Er is dus zo een sprookje bij ons in Elea en het heet Zwarte Rozen. Het was mijn favoriete sprookje toen ik een klein meisje was en denk nu ook nog steeds. Het gaat over een jongen Jacks die de De dood genoemd werd omdat alles wat hij aan raakte veranderde in een donkere kleur of ging dood. In die tijd gingen er nauwelijks mensen dood tenzij Jacks ze aanraakte. Sommige waren blij dat hij bestond want anders zouden ze eeuwig blijven leven. Maar op een dag werd Jacks verliefd op een heel ziek meisje, Elea heette ze. Elea smeekte Jacks om haar aan te raken en om het leven te brengen want ze had niemand en niks voor naar uit te kijken. Maar Jacks weigerde want hij hield veel te veel van Elea. Dus bracht hij haar zwarte rozen iedere dag, en iedere dag begon Elea steeds zieker te worden maar ook meer van Jacks en zijn rozen te houden. Maar hun liefde was gedoemd, Elea was zo in pijn door haar ziekte dat ze Jacks smeekte om een kus. Ze hield van hem zei ze, maar ze kon niet meer leven met de pijn. Jacks zag haar pijn en wou het niet doen maar voor haar zou hij alles doen en als dat betekende dat ze uit haar pijn zou verlost worden dan zou hij het doen. Hij liep naar haar toe en zodra hun lippen elkaar raakte viel Elea op de grond dood neer. Jacks kwam dagen niet naar mensen die de dood nodig hadden en bleef bij Elea, huilend op de grond. Zijn tranen lieten haar langzaam veranderen in een kraai. De kraai bleef altijd bij Jacks op zijn schouder en als eerbetoon voor zijn geliefde werd dit koningrijk, ons land naar Elea vernoemd.
Ik dacht aan dat sprookje toen ik Jake's natte tranen op mijn shirt voelde vallen. "Is er ook een zwarte roos?" vraag ik mijn stem krakerig en droog. Jake's ogen lichtten op en hij geeft mij een kus overal op mijn neus op mijn wangen en later op mijn lippen. "Gelukkig kunnen wij elkaar wel aanraken" zei Jake glimlachend terwijl ik hem een kus terug geef op zijn wang.