Bawat bahagi ng mundong ito ay may dahilan, para mabuhay, magmahal, tumulong, at makiramdam...
It's been a month since Andre started courting me. And he is a very generous guy as I expected.
"Maxine, sunduin kita mamayang alas-singko ng hapon, get ready, okay?" sabi niya through phone call.
Napangiti ako. "Okay, po... pero nasaan ka?"
"Flower shop, nakita ko kasi na may tinda silang black tulips, and I want to get it for you," mahinahon niyang sagot.
Mas lalo akong ngumiti. "Hindi na kailangan, pero salamat,"
"Baliw, nililigawan kita, kaya kailangan kong ibigay ang gusto mo," tugon niya.
napahagikgik ako. "Mas baliw ka, hindi mo naman need na ibigay sa'kin lahat, ikaw lang sapat na," ani ko.
Natahimik siya saglit, at alam kong natutuwa siya sa sinabi ko. And with that narinig ko ang paghinga niya sa microphone.
"Maxine..." tawag niya sa pangalan ko.
"Ano?" Tugon ko.
"Mahal na mahal kita..." malambing niyang sagot.
I was speechless, kahit through phone call ay naririnig ko pa rin ang sincerity niya.
"Ay, oo, alam ko," pabiro kong tugon.
Humagikgik lang siya. "I'm glad you know, okay, imma hung up now, see you, babe."
Nanlaki ang mata ko. "Hoy, hindi mo ako babe!" bulalas ko.
"Hindi pa," saka niya ibinaba ang tawag.
Napakatigas ng ulo niya, pero masaya ako na ipinapakita niya ngayon sa akin ang kabilang side niya. Napapansin ko rin na sa tuwing binababa niya ang tawag ay hindi siya nagpapaalam.
Pero tatanungin ko siya mamaya tungkol diyan. At dapat maghanda na ako para sa date namin. Day off namin ngayon dahil nagtatrabaho kami nitong mga nakaraang linggo. Kaya sa tingin ko ay nararapat naman dapat na magpahinga at magpalamig kaming dalawa.
Nakasuot ako ng simpleng dilaw na floral dress at puting sandals, habang itinali ko naman ang buhok ko. Naka-light make up din ako para makita pa rin ang natural beauty ko.
It's already four thirty, so I'm guessing na papunta na si Andre. Natapos na rin akong maghanda.
Ilang sandali pa ay nakarinig ako ng mahinang katok sa pintuan ko. Excited akong tumayo at inayos ang sarili ko, at pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang isang gwapong Andre na nakasuot ng simpleng polo na pinaresan ng itim na slacks.
Halos tumigil ang puso ko, at huminto sa paghinga. Nakasanayan ko na siyang makita every day with his formal attire sa work, at nakakalimutan ko kung gaano talaga siya kagwapo, with just wearing a casual outfit.
"Tulala ka nanaman, Maxine Matt," bigla niyang sabi.
Umiwas ako ng tingin at saka siya tinitigan ng masama. "Ikaw nga itong nakanganga, eh!" Angal ko.
Ngumisi siya. "I know right, you just look so majestic," tugon niya.
Bigla akong nakaramdam ng kung ano sa tiyan ko, at nagsimulang uminit ang pisngi ko.
"Baliw... tara na, bago pa magbago isip ko," palusot ko at saka naglakad palabas.
Narinig ko siyang tumawa. "Bago ka magbago ng isip? Pero naglakad ka palabas," asar niya.
Nilingon ko siya at kumunot ang noo. "Ayaw mo?" tanong ko saka naglakad pabalik."Then I'm coming back inside—"
Mabilis niyang hinila niya ang bewang ko at hinila ako palapit. "No, you're not. Let's go."
Isang pulgada na lang ang lapit ng mukha namin, at ramdam ko ang hininga niya sa pisngi ko. Bahagya siyang ngumiti habang umaatras, at hinawakan ang kamay ko habang naglalakad kami patungo sa sasakyan niya.
Tahimik akong nakaupo sa loob ng sasakyan niya habang nilalaro ang mga daliri ko. Sinubukan kong tumingin sa kanya, pero sa tuwing ginagawa ko iyon, parang baliw ang puso ko sa pagtibok.
Ano ba kasing pinakain niya sa akin para makaramdam ako ng ganito?!
Ay alam ko na, yung ano niya—masarap na luto kasi, Maxine! Hindi ko pa nga natitikman yung ano niya, eh.
"Saan mo gustong kumain?" Bigla niyang tanong kaya napatingin agad ako sa kanya.
"Kahit saan, ikaw bahala," sagot ko.
