Beg
Binagsakan ng buong building, ganon ang nararamdaman ko ngayon. Sobrang sakit na kahit pagkilos ay hindi ko magawa. Parang namamaga ang puso ko sa sobrang sakit neto.
Puro mura at galit ang naririnig ko sa mga kasama ko habang ako ay nakatunghay parin sa nangyayari ngayon sa stage.
"Can anyone tell me what's that bitch doing there?!" France's shouts were loud and mad.
"No! This is not right! I'll talk to-"
"Look." Rafael's voice stopped Kayla from going somewhere.
Nilingon ko ang itinuturo nya. My eyes were glued on the stage where my husband is trying to talk but Julia Jean's not letting him.
"First of all, I want to thank everyone for coming tonight. I'm sorry for untold surprises, everyone. But I just want to tell you how we're all lucky to have a CEO like Kayden." Julia Jean's starting speech quite everyone in the hall. She's full of confidence and she's smart.
"She's giving her speech?! Really? Nang-iinsulto ba sya? She's trying to get everyone's attention!" Kayla said with anger in her voice.
"Or maybe she wanted to be the wife? You know? To make everyone believe na sya ang asawa. Talino nya diba?" France's sentence is full of sarcasm.
"You will just stand up there?" Rafael's eyes bore at me like a cold ball of ice. Sa sobrang lamig ay parang nanlalamig din pati ang puso ko.
"Go. stand there and tell everyone that you're the wife. Prove us that you're not just his wife but his life. Ngayon mo patunayan sa lahat na hindi ka mahina. That you can fight... for your family." Kean's words actually hit me. It hit me like a ten-wheeler truck step on my heart.
"Stop hiding as if you've done something wrong. Minahal mo lang si Kayden at walang mali doon. Maraming beses ng nasubok ang pagmamahalan nyong dalawa. Don't tell me ito ang sisira sa inyo?" Nagtaas ng kilay sa akin si France.
Naiiyak na tinitigan ko sila isa isa. Lahat sila ay tumatango sa akin at sumesenyas na kumilos na ako.
Tama silang lahat. For years, I have been a coward. I'm scared and helpless. Lahat ay inaasa ko sa kapalaran. Kahit kaya ko namang ipaglaban ay hindi ko ginagawa kasi natatakot akong sumugal. Natatakot akong mali ang magiging desisyon ko.
Many times I hurt Kayden for my stupid decisions. I broke my trust and his trust. I hide and let people judge me.
Hinayaan ko silang pag-isipan ako ng masama. Hindi ako nagalit. Hindi ako nagreklamo. Hinayaan ko silang tapakan ang pagkatao ko. Ginawa ko lahat ng iyon kasi ayokong may magalit sa akin. Ayokong may mag-isip ng masama sa pamilya ko. I did that to protect my family. To give my family the peace I wanted. I want to live happily with Kayden na walang iniisip na gulo at problema. Kaya nga kahit ako na ang masaktan ay ayos lang. Ayos lang wag lang sila.
But then again, kahit anong gawin ko, masusubok at masusubok parin ang pasensya at paninindigan ko. Kaya ko ba? Kaya ko bang may umagaw sa posisyon ko kapalit ang katahimikang hinihingi ko? Iyon ba talaga ang mahalaga sa akin?
Hindi. Hindi ito ang sagot sa katahimikang hinihiling ko. Ang agawin sa harap ko mismo ang taong mahal ko ay hindi ko matatanggap. Kayden is my life and I won't let anyone take him away from me.
Hanggang kaya ko pa, hinding hindi ko sya ibibigay. Hinding hindi ko sya ipapahiram sa iba. Akin sya. Akin lang sya at alam kung sa kanya lang din ako. No one can have him but me. Ipagdadamot ko sya hindi ngayon pero habang buhay.
"Bawiin mo sya. Ipakita mo sa amin kung kanino talaga sya. Forget everyone. Forget the media. Just do what's your heart want to do." Bulong ni Josh na bahagyang tinapik pa ang balikat ko para itulak ako pahakbang.
Taas noo akong naglakad palapit sa stage. Not minding the eyes of everyone but minding the only person in my eyes right now... my husband. Ayokong maging mahina habang buhay. This is my story. This is my fight, not any one else's.
Kayden's concerned eyes found me. Mabibilis ang hakbang ko papunta sa kinaroroonan nya. I didn't let his eyes left mine.
