"I don't want to hurt you, Maxine, I was so confused too. And I don't know what to do." He responded in less than a whisper.
"You don't know, or you really don't want to know?" I asked strongly.
"I... hindi ko alam." Maikling sagot niya kaya tumango nalang ako habang kinokontrol ang sarili ko.
"Fuck that, Andre! Mahal na mahal ka ni Hiro! Sumama pa siya sayo para mag aral ng law, and then what?! You fucking betrayed him!" Sigaw ko sa mukha ng lalaki. "Kung mahal mo 'ko dapat noon palang inamin mo na! Tangina, Andre? Kaibigan mo iyong tao, kaibigan mo din ako!"
"Maxine, please! I'm sorry, hindi ko naman alam na ganun ang kalalabasan!" Naiiyak niyang tugon.
"Hindi mo alam?! Tangina, 'di ba matalino ka? Bakit hindi mo inisip iyon sa una pa lang?" I said. "Alam mo, sobrang tanga ko na minahal kita, wala ka naman kasing mabuting dulot sa'kin." Saad ko, habang naka taas ang kilay.
"I told you, Maxine, I am trying to tell you about my feelings, too, but I am so afraid na mahulog ka ng sobra sa'kin." He stated.
I unbelievably looked at him and scoffed. "Matagal na akong nahulog ng sobra sa'yo, Andre. Manhid ka lang talaga." I paused. "Kung kelan ako naka-move on saka ka ulit papasok sa buhay ko?"
Tahimik niya ako na tinignan habang tumulo ang luha niya. "That's because I can't move on, pero kung pipiliin mong lumayo, I will respect that." He silently said.
I looked at him in disbelief at sabay iling ng ulo. "Kung gusto mo talaga ako, hindi ka makikipag relasyon sa iba para lang kalimutan ako." I said. "Umalis ako hindi para makalimot, umalis ako dahil sobrang nahihirapan na ako."
"And it's my fault... nahihirapan ka dahil hindi mo masabi ang nararamdaman mo, I'm so sorry, Maxine." Wika niya.
Napaawang ang labi ko. "Andre, hindi mo alam kung gaano kita nangamba, matagal na. Admirer mo ako simula elementary, ako ang laging nagbibigay ng regalo, pero natatakot ako na baka maging distraction ako para sa pag-aaral mo noon..." Mahabang sabi ko habang nakatingin sa mata niya.
He deeply looked at me in the eye and held my hand. "Loving you silently was the best thing that ever happened..."
Malungkot akong tumingin sa kanya. "Can you promise me one thing?" Saad ko.
Maingat siyang tumingin sa akin at tumango. Sa pagkakataong ito malapit na akong maiyak. Kaya agad ko siyang niyakap. "If ever na ma-inlove ka sa isang tao... Please, huwag mo itong i-gatekeep gaya ng ginawa natin."
Nararamdaman kong tumango siya.
I cried as he hugged me tightly. Napakahigpit ng pagkakayakap ko sa kanya, naramdaman ko ang init, tibok ng puso, at katawan niya sa huling pagkakataon. Alam kong mali ang pagyakap sa nobyo ng isang tao, ngunit ituturing ko ito bilang isang magiliw na yakap.
Habang kumalas siya sa yakap, kitang kita ko ang madamdaming tingin sa mga mata niya, napakalambot at magaan. Hinding-hindi ako nagkamali sa pagbagsak ko nang husto dahil sa mga matang iyon.
Yung mga matang gustong gusto kong titigan, yung mga matang gustong gusto ko palagi, yung mga matang mahal na mahal ko, at yung mga matang nagpapa-inlove sa akin. Ganun pa rin.
Even if we just steal a look, that's enough for me. Because I used to think that when he looked at me, he knew immediately that I liked him. But I was so wrong.
I was so wrong to think na napapansin niya ako every time we look at each other. And that makes me realize for one thing... I will love this guy my whole life, yun ang motivation ko noon. Ngunit lumiko agad sa madilim na paraan.
"Goodbye, Maxine..."
Ang huling sinabi niya habang tumalikod at naglakad palayo. Katulad ng dati, mas pinili niyang umalis.
lost love in silence. I struggled with the silent love for him.
