Winter’s pov
Puta banas! Naiinis ako sa sarili ko kasi parang may kasalanan ako..
Ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Kasi hindi ko kinausap si Blythe. Parang ang sama ko! Nakakainis talaga! Ang gago ko!!
Pagpasok ko sa room kahapon nagheadset agad ako kasi ayaw kong mapagbuntunan ng galit ko si Blythe.. At ayaw ko ring kausapin si Blythe kasi mawawala lang yung galit ko. kasi baka mabaliw ulit ako pagbalik ng bahay sa sobrang galit at papalit-palit ng mood.
alam niyo ba kung ano yung dahilan ng galit kong to?
*fllllllaaaaaaaaaasssssshhhhhhhhbbbbbaaaaaaaaacccccckkkkkkkkkkk*
Pagkatapos kong kausapin si Blythe diretso na ko kay Mama. Pagdating ko sa bahay… sinalubong ako ng mga tingin nila, na para bang galling ako sa outside world..
Parang reaksyon nung mga aliens sa toy story na may tatlong mata? yung ‘ooooohhh, a stranger.. from the outside…’
“Ma! Anong meron? Bakit ganyan mga tingin niyo sakin? May nagawa nanaman ba akong mali?”
“hindi mo na agad natatandaan yung kanina sa school? And who’s the girl? New fling? Ano ba naman Win! Tumino ka naman. masisira ang image ko sa school.” -Mama
“edi yun! Lumabas din yung totoo.. hindi ka concerned sakin! Kinakahiya mo ko dahil wala naman akong nagawang tama for my whole life ma!”
“It’s not my point Win! nandun ako as a teacher.. a strict English teacher! And not as your mother!!” -Mama
“well then… quit playing this stupid game!”
“what do you mean? What game?” -Mama
“My life… my entire life is a big game. just a stupid game na merong nag-aact na parents ko. Quit playing it ma! ”
*slap*
I am shocked. sinampal ako ni mama. after all this time ngayon niya lang ako sinampal. eh kasi for all this time eh tahimik lang ako, sunod ng sunod sa kanya.. until I realized na tautauhan lang pala ako dito. fuck this life, fuck my life.
I never tried to fail my mom. pero laging negative tingin niya sakin, nila, na kahit anong gawin ko ni isa walang tamang kalalabasan, na kahit anong hirap at effort ilagay ko dun ganun at ganun pa din tingin nila.
I kept the tears in my eyes, I wont let it fall... never.
umakyat agad ako sa kwarto ko. nung nagsabog ba ng utot sa mundo eh ako lahat nakaamoy?nung nagsabog ba ng kamalasan sinalo ko lahat? nung naghulog ng mabibigat na problema sakin ang bagsak? bakit ganito? isa akong malaking failure. my life is a big fucking mess..
*Knock-knock* *knock-knock*
"dont disturb me! not now! I need some alone time!"
"Win.. may kailangan lang kami sabihin sayo" -Mama
*Knock-knock* *knock-knock*
"Win buksan mo na yung pinto. papa mo to.."
argh! napilitan na ko buksan yung pinto para matapos na. kasi alam kong hindi titigil sa pagkatok yang mga yan hanggat hindi nabubutas pinto ko. as in butas
"Well..... what now?!"
"Win, anak... may gusto lang sana kami ipakilala sayo" -Mama
"at this time ma?! di ba pwedeng sa ibang araw na hindi ako badtrip? kung aabutan mo man akong hindi badtrip."
"babaan mo yang tono ng boses mo Winter! mga magulang mo kami!" -Papa
"yeah right.."
tapos may biglang lumabas na weird guy from mama's back, and inakbayan ni papa... wait.. halos magka-age lang kami ah? sino ba to?
the guy handed out his hand. yeah right! nice move newbie! like I will accept your hands.
"Kapatid mo siya..." -Papa
"WHAAAT?!"
"oo anak. magkapatid kayo." -Papa
"Pano nangyari to? eh halos magkaedad lang kami nito? kambal ko to?"
"hindi siya anak ng mama mo..." -Papa
"Ha?! alam mo to ma?"
"hindi kayo kambal. anak siya ng papa mo sa ibang babae." -Mama
"mama? ilang taon mo na tong alam?"
"anak...." -Papa
"ah! siguro ito ung dahilan kung bakit agad kayong pumayag nung sinabi kong gusto ko umuwi ng Pinas no? ha?! tama ba? akala ko pa naman for once may tiwala din kayo sa decision ko mali pala ako."
