.
"I came here to celebrate my birthday with you, for the first time."
naiiyak kong sabi. Nawala bigla ang mga gulat at galit sa kanilang mukha. Pero agad na bumalik ang tingin ko sa kanya.
"Hi, Rebecca." sabi niya sabay ngiti. Bumagsak lahat ng luha ko. Alam ko sa sarili ko na namiss ko siya. She's like a mother to me.
"You're alive?" tanong ko. I didn't greet her back.
"Very alive." sabi niya sabay lakad papunta sa akin. Unti unti, pero alam kong naiiyak na rin siya.
"Paano nangyari? I saw the accident. Kitang kita ng dalawang mata ko."
"Rebecca, let's go." sabi ni Daddy sabay hatak sana sa akin sa braso ng sampalin siya ni Maam Synthia.
"You have no rights to dragged her like that." nabigla ako sa paglakas ng boses niya. Yung tipong nakakakilabot.
"I have. She's my daughter."
"She's my daughter too, Mr. Mendoza. Ang anak kong pinagkait mo for 20 years. God! Hindi na ako makakapayag na kunin mo na siya ulit sa akin. Diyos na ang nagdala sa kanya papunta rito. Don't you think that it's time for me to take her?" may halong galit, lungkot at pagkamuhing sabi ni Maam Synthia.
I tried to grabbed some air for me to breathed. Para kasing nakalimutan ko ng huminga. Kailangan kong malaman kung ano na ang nangyayari.
"No. Kung ' yan ang gagawin mo, sa korte na tayo magkita!" sigaw ni Daddy.
Maam Synthia smiled. And then it turns out to be an evil grinned. She laughed like a demon.
"You can say that. But I am not the Synthia na nakilala mo noon. Yung Synthia na walang kalaban laban. Nagparaya, nauto, natapakan. Hindi na ako yun Mr. Mendoza. I've done enough para mapakasaakin ang anak ko. Sa korte magkita? Alright. I won't even hesitate to stop you to file a case. Tignan natin kung sino ang talo." sabi ni Maam Synthia nang sampalin siya ni Mommy.
She gasped in shocked.
Hindi ko na marinig o maintindihan ang away nila. Napahagulgol nalang ako. Until my friends hugged me. I cried so hard. Ang kirot na ng puso ko. Parang aatakihin ako ng sakit ko. Bakit napakakomplikado ng buhay ko?
Kahit hindi pa ako nakapagtanong sa nangyayari, ramdam ko ng ina ko siya. Ni hindi tumutol si Daddy ng sabihin niyang anak niya ako.
"Bakit nagka---ganito?" tanong ko. Until they stopped from fighting. Ngayon palang ata nila namalayan that I was crying and dying to know the truth. Damn it!
Umiyak si Mommy. Wait? Mommy? Fudge! I just realized that she's not even my mother for crying out loud!
"They take you away from me, Angela. Remember, ako pa nga yung teacher mo noon. Lahat ginawa ko para lang mapalapit sayo. Kahit na ipakulong pa nila ako. I treated you just the way I want you to feel. I treated you like we are together. Kahit ilang buwan lang. I need you by my side." sabi ni Maam Synthia habang umiiyak. Puno ng sensiridad bawat kwento niya. Napahagulgol pa ako lalo ng yapusin niya ako sa mga bisig niya.
This is the first that I felt a mother' s love. Kay Mommy kasi noon, hindi eh. Simpleng salita lang. Actions speak louder than words sabi nga ng iba.
I didn't hugged her back. Gusto kong tanungin si Daddy. I am dying to know their answers.
Kumalas siya sa yakap habang pinunasan ang mga luha ko. I tried to smile at her and then faced my father.
" She's saying the truth, isn't she?" tanong ko.
"Rebecca, I---i know that---" i stopped him from stuttering.
"Just a simple yes or no would do, is she saying the truth?" ngayon ko lang napansin na umiiyak si Daddy. Nanlumo ako. He's my weakness. I loved him kahit ano pang kasalanan ang nagawa niya.
