Chapter 18
Nakarating ako sa sala na may dalang mga inumin para sa mga bisita ni Stefano. They all looked at me when I entered the area. Pero hindi ako natigilan bagkus nagtuloy-tuloy lamang ako hanggang sa mailapag ko sa lamesa ang mga inihanda kong inumin.
Nakatingin silang lahat sa akin maliban lamang kay Stefano. He was looking at his friends seriously and coldly before leaning to me and I felt his arms wrapped around my waist, possessively.
He coughed to simple averted their attention upon me and he didn't failed to do it. Isa-isa niyang tinignan ang mga kaibigan, ako naman ngayon ang nagtaka sa ikinikilos niya.
What the hell is he doing?
“Everyone, meet my wife. Joelorie Gonzales Monstero” pormal na pagpapakilala niya sa akin sa apat na lalaking, ngayo'y nakanganga dahil sa sobrang gulat.
Ako ma'y napanganga narin dahil sa hindi ko inaasahan ang mga sinabi niya.
He leaned closer to me as he whispered something in my ear.
“They already knew about it but I want to introduce you formally” he whispered, for me to understand what's happening to around. Napatango-tango na lamang ako.
Saglit na nanaig ang katahimikan sa pagitan naming lahat, hanggang sa napag-isipan ni Sylvester na tumayo para makipagkamay sa akin pero nakatanggap lamang siya ng masamang tingin mula kay Stefano kaya hindi na niya natuloy pa ang pakikipagkamay pero nagpakilala naman ito ng maayos.
“I'm Sylvester Villeco, and nice to finally meet you Joelorie or should I call you Joel because I prefer it so can I?” Sylvester introduced himself as he asked a question at the same time. Tumango na lamang ako “But I can't believe it, I never thought that you were this fucker's wife...that explains why” he said as he realized something.
Kumunot ang noo ko pero hindi ko gaanong ipinahalata na nagtataka ako sa huling tinuran niya.
Sunod namang tumayo si Viejo, na medyo nakikilala ko na rin dahil sa ugali niya.
He looked both of us, seriously but a infelonious smirk suddenly plastered in his face “Hi there! I'm Viejo Cabreira, nice to meet you too and I'm always at your service my lady” he said as he was about to extend his hand for doing handshaking but instead he just got an aggravable look from the man standing beside me.
Agad ko namang siniko si Stefano dahil nagmumukha na siyang tatay ko dahil napaka-overprotective niya, e makikipagkamay lang naman sila eh.
Ano bang problema niya doon?
Parang bakla namang umirap si Viejo “Tsk, what a jealous man” he teasingly murmured but I clearly heard it and it made me confused again.
Ano daw?
Agad naman nitong tinungo ang isahang sofa at umupo, sunod namang tumayo yung lalaking kamukha ni Viejo, na nasisiguro kong kapatid niya ito.
Tumikhim ito at seryosong tumingin sa akin, very serious “Riego Cabreira–” hindi na niya natuloy ang pagpapakilala ng may pumutol nito.
“That's my twin brother!” Viejo exclaimed and smiled widely but Riego just looked at him coldly and simply rolled his eyes.
Riego smiled but his eyes remained emotionless “Sorry for that, but yes that man sitting right there was unfortunately my twin brother” turo niya tanging gamit ang mga mata at agad na ibinalik ang tingin sa akin “he's a psycho so be careful with him” he whispered. Agad ko namang tinignan si Viejo na nakatingin sa amin na puno ng pagtataka ang mukha.
But Riego just smiled at me before going back to his sit. Riego looked more normal than his twin, Viejo, because there's something to Viejo that is really weird.
I don't know but I felt it because the way he smiles, the way he talks, and the way his eyes form a different kind of emotions.
Basta may kakaiba sakanya– hindi lang pala sakanya...sakanilang lahat.
They'll looked weird even Stefano if I say so.
