Naupo kaming dalawa sa sopa at nag-usap tungkol sa isa't isa nang maraming oras, hanggang ngayon ay wala siyang binabanggit na anumang nakakahiyang mga tanong. Mas madalas na tinatanong niya ay tungkol sa pamilya ko at ganoon din sa akin.
Or so I thought...
Not until he asked something unexpected. "Do you like anyone right now, Maxine?"
Agad akong natigilan. Natigilan ako at hindi alam ang sasabihin. Ang pag-uusap namin ay nauwi sa isang bagay na ayaw kong pag-usapan.
Kung sasabihin ko sa kan'ya na may nagugustuhan ako sa isang tao at sya iyon ay baka lumayo siya. Ayokong sabihin sa kanya na siya yun!
I understand that it will really come to the point that we will talk about this kind of things. I just don't want him to know right away that I like him. We've only been friends for a few days. At kung sasabihin ko sa kan'ya na gusto ko siya, hindi ba parang minamadali ko ang lahat? Hindi naman sa ayaw kong malaman niya na gusto ko siya, gusto kong malaman niya, ayoko lang sabihin sa kanya ngayon.
Tinitigan niya ako saglit, naghihintay ng sagot ko. "Okay lang kung hindi mo sabihin sa akin, Maxine."
He suddenly said, and I smiled nervously. "Baliw ka, nagulat lang ako sa tanong mo, pero... Pero, I don't like someone right now."
Binigyan niya ako ng isang tango at isang maliit na ngiti. Tumingin ako sa orasan at napansin kong maggagabi na. Wish ko lang na magtagal pa siya dito pero may policy ang dorm na tinutuluyan ko na magpalabas ng mga tao bago mag 10.
"Maggagabui na, 'di ka pa uuwi?" Tanong ko na nakatingin pa rin sa orasan.
Narinig ko siyang bumuntong hininga. "Anong oras ba curfew?" Tanong niya.
Napatingin ako sa kanya at tumayo. "Mmamayang 10... May gagawin din akong nga outputs, e."
Tumango siya. "Sa anong subject?"
Saglit akong nag-isip. "Constitutional... and business."
Tumango ulit ang lalaki. Tumayo siya sa sofa at tumingin sa paligid.
I looked at him in confusion. What is this man's problem now?
"Hoy, bakit? May problema ba?" I asked him with confusion.
"Sure ka ba na safe ka rito?" Biglang tanong niya.
Nababaliw na ba 'to? Ang random niya grabe.
Dahil sa tanong na iyon ay bigla akong nakaramdam ng kilabot. I shrugged while nervously looking at him. Hindi ito ang oras para magbiro, mag-isa lang ako at hindi naman siya pwedeng magbiro lang sa pagtatanong kung ligtas ba ako dito. Syempre safe ako dito!
"Gago ka, Andre, 'wag kang magbiro ng gan'yan. S'yempre safe ako rito." Naiirita kong sinabi at inirapan ang lalaki.
"No, I mean, you're alone, gusto ko lang makasigurado." Sabat ng lalaki.
Gusto mo pala, e, edi tabi tayong matulog.
I chuckled. "Andre, I'm safe here kahit mag-isa lang ako, and I'm sure of that." sabi ko ng may katiyakan.
Nakatingin lang siya sa akin. Napakahirap niyang intindihin, madalas niyang binabago ang kanyang mood to one another nang mabilis. As if may sakit siya sa pag-iisip or something.
Sabagay, hindi ko pa rin siya kilala kahit matagal ko na siyang gusto. Isa pa ay kinikilala pa namin ang isa't-isa.
He's handsome but such a weirdo...
"Okay... I'll get going then. See you tomorrow, Maxine." Sabi niya sabay ngiti ng malumanay. Tumango ako at ngumiti pabalik.
Sumabay ako sa kanya papunta sa pinto, pero bago siya lumabas ay tumalikod siya at nagsalita.
"I enjoyed our conversation until next time." Sabi niya sa mahinang boses. At iyon ang nagpahina agad ng tuhod ko.
I couldn't speak because I immediately felt the heat on my cheeks. My heart beat faster, and I immediately smiled awkwardly at him while nodding.
Pinapanood ko siyang maglakad palayo sa dorm. Isinara ko ang pinto at sumandal dito habang nakahawak sa dibdib ko. Bumagksak ang tuhod ko nang maramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko.
Did he really enjoy our conversation? I thought it's just a simple conversation for him, but he's already enjoying it!
Usapan pa lang nag-enjoy ka na, pa'no pa kaya pag nag ano na tayo- MY GOD MAXINE! NO! Hindi tayo malandi.
