We zitten in stilte totdat die doorbroken wordt door mij. " Waarom raakte je zo in paniek in de arena?" zeg ik zacht. " Het is een lang verhaal." zegt hij. "Mag ik het horen?" ik en mijn stomme mond ook. " Als je dat wilt natuurlijk" zeg ik er snel achteraan. Hij glimlacht zwakjes "Ik heb je gewaarschuwd het is een lang verhaal" Ik zie mijn ouders in gedachte al snakken naar adem en zeggen "Kiara zo hebben we je niet opgevoed!" Maar ik grinnik zachtjes om zijn grapje. Want hoe erg het leven ook is moet je wel soms wel even kunnen lachen. Jake kijkt me diep in de ogen aan " Zeker?" zegt hij. " Zeker" zeg ik. En dan haalt hij diep adem voordat hij begint met vertellen.
" Zoals je weet is mijn zusje het jaar na mijn ouders overleden" zegt hij terwijl hij naar de sterren blijft kijken. "De nacht dat ze overleed kan ik me herinneren als de dag van gisteren.." hij blijft naar de sterren kijken. Ik kan me niet herinneren dat ik zijn hand heb vast gepakt maar ik knijp er zachtjes in en wacht totdat hij doorgaat. Hij ademt nog een keer bevend in voordat hij doorgaat " Ik leerde Paedyn vechten want ze wou bokser zijn toen." Hij houdt mijn hand strak vast "Dus ik nam haar die avond mee naar een junior wedstrijd" Hij glimlacht triest bij die herinnering. "ze was zo blij toen ze dat hoorde" zegt hij terwijl hij zijn blik weer van mij naar de sterren richt. " Dus we ging naar de bokswedstrijd en ze deed het heel erg goed maar de laatste ronde.." Het kost hem echt moeite om het verhaal te vertellen. " De laatste ronde werd ze zo zwak door de ziekte dat ze na een klap de grond op ging en.." Ik ga dichter bij hem zitten en sla mijn armen om hem heen en trek hem in een omhelzing. "En ik kon alleen maar kijken" mompelt hij verslagen met zijn gezicht in mijn van zijn tranen natte trui. "Niemand verdient zo een einde" zeg ik terwijl ik hem stevig omhels.