After class ay nagplano kaming magkita-kita nila Hanako para sa event. Unfortunately, hindi makakasama si Daisy dahil may family plan sila. Pinilit pa niya akong sumama, pero hindi rin naman pala pupunta ang loka.
"Hindi nanaman sasama ang loka?" Tanong ni Harvey.
I shrugged and shook my head. "As usual... siya pa namilit sa'kin na sumama." Tugon ko.
"So what's the plan? Tutuloy ba tayo? Mukhang madami kasing tao sa farewell e." Umupo sa bench si Harvey at tamad na sumandal.
Sumunod naman si Hanako at sumandal din. Mga pagod na talaga sila.
"Nandito naman na din tayo, guys, tara na." Yaya ko sa kanila sabay higit sa mga braso nila.
Nakarating na kami sa farewell and gosh ang daming tao kung saan-saan. Sa lahat ng dako ay mukhang puno, booth after booth, isang banda na gumaganap, at kahit na mga palaro ay hindi mawawala.
"Bakit hindi tayo na-inform tungkol dito?" pasigaw na tanong ni Harvey dahil maingay ang paligid.
"Every student that is busy can not be informed for something like this, so don't expect, Harv." Sigaw pabalik ni Hanako.
Nagpaikot-ikot kami sa buong lugar, at hindi kami nagsisi na tumuloy dahil masaya naman pala. Sinubukan namin ang iba't ibang uri ng pagkain, laro, at sumabay din kami sa mga kumakanta sa karaoke booth
Pero nung nakatayo ako habang nanonood ng performance ng isa sa banda. May humawak sa kamay ko at nilagyan ako ng posas.
Nagulat ako at hindi agad nakareact dahil mabilis akong hinila papunta sa jail booth.
Sinigawan ko ang humila sa akin papasok doon at tinanong kung sino ang nagpakulong sa akin. He just playfully smirked at me at saka naglakad palayo. Pero paglingon ko ay nakita akong hindi ko inaasahang nandito.
Napabuntong-hininga ako at umiwas ng tingin habang hindi ko siya pinansin.
"I told them to lock you up here with me para walang makaistorbo sa atin. Maxine, I want to apologize." Wika ni Andre habang papalapit sa akin.
Pinanliitan ko siya ng mata. "Walang dapat ihingi ng tawad, Andre..."
"No, Maxine, if I had known then that you needed me, I would not have listened to you and walked away. I wish I hadn't avoided my feelings for you and listened to my heart." Malumanay niyang sabi habang marahang hinawakan ang kamay ko. Tinitigan ko siya ng blangko at saka ngumiti.
"Andre, nakaraan na ang lahat ng iyan, let's just.... Pwede bang kalimutan na lang natin ang lahat ng iyon? We're already adults, and I wanna live a new life again without those burdens," Marahan kong inalis ang kamay niya mula sa kamay ko.
"I don't want to live every day thinking about our past mistakes... and to be honest, I've became so happy because I've recovered from those past," I added.
He just looked at me silently with sad eyes. And I feel the weight of what he feels.
Nagsalita ulit ako. "Andre, kung patuloy mo paring inaaalala ang mga nakaraan, I can assure you na okay na ako. At hindi ako nagsisisi sa mga pinili kong desisyon."
Saka siya tumingin saakin na may halong pangamba. "Maxine... I've made a real big mistake..."
Naguguluhan akong tumingin sakaniya habang nakakunot ang noo.
Unti-unti siyang tumango at kinuha ulit ang kamay ko. Natigilan ako sa ginawa niyang paghawak muli. Pero sobrang naguguluhan talaga ako.
"May ginawa kong kagaguhan..." Mahinang wika ng lalaki.
"Anong kagaguhan, Andre?" Kinakabahan kong tanong habang nakatitig ng diretso sa mga mata niya.
Ramdam na ramdam ko ang bigat habang hinihintay ang sagot niya. Ang tahimik na espasyo sa pagitan namin ay sobrang suspense kaya nakaramdam ako ng biglaang kaba.
Ngunit pagkatapos ng mahabang segundo. Lumunok muna si Andre bago nagsalita.
"Napansin ko kung gaano kagulo ang buhay mo noon. Ni hindi ko makuha ang atensyon mo," Huminto siya saglit.
"And I... I want to get all your attention, kaya nung nalaman kong pupunta si Hiro sainyo noon, alam ko na ang dapat kong gawin. Because know na Hiro likes you, and that makes me jealous." Paliwanag niya.
I wasn't surprised by what he said because I knew that he also liked me before, just like Hiro told me. But still, Laking gulat ko pa rin dahil sa rebelasyon.
"I was so devastated then, kaya nagpasya akong hadlangan si Hiro na makita ka." Sabi niya sa nanginginig na boses.
At lahat ng iyon ay nauwi sa away namin ni Hiro!
Nagpatuloy lang siya sa pagsasalita, at ramdam ko ang pagluha ng mga mata ko. Ang pagsikip ng dibdib ko, at pagka hina ng mga gulugod ko.