Tumingin siya sa akin at saka hinawakan ang kamay ko. "Gusto mo bang pumunta sa K restaurant?"
K restaurant is a very famous restaurant in London owned by a Japanese young man named Kai. I have known him since I've read some articles about his restaurant.
Ngumiti ako sa kanya at tumango. "Gusto kong subukan iyong mga pagkain nila,"
Nag-drive si Andre papunta sa K restaurant, at masasabi kong napaka-fancy ng lugar. Napakaganda nito kaya masasabi ko ang kaibahan nito sa ibang ordinaryong restaurant.
Lumabas si Andre ng sasakyan habang naglakad naman sa kabilang side para pagbuksan ako ng pinto. Bubuksan ko nanaman talaga sana iyong pinto, naunahan lang niya ako.
"I know the owner of this place, so I reserved the whole place for us," Sabi niya sabay hawak sa kamay ko.
Gulat na gulat akong napatingin sa kanya. "Andre, hindi mo na kailangang gawin iyon, napakalaki ng lugar oh. Hindi ka dapat gumagastos ng malaki para lang sa'kin," Sabi ko sa kanya habang naglalakad kaming dalawa papasok ng restaurant.
"Maxine, basta gusto kitang mapasaya, dapat mag-effort ako, at konting effort lang 'to, 'wag kang mag-alala," bahagya niyang pinisil ang kamay na may nakakapanatag na ngiti sa labi.
Napabuntong hininga na lang ako at ngumiti sa kanya. Naiintindihan ko naman na gusto niyang mag-effort para ligawan ako. Pero sobra sobra naman ang ginagawa niyang effort, at hindi ako materyalistikong babae na mahilig sa ganito.
"Andre... you're spoiling me so much," sabi ko habang hinihila niya ang upuan para sa'kin.
"I know right, that's how much I love you, Maxine," sarkastikong sabi niya sabay smirk.
"Pero hindi ko gusto kapag ginagastos mo ang pera mo para sa akin ng ganoon kalaki," matapat kong sabi.
Tumingin lang siya sa akin at ngumiti. "Fine then, whatever my wife wants," nang-aasar niyang sabi.
"Pff, anong wife? Wife mo mukha mo." Napipigil kong ngiti na sinabi.
Tumawa siya. "Ayaw mong maging Mrs. Matt? Fine then, I'll be Mr. Reyes," mapaglarong pang-aasar niya.
Tumawa ako. "Baliw, hindi kita papayagan,"
"Bakit hindi?" Ngingusuan niya ako.
"Dahil ako ang gagamit niyan bilang middle name ko," sagot ko ng may mapaglarong ngisi.
Hindi agad ito nag-sink in sa kanya kaya natawa ako. Nakatingin pa nga siya sa akin ng naguguluhan pero naintindihan naman niya ang ibig sabihin nito at tumawa ng tahimik.
Maya-maya, napatigil kami sa pag-uusap nang may napansin kaming lalaki na naglalakad papunta sa direksyon namin. He looks so handsome as hell! Pero mas gwapo si Andre.
"Andre, Maxine, welcome to my restaurant," sabi ng lalaki. si Kai pala.
Tumayo si Andre ganun din ako. At lumingon sa akin si Kai na may ngiti sa labi habang nag-offer ng handshake.
"I'm Kai Takahashi, nice to meet you, Maxine," pakilala ng lalaki.
"Nice to meet you, Kai," ngumiti ako at nakipagkamay sa kanya.
Takahashi? Takahashi din ang apelyido ni Hiro, hindi kaya magkakilala silang dalawa?
Lumingon ako kay Andre habang nakangiti at umupo ulit. Umalis si Kai kaya nagtaka akong tumingin kay Andre.
"Kai knows what to serve us, I already told him," tiyak na sabi niya.
"Ikaw ah, planado na lahat, no?" Mapaglarong tanong ko sa kanya.
Humagikgik siya at saka tumango. "Anong magagawa ko? Eh gusto kitang dalhin sa paborito kong lugar," nginisian niya ako.
Talagang na-appreciate ko ang ginawa niya. At hindi ko siya pipigilan na gawin ang gusto niya para sa'kin.
Binigyan ko siya ng matamis na ngiti at tumango. "Gawin mo ang gusto mo, Andre, hindi na kita pipigilan pa."
I won't stop him because I also want to see what else he wants to do. If he really loves me, he will do anything for me. But there is one thing that bothers me a lot. I have been feeling and thinking about it for several nights. Do I really love Andre, or am I just forcing myself to love him?
Those are my thoughts that confuse me because whenever Andre is not around, I don't think about him like I used to. But when I'm with him, I'm like, I'm on cloud nine.
