Tapos na ba? Ligtas na ba ako?
Tanong ko sa sarili ko habang unti-unting pumipikit ang mga mata ko at nawalan ng malay.
Naririnig ko ang mga ambulansya mula sa malayo kahit wala akong malay. Ang lahat ay itim na itim, at pakiramdam ko ay namamaga ang aking ulo at buong katawan.
Tuyo na rin ang aking lalamunan at ramdam ko ang aking mainit na luha na unti-unting pumapatak sa aking tenga.
At pagkatapos noon ay wala na akong nararamdaman.
Na-coma ako pagkatapos ng insidente. Sabi nila, mental trauma daw at ang utak ko mismo ang piniling magpahinga sandali. Hindi naman gaanong nakamamatay, pero nag-alala ng husto ang nanay ko at si Angel.
The doctor told me that I was diagnosed with trauma, and I also don't seem to want to talk to men, approach men, or be touched by men. Because when I see a man, all my fears come back. My doctor is a woman so it's fine with me.
Nagising ako hindi nagtagal. Nasa akin pa rin ang trauma at patuloy akong nagkakaroon ng therapy session. At tungkol kay Baldo at sa kanyang mga grupo? Nakulong sila matapos mahuli ng mga awtorisadong pulis. Ang taong nagligtas sa akin ay isang ama at walang tirahan, ngunit pinili niyang iligtas ako noong gabing iyon.
I told my mother to thank the man who saved me and give them a place to live. Because we are rich and can help the man. Even with the man who saved me, I still can't face him. I hate men. For now.
I also always have nightmares at night, so I always have a person by my side. I felt the pains I suffered that night. From their disgusting touch, molestation, slapping, teasing, and kicking. All the things they did. I suffered all that at the hands of many men.
Ayaw ko pa ring makipag-ugnayan kay Hiro at Andre, dahil gusto kong mapag-isa, at ayoko din na makipag-ugnayan pa kay Andre. Gusto ko man, Pero pakiramdam ko masasaktan lang ako dahil alam kong kasama na ng lalaki ang girlfriend niya ngayon.
Hindi rin muna ako pumasok dahil kailangan ko talaga ng oras para magpagaling. At isa pa, maraming lalaki sa paligid-ligid.
Kinausap naman ni mama ang director ng UP kung sakali man na magtagal ang hindi ko patuloy na pagpasok, pero hinayaan nila akong mag-home study. But I bet Hiro and Andre are now wondering kung bakit hindi ako pumapasok sa, or contact them.
Ayokong makaramdam sila ng sama ng loob, but I want to isolate myself right now.
Pupunta ako sa Quezon province sa bahay namin para magpahinga sa nangyari at para makahinga din ako ng maluwag.
"Anak, may bisita ka ata sa labas?" Agad na tanong ng mama ko habang pumapasok sa kwarto.
I was immediately surprised because if Angel were to visit, mom would not come here. At papasok na lang din basta-basta si Angel dito. Pero sino kaya ang taong iyon?
"Bisita? Wala naman ang message sa 'kin na may pupunta," Agad akong tumingin sa labas ng bintana...
Anak ka nampucha! Sila Hiro at Andre...?
Agad akong nagpanic at hindi alam ang gagawin. Ilang linggo ko na silang hindi nakakausap at paano ko ipapaliwanag?! Ayokong pag-usapan ang nangyari sa akin, I'm also trying to heal from my trauma!
"Ma, p'wede bang sabihin mo na lang sakanila na wala ako? Please, ma..." I pleased my mom, but she smiled at me and softly held my shoulder.
She smiled warmly. "Anak, kaibigan mo sila... naiintindihan ko na ayaw mo makakita ng mga lalaki. Pero-"
Pinutol ko siya. "Pero kaibigan ko sila? Ma, alam mo kung anong nangyari sa'kin, 'di ba?" I mumbled a question while frowning.
