Een opgewonden gevoel draafde plots zijn lichaam door, hij had niet gedacht dat er al zo vroeg zich een kans zou voordoen. Hij begon zich licht in zijn hoofd te voelen van vreugde. Als een kleuter sprong hij overeind van zijn bed. Hij wankelde even toen hij zich lichtelijk duizelig voelde doordat hij te snel op stond maar herstelde zich. Hij rende naar de deur maar vlak voor de deur bleef hij staan.
Een onzeker gevoel nam de plaats over van de hoop. Hij kon nu ontsnappen, maar wat ging hij doen als hij ontsnapt was? Hij had geen idee waar hij heen moest of wat hij kon doen.
Louis strompelde weer onzeker terug de kamer in en leunde tegen de muur. Hij wist in alle zekereid dat als hij zou kunnen ontsnappen, dat er 50% kans is dat Harry hem opmerkt.
Hij ademde een keer in en-uit. Een gevoel van spanning drukte op zijn buik en maakten hem haast misselijk. Momenteel walgde hij van zichzelf. Hij had de kans om te ontsnappen, zijn enigste kans ongetwijfeld, en hij liet het schieten.
Zie je? Ik ben een watje.
Zijn ogen vernauwden zich en trok zijn lippen tot een streep. Met langzame passen zette hij een loop in. Hij kringelde door de kamer. Soms maakte hij een rare beweging, alsof hij de deur door wou lopen, maar halverwege bedacht hij zick elke keer weer. Een knoop had zich gevormd in zijn maag, en hij wist precies waarom dat was.
Hij had allang al de deur door kunnen gaan. Harry kon zomaar terug komen, en dan zien dat de deur niet goed dicht was.
Dat leek bij de twijfelende jongen de knoop in zijn maag door te hakken. Met ferme stappen liep hij pal op de deur af. Hij hoorde zijn eigen voetstappen door de ruimte galmen en remde zijn pas per direct; hij had liever niet dat Harry hem nu al zou opmerken.
Hij was aangekomen bij de deur. Met kleine tikjes schoof Louis de deur open, zodat Harry het niet zou horen kraken. Met het gevoel alsof Harry elk moment de hoek om kon komen stak Louis voorzichtig zijn hoofd om de hoek.
De planken die door de hal liepen kraakten bij elke stap die hij zette. Het behang aan de muren leken net allerlei gezichten, waar Louis steeds van op schrok. Hij had een misselijk gevoel en had zich nog nooit zo gespannen gevoeld. Al zijn spieren waren tot het uiterste onder spanning gezet en zijn oplettendheid was hoger dan ooit.
Hij concentreerde zich op alle geluiden die hij hoorde. Hij sprong verschrikt op zodra er een auto voor schoot en snelde de eerste beste deur in wanneer hij dacht dat er iemand de trap af liep.
Na langen leste was Louis bezweet en gestrest aan de loop van de trap gekomen. Dit zou het moeilijkste deel van de tocht worden. Traptredes kraakten, dat kon iedereen je wel vertellen. Wat ook een onbewezen feit was, is dat ze nog harder kraken als je wil dat ze stil zijn.
Louis was doodsbang, hij kon wel huilen van angst. De brok zat afwachtend in zijn keel, hopend verlost te worden. Maar Louis hield het gevangen, hij moest toch voor één keertje even sterk zijn, ondanks zijn onderhande keelpijn.
Zelfs zijn kleinste teentje was gespannen toen hij uiterst voorzichtig zijn eerste stap zette. Hij voelde zich als een vis op het droge. Compleet radeloos. Hij liep zijn dood in, Harry kon hem zo makkelijk betrappen.
De eerste trede kraakte, en Louis dook meteen angstig in één. Hij keek tussen zijn vingers door naar boven, of er iemand zou staan. En zijn geluk zat voor deze ene keer wél mee, want er was niemand. Hij haalde opgelucht adem en liep de volgende trede op, die ook kraakte. Weer maakte hij zich klein en hield zijn adem in, om vervolgends weer door zijn vingers naar boven te gluren. Nadat hij had ondervonden dat alle tredes kraakten had hij zichzelf voorgesteld de tredes zo zacht mogelijk te laten kraken. Helemaal niet was onmogelijk.
Iets zelfverzekerder was hij boven aan de trap gekomen. Hij wist dat als hij deze deur zou openen, hij daarna de buitendeur zou aantreffen.
Zijn hand bewoog trillend richting de klink van de geblakerde deur. Hij beet op zij kaken en hoopte vurig dat Harry niet heel toevallig achter de deur zou staan.
Hij zette kracht op zijn arm en dat schoot naar zijn hand, die de deur opende. Louis keek door het kiertje dat was verschenen en zag niemand. Vol vertrouwen smeet hij de deur open.
Fuck
Hij ving het licht van twee grote groene ogen die haast even geschokt de blauwe in keken. Hij hoorde een stem zijn naam roepen, maar hij leek het niet te horen.