Huli namang tumayo ang lalaking palaging seryoso at may pares ng malalamig na kulay abong mga mata.
He looked at me coldly, as always “Dhreus Alzaro, and I hope you wouldn't regret marrying this man when you figure it out... everything about him” walang kabuhay-buhay na sambit niya at walang pasintabi na bumalik sakanyang kinauupuan, ako nama'y natulala sakanyang sinabi at naramdaman kong nagsitaasan lahat ng mga balahibo ko sa katawan. Hindi ko alam pero bigla akong binahiran ng takot at kaba dahil sa sinabi niya, sa tono rin kase ng pananalita niya.
Ano yung tinutukoy niya na tungkol kay Stefano?
I heard Stefano hissed “Don't scare her, Dhreus” he tsked and I felt that he already unwrapped his possessive hands in my waist.
Napatingin ako kay Dhreus at walang kabuhay-buhay na tinapunan ng tingin si Stefano at agad ring ibinaling ang tingin sa akin.
“What? It's better if she'll know it sooner than having regrets when she'll figure it out by herself” he said bluntly.
At dahil sa mga katagang binitawan niya ay mas lalo akong nagtaka, para naman akong tanga dito na pilit inaalam kung ano yung tinutukoy ni Dhreus kuno, na baka pagsisihan ko kapag nalaman ko ang tungkol kay Stefano.
Anong tungkol kay Stefano? Anong dapat kong malaman sakanya?
May itinatago ba siya na dapat kong malaman?
“Let me tell her by myself, Dhreus. No need to precede” mas malamig pa sa yelong sabat ni Stefano pero nagkibit-balikat lamang si Dhreus at agad na kumuha ng juice na nasa lamesa at tahimik na sumimsim.
Walang umimik sa apat at hindi rin naman nagsalita si Stefano. I looked all of them suspiciously.
Their silence has something to do about what Dhreus had just said.
And I wonder what could it be.
–_–_–_–
Nakaalis na ang mga bisita ni Stefano, pagkatapos lamang nilang mag-usa, dahil matapos manaig ang katahimikan sa pagitan naming lahat ay pinapunta ako ni Stefano sa kwarto ko dahil kakausapin niya daw ang mga kaibigan niya.
At sinunod ko naman iyon, hanggang sa lumipas ang ilang minuto ay mukhang natapos na ang pag-uusap nilang magkakaibigan dahil medyo naramdaman ko narin na tumahimik ang buong bahay.
Nakaupo lang ako dito sa gilid ng kama habang wala sa sariling nakatingin sa pader, hindi ko lubos maisip na may nakakaalam na, na kasal at mag-asawa na kami ni Stefano.
Ang bilis lahat ng mga pangyayari, parang kailan lamang noong inalok niya ako na magpakasal sakanya dahil siguro may sarili siyang rason, at parang kailan lang noong ikinasal kami. Mga ilang linggo narin ang nakalipas magmula noong araw na iyon pero parang kahapon lang nangyari, napaka-sariwa parin sa isipan ko.
Hindi ko nga alam kung anong mangyayari sa amin ni Stefano sa loob ng walong buwan, nakikita ko naman na medyo nag-iimprove ang ugnayan namin ni Stefano sa isa't-isa dahil nahahalata ko naman na nagiging mabait ang pakikitungo niya sa'kin, hindi yung parating masungit at malamig kagaya noong una kaming nagkita.
Pero kahit na mabait siya sa akin ay parang may kakaiba parin sakanya– hindi, sakanilang lahat pala.
Kahit na ubod sila ng kagwapuhan, ay may nararamdaman parin akong kakaiba sa mga ikinikilos nila at sa katauhan nila. Alam ko namang hindi lamang sila simpleng mga tao lang dahil alam kong kagaya rin ni Stefano ay mayayaman rin sila pero hindi nga lang halata dahil sa napaka-simple nilang manamit at hindi inilaladlad kung gaano karangya ang buhay nila.