"anak, hindi sa ganun...." -Mama
"sinabi ko naman na sa inyo kanina na quit playing my life's game... Game over!"
nang mapansin kong naluluha tong 'kapatid' ko DAW
"at ikaw! barag na nga buhay ko pinulbo mo pa? hindi ka pa ba kuntento ngayon? sirang-sira na buhay ko."
"wag mo isisi sa kanya yang walang kwenta mong buhay! ikaw ang pumili sa landas na yan! hinayaan ka namin.. tapos ngayon mo isisisi sa amin lahat ng naging resulta ng mga gusto mong mangyari?!" -Papa
"tanggapin mo siya bilang kapatid. anak, sige na" -Mama
"no. NEVER!"
"ANAK! kahit hindi mo siya tanggapin, hindi mo maaalis ang katotohanan na magkadugo kayo!" -Papa
"eh yun naman pala eh! kahit naman pala hindi ko tanggapin eh magkadugo parin kami. bakit kung tatanggapin ko ba siya mawawala ung dugong sinasabi niyo? hindi naman di ba? so walang maapektuhan kung tanggapin ko man siya o hindi."
"kuya, kahit anak lang ako sa labas sana makahanap ka parin ng paraan para matanggap ako." -Weird guy
"eto masasabi ko sayo, kung napapasok ka nila sa bahay na to. well hindi ka makakapasok sa kwarto ko! ANAK KA SA LABAS DIYAN KA BAGAY! and keep this in your mind, I WILL NEVER LET YOU IN MY LIFE, EVER!"
sabay sara ko ng pinto. ang sama ko ba? minsan lang ako magsalita ng ganito. siguro napuno lang din ako. sorry naman. tao din ako. nagsasawa. nahihirapan. nasasaktan.
pero kasi parang never pa akong nakagawa ng tama sa paningin ni Mama at Papa. lahat ng gawin ko rejected. may kulang, sobra, stagnant. most of the time hindi ko na nga alam kung saan ako lulugar eh. gusto kong ipagmalaki ako ni mama at purihin ni papa, pero wala eh. lagi na lang ganito
alam nyo bang pangarap ko lang dati na maakbayan ako ni Papa? feeling ko kasi parang sa akbay lang na yun mararamdaman ko na na proud siya sakin. masaya na ko dun. ang babaw ko ba? hindi kasi kami close. akbay nga lang okay na sakin kahit walang salita. pero bakit yung weird guy na yun nakatanggap agad ng akbay ni Papa at dinefend pa siya without any efforts galing sa kanya. ang unfair talaga ng mundo, di niya laging binibigay mga gusto natin.
sa totoo lang nga eh mas close kami ni Mama kahit papaano. kasi lagi ko siyang kasama, pero di parin ganun kasaya.
buhay ko walang kwenta. total mess. ipinanganak yata talaga ako to be this miserable....
*end of ffffffffllllllllaaaaaasssssssssshhhhhhhbbbbbbaaaaaaaaccccccckkkkkkk*
so... ayun nagdecide akong bumawi sa kasalanan ko kay Blythe. kung matatawag ngang kasalanan yun
nandito ako sa room.. tapos walang teacher sa harap wala ding students sa paligid kasi recess. kelangan ko makahanap ng tiyempo at makaisip ng paraan para magstart ng conversation. teka pano ba.. aha! *light bulb*
"Blythe..."
"oh?" -Blythe
"alam mo ba may nabalitaan ako sayo.."
bigla namang nag-iba reaksyon niya. talagang ayaw niyang napapag-usapan ng madla.
"Blythe,totoo ba na..."
tapos may biglang papasok ng room.
"teka! diyan ka lang! wala munang papasok!"
babanat na yung tao eh.. nambibitin kayo, masisisra momentum ko -_-"
"na ano?!" -Blythe
"Totoo ba na iniisip mo ko parati?"
"ASA!" -Blythe
"asa puso't isip mo?" *smirk*
"loko.." -Blythe
napangiti siya! yehey! ayos na kami ulit!
*happydancetenentententenenentuntunten*
nang mapansin kong puno na yung tao sa may pintuan
"pasok na classmates!"
teka... ngayon ko lang narealize na sobrang cheeeeeeezyyy ko na nowadyas wtf