The only thing I do every day is all the same. Gumising ng maaga, pumasok sa paaralan, gumagawa ng ilang pangkatang gawain, pagkatapos ay uuwi, pagkatapos ay gumawa ng mga reports. At sa wakas, nandito na ako nakaupo sa harap ng table ko habang ginagawa ang thesis ko, ang final thesis ko.
I am burnout and tired, but one more push pa at matatapos ko na ang pag-aaral. Ang ginawa ko ay pag-aaral, pag-craming, at pagbabalik-tanaw. Pareho sa lahat ng kaibigan ko. Naging abala kami kaya wala na kaming oras na magkita pagkatapos ng klase.
"Guys, I'm so happy, but I'm gonna miss you all!" Halos mangiyak-ngiyak na sabi ni Harvey.
Tumango ako bilang pagsang-ayon habang nilingon ko si Hanako na umiiyak na. "Beh, wag mong sirain make up mo, yan na nga lang ang nagpapaganda sayo!"
She glared at me at mas lalo pang umiyak. Well si Daisy naman, hindi na siya umabot sa graduation since lumipat siya ng ibang bansa, boba, 'di ba?
Kung kelang last year na saka pa niya naisipang lumipat. And oh, Andito rin si Andre, hindi na siya umalis pagkatapos ng nangyari. Pero dahil napakahirap makapasok sa unibersidad na ito, sino ang magnanais na umalis dito? Si Daisy talaga 'yon!
"Beh, ano nang nangyari kina Daisy at Andre?" tanong ni Harvey kay Hanako.
Biglang naagaw ang atensyon ko, at nanatili akong tahimik na naghihintay ng sagot.
"Buweno, may ideya si Daisy to dump Andre to leave ng bansa," sagot niya.
Nanlaki ang mata ko, hindi ako makapaniwala.
"Omg, hypocrite talaga si Daisy, si Andre is such a good guy, and handsome!" bulalas ni Harvey.
I agree na gwapo siya. Pero hindi ako sang-ayon sa personality niya. Dahil sinira ni Andre ang pagkakaibigan namin, kaya hindi ako sumasang-ayon.
"I agree, I thought Daisy is deadly obsessed with him, what do you think, Maxine?" Biglang lumingon sa akin si Hanako habang nakatagilid ang ulo.
"H-Huh? Hindi ko alam... Hindi ko naman pinapansin iyong relasyon nila, eh," tugon ko.
"Well, ginawa mo ang tama," sabi ni Harvey.
Nagtataka akong tumingin sa kanya. "Anong ibig mong sabihin?"
"Sorry to break it to you, Maxine, but I think Andre likes you," sagot ni Harvey.
Umakto ako na parang nagulat ako, he did, Harvey... he did.
"Omg, true! Napansin ko mga tingin sayo ni Andre, kahit na kay Daisy mga mata niya, iba talaga iyong titig niya sayo!" Exaggerated na sigaw ni Hanako.
Mabilis na tumango si Harvey. "Agree! And I believe na kung mahal ka ng isang tao ganun ang tingin niya sayo!" Sigaw niya.
Umiling ako habang tumatawa. "Huwag maging asyumera, mga teh, nakakamatay,"
Pareho silang natatawang tumingin sa akin. Kaya ngumiti na lang ako sa kanila ng panatag.
Ngayon na ang pinakamahalagang araw ng buhay ko, ang pagtatapos ko sa kolehiyo. Napuno ako ng pananabik at kagalakan habang isinusuot ko ang cap at gown, handang tanggapin ang diploma ko. Pero hindi ko alam na ang araw na ito ay mababahiran din ng sakit at galit.
As I was about to leave for the ceremony, my mom walked into my room with tears in her eyes. Seryoso ang mukha niya, at nararamdaman kong may mali. I asked her what was going on, and that's when she dropped the bombshell.
"Ma, what's wrong?" Tanong ko, ramdam ko na ang tensyon sa hangin.
"Your father called," tugon niya, her voice trembling with emotion.
At the mention of my father, my stomach twisted into knots. It had been years since I last saw that man, leaving my mom no choice but to raise me all on her own. But that wasn't the only way he had hurt us.