Naputol naman ang iniisip ko ng may marinig akong kumakatok sa pintuan, nagtataka ma'y tumayo ako para pagbuksan ang taong nasa likod nito kahit na kilala ko naman kung sino ito, dahil wala namang ibang tao dito sa bahay kundi kami lamang na dalawa.
Hindi na ako nagulat pa ng si Stefano ang bumungad ng buksan ko ang pintuan, agad na nagtama ang aming mga mata at hindi ko na inabala pang umiwas.
“Bakit? May kailangan kaba?” nakangiting tanong ko.
Lumunok siya at nag-aalangan na magsalita “Uhm, pwedeng pumasok?” he asked hesitantly but I just nodded because he's funny and cute at the same time when he's asking a permission.
Niluwagan ko naman ang pagbukas sa pintuan at medyo nag-aalinlangan pa siyang pumasok pero nakapasok rin naman siya agad kaya dahan-dahan ko nalang na isinara ang pinto.
Sumunod ako sakanya at nakita kong umupo siya sa isang sofa na nandito sa kwarto ko, bumalik naman ako sa pagkakaupo sa gilid ng aking kama at dahil sa pwesto ng mga muwebles ay nakaharap kami ngayon sa isa't-isa.
Napatingin ako sakanya, ganun din siya sa akin. Saglit kaming nagtitigan, at ng medyo napapatagal na ay ako na mismong pumutol nito sa pamamagitan ng pagtikhim.
“May kailangan kaba? Diba dapat nagpapahinga ka?” pag-iiba ko dahil baka maging awkward pa kung patuloy kaming magtititigan “Hindi ka pa tuluyang magaling, kung alam mo lang” gusto kong mairap dahil sa kakulitan rin ng lalaking ito.
Hindi pa siguro nito nararanasang magkasakit, ngayon lang.
He slightly chuckled and it sounds like a music into my ears “I don't mind because I know you're here to take care of me” parang wala lang na sagot niya na siyang dahilan para matigilan ako. Bigla namang bumilis ang tibok ng puso ko, at may nararamdaman rin akong nagliliparan na kung ano sa tiyan ko at bigla ring uminit ang pisngi ko, at para narin akong sasabog dahil sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa hindi malamang kadahilanan.
Napaka-simple lamang nang sagot niya pero parang ginising na nito ang milyo-milyong boltahe na natutulog sa katawan ko. Sa simpleng sagot niya ay napatahimik niya ako, sa simpleng sagot niya ay napabilis niya ang tibok ng puso ko, sa simpleng sagot niya ay saglit niyang napatigil ang paghinga ko at sa simpleng sagot niya ay napalabas niya ang mga paro-parong matagal nang natutulog sa loob ng tiyan ko.
Hindi ko alam pero bago lamang sa akin ang mga nararamdaman kong ito, hindi ako sanay sa mga kakaibang ipinaparamdam ni Stefano sa akin dahil sa buong buhay ko ay siya...tanging siya lamang ang nakakapagparamdam sa akin ng ganito.
I've never been into relationship but I know this gushily feelings but I'm not new to it, and it's my first to feel this way...to an opposite sex.
“Joelorie” Stefano snapped his fingers for me to wake up from my reverie.
Nahihiyang nag-iwas ako ng tingin dahil baka kanina pa ako nakatulala dahil lamang sa simpleng sinabi niya.
Tumikhim naman ako “Hmm, m-may sasabihin kaba kaya ka n-nandito?” pag-iiba ko dahil ayaw ko na mapunta sa kung saan-saan yung pag-uusap namin.
Siya naman ngayon ang nahihiyang nag-iwas ng tingin “I actually came here to tell you that” he paused and cleared his throat “That we will going to visit your family tomorrow before we'll going to visit my grandma” it is not a request but a statement.
