Çağatay
Herkes birine saldırırken aniden gelen patlama sesiyle hepimiz o tarafa döndük. Alex eve bomba atmıştı ve heryer yanıyordu.
Evde kendi adamları olmasına rağmen böyle bir şeye kalkıştıysa tam bir aptal demektir.
"Siktir... Lara! Efe! Kadeni alın çıkın burdan. Ev yanıyor!"
Herkesi evden çıkartmaya çalışırken ayağım heryeri yanmış bir cesete takıldı. Sendeleyerek doğrulmaya calıştığımda belimden biri tuttu ve beni sabitledi.
Arkama dönüp kim olduğuna bakmaya çalışırken eliyle engelledi ve beni kucağına alıp koşmaya başladı.
Bizimkilerden biri olabileceğini düşündüm ama tekrardan bakamayacak kadar yorgun ve halsizdim.
Yavaş yavaş gözlerim kapanırken hatırladığım son şey soğuk bir hava ve haykırış sesleriydi.
Lara
Bir şekilde dışarı attım kendimi dışarda hala savaş devam ediyordu ve ben hem kendimi hemde Kadeni korumaya çalışıyordum.
Efeyle arada bir göz temasımız oluyordu ama bir türlü yanına gidememiştim.
Karşımdaki adama bir tane daha yumruk geçirdim ve arkamı döndüm.
"Efe! Daha fazla dayanamıycaz çekilelim."
Karşımdaki adamın yüzüne tırnaklarımı geçirdim. Gözünü çıkarmıştım. Her yerinden oldukça fazla kan geliyordu.
Kadeni alıp daha sakin bir yere geçtim ve herkesi kontrol etmeye başladım.
Efe, Kaden, doğu, Bartu, barış, yiğit...
Bir saniye...
"Efe, Efe Çağatay yok!"
Efe beni duyar duymaz hızlıca etrafa bakmaya başladı. Tam yeniden panik olucağım sırada bir sürü kurt ağaçların arkasından çıkıp Alex ve adamlarına saldırmaya başladılar...
Ben daha nolduğunu anlamazken yanan evin içinde kucağında baygın çağatayla çıkan bir adam gördüm.
Yiğit ve Doğu onlara doğru koşarken ben sadece izleyebiliyordum.
Kaden beni sarsarken ben yerdeki parçalanmış insanlar. Cesetlerle doluydu.
Kaden beni sarsmaya devam ederken Efe de benim yanıma gelip hafifçe yanağıma vurmaya başladı.
"Lara! Bana bak miniğim. İyisin geçti. Bitti herkes iyi, güvendeyiz bak bana kuzum."
Gözlerim efenin gözleriyle buluşunca Efe bana korkuyla sarıldı.
Ben daha olayların içinden çıkamayıp ağlamaya başladım.
"Şşt, geçti. Bak güvendeyiz tamam. Yanındayım sakin ol miniğim."
Ben hala içli içli ağlıyordum. İlk defa bu kadar büyük bir savaşa katılmıştım. Kaçırıldığımızda bu kadar korkmamıştım ama şuan içimde anlamsız bir korku vardı.
Ben hala Efeye sarılı bir şekilde dururken bir anda havalanmam ile kaşlarımı çattım.
Efe beni kucağına alıp bir ağacın altına oturdu. Kanları ve cesetleri görmeyeceğim bir açıyla oturttu ki birdaha aynı olayı yaşamayim.
Ben efenin kucağında sakinleşirken Efe benim saçlarımı okşuyordu.
Efe benim saçlarımı okşarken bir yandanda kurtların gizemini çözmeye çalıştığından eminim...
Barış
Kurtlar...
Daha önce duymadığım bir kavram değildi.
Tabikide biz daha önce Omegaların, Alfaların, betaların ve thitaların olduğunu biliyorduk.
Tabi... Masallarda.
Gerçekte gerçekten böyle birşey olup olmadığını araştırmıştık ama hiçbir sonuç çıkmayınca araştırmayı kesip kendi halimiz geri dönmüştük.
