"Sigurado kaba na okay lang kami dito sa bahay nyo?"
Tanong ko kay Scott saka inilapag ang bag na dala ko. Sinabi nya na pwede kaming tumira pansamantala dito pagkatapos nyang malaman ang nangyari, nakakahiya man pero wala na talaga kaming pupuntahan. Malaki ang bahay ni Scott at sobrang tahimik, mukhang wala nga ring nakatira.
"Okay lang and besides wala namang tumutuloy dito. Sa condo ko ako umuuwi" aniya
"Pasensya na talaga, wala lang talaga kaming matutuluyan ngayon" sabi ko saka, alam kong hindi ako dapat basta nag titiwala kay Scott pero ayoko ring matulog kami sa kalsada ng mga kapatid ko.
"It's okay, and don't worry safe kayo dito sa bahay. Mag papabili nalang ako ng mga pagkakaing, at iba pang gamit na kakailanganin nyo" aniya,
"Bakit mo ginagawa 'to?" Takang tanong ko, kailan lang kami nag kakilala kung tutuusin pangalang beses palang naming pag kikita ito. Ang dami na nyang nagawa para sakin sa hospital sya ang nag bayad ng bill at ng mga vitamins ko at ngayon itong pag papatira sa bahay nya.
"I told you, may gusto lang akong siguraduhin " aniya, napakunot ang noo ko. Ano ang gusto nyang siguraduhin?
"Mag pahinga kana, ang sabi ng doctor bawal sayo ang masyadong maraming iniisip. May tatlong kwarto sa taas at dalawa sa baba, bahala na kayo kung saan nyo gustong matulog. Ipapadala ko nalang ang mga kakailanganin nyo" aniya saka hinaplos ang ulo ko bago tumalikod.
"Ate sino sya?" Ani James ng lumapit sakin. Hindi ko alan kung paano ko ipapaliwanag kay James na kaibigan sya ni Spencer.
"Isang mabuting tao na handang tumulo" sabi ko saka sya inaya sa taas para pumasok sa isang kwarto dala ang mga gamit namin.
Pumasok kami sa unang kwartong nakita ko, kulay peach ito at sobrang sarap sa mata. Nang nakita ko ang kama ay nakaramdam ako ng pagod, binaba ko ang bag na dala ko at nag lakad papunta ng kama at humiga doon. Pakiramdam ko pagod na pagod ako, pagod ang isip ko at pagod ang katawan ko. Napahawak ako sa tyan ko, dala ko ngayon ang dalawang anak namin ni Spencer. Gusto kong sabihin sakanya ang tungkol sa kambal pero paano kung hindi ako makalapit sakanya. Muli kong naramdaman ang pag kirot ng dibdib ko sa katotohanan na galit sakin ang dalawang taong mahal ko.
"Ate, bakit hindi na pumupunta si Kuya Spencer? Alam ba nya na wala na tayo sa bahay?" Rinig kong tanong ni James, napapikit ako ng madiin. Paano ko ipapaliwanag kay James ang lahat?
Nakatupugan ko ang tanong na 'yon, magising lang ako ng makaramdam ng gutom. Wala pa pala akong kinakain simula kaninang umaga, bigla akong napatayo dahil sa pag kakaalala na hindi pa ako nakakakain. Hindi na ako katulad ng dati na halos isang beses lang makakain sa isang araw dahil sa dami ng trabaho. Ngayon ay may buhay na muli sa tyan ko at kailangan ko silang alagaan.
Lumapit ako sa glasswall para hawiin ang makapal na kurtina, kulay orange na ang langit. Namimiss ko si Kisza at Spencer, ganitong oras ay mag kakasama kami sa pool at naliligo. Napahawak ako sa tyan ko, naaawa ako sa mga anak ko dahil mukang hindi sila mag kakaroon ng pagkakataon na makasama ang ama at ate Kisza nila. Tumalikod ako at nahagip ng mata ko ang picture frame na nakapatong sa ibabae ng maliit na cabinet, parang may sariling buhay ang mga paa ko at nakita ko nalang ang sarili ko na lumalapit don.