"Anong gusto niya?" Tanong ko, kahit alam ko na kung ano ang sagot.
"He wants to come to your graduation," sagot ni mama na nanginginig ang mga kamay habang nagsasalita.
I felt like a punch to the gut. How could he even have the audacity to ask to come to my graduation after what he put my mom through? Naramdaman ko ang pag-init ng galit sa loob ko, at hindi ko na napigilan pa.
"Ma, please tell me you said no," sabi ko, nanginginig ang boses ko sa emosyon.
"I didn't know what to do," wika niya, her voice breaking. "He's your father after all."
Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko. Pagkatapos ng lahat ng ginawa ng lalaking iyon sa kan'ya, iniisip pa rin niya ang tungkol sa nararamdaman ng lalaki na gumahasa sa kan'ya. Nilamon ako ng galit, at nagsimula akong makipagtalo sa mama ko.
"How can you even consider to let him come to my graduation?" sigaw ko. "He doesn't deserve to even be in the same room as us after what he did to you!"
"Anak, please calm down, maraming tao dito," pilit akong pinapakalma ni mama.
"I don't care... I don't care! I don't want him to come here, and I don't want him here, tell him that!" Inis kong sabi.
Ang lahat ng mga taon ng puno ng galit at sakit ay bumangon, kahit na maraming tao ang nanood ng eksena, ay hindi ko ito makontrol.
"Pero tatay mo pa rin siya, Maxine, kahit baliktarin mo ang mundo," tugon ni mama.
"He raped you, Ma!" I exclaimed, tears streaming down my face. "How can you even think about forgiving him?"
Si mama ay nakatayo lang ng tahimik, ang mukha niya ay puno ng kalungkutan at pag-aalala. Kitang-kita ko na napunit siya sa pagitan ng pagmamahal niya sa akin at ng namamalagi niyang damdamin para sa tatay ko. Was I naive to notice that before? In that moment, I couldn't understand how she could even consider allowing him back into our lives.
Pero sa huli, hindi ko pinayagan ang aking ama na pumunta sa graduation ko.
"Kung gusto mo siyang pumunta dito, huwag mo nang pag-isipan pa. Dahil aalis ako ng bansa at hahayaan kang manatili dito kasama siya pagkatapos nito." sabi ko habang naglalakad palayo.
Ayokong madungisan niya ang espesyal na araw na ito sa presensya niya. Pero ang pagtatalo namin ni mama ay nag-iwan ng mapait na lasa sa aking bibig.
Hindi ako makapaniwala na kahit sa mahalagang araw na ito, nagawa pa rin ni dad na magdulot ng sakit at tensyon sa pagitan namin ni mama.
Habang naglalakad ako sa entablado para tanggapin ang aking diploma, hindi ko maiwasang maramdaman ang bigat na idinulot ng aking ama at ang sakit na idinulot niya kay mama.
Sa huli, hindi pinayagan ni mama na pumunta dito ang lalaking iyon, at natutuwa ako na tama ang desisyon niya. Nag-sorry din siya sa akin at ganoon din ako.
After the ceremony, me and my batch went to a fancy restaurant, and as expected nandun yung ibang law students na nagtapos din.
"Congrats, ate ko!" Masayang sigaw ni Harvey habang itinataas ang isang bote ng alak.
Masaya akong ngumiti, pero napawi ang ngiti ko nang makita ko si Andre sa katabing table.
Nakita ko siyang nakatingin sa direksyon ko, kaya umiwas ako ng tingin at nagkunwaring may ginagawa ako.
Pero nang tumingala ulit ako, nakita ko siyang nakatayo sa gilid ko at seryoso ang mukha.
"Pwede ba tayong mag-usap, Maxine?" Aniya, "Sa labas...?"
Napatingin sa direksyon namin sina Harvey, Hanako, at ang iba at nagsimulang mag-ingay.
"Gora na, Max!" sigaw ni Harvey na ikinatigil ko.
Napalunok ako ng mariin at saka tumayo. "Napakaimportante ba ng sasabihin na kailangan sa labas pa?" Masungit kong tanong.