"I was a bad friend towards him, and you... Kasi nakaramdam ako ng saya nung nag-away kayong dalawa. Pero nung sinabi mong layuan kita... That's when I realized that I had lost two friends."
Napatakip ako sa bibig ko habang nakikinig sa kanya. Ginawa ni Andre ang lahat ng iyon, at heto ako, iniisip na ako ang dahilan kung bakit lahat ng nakaraan na nangyari noon ay dahil sa akin.
"Pero, I am sure of one thing, Maxine... I still love you." Seryosong sabi niya habang hawak niya ang mukha ko at pinupunasan ang mga luhang umaagos sa pisngi ko.
Pero hinampas ko ang kamay niya at tumalikod. "Wala na akong pakialam sa l letcheng pagmamahal na 'yan! Alam mo kung gaano ako naghirap, Andre! Alam mo ang nakaraan ko!" I cried out.
I felt Andre hug me from behind, but I just pushed him away.
"I'm sorry, Maxine... I don't even know what was going through my mind back then... Maybe I'm just really stupid." Nanginginig na boses niyang tugon.
"Stupid, you don't know what stupid is like, Andre! Mabaliw baliw ako noon! Dahil minahal kita... Since fucking elementary days!" I crowl while pushing him away.
"At pasensya na kung hindi ko napansin iyon..." Malungkot niyang sabi habang nakatingin sa ibaba.
"I don't care, Andre, I don't care anymore. Because all I wanted back then is to love you silently. But that love... just drained me down." Humahagulgol kong sabi.
He suddenly started crying and knelt down. "Forgive me, Maxine... Dahil sa akin nasira ko ang pagkakaibigan natin, at ang pagmamahal mo sa akin."
I shook my head and held my forehead while looking up.
"It's too late, Andre. I regret it so much. I thought that it's okay to be hurt as long as I see you happy. But I became so numb because of loving you. And even though I was hurt then, I still fought for my feelings." I said at length while my voice trembled.
"I know... I know..." 'yan na lang ang nasabi niya.
Pero tinignan ko siya pababa. "Pero isa lang ang natitiyak ko, hindi ako nagsisi na minahal kita ng sobra..."
Ang gusto ko lang ay mahalin siya ng tahimik kahit na para lang iyon sa mga duwag. Pero alam kong duwag ako sa tuwing nakikita ko si Andre. Duwag akong sumubok ng mga bagong bagay noon. Dahil kinulong ko ang sarili ko sa sobrang pagmamahal ko kay Andre, na humantong sa hindi magandang sitwasyon. And my obsessing love for him literally almost killed me.
I only rely on my self-satisfaction because I know I am happy every time I see Andre. And I didn't realize that I missed so many things just because of my feelings for him.
And now I know. I was sick all the time, I was paranoid whenever he was around. My biggest mistake was that I thought my life was all about him. Because he was so perfect in my eyes back then. Like, even if he's wrong, he's still right for me.
Ngayon ay para akong sinampal ako ng katotohanan ng kaliwa't kanan. Ako ang problema, mula umpisa hanggang wakas.
Nawasak niya ang isang bagay na akala ko ay sira na. Ang puso ko. And I was unconscious thinking na kung laging nasa tabi ko si Andre ay lagi akong magiging ayos. Nang hindi iniisip ang lahat ng posibleng panganib.
Loving him is like a drug. It makes me feel so good, and it almost killed me.
After all those years feeling ko sobrang burnout ako. Lahat ay magulo at nakakalito. Para akong nakalutang tapos nahulog ng husto.
Ano ba ang ginagawa ko sa lahat ng mga taon na iyon? Why didn't I even realize that what I was doing was so wrong?
"Sweetie, you have to move on, it's already been months..." Alo ni mama saakin.
I sigh and turned to look at her. "Ma, I'm trying... I just– minahal ko lang talaga ng sobra si Andre, and I realized na kahit saan ako pumunta, magtago, o lumayo... siya pa din talaga." Tugon ko.
"Alam mo anak, men can stay and go, but you, you have to think carefully para sa lalaking mamahalin mo..." Saad ni mama habang tinatapik ang likod ko.
I nodded and looked at her. "Ma, I don't really care anymore, all I want is to have a normal life. Without any worries about my past." Ani ko na may pag-aalala sa aking mga mata.
Mom sigh. "Maxine, wala tayong karapatan para piliin kung ano ang gusto nating mangyari sa buhay, we will live a normal life with pain and worries. And, anak, living without it is not a normal life." Masinsinang paliwanag ni mama.
Hindi ko na gugustuhin pang mamuhay sa dating gawi ko na pinoproblema ang lahat ng bagay nangyayari sa akin.
Pero sa bagay, tama naman si mama, dahil wala namang normal na buhay ang isang tao. Hindi maiiwasan ang magkaproblema lalo na at tumatanda tayo.
Maybe everything matters talaga, at tama sila na never mong matatakbuhan ang problema.