Your Power

Hoofdstuk 2

Ik hief mijn hoofd om hem aan te kijken. Daar heb ik meteen spijt van. Jake is een jaar ouder dan ik ben, met een niet al te gespierd lichaam en blond haar en groene ogen die me nieuwsgierig aankijken.We zeggen niets terwijl we elkaars details indrinken. Ik kijk iets te lang naar hem voordat ik een verlegen "hoi" mompel. Dat is vreemd. Ik ben meestal nooit verlegen bij tegenstanders in de arena. Jake doet zijn mond open om iets te zeggen maar dat heb ik nooit kunnen horen omdat we de ring in worden geroepen. Snel pakt hij zijn wapen, een lange dolk. Ik loop de ring in zonder een wapen te pakken. Het enige wat ik nodig heb voor vanavond om te winnen zijn mijn vuisten en mijn kracht. Met een klap op de gong beginnen we om elkaar heen te cirkelen. Ik neem de gedaante aan van een tijger terwijl hij de dolk uit zijn schede trekt. We kijken elkaar nog een keer in de ogen. Terwijl mijn klauwen zijn borst raken, raakt zijn dolk mijn borst. en toen werd alles zwart.

Ik word wakker. En het eerste wat ik zie zijn een paar groene ogen. Dezelfde waar ik de laatste keer in heb gekeken voordat ik.. Met een naar voorgevoel schiet ik overeind. Om meteen terug geduwd te worden. " Je hebt een grote steekwond opgelopen" zegt Jake grimmig. " En jij een grote kras" zeg ik. We glimlachen zwakjes naar elkaar. En ineens weet ik het weer. Het gevecht. Ik heb hem ook verwond. Een golf van schaamte spoelt over me heen. "Je hebt me.." geheeld.  Maar de woorden komen mijn keel niet uit. "Geheeld, ja" zegt Jake alsof hij mijn gedachten kan lezen. "Ik heb niet veel maar dat betekent niet dat ik niet voor je kan zorgen." zei hij zacht. Ik knik omdat ik geen woorden kan vinden voor wat hij daarnet zei. Ik verbreek de lange stilte mijn keel te schrapen en  te mompelen "ik moet gaan."  Ik sta op en doe de deur open.Dankjewel,voor de zalf hij heeft gewerkt zo te zien." zeg ik nog erachteraan. Hij glimlacht " Geen probleem, misschien zien we elkaar nog ooit?" Ik zou niks liever willen voor langer te blijven met deze vreemdeling en hem nog een keer te ontmoeten. Snel zet ik deze rare gedachte uit mijn hoofd en zeg: " Misschien" en nam de gedaante aan van een valk en vloog weg.