'Im doing this for you, baby. Hindi ko hahayaang may sumira sa ating dalawa.'
Dinig ko ang mga bulungan sa paligid pero hindi ko iyon pinagtuonan ng pansin. Walang ibang mahalaga sa akin ngayon kundi ang asawa kung nasa gitna ng stage. Sya lang ang nakikita ko, wala ng iba.
'Who is she?'
'I think I saw her last time here in the office.'
'Maybe she's the wife?'
Nakita kong pinagtitinginan ako ng mga shareholders na nakaupo sa unahang bahagi malapit sa stage. Kung normal na gabi lang ito at siguradong nanginginig na ako ngayon. Pero hindi ko alam kung bakit wala akong takot at hiyang nararamdaman ngayon.
Napansin kung natigil din sa pagsasalita si Julia Jean at nakatingin ngayon sa akin. She look scared and nervous. She look innocent but I know she's not Mali ang pagkakakilala ko sa kanya. I thought she's different. I even blame myself many times dahil pinag-isipan ko sya ng masama kahit totoo naman pala lahat iyon. Kung totoong gusto nga nyang agawin ang asawa ko ay wala akong magagawa kundi ang ipamukha sa kanya kung sino ako. Ipakita sa kanya kung ano ang katotohanan. Nang sa ganon ay magising sya at matanggap ang lahat.
My steps we're light and slow when I'm finally on the stage. Flash from cameras were lighting us.
Nang sa wakas ay nasa harap na ako nilang dalawa ay isang matamis na ngiti ang ibinigay ko. Not minding my boiling blood and how I wanted to pull someone's hair right now. I need to calm myself. I can do this.
"Baby... it's not what you think-"
I stopped Kayden from talking when I faced Julia Jean and tell her to move.
"Can you please move?" I asked not letting my smile fade even when I'm talking to her.
She didn't answer me but instead she took a small steps backward to give me a space in front of the microphone.
Gusto kung kabahan ulit ng makita ko kung gaano karami ang mga taong nasa harapan ko ngayon. I never get the chance to stand in front of many people. Noong high school graduation ko lang pero hindi naman ako nagsalita dahil kumuha lang kami ng diploma. Tonight is different. Hindi lang ako tatayo ngayon dito kundi magsasalita din.
I took a deep breath before finding a courage to speak.
"G-good evening everyone, I-I'm sorry for this unexpected speech but I hope you can spare me time to introduce myself tonight..." Tumingin ako kay Kayden pagkatapos sabihin iyon. Trust me, baby.
"Before anything, let me introduce myself to all of you. My name is Xherry Tharia Montever-Delafranco. I am the daughter of Lorenzo Contez Montever and Minerva Ching-Montever. And if you're asking me why my surname was changed into a Delafranco is because I am Kayden Kelso Delafeanco's one and only wife." Diniinan ko ang pagkakasabi ko sa 'one and only wife'.
Gasps and gossips filled the hall. Gusto kung umatras ngayon dahil sa mga tingin na ipinupukol nila sa akin. It feels like I commited a big sin with their looks at me. It's scary but I don't want to run away. Pinaghirapan ko ang pag-akyat ko dito at hindi ko babalewalain iyon dahil lang sa mga iniisip ng ibang tao sa akin.
"You might think how absurd Kayden was to marry someone weak like me. Hindi kapani-paniwala diba? I'm just a no one and I don't really deserve to bare their name." Ngumiti ako ng bahagya.
"Baby, what are you talking about?" Galit at puno ng hinanakit ang boses ni Kayden sa likod ko. He hate me talking like this.
"Actually, I feel that way, too. I always ask myself did he chose me. But everytime Kayden tell me how much he loves me and how much he's happy to be with me, all those insecurities fade away. Pinaparamdam nya lagi sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya. And I'm sorry if ever I turn down your expectations. I'm sorry if I'm just like this. Pero hindi ko po ihihingi ng sorry kung bakit ko mahal si Kayden. I love him not because he's a Delafranco but a person who I show my true self without getting scared that he might leave me someday. He loves me with all my imperfections and I love him with all my heart..." I wholeheartedly said while letting my tears flow thorough my cheeks.
Naramdaman ko ang mainit na braso ni Kayden sa bawyang ko. He hug me and shoved my face in his chest. It's like he's protecting me from anyone who'll try to hurt me.