Nagtaka naman ako dahil sa sinabi niya “Bakit?” Anong dahilan niya?
Napatingin siya ngunit agad ring nag-iwas ng tingin, medyo natatawa naman ako dahil parang hindi niya kayang salubungin ang mga mata ko habang sinasagot niya ang tanong ko. Palagi kase siyang umiiwas ng tingin e.
“Kase”
“Kase?”
Huminga siya ng malalim bago tuluyang tumingin sa aking mga mata “Because I saw in your eyes how much you miss your family and it bothered me because I know how hard to be far away from our own family” he said sincerely and for the second time, my breath got ceased.
Padalos-dalos si Stefano sa mga sinasabi niya.
Hindi niya ba alam na sa bawat salitang lumalabas sa labi niya ay saglit nitong pinapatigil ang paghinga ko?
Hindi ko rin alam pero para akong sasabog sa sobrang kaba sa tuwing may sasabihin si Stefano sa akin. His words hits me like a hurricane, always making me nervous all the time.
Napangiti naman ako ng pagkalawak-lawak at dahil sa sobrang tuwa ko ay para na akong maiiyak, tawagin man akong OA o masyadong madrama pero ganito lang talaga ako kapag pamilya ko ang pinag-uusapan, nagiging emosyonal ako.
“S-Salamat” ngingiting sambit ko, halo-halong emosyon narin ang nararamdaman ko ngayon. Gusto ko man siyang yakapin pero nasa matinong pag-iisip pa lang ako at hindi pa naman ako nawawalan ng katinuan.
He just smiled at me and nodded as he stands up and about to leave but I stopped him immediately because I forgot to say what I am going to say about what he just said to me a short time ago.
“Stefano” I called him.
Napaharap naman siya at nagtataka akong tinapunan ng tingin bago tuluyang ngumiti
“Bakit?”
Napayuko ako at saglit na inisip kung ano nga ba yung sasabihin ko hanggang sa naalala ko na ito.
“Yung sinabi mo kanina...” napatigil ako “Huwag kang masanay sa akin dahil mawawala rin naman ako...aalis din ako” pangunguna ko dahil alam kong maikli lang naman yung eight months baka nga pagmulat ko, tapos na yung kontrata namin.
Huwag mo rin akong sanayin. Gusto ko pang idagdag pero hindi ko na itinuloy pa dahil baka maging iba ang pagka-intindi niya rito.
Saglit siyang natigilan pero kapag kuwan ay ngumiti ng pagkatamis-tamis na para bang ang sinabi ko ay wala lang sakanya, ang alam ko ay aalis na siya agad pero napatigil ako sa huling katagang kanyang binitawan.
“Then I'll make you stay” he paused and looked at me before heading to the door but he stopped in his tracks and glanced at me for the last time “Forever” he lastly said before leaving me, and my world stopped...everything has stopped and that's when I realized that I was catching my own breathe.
Para naman akong maaatake sa puso dahil sa sobrang bilis ng pagtibok nito, sa katagang huli niyang binitawan ay nagbigay ng kakaibang kuryenteng dumaloy mula sa aking katawan. Sa simpleng salita na sinabi niya ay para akong mahihimatay sa hindi malamang kadahilanan. Hindi ko na lamang namalayan na may namuo na palang isang matamis na ngiti sa aking labi.
Naramdaman kong nag-iinit ang aking pisngi, na kanina ko pa nahalata.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
a/n: tch, naiinlove na yan...pero ano ba talaga yung tinutukoy ni Dhreus kuno?
Of course, abangan sa mga susunod na kabanata hahaha at doon natin malalaman kung bakit ganyan yung title.
Hshshsh, hindi naman ganyan yung title for no reason– wait! Bawal spoiler😆
PS: I'm sorry for all the late and slow updates, but still thank you for patiently waiting for it and to all my readers who chose to stay. Labyuuuu mga eans!🤗😘
xoxo: eaniajc♡♡