Ama şimdi... Onların herçekten var olduklarını öğrenince bir garip oldum.
Doğu ile onlara bakarken çağatay baygın bir şekilde yanık evden çıkınca şaşkınlıkla onlara doğru koştuk.
"Çağatay! Beni duyabiliyor musun?"
"Sakin olun. Bayıldı sadece."
"Sen kimsin? Şu kimsiniz? Kurtlar gerçekten var mı."
Adamın gözleri siyah ve kırmızı arasında gidip gelince hafif bir korku oluştu bende.
"Tamam sustum."
Adam çağatayı yavaşça yere bırakıp nabzına baktı. Doğuda hemen yanlarına çökmüş Çağataya bakıyordu.
"Endişelenmeyin. Dumandan etkilenmiş sadece. Birde yorgunluktan. Biraz temiz oksijen ve dinlenmeyle sağlığına kavuşur."
Çağatayın boynunu yavaşça silip ayağa kalktı ve gözlerini bana dikti.
"Senin sorularına gelecek olursak. Evet kurtlar gerçekten var. Ben ve sürüm sapasağlam karşında duruyor."
Ben hala salak gibi onun yüzüne bakarken Doğu konuştu.
"Peki... Sen nesin?"
İlk başta kaşlarını çatan adam sonrafan ne demek istediğini anlayınca yüz ifadesi yumuşadı ve cevap verdi.
"Ben Alfayım. Sürünün lideriyim."
"Peki buraya ne için geldiniz. Yani neden bizi kurtardınız."
Adamın gözleri yavaşça kahverengiye döndü.
"Bunu size daha iyi bir ortamda ve çağatay uyanınca söylemek istiyorum."
Sürüde yaklaşık dört beş kişi vardı.
"Neden bu kadar azsınız."
"Bütün cevaplarını sonra vericem. Şimdi bizim evimize geçelim mı? Burdaki evi kullanabileceğinizi düşünmüyorum."
"Pekala... İsmin ne?"
"Çok soru soruyorsun. Sus biraz."
Sürülerindeki herkes dönüşüm geçirip insan olmuşlardı.
Bizimkiler ise yinede onlara tereddütlü duruyolardı.
Az uzakta duran Kaden, Efe ve larayı görünce onlara doğru gitmeye başladım.
"Efe iyi misiniz?"
"Evet... Lara biraz huzursuz oldu sadece. Sen Kadene bakar mısın o da korkmuştur."
Kafamı sallayıp yavaşça Kadenin yanına doğru gittim. Beni görünce dolu dolu olan gözlerini saklamaya çalıştı.
Korkmuş birtanem.
Hafif bir tebessümle onu kollarımın arasına aldım.
Benimle konuşmuyordu normalde ama şuan bunu unutmuş gibi görünüyor.
"Kadenim... İyi misin birtanem."
"Evet. İyiyim. Sen nasılsın? Karnın ağrıyordu en son, hala acıyor mu."
Nasıl anladın acaba karnımın ağrıdığını.
"İyiyim birtanem merak etme."
Bana daha sıkı sarılıp derin bir nefes aldı.
Bende yavaşça yere oturdum onunla beraber. Çok yorulmuştum ve hala karnım ağrıyordu.
"Çok iyi değilsin..."
"Ağrılarım var. Onlarda önemli değil. Birazdan bir eve gidicez orda daha iyi olurum."
"O kurtlar neydi." Kafasını göğsüme yaslamış yatıyordu kucağımda.
"Bunların hepsini o evde anlatıcaklar bize miniğim. Birazdan gidicez tamam mı?"
"Tamam."
Bende bilmiyordum bundan sonra neler olucağını...
Arkadaşlar ben kitaba ani bir kararla OMEGAVERSE ekledim...
Ama bence güzel olcak ya 😌
Şimdi bir bölüm daha atcam orda anlatcam OMEGAVERSE yi falan.
Birazdan yine görüşmek üzere.
Byee 💗💞💓