Your Power

Hoofdstuk 32

Het zelfde moment dat ik nog een stap achteruit zet hoor ik een schot afgaan. En dan voel ik pijn, onverdraaglijke gloeiendhete pijn in mijn been. Het voelt alsof de kogel mijn vlees open snijd in een razendsnel tempo. De jager herlaad zijn geweer en ik probeer zo snel mogelijk weg te komen met mijn geschoten been. Hij schiet opnieuw raak en deze keer is het mijn oor. Ik schreeuw het uit van frustratie en pijn. Het geluid wat uit mijn keel komt is afgrijselijk het is een verstrengelde mix van schreeuw en pijn.  De vogels stijgen op door de bomen van het afgrijselijke geluid. Wacht.. de vogels. Ik sleep mezelf achter een struik een tijdelijke verstop plek want Ik hoor de voetstappen dichterbij komen en wil niets liever dan mijn oogleden dicht doen en de dood met open armen verwelkomen. Maar ik denk aan Jake, aan mijn vrienden en mijn broer. Met moeite hou ik mijn ogen open en denk aan een sterke grote vogel. Langzaam maar zeker verander ik in de grote sterke vogel met de rode ogen die dwars door me heen lijken te kijken. Ik sla met mijn vleugels en vlieg de lucht in het bloed druipt naar beneden maar het enige wat ik kan denken is: Fluffy, je hebt mijn leven gered. 

Inplaats van naar huis te gaan brengen mijn vleugels zich met een paar sterke slagen naar het hutje van Jake. Uitgeput en bloedend strompel ik in mijn mensenvorm naar zijn koude stenen drempel. Al mijn kracht is verdwenen als sneeuw voor de zon, met het laatste beetje van mijn energie probeer ik te praten. "Jake" er komt een afgrijselijk gerochel uit mijn keel waarvan ik nooit heb gedacht dat mijn keel zoiets raars zou produceren. Nadat dat ene woordje mijn keel heeft verlaten voel ik de deur opengaan en mijn ogen dichtvallen en ga ik een diepe droomloze duisternis in waarvan ik niet weet of ik daar ooit uit kom.