Chasing him is a dangerous game, I will risk every danger that awaits me. Depression, sadness, and pain. But even if I just silently loved him, the outcome is the same, jealousy, worry, and bad intentions.
Andre is really the reason why everything happened. And I continued it even though I had a chance to finish it. And our friendship was not just an accident. Because everything happens for a reason.
Noong araw na iyon, umuwi akong umiiyak, at umiyak sa braso ng aking ina. At hindi ko alam na iyon na rin pala ang huling pag-uusap namin ni Andre. Or so I thought...
Lumipas ang mga araw, buwan, at taon. Ang mga alaalang iyon ay nakaukit pa rin sa aking isipan. Napakasariwa at hilaw pa rin sa aking isipan, na lahat ng bagay ay kailangang mangyari sa ganoong paraan.
"Maxine! Maxine! Bakla ka! Andito ako!" Sigaw ni Angel sa malayo habang kumakaway.
Pumunta ako ng airport para sunduin ang babae. Dito raw muna siya sa london magbabakasyon dahil nakapag ipon naman daw siya ng pamasahe. Hindi naman kasi ganoon kayaman ang pamilya ni Angel, kaya ganoon na lang talaga ang hanga ko sa determinasyon niyang makapag tapos. At siyempre para rin makasama ako.
"Angel! I'm here! Laro ka, akala ko naligaw ka na!" Malakas kong sigaw dahilan para mapatingin sa akin ang mga tao sa paligid namin. Pero wala akong pakialam dahil masaya ako.
Niyakap agad ako ni Angel at mayasang umikot-ikot. "Sobrang na-miss kita, loka ka! Kung hindi pa ako pupunta dito ay hindi na talaga tayo magkikita,"Masiglang sabi ni Angel heart.
Bahagya akong napatawa habang pinitik ang noo niya. "Idiot! Nag-aaral ako ng extra year for law, kaya hindi na ako nakabalik ng pilipinas."
Ngumuso na lang si Angel at tumango. "Na-miss talaga kita!"
We both happily went home to my place while she was very chatty on the way. But instead of being annoyed or irritated, I was very happy. Dahil ang tagal na nating hindi nagkita ulit, siguro 5 years na? May trabaho na si Angel ngayon sa pilipinas, dahil nagtapos siya ng kolehiyo ng bachelor degree of psychology. At sobrang proud ako sa kanya!
We talked for hours, we travel a lot around london, spend a lot of money—my money, and we even do reckless things with other people. Such as quickie with guys at the club. And yes, a lot has changed in me. But don't get me wrong, I am still a virgin.
Tatlong araw ang ginugol ni Angel sa aking lugar sa paggawa ng kabaliwan, at ngayon ay nagpasya kaming pumunta sa ibang lugar, dahil siyempre, para i-enjoy ang mga natitirang araw niya rito.
Ibig kong sabihin, malayo pa ang mga natitirang araw niya, pero gusto lang naming tiyakin na sulit ang lahat.
"Pagkatapos ng nangyari noong araw na iyon, I didn't look for Andre anymore..." I gently responded to Angel.
"Sa tingin mo ba worth it ang ginawa mo?" Curious na tanong ni Angel.
Bahagya akong ngumuso pero tumango naman ako. "I can say that, pero minsan iniisip ko pa rin siya... Hep! Hindi ko na siya mahal, okay?" Saad ko.
Ngumisi si Angel sa akin at kinurot ako. "Aray ko naman! Para saan yun?!" Hinampas ko siya at sinamaan siya ng tingin.
She gasped in pain because my palm spread across her thigh. "Hoy, ang OA mo! Bahagya lang kitang kinurot pero sinaktan mo na ako!" Angal niya sa akin sabay umirap sa akin.
"Nauna ka kasi! Tamo namula iyong kurot mo!" Angal ko naman at ipinakita ang namumula na balat sa kan'ya.
She scoffed and hinampas pa ang braso ko palayo. "Tanginang balat 'yan! Tumira ka lang ng london naging OA ka na."