Tumingin siya sa ibaba. "Sa tingin ko... oo," marahan niyang hinawakan ang kamay ko, at gulat na gulat akong tumingin sa kanya.
“If so... then you can just say it here,” sabi ko habang nakakunot ang noo.
Napabuntong-hininga siya habang nakatingin sa gilid kung saan nakatingin sa amin ang iba.
"Ayusin natin lahat ng meron tayo—" putol ko sa kanya sabay hila sa kanya papunta sa labas.
“Andre, we... we don’t have anything from the past,” agad akong nagsalita muna.
Tumingin siya sa akin ng totoo. "Hindi, Maxine, alam kong may something tayo, kahit iwasan nating dalawa, alam nating dalawa na meron."
Huminga ako ng malalim. "Pero, Andre, hindi na natin maibabalik ang kahapon, naalala mo ba noong panahong pinili mong manahimik? Sa mismong gusali ng hotel na iyon, wala kang sinabi at hinayaan mo akong umalis." sabi ko habang namumuo ang mga luha sa mata ko.
"At doon ko na-realize ang pagkakamali ko, Maxine, sinubukan ko namang habulin ka, pero hindi na kita mahanap," tugon niya habang hawak ang kamay ko.
"Out of all chances, wrong timing ang pinili mo," I silently said.
"Wala akong muwang sa mga oras na iyon, Maxine..." lumapit siya sa akin habang nilagay niya ang kamay sa pisngi ko.
"At ngayon mo lang na-realize?" Tanong ko.
Umiling siya. "Napagtanto ko lahat limang taon na ang nakalilipas, noong umalis ka sa bansa," tugon niya sa nanginginig na boses.
"At saka ka lang nag lakas loob na kausapin ako after that many years?" tanong ko ulit. "How about Hiro? May pakialam ka ba sa best friend mo, ha?"
"Nag-usap kami, Maxine, at matagal na naming naayos ang problema namin... hindi ba siya ang nagsabi sayo na gusto kita?" Mariin niyang sinabi.
Natigilan ako, at hindi ko alam ang sasabihin. "Sinabi nga niya sa akin iyon, at sa araw ding iyon kung saan ipinagtapat ko sa iyo ang lahat, bago ako umalis ng bansa," tugon ko habang nakatingin sa ibaba.
"Pareho nating sinira ang lahat, Maxine, sa isang pagkakamali lang, pareho tayong nagkamali," sabi niya habang tinataas ang mukha ko sa pamamagitan ng paghawak sa baba ko.
"Manhid ka kasi, Andre, at immature pa tayo noon... pero alam mo naman kung ano ang nangyari sa past ko sa mga lalaki noon," tugon ko habang sinasalubong ang mga mata niya.
Tumango siya. "At hindi ko manlang naisip kung gaano kagulo ang buhay mo noon,"
Napangiti ako. "Ikaw ang laging manhid, Andre... ikaw lang,"
Lumipas ang mga taon at sa wakas nakamit ko na ang pangarap kong maging abogado. Tumayo ako sa harap ng salamin, I fixed my robe and straightened my hair. Isang ngiti ang nabuo sa aking mukha habang inaalala ko ang lahat ng pagsusumikap at determinasyon na napunta sa sandaling ito.
If I don't forgive him and didn't let go of yesterday's pain, nothing will change. So, I chose to negotiate with him.
Hindi ako pinilit na gawin ang ginawa ko, dahil noon, matagal ko nang kinalimutan ang nakaraan. At walang mawawala kung susubukan kong magmahal muli. Kung susubukan kong mahalin siya ulit.
I don't want to be selfish and force myself to forget Andre. Because the truth is that this man is already engraved in my heart. And maybe this time, the universe will give me a chance to continue loving him.
I'm going to look fragile, I know. But maybe I also deserve to try to love him again, but not like love with obsession.
Kung tutuusin nga, lahat ng nangyari ay nasa nakaraan na. At ang sakit ay nasa huli, kaya bakit hindi ko subukang muli.