Nangunot ang noo ko ng makita ang pamilyar na mukha, may isang babaeng americana at sa tabi nya ay lalali na may kargang bata. Nanginginig ang kamay na kinuha ko ito at tinitigan ang mukha ng lalaki, ang lakas ng tibok ng puso ko habang nakatingin don. Hindi ako pwedeng mag kamali, si Papa 'to. At ang mukha ang babae ito ang ipinakita sakin ni Scott kanina, posible kaya anak ni Papa sa una nyang asawa? Alam kong may unang asawa si Papa pero hindi ko alam kung may anak sila at ang sabi noon sakin ni Mama at devorce na ang mag ito ng mag kakilala sila. Alam ba ni Scott amg tungkol dito at ito ang tinutukoy nya na may gusto syang siguraduhin?
Binaba ako ang picture frame at lumabas ng kwarto, kailangan kong kausapin si Scott. Kailangan ko ng sagot, hindi ko alam kung babalik sya dito pero sana.....dahil gusto ko syang makausap.
"Ate, kaibigan mo ba si Kuya Scott?" Tanong ni James pag kakita sakin, nag lakad ako papuntang kusina at nakita kong may mga plastics na ng groceries doon. Nasa tapat din ng kalan si Cc at nag luluto, biglang kumalam ang sikmura ko ng maamoy ko ang adobong niluluto nya.
"Asan na sya?" Tanong ko.
"Umalis narin agad, hinatid lang to" ani Daniel at tinuro ang mga groceries. Tumango ako,
"Pag bumalik sya tawagin nyo ko, may mga bagay lang akong gustong itanong sakanya" sabi ko, napatingin ako kay Daniel ng umupo sya sa upuang katabi ko.
"Okay ka lang ba te?" Tanong nya, ngumiti ako bilang sagot dahil Maski ako hindi ko alam kung okay ako, nitong mga nakaraang araw pakiramdam ko may kulang sakin pero sa tuwing naiisip ko ang mga anak ko sa loob ng tyan ko nawawala ang ganong pakiramdam. Pero hindi ko naman pwedeng takasan ang realidad, ang realidad na galit ang mag ama ko sakin. Gusto kong magpakatatag ngayon, dahil alam kong nag papakatatag din sila Daniel para sakin.
"Ate kain na" sabi ni Cc saka nag sandok ng kanim at ulam, kumain kami ng sabay-sabay. Kahit papaano at gumaan ang pakiramdam ko dahil kasama ako ang mga kapatid ko.
Dumating ang gabi pero hindi ko nakausap si Scott, nakatitig lang ako sa picture kung saan nandoon si Papa. Unti-unting nagiging pamilyar sakin mag mukha ng americanang babae, kung hindi ako nag kakamali sya ang madalas na pumunta sa bahay namin noon. Pero hindi ko alam kung ano ang relasyon nya sa mga magulang ko.
"Ate"
Napatingin ako kay Daniel ng pumasok sya sa kwartong inakupa ko sa bahay nila Scott.
"Bakit hindi ka pa natutulog? May pasok pa bukas ah" sabi ko saka umupo sa gilid ng kama.
"Tabi tayo" aniya, hindi ko maiwasang mapangiti sa tinuran nya. Ganito sya pag alam nyang malungkot ako, hindi nya ako iiwanan at lagi nya akong kukwentuhan para lang malibang ako. Minsan naninibago ako sakanya, suplado si Daniel at hindi pala salita kaya natutuwa ako pag nakikitang concern sya sakin.
Tinapik ko ang kama sa tabi ko, umupo sya doon at pareho kaming tahimik. Napahawak ako sa tyan ko, hindi pa alam nila Daniel na buntis ako hindi ko alam kung paano dahil baka madissapoint sya sakin.
"Daniel, magiging tito kana ulit" sabi ko saka tumingin sakanya, kita sa medyo singkit nyang mata ang pag kagulat. Napatingin sya sa tyan ko na hawak-hawak ko.
"Bu-buntis ka?" Gulat na tanong nya, ngumiti ako saka tumango.
"Alam mo? Ganito rin ang pakiramdam ko noong pinag bubuntis ko si Kisza. Maraming problema pero masaya dahil alam kong mag baby na nasa tyan ko, kahit noon pa man si Kisza ang nag tatanggal ng pangamba ko. Isipin ko palang sya ay gumagaan ang lahat para sakin, makita ko lang sya nawawala lahat ng pangamba ko. At ngayon ang dalawang baby na nasa tyan ko ang pinag huhugutan ko ng lakas ngayon, katulad ni Kisza ang kambal ang lakas ko" sabi ko saka ngumiti sakanya. Hinaplos ko ang ulo ni Daniel.
