De economische termen dansen voor mijn ogen. Misschien kan ik beter even pauze nemen. Ik heb al de hele middag over mijn economieklapper gehangen. Gapend rek ik mezelf uit in mijn bureaustoel.
"Lee!," klinkt de stem van mijn moeder dan twee verdiepingen lager. Hard gillen dat kan ze, en dat weet ze zelf ook. "We gaan eten."
"Ik kom." Blij met dit soort nuttige afleiding duw ik mijn bureaustoel aan de kant. Binnen een paar seconden sta ik in de keuken, waar ik op mijn vaste plek aan de eettafel ga zitten. Ja, wij hebben allemaal een eigen plek. Dat is omdat Connor en Sydney vroeger altijd ruzie hadden over wie waar mocht zitten. Toen hebben onze ouders dit systeem bedacht. Het werkt prima, want sindsdien is er geen ruzie meer gemaakt over de plaatsen aan de eettafel.
Mam zet een pan op tafel die zo ongeveer tot de rand toe gevuld is met paella. Lekker. Mijn moeder kan goed koken. Pap doet ook wel eens een poging en soms is het best te eten, maar we houden het erop dat hij voor andere dingen meer talent heeft. Talenten die ik misschien wel van hem geërfd heb. O shit, betekent dat dat ik niet kan koken?
"Wat is er, Lee?," vraagt pap. Oei, mijn gezichtsuitdrukking moet wel heel verschrikt staan.
Ik lach op zo'n 'shit, ik ben betrapt'-manier. "Eh niks. Ik vroeg me alleen af welke dingen ik nou precies van wie van jullie geërfd zou hebben."
"Nou, dat lijkt me duidelijk," merkt Sydney geamuseerd op. "Je hebt pap zijn vierkante Engelse kop, zijn dikke vingers, zijn blonde haar en zijn talent voor schieten en je hebt mams gave om zo hard te krijsen dat mensen in Frankrijk aan elkaar vragen of er ergens brand is. Wilde je nog meer weten?" Ze lacht liefjes naar me, alsof ze zojuist het antwoord heeft gegeven waar ik van droomde.
Connor proest het uit, waardoor de paella van de opscheplepel die ze in haar hand heeft af dwarrelt. "Behoorlijk briljante samenvatting, Syd."
Ik werp haar een kwade blik toe. "Is het trouwens genetisch mogelijk dat kinderen eigenschappen hebben waar hun ouders niet over beschikken? Of hebben jullie die vervelende krengen van een Connor en Sydney toch geadopteerd?"
"Meisjes, toch," probeert pap ons tot bedaren te brengen. "Geen ruzie maken en al helemaal niet tijdens het eten. Er is hier niemand geadopteerd. Het kan hoogstens zo zijn dat jullie moeder één van jullie heeft omgewisseld met een andere baby." Hij kijkt mam plagend aan.
"Had ik mijn man maar omgeruild," reageert die hoofdschuddend. Dan kijkt ze mij aan. "Lee, ik moet Sydney voor een groot deel gelijk geven, maar dat kun je ook positief opvatten. Sydney is vast jaloers omdat zij er zo normaaltjes uitziet." Ze zegt het met een knipoog naar mijn jongste zusje, dus weet ik nog niet wat ze er van meent.
"Laten we het over iets anders hebben." Connor werpt een blik op Sydney. "Sydney is gaan kijken waar onze geliefde terreurverdachte woont."
"Wat?" Het is maar goed dat ik nog geen hap in mijn mond heb gestoken, anders had ik me nu vast en zeker verslikt. "Je hebt wát gedaan? Ben je niet goed bij je hoofd?"
"Hoezo niet goed bij mijn hoofd? Ik mag toch wel even gaan kijken? Gezien ik verder toch niks aan de opdracht mag doen."
"Jij mag zat doen. Je hebt die telefoonuitdraaien toch gekregen?" Hoe kan ze dit doen? Stel je voor dat hij haar gezien heeft. Nu heeft hij misschien nog niks in de gaten, maar was als we Sydney in een later stadium van de missie nog ergens voor nodig hebben waarvoor ze in contact met hem moet treden? Dan zou hij haar kunnen herkennen. Dit is niet goed, helemaal niet. "Dit is echt precies hetzelfde als vorig jaar. Toen ging je door de brievenbus staan gluren. Ook al zo'n kapot domme actie."
"Niemand heeft me gezien hoor," blaft Sydney. Haar ogen lijken wel vuur te schieten.
Dat valt nog te bezien. "Zeg me alsjeblieft dat je daar niet ook door de brievenbus hebt staan gluren. Zeg me dat je er alleen maar even langs bent gefietst zonder ook maar een beetje af te remmen. Alsjeblieft?"
"Ehm." Sydney staart naar haar bord, waar inmiddels een berg paella op ligt. "Ik ben er niet heel lang geweest, hoor."
"Dus je bent ook nog afgestapt. Sydney! Wil je soms dat ze ontdekken wie wij zijn?"