"Yes. She's your mother." napaupo ako sa sahig at parang mababaliw. She's my mother. Yung teacher ko noon, ina ko.
Akala ko the best birthday na ang araw na ito. Hindi pala. Kasi sa buong buhay ko, napapaligiran lang pala ako ng mga sinungaling. Nagbulagan ako sa katotohanan.
"But why didn't you tell me?" I asked my father again. Maybe he has a valid reason why he lied to me.
"Long story, Rebecca. I'll tell you the whole truth when we get home, okay?" he was about to grabbed me again when my real mother grabbed me first towards her.
She raised her eyebrows and look intensely at my father. "I will be the one to tell her. All I want you to do right now is to leave her with me."
But my father didn't listen to her. Hihilain na naman niya sana ako palayo sa tunay kong ina ng awatin siya ng mga guards at pinalabas siya kasama ang dati kong ina.
I burst out crying. It hurts na malamang niloloko lang nila ako pero hindi ko inakalang mas masakit pa palang ilayo sa akin. Pero hindi ako sumusod sa kanila. I decided to stay here. Babalik ako sa kanila, but now is not the right time.
-----
Dalawang araw na ang nakalipas magmula ang mga pangyayari na iyon. Hindi ko parin maiwasang mapaiyak.
Mas minabuti ni Ma'am Synthia---este ng ina ko na hindi muna ikwento. Sasabihin naman daw niya pero napagdesisyonan niya na kapag okay na ako.
She let my friends to stay here, Jane and Austin, para may karamay ako. Naintindihan ng ina ko na medyo awkward pa kami kaya andito pa ang dalawa.
"Wala ka na bang planong bumalik sa Pinas?" tanong ni Jane na halatang nababagot na rito sa hongkong.
"Meron naman pero hindi muna ngayon. Pasensiya na talaga sa inyong dalawa at pati pag-aaral niyo naaapektuhan ko na rin." nakayuko kong paumanhin sa dalawa. Hinihimas lang ni Austin ang likod ko.
"It's okay. Basta para sa'yo kahit ano, kaya kong isakripisyo." puno ng sinseridad na sabi Austin. Pero parang malungkot. May panghihinayang.
"Paano na yung asawa mo?" biglang tanong ni Jane.
Doon ko lang ata naalala na may asawa pa ako. At shit! Bukas na ang uwi non.
"Gosh! Ang hirap talaga ni Life oh! Bukas na ang uwi non. Lagot talaga ako dun." napahawak nalang ako sa sentido ko. Ang sakit na talaga ng ulo ko. Ang daming problema.
"May Euricka naman yun diba?" sabat ni Austin. Nakita ko pang siniko ni Jane si Austin.
Napangiti nalang ako ng mapait. Oo nga pala, yung kapatid ko. Yun lang naman ata ang nakakapagpasaya nun.
"I'll call her." sabi ko.
"Call who?" tanong ni Jane.
"My sister," sabi ko at agad na kinuha ang phone ko.
"Bakit mo naman tatawagan?" Jane.
"Para may kasama si Sir. Para hindi siya mabagot sa mansion na mag-isa. Kasi kapag andun siya sa pinas at magkasama sila, nawawala ako buhay niya. Nakakalimutan niya ako. At alam niyo namang hindi ko pa kayang umuwi sa Pilipinas. Para hindi yun malungkot kasi parang ako na ang clown ng halimaw na iyon," I even laughed so soft na mahahalata ng para na akong nababaliw.
Kumirot ang nasa bandang dibdib ko. Kasi ngayon palang namimiss ko na siya tapos itutulak ko pa siya sa kapatid ko. Natatakot akong bumalik siya kaagad sa kapatid ko at tuluyang umalis sa buhay ko. Pero simula ngayon, tutulungan ko na ang sarili ko na makontento kung hanggang saan lang ako sa buhay niya. Masakit pero kahit papaano ay kailangan naring magparaya.