My mother sighed. "I know... but you can't just run away forever. No matter where you go, anak. May makikita ka't makikitang lalaki sa paligid mo."
Lumalim ang paghinga ko, habang nanunuyang tumingin kay mama. "Ma, don't tell me you don't care? Hindi mo alam ang pakiramdam na nandoon ka! Na ikaw ang binababoy ng mga lalaking hayop na yun pero wala kang magawa!" sigaw ko habang galit na galit na nakatingin kay mama.
Oo nga pala, halos nakalimutan ko rin na laging wala si mama para makita ako sa pinakamasamang estado ko sa loob ng bahay na 'to.
"Huwag mo akong sinisigawan, Maxine, nanay mo ako, at hindi mo alam ang nararamdaman ko!... Biktima ako ng kababuyan ng tatay mo!"
Malakas na sigaw sa akin ni mama na sobrang ikinagimbal ko.
Pagkatapos ng mahabang segundong katahimikan...
Agad kong tinawag ang mga katulong at sinabihan silang sabihin kay Hiro at Andre na wala ako sa bahay. Nakaupo si mama sa kama habang pinagmamasdan ko ang pag-alis ng dalawa sa harap ng balkonahe namin.
Si mama ay tahimik na nakatingin sa kanyang mga paa na parang bata, habang ako ay galit na galit na tinanong kung ano ang kanyang nabanggit kanina.
"Your dad is a rapist, Maxine." Mahina ang sagot niya sa akin ngunit malinaw pa rin.
Tinakpan ko ang bibig ko sa rebelasyon at napaluhod ako. Walang tigil ang paggalaw ng butas ng ilong ko at nakatingin lang ako kay mama na parang nakakita ng multo.
Nagpatuloy sa pagsasalita ang mama ko at tuluyan na rin siyang napaiyak.
"Ma, bakit hindi mo sinabi sa akin ng maaga? Bakit ngayon lang?" I hesitated to ask and hope for the right answer.
Mom looked at me and cried even harder. "Dahil ipinanganak ka na... bakit ko sasabihin sayo ang lahat? Para saan?"
When mom answered, I cried. I am the result of my father's evil. And since I was born, mom had no choice but to accept me.
I have too much going on. First, when Andre and I suddenly crossed paths, I suddenly found out that he had a girlfriend, Baldo's molestation of me... Now it's mom's turn.
Hindi ko na alam, parang mababaliw na ako, sobra na, pagod na ako.
Paano ako naging anak ng parehong mayamang magulang, ngunit anak ng isang rapist?
"Pero, ma, ang sabi mo ay arrange marriage kayo ni dad?" Tanong ko matapos kumalma sa kakaiyak.
Tumango si mama. "Oo, nak... pero ang usapan ay hanggang papel lang kami. Pero ginalaw niya ako."
I sigh, "Anong ginawa mo? Lumaban ka ba?" Napalunok ako habang naghihintay sa sagot niya.
She slowly turned to me and shook her head.
"Hindi ka lumaban? Mama naman, bakit hindi ka lumaban?" Nakakunot noo kong tanong.
"Anak, wala na akong magagawa, isang beses niya akong ni-rape, pero sa isang beses na iyon... ikaw ang resulta." Hinawakan agad ni mama ang kamay ko na may lungkot sa mukha. Ngunit pagkatapos ay ngumiti siya.
"But you are the only exception, Maxine... Isa kang blessing sa akin, kahit tatay mo ang lalaking gumahasa sa akin." Inalo ako ng mama ko sa pinakakalmang paraan.
"I know, ma... so that's why you don't want me na mapunta kay dad?" Tinitigan ko siya.
Tumango siya at bahagyang nagbuntong-hininga. "Kahit sino namang ina, anak."
I sadly smiled at her and nodded. I'm not that clingy towards my mother, but I was so drawn to her right now. Niyakap ko si mama ng napaka-higpit. At niyakap niya din ako ng mahigpit sa kaniyang bisig.