Ngunit susubukan ko paring malaman ang tungkol sa damdaming ito ngayong gabi. I don't want to manipulate my feelings for him. I don't need to love him because he loves me, I want to love him because I love him.
"After we eat, I have one more surprise for you." He said while holding my hand that was on the table.
"Nagiging curious na ako," I chuckled.
""Baliw, 'wag, i-enjoy mo na lang ang dinner natin, okay?" Malumanay niyang sabi habang tinatapik ang kamay ko at binigyan ako ng isang matamis na ngiti.
"Okay, as you say so... pero ang tagal ng dinner, nagugutom na ako ngayon," I pouted with a sigh.
"Hintayin mo na lang, I'm sure nagtatagal sila kasi gusto nilang kumain tayo ng masarap," tugon niya at binigyan ako ng nakakapanatag na ngiti.
After a while, the appetizer arrived. Kai was not the one who served because they said that what was served to us was only an appetizer. The main dish is said to be later after the course dish, that's why when I tasted the appetizer, I really liked it and wanted to taste the course. But I really don't like these kinds of restaurants because not only because of the small portion of food, but also because of the high price and I only get to taste it once in a while.
I'm not saying that I don't have money and can't afford to buy, duh, I can afford to eat these kinds of food every day, I just grew up in the Philippines and learned to save money.
"The appetizer is delicious, I'm even more hungry," said Andre as he snorted.
"I know right, mas lalo akong nagugutom," sabi ko habang nagpout din.
"Naglalaan talaga sila ng oras para sa atin," tumawa si Andre.
"Ikaw naman kase, sinong baliw ang mag re-reserve ng buong restaurant tapos dalawa lang ang kakain?" May pag-irap kong reklamo. Well I'm right, the fee is also expensive.
"Me, because I don't want anyone to disturb us. I want you to be my only focus, and only you... with me," he responded, looking seriously into my eyes.
I stammered suddenly as if I didn't know what to say next. He was very serious about me, and I didn't want to ruin that good opportunity. But just like I said, I was suddenly confused about my feelings. The spark I feel for him is gone like before, that every time I see him, my heart beats faster. But now, my heart beats differently than before.
I just flashed him a grin at saka tumingin sa kamay ko na hawak niya. Masyadong mahigpit.
Napakunot ang noo ko ng mapansin kung paano niya hinawakan ng mahigpit ang kamay ko, medyo nataranta ako pero ikinibit ko iyon at tumingin ulit sa kanya habang nakangiti.
Matapos ang napakatagal na paghihintay, sa wakas ay dumating na ang pangunahing pag-kain. Masasabi kong napakasarap ng course dish, pero mas masarap ang main dish kaysa doon.
Nang pareho kaming tapos na kumain ay naglagay ako ng lip gloss sa labi ko para maghanda na para lumabas ng restaurant. Pero nang tatayo na sana ako, may tumawag sa pangalan ko.
"Maxine...?" Nagunaw ang mundo ko ng makita ko ang lalaking binanggit ang pangalan ko na diretsong nakatingin sa akin.
Nanlaki ang mata ko ng hindi makapaniwalang tumingin sa lalaki. Siya ang ama ko, sa harap ko mismo.
Tumingin sa akin si Andre pero inilagay niya ang kamay niya sa balikat ko.
"Your father... what is he doing here?" Andre asked me in surprise.
Umiling ako. "Ewan ko, akala ko ba ni-reserve mo 'tong lugar na 'to para lang sa'tin?" Sagot ko habang nakalunok.
Kumunot ang noo ni Andre. "Kakausapin ko si Kai-" putol ko sa kanya. No need, aalis na din naman kami.
"No need, let's go." Before turning back, I looked one last time at my dad, who was looking at me.
He had a look of incredulity that he saw me. And so am I, but I hope this is the last time we meet.
While walking away, I couldn't help but feel a heaviness in my chest, so I just held my breath and sighed.
"Are you all right, Maxine?" Andre asked thoughtfully while placing his hand on my back.
"Oo bakit?" tugon ko na umiiwas na magmukhang nag-aalala.
"Napansin ko ang gulat mo kanina, are you sure you're okay? Do you want to go somewhere else?" Andre said worriedly while looking at me softly.
I just smiled and shook my head. "I'm fine, Andre, I just want to go home, I'm tired too."
Naintindihan naman ako ni Andre at hinatid niya ako pauwi. Noong gabing iyon, hindi ko maiwasang hindi maging komportable na makita ang ama ko pagkatapos ng napakahabang panahon.
Maybe there are unexpected things that will come, but not like this! Ayokong makita ang tatay ko, kahit anino niya!