"Hush now... baby... Let me speak from here..." He tenderly whispered while kissing my hair.
"I'm sorry to interrupt ladies and gentlemen but my wife is very emotionally sensitive. Let me introduce her again to all of you. The girl I'm holding right now is my queen, my life, my wife. I'm here, standing in front of you saying how proud I am to have her as my wife. She means everything to me and I will never let anyone ruin us, ruin my family." Tila may pagbabanta ang kanyang boses.
Mula sa pagkakasubsob sa dibdib nya ay pinilit kung iangat ang mukha ko para makita ang reaksyon nila. Tanging ang likod nalang ng papaalis na si Julia Jean ang naabutan ko ng lumingon ako. And I can tell that she's crying even I can only see her back.
"I'm not asking for more but I just need one favor from all of you. Respect her. Respect her like how you respect me. Iyon lang ang gusto ko. I hope everyone understand that." He said desperately.
"Well, that's all I want to say tonight. Let's stop the tension and let's begin the party. Thank you for coming tonight. Enjoy the night, everyone." He said as a closing to his speech.
Hindi ko napigilang mapangiti ng dumagundong ang masigabong palakpakan ng lahat. I'm not expecting this but seeing them smiling at us lightens my heart.
"Let's go, baby..." Malambing nyang sabi, pilit na hinuhuli ang mga mata ko.
"I love you..." He sweetly said.
Ngumisi ako. "I love you more..."
He holds my hand tightly and scorted me all the way back to our table.
"That's what you call a real show, bruh!" Masayang bati ni Josh na agad tinapik ang balikat ni Kayden.
"I thought someone will steal the crown tonight. Marunong ka din naman palang magsalita." Bulong sa akin ni France pagkatapos ay inasar na ako ng inasar.
Bumaling ako kay Kayden na nasa tabi ko. The boys were teasing him and he looks grumpy but the look in his eyes were filled with happiness and contentment.
"That's the sweetest confession I've ever heard! I'm so kilig parin!" Humagikgik si Kayla at bahagya pang tumili.
Ngumiti nalang ako at hindi na nagsalita. What I did tonight was unexpected. I just introduced myself to everyone. Hindi ko alam kung ano pa ang magiging kahahantungan nito pero umaasa akong maiintindihan na nila ako.
Nasa gitna kami ng pagkukwentuhan ng biglang tumunog ang phone ko na nasa dala kong pouch.
Si mommy ang tumatawag kaya agad ko iyong sinagot.
"My?" Medyo nilakasan ko ang boses ko dahil may nagsasalita sa harap at medyo maingay.
"Anak, matagal pa ba kayo?"
"Bakit my? May problema po ba?" Tanong ko ng maramdaman ko ang panic sa boses nya.
"Si Kier kasi anak, kanina pa umiiyak. Pinapadede ko pero ayaw nya. Kanina pa tulog si Xai pero sya umiiyak parin." Dinig ko ang umiiyak na boses ng anak ko sa kabilang linya.
"Sige my, pauwi na po kami. Pakitahan po muna sya habang wala pa kami." Sabi ko at pinatay agad ang tawag pagkatapos ay hinarap ko si Kayden.
"Baby..." Nag-aalalang tawag ko sa kanya. Gusto ko ng umuwi agad.
Napansin naman nyang hindi ako mapakali kaya inilapit nya ang mukha nya sa akin.
"Baby, what's wrong?"
"Si Kier kasi ayaw daw tumigil kakaiyak sabi ni mommy-" Hindi ko pa natatapos ang sinasabi ko ng bigla na syang tumayo pagkatapos ay may ibinulong sya kay Fier na nasa likod lang nya.
Pagkatapos nyang magbilin ay kinuha na nya ang kamay ko at hinila na ako patayo.
"Hey, san kayo pupunta? The party's just starting." Josh asked while doing head bang.
"We're going home. Kier's crying." Maikli nyang sagot sa lahat.
Nagmamadali kaming umuwi sa bahay nila mommy. Wala kaming imikan sa daan dahil pareho kaming nag-aalala kay Kier. Ilang beses pa syang nagmura nang ilang minuto kaming na traffic sa daan.
Mabilis akong bumaba pagkaparada namin sa tapat ng gate. Binuksan agad kami ni Wanda na parang inaabangan talaga ang pagdating namin.