Gusto ko munang makapag-isip ng maayos. At kapag sinabi kong maayos, wala sila. Wala silang mga kaibigan ko at ang mga mahal ko.
"You don't have to do it, you just have to---," I stopped Jane from explaining. Ayaw ko munang may magpaliwanag sa akin at makokonsensiya na naman ako at uuwi sa puntong gigive up na ako.
"Hey, stop it okay. Magiging okay ako. Ang gusto ko lang na gawin ko ay samahan niyo akong mamasyal at gumala rito sa HongKong. I want to have fun kahit saglit lang." and by that, they stopped from talking.
-----
Pumunta ako sa balcony ng mansion ng ina ko. Hinanap ko agad ang pangalan ng kapatid ko sa phone.
Kakaopen lang ng phone ko simula nung rebelasyon. Ayaw kasi nilang tumigil sa kakatawag sa akin.
At napansin kung ang dami ko ng nareceive na text messages. 106 messages at karamihan dun ay galing kay Daddy at Mommy. Pero mas madami ang text na natanggap ko mula kay Sir.
Hindi na ako nag-abalang basahin lahat at tinawagan na ang kapatid ko kaagad.
"Hello?"
"Uhm, hi. This is Rebecca." sabi ko sabay kagat ng labi ko.
"Rebecca? As in Becca na kapatid ko na manang mana sa akin sa ganda na---," I smiled after hearing those words from her. Ngayon lang ako nakakaramdam na nagiging komportable na ako sa kanya. Kasi naiintindihan ko na kung bakit siya ang binibigyan ng pansin noon ni Mommy kasi siya lang naman ang tunay na anak ng Mommy ko noon.
"Oo na. Asan ka?"
"Hmm here in Spain, why? Miss na ba ako ng lil sis ko?"
"Hindi ahh. May hihingiin lang naman akong pabor mula sa iyo. " sabi ko. Matagal siya bago makasagot. Hayy. Nalungkot ata. First time kong tumawag sa kanya tapos hihingi lang pala ng pabor.
"Ano naman iyon?" sabi niya kaya napangiti ako agad.
"I want you to go home. Here, in the Philippines. May nagsabi kasi sa akin na may fiancè ka na nandito. And he is asking me na tawagan ka para hindi na siya malungkot. He loves you daw kasi. Namimiss ka na niya. Ikaw ahh, hindi mo sinabing may fiancè ka na pala." I lied to her. I just want her to go home.
"Ha--hah. Sinong may sabi sayo?" kabado niyang tanong.
"No need ng malaman. Gusto kong umuwi ka rito ngayon na at huwag mong kalimutan na dalhan ako ng pasalubong. Namimiss naman kasi talaga kita." hindi na ako nagsinungaling sa huli kong sinabi. Namiss ko siya.
"Sige na nga. Sunduin mo ako ah." sabi niya. I just lied to her.
Pagkatapos ng tawag na iyon ay hinanap ko agad ang contact number niya.
Madali lang namang hanapin kasi nakasanayan na. Parang ayoko siyang tawagan. Kinakabahan ako. Pero para narin naman 'to sa kanya.
With a heavy heart, I pressed the calling key. Ilang saglit lang ay sinagot naman niya agad.
"Where are you?!" agad na bungad niya. Halatang galit pero hindi ko naman siya masisisi. Nawala lang naman kasi ako bigla ng walang paalam.
"Sunduin mo ako sa airport tonight. 9:00 pm." sabi ko.
"Saan ka ba nanggaling at sa airport ka pa talaga nagpapasundo?" may pagkabigla sa boses niya.
" Goodbye." paalam ko tsaka pinutol ang tawag. Ang sakit lang marinig ang boses niya. Nakakamiss.
Pumasok nalang ako sa kwarto ko at nagbihis ng maayos na damit. Kakalimutan ko muna lahat, kahit saglit lang.