Nagsimula kaming kilalanin muli ang isa't-isa, pumunta sa cafe pagkatapos ng trabaho, sabay kumain ng tanghalian, at maging ang hapunan. Parehas din kami ng firm na pinasukan kaya mas lalo kaming nagiging malapit sa isa't-isa.
"Kagabi, nag-order ako ng milktea sa grab, tas' nakalimutan ko," kwento ni Andre.
"Anong ginawa ng delivery guy?" Tanong ko.
"Akala niya niloloko ko siya, kaya sinumbong niya ako sa mga pulis," Aniya.
Natawa ako. "Eh? Gagi, tapos?"
"Pumunta iyong mga pulis sa apartment ko, tas' sinimulang katukin yung pinto," Nakangusong sabi niya.
Tumawa ako. "Eh, anong ginawa mo?"
"Sinabi ko sa kanila na hindi sinasadyang nakatulog ako habang naghihintay ng order, tapos sinabi nila sa delivery guy na pwede siyang arestuhin dahil sa ginawa niyang false action." Sagot ng lalaki sa akin.
Kumunot ang noo ko. "Sinabi mo ba sa kanila na abogado ka?"
Umiling siya. "Nope, I don't want to brag about it."
Wow, pa-humble ang ferson!
"Oh, by the way, I heard na you're gonna have a big case, bukas?" tanong ni Andre.
tumango ako. "Oh, yeah, nakakaloka nga, eh," ani ko.
Ngumisi lang siya. "Baliw, nakakaloka naman talaga lahat. May kaso din akong ipapanalo bukas, eh," aniya.
Kumunot ang noo ko. "Don't tell me pareho tayo ng case?"
Pinanliitan niya ako ng mata "Gago...?"
Nakaupo ako sa opisina ko, napapaligiran ng mga nakasalansan na mga papel at mga legal documents. Naghahanda na kasi ako para sa pinakamalaking kaso for the first time, at hindi ko kayang gumawa ng anumang mga pagkakamali.
The case is a complicated one, at ang pusta nito ay mataas. Pero kinakabahan ako kung dinidepensahan ko ba talaga ang tamang tao. Dahil kung hindi ay mababaliw talaga ako.
Nag-ring ang phone ko, at kinuha ko ito. Si Andre iyon, dahil siya nga ang kakatawan sa kabilang partida tulad ng akala ko.
"Hey, Maxxxx," narinig ko agad ang natutuwa niyang boses. "Gusto ko lang batiin ka ng goodluck para sa trial bukas."
"Plastik mo naman," I replied. "But I'm going to need it. This case is a tough one."
"I know," tugon niya. "But I have faith in you. You're the best lawyer I know."
He sounds so sarcastic...
"Ay, napaka, plastik talaga," umirap ako. "And I appreciate that. But I have to warn you, I'm going to do everything I can to win this case."
He chuckled. "I know, and, Maxine, 'wag kang masyadong ma-stress," aniya na may pag-aalala. "And I'm going to do the same. But no matter what happens in court, I hope we can still be friends!"
"Baliw," I chuckled.
"Good luck, Maxine," Andre said. "I'll see you in court."
"Thanks," I said. "I'll see you there."
I hung up the phone and took a deep breath. I knew I had a tough fight ahead of me, but I was determined to win. I had the skills, the knowledge, and the passion to do it. And with Andre by my side, I knew I could do anything.
Kinabukasan, pumasok ako sa courtroom, handang harapin ang anumang dumating sa akin. May tiwala ako sa sarili ko, handa ako, at handa akong manalo.
Napuno ng tensyon ang korte nang magsimula ang paglilitis sa isang anak na inakusahan ng panggagahasa sa sarili niyang ina. Ang prosekusyon ay nagpakita ng katibayan na ang akusado, ang 26-taong-gulang na si Mark, ay sekswal na sinaktan ang kanyang 50-taong-gulang na ina na si Maria, na matapang na humarap upang magsampa ng kaso.
At doon ko nakita si Andre kasama ang kanyang kliyenteng si Maria na siyang nagsusumbong sa kanyang anak.