"Nasan sila?" Tanong ko sa kanya habang tinatakbo ang distansya patungo sa living room.
Naabutan ko si mommy na hinihele ang anak kung umiiyak parin. The sound of his cry breaks my heart. Panay ang tawag nya ng mama at dada kaya agad ko na silang dinaluhan.
"My, nandito na ako." Lumapit ako sa kanila at kinuha si Kier sa kanya. Hinele ko agad ang anak ko at pilit na tinatahan.
"Si mommy 'to baby ko..." Bulong ko sa kanya.
Sumubsob sya sa may bandang ibaba ng tainga ko. Bagama't umiiyak pa ay medyo humihina na. Yumakap sya sa akin mahigpit, parang sinasabi nyang wag ko syang iiwan.
"Mommy's here, baby boy. Mommy's here... I'm here..." Paulit-ulit kung bulong habang hinihimas ang likod nya.
Kumalma sya sa mga bulong ko. He's sniffing pero hindi na malakas ang iyak nya.
Naramdaman ko ang presensya ni Kayden sa likod ko.
"Hey, champ... are you crying?"
Umangat ang tingin ni Kier sa kanya. Umiyak ulit ito habang itinataas ang dalawang kamay nya sa daddy nya.
Kinuha agad sya ni Kayden at hinele habang nakayakap sya ng mahigpit dito.
Napangiti ako ng makita kung paano kumalma si Kier hanggang sa tuluyan na itong tumigil sa pag-iyak.
"Papa's boy." Komento ni mommy na tulad ko ay pinagmamasdan din ang mag-ama ko.
"I'm sorry, my. Nagiging choosy na si Kier." Hinalikan ko ang pisngi ni mommy.
"It's okay. Ganyan ang mga bata. Hahanapin at hahanapin nila ang magulang nila." Sagot nya.
Ngumiti ako at tumango.
"Sige na, umakyat na kayo. Nasa room nyo na si Xai kanina pa natutulog." Sabi nya sa amin pagkatapos halikan sa noo si Kier na natutulog na ngayon.
"Sige po, ma. Pasensya na po ulit kay Kier." Nahihiyang sabi ni Kayden sa kanya.
"Ano ka ba, anak. Wala 'yon. Hinding hindi ako mapapagod sa mga apo ko." She assured us pagkatapos ay pinilit na kaming umakyat sa taas.
Nadatnan ko ang prinsesa naming mahimbing ng natutulog sa gitna ng kama. She's sleeping peacefully at parang gusto ko syang gisingin ngayon dahil miss na miss ko sila.
"Baby, saan ko ilalagay si Kier?" Tanong sa akin ni Kayden sa likod ko na agad kung nilingon.
"Ihiga mo muna sya sa tabi ni Xai, baby. Aayusin ko na muna ang crib nila." Sabi ko sa kanya.
Inayos ko naman kaagad ang crib nilang nasa paanan ng kama. Dalawa iyon pero magkatabi. Hindi ko sila pwedeng pagtabihin sa iisang crib dahil tiyak may iiyak sa kanila. Sa kulit nila ngayon ay siguradong hindi nila patatahimikin ang isa't-isa.
Pagkatapos kung ayusin ang crib ay inilagay na namin sila doon. Maingat ang mga galaw namin dahil masyadong sensetive ang kambal kahit natutulog. Konting galaw lang ay may iiyak na tapos maiingay ang isa at iiyak din.
Nang maiayos na namin sila ay nagyaya naman si Kayden na maligo.
"Let's bath together, baby." He winked at me.
Napanguso ako. Alam ko may ibig sabihin 'yong wink na 'yon.
"I'm still sore, baby!" Reklamo ko sa kanya.
Hindi sya sumagot, sa halip ay walang salitang binuhat nya ako kaya bahagya akong napatili sa ginawa nya. Mabuti nalang at hindi nagising ang kambal.
"Baby, ano ba?!" Mahina kung tinampal ang braso nya.
"Don't worry, I'll take away that soreness." Kampanteng sabi nya at ipinasok na ako sa banyo.
"Talaga? Paano mo namang gagawin 'yon?" Kunwari ay nagtatakang tanong ko sa kanya.
"Didn't you know, baby? Oral s-ex is the best medicine for soreness. Trust me." He winked again.
Nanlaki ang mga mata ko. Oral s-ex?! Does that mean...?!