After knowing what really happened to my mother, I now understand that most women really deserve better. Nagkamali ako nang sinabi ko na hindi alam ni mama ang pakiramdam ng isang babaeng inabuso.
Gayundin siya, naranasan din niya ang karumal-dumal na bagay mula sa isang lalaki. At ang masahol ay sariling tatay ko pa.
A few more days passed, and I started packing. When I suddenly heard my cell phone ring while packing clothes.
Dahan dahan kong ibinaling ang tingin ko sa phone ko. Wala akong mood makipag-usap sa ibang tao, o wala na rin talaga akong ganoong pakiramdam?
Every day that God has made me almost run out of appetite for everything. I still have nightmares, no matter what therapy sessions I go to. The three weeks that college gave me didn't seem like enough to rest my mind.
I'm like a lazy person who doesn't know what to do in life. I have random breakouts, bursts of anger, and bursts of laughter. I think I need to go to rehab. I don't really know what to do because I'm in so much pain. And I still think about Andre, which makes my condition even worse.
Matagal kong tinitignan ang phone ko, habang walang gana na sagutin ito.
Pero ginawa ko pa rin...
"Sino ito?" Diretsong tanong ko na medyo garalgal.
"Maxine?" My eyes immediately widened when I heard the familiar voice from the other line.
"Andre?" Medyo basag ang boses ko habang sinasabi ang pangalan.
Nakarinig ako ng bahagyang pagtawa. "Where have you been?"
Nang magtanong siya, nakaramdam ako ng kirot sa aking dibdib, at pakiramdam ko ay nagsimulang tumulo ang aking luha. Parang sinasaksak na naman ang puso ko. Paano niya nagagawang palakasin ang tibok ng puso ko?
Hindi ako nakasagot habang tinakpan ko ang bibig ko. Nanatili akong tahimik habang pinapakinggan ang kanyang paghinga. Hindi ko alam kung paano niya ako pinapaginhawa ngayon. Pero hindi ko na talaga gusto yung feeling na maging komportable ulit sa isang tao.
So I decided to hang up immediately. I took a deep breath to calm myself as I wiped the tears from my cheeks. Naguguluhan na ako unti unti, parang pinaglalaruan ako.
Many questions entered my mind. How can I tell what happened to me? Or can I even tell what happened to me?
Pinatay ko ang phone ko at nakalimutan kong tapusin ang pag-impake ng mga gamit ko. Nakahiga ako sa kama ko na blanko ang isip. Nakatitig lang sa kisame, walang iniisip o nararamdaman sa loob ko.
I feel so empty... pero medyo nakaramdam ako ng galit. Kaya lumabas na ako ng kwarto ko.
Dumiretso ako sa garden kung saan palagi kong nakikita si mama.
"Ma... pagod na ako..." I called mom's name, and suddenly, my tears started to flow.
Suddenly, mom stood up and looked up with concern on her face. She approached me quickly and hugged me tightly.
"Alam ko, nak... Pero kailangan mong lumaban..." Malambing na sabi niya.
Humihikbi ako habang umiiyak sa balikat niya. Sinusubukan kong labanan ito, ngunit sa tuwing gagawin ko iyon, lalo lang itong lumalala.
Muling nagsalita si mama. "Maxine, you're a strong girl, hahayaan mo na lang bang sirain ng mga takot ang buhay mo? Hindi ba tinuruan kitang harapin ang takot?"
Tama ang mama ko, pero hindi laging malakas ang babaeng malakas. Mayroon akong mga kahinaan na itinuturing kong kumpiyansa noon.
Pero alam kong hindi lang ako ang nabubuhay sa mga takot na ito, alam kong hindi ako marunong lumaban... Pero matututo akong ipaglaban ang sarili ko, bigyan ng hustisya ang sarili ko, para sa mga babaeng inabuso ng mga lalaki, at mga taong biktima ng krimen...