Pareho kaming nagpalitan ng nakakapanatag na tingin, at bilang isang propesyonal na abogado, hindi kami pwedeng magkaroon ng anumang pakikipag-ugnayan sa loob ng courtroom.
As the defense lawyer, I stood before the jury and began my opening statement.
"Ladies and gentlemen of the jury, the prosecution has accused my client, Mark, of a heinous act. However, I ask you to keep an open mind and consider all the evidence before making a judgment. The relationship between a mother and son is a sacred one, and it is with a heavy heart that we are here today to address these allegations."
Dahil kami ay nasa foreign country, english language is a must.
"We have evidence that Mark raped his own mother. We can show the proof." Sinabi ni Andre habang nagpapakita siya ng ilang ebidensya.
"Well, Mr. Matt, the blanket you showed could have been used by Mr. Mark while soloing," sagot ko naman.
"You're wrong there, this blanket was seen at the scene left outside the house, with blood and fingernails on it," Mariin niyang tugon at inilapag ang kumot sa mesa.
Talagang nandoon ang ebidensya ng DNA ni Mark, at ang kuko ni Maria.
I continued to argue that Maria's allegations were baseless and pointed to inconsistencies in her story. Still, the prosecution presented compelling evidence, including DNA testing that confirmed Mark's presence at the scene of the alleged crime.
Habang nagpapatuloy ang paglilitis, nanindigan si Maria upang ikwento ang nakalulungkot na pangyayari noong gabing inatake siya ng anak niya. Inilarawan niya kung paano siya nagtiwala sa kanyang sariling laman at dugo, na ipinagkanulo lamang sa pinakakasuklam-suklam na paraan.
My heart broke as I listened to her testimony, ngunit bilang isang defense lawyer, ang tungkulin ko ay protektahan ang kliyente ko, at tanungin ang ebidensya ng prosekusyon. I cross-examined Maria, trying to poke holes in her story, but she remained steadfast in her version of events.
As the trial continued, the prosecution presented a witness who had seen Mark leaving his mother's house on the night in question. Sinabi ng saksi na nakita niya si Mark na may mga gasgas sa mukha, na itinuro ng prosekusyon na katibayan ng pakikipaglaban sa kanyang ina.
Bilang tugon, tumawag ako sa mga testigo na nagpatotoo sa mabuting pagkatao ni Mark. Inilarawan nila siya bilang isang mabait at mapagmahal na anak, at pinatunayan pa ng isa ang mahirap na relasyon ni Maria sa kanyang anak. I argued that this strained relationship could be the root of Maria's false accusations.
The jury was visibly torn as they heard both sides of the story. On one hand, they could not ignore the evidence presented by Andre. On the other hand, the idea of a son raping his own mother was almost too difficult to comprehend.
Kahit na feeling ko matatalo na ako kay Andre, I still handle the situation and fight for my client. Tunay na magaling na abogado si Andre. Palagi siyang nakakahanap ng mga butas sa testimonya ni Mark, at iyon ang humahantong sa minsan na pakikipagtalo sa kan'ya.
In my closing statement, I appealed to the jury's sense of reason and reminded them that the burden of proof lay with the prosecution. Binigyang-diin ko ang mga hindi pagkakapare-pareho sa kuwento ni Maria at hinimok ang hurado na isaalang-alang ang posibilidad na ito ay isang kaso ng maling pagkakakilanlan.
Pagkatapos ng mga oras ng pag-uusap, the jury returned with a verdict of guilty. Habang inihatid si Mark palabas ng courtroom, hindi ko maiwasang makaramdam ng guilt at lungkot. Si Maria ay nakatayo sa labas ng silid ng hukuman, ang kanyang mga mata ay puno ng luha, at alam kong naibigay na ang hustisya.
The sentence was life imprisonment for Mark, and as the judge pronounced the verdict, I couldn't help but wonder what drove a son to commit such a heinous act against his own mother. But as a lawyer, I accepted the decision of the court and hoped that justice would bring some closure and healing for Maria.
Pero para sa akin, masama ang loob ko sa sarili ko dahil sa pagtatanggol ng isang rapist.
The world is a cruel place for animals...