"Kambal ang baby ko" sabi ko dahil nakita kong parang naguguluhan sya. Nagulat ako ng yumakap sya sakin.
"Hindi mo na gagawin ang ginawa mo dati diba Ate? Gusto ko ngayon piliin mo na ang kasiyahan mo kaysa samin. Tutulungan ka naming palakihin ang mga anak mo, mahal na mahal ka namin ate" aniya, hindi ko maiwasang maiyak dahil sa sinabi nya. Hindi ko alam kung paano mya maisip na dahil sakanila kaya ko ipinamigay si Kisza dahil hindi naman iyon ang dahilan ko.
"Kayo ang kasiyahan ko, nagkataon lang na hindi ko pa kaya ang responsibilidad kay Kisza"
***
Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil narin sa morning sickness ko, kaya nag pasya akong magluto na para sa almusal ng mga kapatid ko. Hanggang ngayon hinihintay ko si Scott hindi ako masyadong nakatulog kagabi dahil sa mga tumatakbo sa isip ko, gusto ko rin pumunta kila Spencer para kausapin sya gusto kong ayusin ang lahat kahit hindi na nya ako tanggapin ulit basta mapatawad lang nya ako at ng anak ko. Susundin ko kung gusto nilang umalis ako at hindi na muling mag pakita pero gusto kong mapatawad muna nila ako.
"Ganyan ba ang mga buntis? Maagang nagigising?"
Napapitlang ako ng may nag salita hindi kalayuan sakin. Pinatay ko ang kalan at humarap sakanya.
"Pwede ba tayong mag-usap?" Tanong ko, nag taas sya ng kilay at ng makita akong seryoso ay ngumiti sya dahilan para lumabas ang biloy nya sa kanang pisngi.
"Pwedeng mamaya na? Pakainin mo muna ako" aniya saka umupo sa upuan katapat ng lamesa. Pinag sandok ko sya ng kanin at ulam saka ibinigay sa harap nya.
Gustong gusto ko ng magtanong pero ayokong istorbohin ang pag kain nya. Nakikita ko sa mukha nya na lamang ang pagiging banyada ng itsura nya, may kulay blonde na buhok at mapiting balat pero ang mata nya ay katulad ng samin ng mga kapatid ko.
Nang matapos sya ay pumunta kami sa garden ng bahay, pareho kaming tahimik. Ako ay tinatantya ang mga salitang sasabihin ko, paano ko itatanong ang bagay na 'yon?
"Kilala mo ba ang Papa ko?" Tanong ko, tumingi sya sakin saka muling ibinaling sa iba ang mata. Ang akala ko hindi sya sasagot dahil mahabang katahimikan ang naganap.
"Rafael De Castro" aniya,
"May nakita akong picture sa kwartong inakupa ko, nakita ko don ang isang larawan ng isang babaeng americana at si Papa na may kargang bata" sabi ko, narinig ko ang pag hinga nya ng malalim.
"That's me, yung batang hawak ng Papa mo." Aniya. Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko, kung sya yon maaari kayang anak sya ni Papa sa una nitong asawa?
"Kaya ba .... Kaya ba tinutulungan mo kami ng mga kapatid ko?" Nahihirapang tanong ko, posible ba talaga na kapatid ko sya?
"Nope. I'll be honest with you. Wala akong balak alamin kung sino ang naging mga anak ni Rafael sa asawa nya, pero ang tadhana nga naman, sya pa ang nag dala sakin sa inyo. Nag sisi nga ako kung bakit ko tinaggap ang pinatrabaho sakin ni Spencer, nalaman ko tuloy kung anong koneksyon ko sayon" aniya, napakagat ako ng iba ang labi sa sinabi nya. Hindi ko alam pero nasaktan ako sa sinabi nya, kapatid ko sya sa ama ngayon ay sigurado na ako pero bakit nag sisisi sya na nakita nya kami?
Narinig ko ang pag hinga nya ng malalim.