But it's Andre himself, though!
agad akong tumayo mula sa lapag at sinampal sampal ang pisngi ko.
Noong gabing iyon, ramdam kong malaki ang posibilidad na pareho kami ng nararamdaman ni Andre. I just can feel it, ayokong mag-assume dahil lang sa sinabi niya. Pero umaasa talaga ako na nasa iisang pahina kami.
Alam ko sa sarili ko na ang pag-aakala sa mga bagay ay makakasakit. Pero ano ba ang posibleng makasakit sa akin? Sa pangkalahatan, alam na ni Andre ang aking pag-iral, at walang paraan na hahayaan ko siyang lumayo pa mula sa akin. Gusto ko siya, kailangan ko siya... At... Mahal ko siya.
Siya lang ang lalaking minahal ko ng ilang taon. Tahimik akong humahanga sa kanya mula sa malayo, tahimik na nagmamahal sa kan'ya, tahimik na sumusuporta sa kan'ya. And now the universe find it's way to connect me with him.
What am I willing to do for him? I'm ready to take all the risk para mahalin din niya ako, kahit mawalan na ako ng pag-asa, gusto kong kilalanin niya ako. At ngayong na-acknowledge na niya ako. Sasamantalahin ko na ang lahat ng pagkakataon.
He weakens me in every possible way, and the risk I will take is the final blow. I hope everything goes according to my hope. But if faith says no, I will fight for it.
Hindi ko alam kung nag-e-exaggerate ba ako, o nagde-delusyon. Gusto ko lang siya... ng grabe.
After some few weeks, palagi kaming tumatambay ni Andre everytime na may break. After school lagi siyang pumupunta sa dorm ko, sabay pa kaming gumagawa ng assignments, kumakain ng dinner, tapos aalis siya for a exact 9 pm.
Masaya ako syempre, and I could tell na masaya din si Andre na kasama ako. Maraming pagtatangka na sabihin sa kanya na gusto ko siya. Pero pinili kong manatiling disente at kalmado sa tabi niya. Ayokong masira ang mood at ang pagkakaibigan namin ng biglaan.
"Natapos mo na yung Torts?" Tanong ni Hiro kay Andre.
Magkatabi kami ngayon ni Hiro at na sa harapan naman namin si Andre na nakaupo.
"Yeah, tinapos na namin ni Maxine kahapon." Sagot niya ng diretsahan kay Hiro.
Natigilan ako at napaubo nang bumaling agad ng masamang tingin si Hiro saakin.
Kumunot ang noo ko. "What?"
"Anong what? 'Di niyo man lang ako sinabihan na gumawa na pala kayo ng assignment." Nakangusong reklamo ni Hiro habang nakakunot ang noo.
"Pangit mo, 'di bagay sa'yo magpa-baby." Asar ko sa lalaki.
Narinig ko ang malakas na pagtawa ni Andre kaya sinamaan ni Hiro ng tingin ang lalaki.
"Baka kayo na pala 'di kayo nagsasabi saakin, ah! Mga taksil!" Malakas na sinigaw ni Hiro.
Nasamid ako sa sinabi niya at napalaki ang mga mata. Bumaling naman agad ang tingin ko kay Andre.
Putang-ina?! Nakangisi lang siya!
Nakangisi si Andre na parang gustong gusto ang pangaasar ni Hiro. Kinikilig ako! Ano ba, Andre!
Binatukan ko si Hiro at piningot ang tenga niya. "Ikaw na maligno ka, ang dami mong alam!" Sinamaan ko siya ng tingin.
Kaya ayoko na nagsasama ang dalawang ito, ako lagi ang inaatake sa asaran.
Natapos ang isang klase namin na mga pagod at gutom, kaya naisipan muna naming tatlo na dumaan ng Starbucks bago umuwi.
Umorder kami ng tatlong croissant, at tatlong latte. Naupo kami at tahimik na kumain.
"Grabe... Bongga magpa-surprise quiz prof natin." Mahinahang sabi ko bago ako bumuntong-hininga.
The two turned to look at me and nodded. Halos wana na talaga silang lakas, habang ako naman ay may lakas pa para makipag-usap. Pero nanatili akong tumhimik saglit at kumain kasama ang dalawang lalaki. Ayaw ko sa katahimikan kapag may kasama ako, pero this time masarap magpahinga.
The ambiance of the cafe calms me down, the slow and soft music, the lighting. I can say that sometimes not talking is a better option.