"Nu moet je ophouden, mevrouw Ik Word Verliefd Op De Grootste Crimineel Die Ik Ken," kaatst ze terug. "Jij bent echt geen heilige hier. En er is vast niemand die me gezien heeft."
"Dat weet je niet." In gedachten ga ik na wat er allemaal mis kan zijn gegaan. Veel. Misschien woont er in dezelfde straat wel een oud dametje dat de hele dag niks beters te doen heeft dan uit het raam te kijken. Of stond er ergens iemand de ramen te wassen. Of zag iemand vanuit een dakraam op een zolderkamer wel een verdacht meisje met een fiets in de straat staan. Ik kan ontelbare manier verzinnen waarop mensen Sydney gezien zouden kunnen hebben. O, en dan heb ik nog niet eens gedacht aan de voorbijrijdende auto's. Stel dat er iemand voorbij reed die ons kent? Of nog erger, Dylan zelf? "Wat als wel iemand je gezien heeft?"
"Ja, wat dan? Denk je dan dat diegene hier komt aanbellen om dat te vertellen? Doe toch niet zo panisch, man. Er is niks aan de hand."
"Kalm aan, kalm aan." Pap legt geruststellend een hand op Sydney's schouders. "Jullie moeten allemaal eerst eens even rustig worden. Sydney, jij kunt beter niet bij huizen van verdachten rondhangen. Niet door de brievenbus gluren, niet even van je fiets afstappen om te bekijken in wat voor huis hij woont, niks. En Lee, wind jij je nou maar op over je examens en je studiekeuze."
Dat is gemeen, om over mijn studiekeuze te beginnen. Sowieso weet hij dat ik alles kan doen wat ik wil. Ik moet alleen even bepalen wat bij me past. "Vind je dat ik Engels zou moeten studeren?"
"In ieder geval niet in Nederland," antwoordt pap. "Als je dat wilt doen, ga dan in ieder geval naar de andere kant van de Noordzee. Maar je wilt dus Engels studeren?"
"Misschien. Ik wil iets studeren waar ik wat aan heb. Talen lijken me handig bij de geheime dienst." Lusteloos prik ik met mijn vork door mijn eten. Plots heb ik niet zo'n zin meer in mijn moeders paella. "Ik zou ook Frans kunnen doen, of Spaans. Maar geen Latijn. Tegen de tijd dat ik klaar ben met die opleiding is die taal uitgestorven."
"Doe dan een studiekeuzetest," adviseert Connor me. Ze lijkt al helemaal vergeten te zijn hoe we net nog met elkaar zaten te bekvechten.
"Heb ik al gedaan. Een stuk of honderd. Dat had ik niet moeten doen. De ene zegt dat ik lerares Spaans moet worden en de ander zegt dat ik aardrijkskunde moet gaan studeren. Ik vind gewoon teveel dingen interessant." Hoe had ik ooit kunnen vermoeden dat dat iets slechts zou kunnen zijn? Vroeger ergerde ik me aan Sydney, die alleen iets geeft om toneel, maar nu ben ik zelf mijn grootste bron van frustratie. Ik weet het gewoon niet.
"Je kunt ook een tussenjaar nemen," stelt mam voor. "Dan kun je rustig de tijd nemen om uit te vinden wat je nou eigenlijk wilt."
Ik weet niet of dat helpt, maar ik wil haar idee ook niet meteen de grond in boren. "Misschien."
"Ik kan Johan wel vragen of je een soort stage kunt doen binnen de geheime dienst, om te ontdekken waar je talenten liggen. En trouwens, je bent bijna klaar met je verplichte opleidingsonderdelen. Je kunt ook gewoon daar een opleiding volgen."
Ik knik halfslachtig. "Misschien, maar eigenlijk wil ik toch liever naar een echte universiteit." Als klein meisje droomde ik tijdens elke saaie les op school over de universiteit. Ik had er als kind natuurlijk een hartstikke vertekend beeld van, maar ergens zit dat meisje nog steeds in mij. Ik wil studeren, net als mijn vriendinnen. Misschien moet ik maar dezelfde opleiding gaan doen als Ellen of Marissa.
Pap reikt over de tafel heen en legt zijn grote, Engelse hand op de mijne. "Het komt wel goed, meisje. Je moet jezelf niet zo onder druk zetten. Kies voor iets dat je écht leuk vindt. Als het onverwacht niet bevalt, kun je altijd nog stoppen. En wat denk ik vooral belangrijk is, is dat je kijkt naar waar je jezelf in de toekomst ziet en dat je daar een geschikte opleiding bij vindt."
Daar zit wat in. Als een opleiding niet leuk is, kan ik altijd nog stoppen. Over geld hoef ik me ook geen zorgen te maken, want ik heb een goed betaalde baan. Nu alleen nog uitvinden hoe mijn toekomst eruitziet.
- - -
A/N Stiekem vind ik het best leuk als de zusjes ruzie hebben. Maar goed, dat hoort ook zo bij zussen toch? Zo ging het tenminste vroeger bij ons thuis ook.