"Kapal mo naman, kutis baby kasi ako hindi kalabaw na parang ikaw! Kinakalyo pati mukha!" Rebat ko sa kan'ya habang may natatawang mukha.
Sinamaan niya ako ng tingin. "At least hindi virgin!" Malakas niyang isinigaw.
Jusko naman ng babaeng 'to, buti wala kami sa pilipinas!
"Tangina mo, berna! Mahilig pumatol sa bata amputa." Nakanguso kong angal.
Hinampas niya ako at binatukan. "Manahimik ka! Tatanda ka nang dalaga!"
"Tangina mo naman pala! At least ako hindi maluwag!"
"Hoy! Hindi porket natira na maluwag na agad ng kiffy!"
"Yuck, ang baboy talaga, lumayo ka nga sakin, 'di kita kilala!"
At tuloy tuloy na bardagulan ang nangyari. Mabuti ay hindi napikon si Angel dahil kung hindi ay nasabunutan na ako ng babaeng 'to.
"Gutom na 'ko, girl, tara kain muna?" Yaya ko sa kanya, at agad naman siyang pumayag.
We went to a Japanese restaurant that we just passed by because I was too hungry to look for something else.
I ordered two ramen, sashimi, and more that I just added because I'm not used to the food here. I ordered whatever I could order so that I could try the rest.
"Ang dami mong inorder, sigurado ka bang kakainin mo lahat?" Tanong ni Angel habang nakakunot ang noo.
I sigh, knowing na hindi ko kaya, pero nagtatakaw mata talaga ako. "Why do you care? First time kong umorder ng iba't ibang variant ng pagkain, kaya hayaan mo na lang akong gawin kung ano ang gusto ko."
"Ay dai, ang sungit niya, tomguts ka na talaga?" Asar ng babae.
Umirap ako at hindi siya pinansin.
Our food order arrived immediately and I started to devour it, because I was very hungry. I really don't know why I'm so hungry today.
"Geez, slow down, Maxine, walang aagaw ng pagkain mo." Saad ni Angel.
Maya-maya ay natapos na kaming dalawa sa pagkain, nagulat ako na naubos namin lahat. Masarap kasi ang Japanese food dito kaya hindi ko mapigilang kumain.
I excused myself to wash my hands, since nahawakan ko ang ilang pagkain.
Nang matapos akong maghugas ng kamay, naglakad ulit ako papunta sa table nang may nakabungguan ako.
Tumingala ako at natulala sa nakita ko. Andre... Nandito na naman siya, sa harapan ko...
Nanlaki ang mga mata ko pati siya, pero umiwas lang ako ng tingin.
Biglang nagvibrate ang puso ko sa katawan ko, feeling ko sasabog na ako.
Hindi ko ine-expect na makikita ko siya sa hindi pangkaraniwang lugar. Ang London ay isang malaking bansa, alam ko iyon, ngunit bakit sa maliit na restaurant na ito?
Matagal niya akong tinitigan, at parang naulit ulit ang kahapon nang magkrus muli ang aming mga landas. Wala akong naramdamang pagkabalisa pero medyo nakaramdam ako ng... awkwardness.
Tumingin sa akin ang lalaki at may sasabihin sana, pero pinili kong humingi ng tawad at pagkatapos ay mabilis na umalis, na parang hindi ko siya kilala.
Hindi ko na iniling ang ulo ko at pinili na lang tumingin ng diretso. Pagdating ko sa table kung nasaan si Angel, kinuha ko agad ang bag ko at sinabihan si Angel na magmadali at aalis na kami.
At first, she was surprised and confused, but she immediately followed me outside.
"Hoy, Maxine! Anong nangyayari?" Naguguluhan niyang tanong.
Bumuntong hininga ako at lumingon sa kanya. "Nakita ko si Andre sa loob, at gusto kong umalis."
Nagtataka siyang tumingin sa akin. "Andre? Anong ginagawa niya sa ganitong lugar?" Tanong niya.
Umiling ako at tumalikod para maglakad. "Who knows? The world is small, and we're both in the same country, so I can't avoid seeing him unexpectedly."
May nararamdaman pa rin ako na hindi ko maalis sa dibdib ko. Mabigat at hindi masikip.