"Pero ng malaman ko lahat ng nangyari sa inyo pag katapos mawala ang mga magulang nyo, nakaramdam ako ng bigat sa dibdib ko. Hindi ko alam na habang ako nag papakasaya sa bar at nag wawaldas ng pera yung isa ko pa lang kapatid ay halos mamatay na sa kakatrabaho para lang may mapakain sa dalawa ko pang kapatid. Na halos mag pakakuba ka para lang may makain kayo at para mapag aral mo sila Daniel at James." Aniya, tuluyan ng bumuhos ang luha ko, hindi ko alam pero siguro ay dala ito ng pag bubuntis ko ang pagiging emosyonal. Humarap sya sakin at ikinagulat ko ng hapitin nya ako papunta sa kanya at yahapin ako, ramdam ko pa ang pag halik mya sa ulo ko.
"Siguro panahon na para mag paka kuya ako sayo---- sa inyo" aniya, lalong bumuhos ag luha ko. Ang buong akala ko noon kaming tatlo nalang nila James at Daniel ang mag kakasama, pero sinong mag akakala na darating ang ganiti? Na may darating na kuya para samin?
"Mag sisimula tayo sa umpisa pero this time kasama ako. Hindi ko hahayaang may manakit sainyo like brothers do. At si Spencer sisiguraduhin ko na mag sisisi sya sa ginawa nya sayo" aniya, umiling ako dahil sa huli nyang sinabi alam kong gusto nya akong protektahan pero alam ko naman kasi na ako ang may kasalanan kung bakit nangyari ang mga ito.
"A-ako naman ang may kasalanan ng lahat ng ito, kung sinabi ko sakanya ng maaga baka hindi ganito kalala ngayon. Kung sanang pinakingan nya lang ang paliwanag ko." Muli kong naramdaman ang kirot sa dibdib ko ng maalala ang galit sa mukha ni Spencer at ni Kisza.
"Pero kung hindi nangyari ang mga bagay na ito hindi nyo ako makikilala, hindi mo malalaman na may kuya kang gwapo. Kaya ayos narin na nangyari to, At isa pa hindi ko malalaman na ganon pala kakitid ang utak ng gagong iyon!" Aniya, gumaan ang pakiramdam ko ngayon. Hindi talaga ako pinapabayaan ng dyos siguro ay nararamdaman nya na gusto ko ng sumuko kaya ginabayan nya ang kapatid ko papunta samin.
"Pero galit sakin si Spencer at kinamumuhian ako ng anak ko dahil ang buong akala nya ay hindi ko sya mahal kaya ipinaampon ko sya kay Raquel" sabi ko at muli kong naramdaman ang pag tulo ng luha ko. Gusto kong tuluyang maging masaya pero paano kung ang dalawang taong pinakamahalaga sakin ay kinamumuhian anko?
"Time's heal all wound, darating ang araw na mapapatawad ka rin nila at baka sa panahon na iyon ay marunong na silang makinig. Hindi na bubuhay ang tao aa galit. Katulad ko, nagalit ako kay Rafael dahil iniwan nya kami ni Mama dahil ang buong akala ko hindi nya kami mahal. Wala akong pinakinggang paliwanag dahil nabulag ako ng 'akala ko' pero dumating ang panahon na natuto akong makinig sa lahat ng ipinaliwanag ni Mama sakin kung bakit sila nag hiwalay ni Rafael. Noon ko nalaman na hindi ako tinalikuran ni Rafael, na tuwing birthday ko ay manatatanggap akong regalo galing sakanya na buong akala ko ay kay Mama galing. Na dumarating sya every Christmas sa bahay para tignan ako at ibagay ang regalo ko, at naintindihan ko ang lahat ng natuto akong makinig ng lumipas ng mga panahon. Minsan Nina mahirap mag paliwanag sa mga sarado ang pag iisip" aniya, saka pinahiran ag luha ko at hinalikan ako sa noo.
"Gusto kong pumunta sa bahay nila. Kuya, tulungan mo akong makapasok sa bahay nila" sabi ko, nakita ko ang pa kunot ng noo nya.
"Ay ang kulit!" Aniya saka ginulo ang buhok ko.
Gusto kong subukang kausapin ulit sya, pero sana sa pag kakataong ito ay makinig na sya.
***
A/N: may hindi ba makapag basa mg Chapter 38 and 39? Irepresh nyo lang sya o kaya naman ay remove nyo sa library tas add nyo ulit ... Ty
Vote. Comment. Share