-----
"Grabe! Hindi ko akalaing ganun pala yun kalakas tsaka parang bumaligtad yung tyan ko! Bec, me is feeling nasusuka." nag-act pa siya na parang nasusuka.
"Kasalanan ko bang ikaw ang nagpumilit na sumakay ng roller coaster? Duhh!" maarte kong sagot sa kanya. She just pouted.
Galing kami sa disneyland tsaka rito sa ano bang tawag rito? Basta, japanese kasi ang mga letters kaya hindi ko maintindihan basta kung sa pinas pa ito, star city na pero mas grabe tong rito.
Ilang rides na ang sinubukan namin and it was fun. Nakakawala ng problema kahit papaano.
Naalala ko nalang yung request ko kay Mommy, yung real mom ko, nakakalungkot. Shit! Sana hindi ako maiyak.
"Bakit ang lungkot mo na naman hah?" Jane.
"I have a good news for you guys." I paused. "May passport na kayo papauwi ng Pilipinas, and the flight will be at 5:00 pm. May 2 hours pa kayong makapag-impake." I faked a smile. Nawala yung ngiti at saya sa mukha nila.
"Ayaw mo na ba kaming kasama?" tanong ni Austin. Halatang dismayado.
Umiling ako. "Syempre gusto. Pero ayaw ko namang nang dahil sa akin, maapektuhan ang mga schedule niyo. Sa class, tsaka sa family. Matagal pa akong aalis. And you can't stay here hanggang sa uuwi na ako doon." I tried not to cry. Mahirap mahiwalay sa kanila, promise. Pero ito ang tama.
"We can still visit you here naman diba?" naiiyak na sabi ni Jane. Tumango ako tsaka niyakap siya.
"Mamimiss kita kahit ang ingay mo." I cried na. Ang hirap naman. Kasi yung nararamdaman ko, parang mag-iisa nalang ako. But it's my choice naman kaya kakayanin ko.
"I can stay here with you." seryosong sabi ni Austin. Binatukan ko siya kaya napa'aray'.
"Hindi na kailangan. Malaki na ako tsaka it's time for me to be independent narin." napangiti sila sa akin tsaka niyakap ulit. I will miss them. Sobra. Parang kapatid ko narin sila.
Dumating na yung oras na aalis na ang dalawa kaya wala na akong nagawa kundi ang umiyak. Ako ang naghatid sa kanila patungo sa airport.
"Huhuhu! Mamimiss kita, sobra. Mahal kita eh." umiiyak na sabi ni Jane. Niyakap ko lang siya para patahanin. Alam kong may marami akong responsibilidad na naiwan sa Pinas pero kailangan ko ng time.
"Mahal naman din kita eh. Kaso kailangan muna nating maghiwalay. Aayusin ko lang ang lahat problema at promise ko sayo, uuwi ako agad." sabi ko. Kumalas ako sa yakap tsaka tinignan si Austin.
"Huwag mong pabayaan bestfriend ko ah. May pagkatanga pa naman yan." pinisil naman ako ni Jane saka tumawa nalang kaming tatlo.
"Don't tell him." mahina kong sabi.
"Sino? At anong sasabihin ba namin hah?" takang tanong ni Jane.
"Si Sir. Huwag niyong sabihing andito ako. Kahit na kanino, huwag. Baka magtrending pa ako." may halong biro ko pang sabi. Nakakunot pa ang mga noo nila pero pumayag rin sa huli.
Nagpaalaman na kami at lahat lahat at umalis na sila. Hindi ko mapigilang mapaiyak ng sobra. Ang hirap palang maiwan noh?
Lumabas na ako sa airport habang nakasunod ang mga guards. Oo, may guards ako. Utos ng mommy ko eh.
Sumakay na ako sa sasakyan namin at napasandal nalang ako. I'll try to make all things right.
to be continued...
COMMENTS ARE HIGHLY APPRECIATED.