Louis was versuft. Hij stond stijf boven aan de trap, hij leek zich niets te beseffen van de wereld om zich heen.
Totdat hij de zwaartekracht voelde veranderen. Hij merkte dat hij niet langer recht op stond maar achterover werd geduwd. Zijn voeten struikelden, hij zwaaide wanhopig met zijn armen door de ruimte voor houvast, maar hij ving niks. Zijn rug kwam met een harde klap op de harde vloer, gevolgd door zijn hoofd. Hij kromde zijn rug van pijn en voelde iets uit zijn hoofd vloeien, maar het was nog niet klaar.
Louis gleed achteruit, hij voelde eerst nog vloer, maar al snel was dat verdwenen. Zijn hoofd viel opeens een heel stuk naar beneden en knalde toen weer een vloer op. Eerst wist Louis niet hoe dat kon, maar besefte al snel dat de trap schuldig was.
Nog voor hij overeind kon kruipen had het gewicht van zijn bovenlijf de rest van zijn lichaam meegetrokken de trap af. Harde klappen werden geproduceerd van Louis die de hele trap af viel. Bij elke trede schoot er een steek door zijn lichaam en kreunde hij van pijn.
Hij was onder aan de trap beland en hield zijn ogen dicht. Hij voelde onmenselijke pijn zijn lichaam beheersen. Hij kon zijn hele lichaam niet bewegen en tranen begonnen te vloeien, even als zijn bloed. Door zijn wimpers zag hij dat hij meerdere wonden had en dat er bloed op de grond lag. Gal spoot op uit zijn maag omhoog en sijpelde tussen zijn lippen door.
Harry was nog niet klaar met Louis. Hij denderde de trap af en trok louis aan de kraag van zijn t-shirt overeind. Een harde vuist belandde net boven Louis' slaap. Zijn hoofd veerde even opzij en hij liet hem daar levenloos hangen. Zijn ogen had hij loom gesloten en hij probeerde niet eens de klappen te ontwijken. Hij had er geen energie voor, Harry leek het wel uit zijn hoofd te hebben geslagen.
Hij werd weer geduwd en belandde met zijn stuitje op de stenen vloer. Hij voelde iets kraken in zijn arm en merkte dat zijn adem even stokte. Hij rolde zich snikkend en kreunend tot een bolletje en wenste dat het voorbij zou zijn. Harry's voeten trapten in op zijn lichaam. Ze leken overal te zijn. Zijn hoofd, rug, zij, benen, borst en buik voelde hij het meest.
Snikkend smeekte hij Harry om te stoppen. Zijn gezicht liep over van tranen en vermengde zich met zijn bloed.
Harry ging genadeloos door. Vuur schoot door zijn ogen en een kwade grimas sierde zijn gezicht. Zijn lichaam leek gewoon een eigen gang te gaan. Nauwkeurig trapte en sloeg hij in op het lichaam voor zich. Hij greep naar de keel van de gewonde jongen, zonder de bedoeling hem echt van zijn adem te ontnemen. Hij zag hem een kleur krijgen en trok hem overeind en drukte hem vervolgens hardhanding tegen de muur.
Hij liet zijn handen hard over het lichaam van de afgetuigde jongen glijden. Plezier blonk in zijn ogen, wat vermengd leek met een hatelijke lust. Hij zag Louis angstig naar adem happen toen zijn handen hard over zijn lichaam gleden. Harry zocht altijd de kwetsbaarste handelingen op bij zijn slachtoffers en hij wist dat deze jongen hier helemaal niet tegen kon.
Hij drukte zich heel dicht tegen Louis lichaam aan. Hij plaatste zijn handen tegen zijn schouders en duwde hem hardhandig tegen de muur. Harry was zo dicht bij dat hij Louis' aangespannen spieren kon voelen. Harry's handen gleden over Louis' borst omlaag en streken langs zijn heupen. Paniek brandde in Louis' ogen en hij spreed zijn lippen uit elkaar en zette een keel op. Harry drukte zijn Lippen stevig op die van Louis om hem de mond te snoeren. Louis klapte meteen zijn mond dicht en verstijfde.
Harry's handen hadden zich een weg weten te vinden naar Louis kont en deden daar ruwweg hun ding. Harry's lippen hadden al pogingen gedaan om bij Louis binnen te dringen, maar hij hield ze koppig bij elkaar. Op een gegeven moment werd Harry het zat en trok zijn knie op, die op Louis kruis landde. Van schrik en pijn opende hij zijn mond en Harry drong dwingend binnen. Lang kon hij niet gebruik maken van Louis.
Louis ogen draaiden in zijn kassen en hij zakte door zijn benen. Bewegenloos bleef hij op de grond liggen. Harry mompelde alleen tevreden en werkte hem zijn kamer in.
Om vervolgens wél de deur op slot te draaien.