Pagkaraan ng ilang oras, sinabi sa amin ni Hiro na kailangan niyang pumunta sa xylo para magtanghal. Me with Andre said our farewell to him. Ngayon kami na lang ni Andre.
"Andre..." Tahimik kong tinawag ang pangalan niya.
Umangat siya ng tingin. "Hmm?"
The soft humm from him makes me feel at ease, yun lang ang gusto kong marinig. Na pinapansin niya ako.
Bahagya akong napangiti at umiling habang nakatingin sa ibaba. "Wala lang..."
I looked up at him again, and he just stared at me. I wanted to look away, but I was drawn to stare at him, too. Nanatili kaming nakatitig sa isa't isa. Ramdam ko ang pagtibok ng puso ko kaya umiwas ako ng tingin at bumuntong hininga.
"Maxine..." He called my name.
I flinched and immediately turned my gaze to him. "Bakit?" Tanong ko agad.
"I'm tired, hindi ako makakapunta sa dorm mo ngayon." He just looked at me and told me. So I immediately shook my head and raised my hand.
"No, it's okay, hindi mo naman kailangan pumunta araw-araw." Nagaalan kong sabi sabay tawa.
"I also want to meet my girlfriend tomorrow at the airport. I would like to take you and Hiro with me." He suddenly said with no brake.
I closed my mouth tightly while smiling awkwardly. I felt the pang above my chest, and it felt like it was torn like paper.
Tumango na lang ako at humigop sa kape ko. Nag sakit, Bakit hindi ko man lang narinig ang balitang may nobya na pala siya?
Hindi ko napansin na natulala na pala ako habang nakatitig sa cup ko. Bakit? Ito ba ang kaakibat na panganib? Hindi naman dapat ganito kasakit diba? Sino ba ang maswerteng babaeng iyon?
Ang dami kong iniisip ngayon, parang gusto kong tumakas dito. Bakit ako nasasaktan ngayon? Wala akong pahintulot na masaktan ng ganito. Kaibigan lang ako at gusto ko lang siya, at hindi niya alam iyon. Kaya bakit ako magluluksa?
"Maxine, okay ka lang?" Biglaang tanong ni Andre. At parang wala akong naririnig.
My chest is very tight right now. It's like it's being torn and nailed. It hurt so much that what he said was so unexpected.
Hindi mo pala alam na may gusto ako sa sayo, sa napakatagal na panahon na gusto ko kita. Parang lahat ng iyon ay napalitan ng sakit. Bakit hindi nalang ako? Bakit iba pa? Mas nauna akong nagka-gusto sayo, Andre. Pero bakit hindi na lang ako?
It's so painful that I can't even look at him. But still looked up and smiled. There was no trace of pain on my face. It was as if I suddenly felt numb when I saw his face. Kahit sobrang sakit na alam kong may maswerteng babae na nakakuha na sa kanya, I still stupidly think that it's fine, I just like him... I just like him.
“Sige, sasama ako bukas, gusto kong makilala yung girlfriend mo!" Sabi ko na may pilit na ngiti sa labi.
Sinasaktan ko lang ang sarili ko. Ayoko ng sapilitan, pero sa tingin ko ay kaibigan lang talaga ang tingin saakin ni Andre. Kapag sinabi ko na ayaw ko dahil nasasaktan ako, s'yempre magtataka siya at lalayo. Ang alam lang din niya ay kaibigan ang trato ko sa kaniya.
Pag angat ko ng tingin ay agad kong nakita ang masaya niyang ngiti. "Nice, tara na, hatid na kita sa dorm mo-"
"Hindi na! Hindi na... may pupuntahan pa kase ako." Tumanggi ako, kahit wala naman akong pupuntahan, pero syempre ayokong mapansin niya na nasasaktan ako ngayon.
Ngayon lang ano tumanggi kay Andre. Gusto kong tawanan ang sarili ko. Sa kaka-assume ko na na sa same page kami ni Andre. Nasaktan pa tuloy ako.
Tumango siya at bahagyang humagikhik. "Okay... ingat ka na lang sila sa'yo." Pang-aasar niya. Pero pilit akong tumawa.
Kung alam mo lang, Andre, kung gaano kabilis ang pag-guho ng mundo ko ngayon. Hindi ka magbibiro ng ganiyan. Pero ang tanga ko din dahil hindi ko naisip na posibleng may kinakasama na siya. Sa tuwing kasama ko siya parang ang lahat ay ayos lang. Nawawala ang pagod ko, nagiging masaya ako. Without thinking any other things.
Pero wala, e, ganito ako mag mahal ng isang tao. Kahit matalo, mahal ko pa din, kahit tahimik, mahal ko pa din.