დილით ადრე გავიღვიძე რათქმაუნდა ამას სკოლა მოითხოვდა,წამოვდექი,ვიბანავე ფორმა ჩავუცვი თმრბი გავიკეთე,და ჩანთა ჩავალაგე,ოთახიც მივალაგე და ქვემოთ ჩავედი
ანა ამდგარი არ იყო ანუ ფეხით წავალ,ყავა გავიკეთე და მშვიდად ვსვამდი სანამ მივხვდი რომ მოაგვიანებოდა,ჭიქა ნიჟარაში სწრაფად ჩავდე,და ჩანთაბმოვიკიდე,საცლიდან გავედი...
ფეხით ქუჩას დავუყევი,და სადღაც 20 წუთი დამჭირდა მისასვლრლად,ზარი უკვე დარეკილი იყო,ეზო გავირბინე კიბეებზე ავირბინე,და კლასშიც სწრაფად შევედი,მაგრამ როცა შევედუ ვინანე,ესე რომ შევვარდი...პირველი დღეს მათრმატიკა მქონდა,ანდერსონი მიყურებდა,მაგიდას მიეყრდნო ამათვალიერა,და ფანქარი მაგიდაზე დადო,ხელები გადაარეჯვადინა,და თითქოს ჩემს ახსნას ელოდა ისე მიყურებდა...
თმა ყურსუკან გადავიწუე,ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე,არვიცოდი რა უნდა მეთქვა,მითუმეტეს ხალხში,ვფიცავ ეხა მარტო რომ ვყოფილიყავით ეგ მერჩივნა ვიდრე ესე...ავხედე,ტუჩებს ისველებდა,ჯანდაბა!ჯანდაბა!
-გელოდებით! "ანდერსონი"
-ამმ,მმმ.... "მე"
-ამმმ?რა გავიგო?! "ანდერსონი" - ის რომ შენი მოკვლა მინდა!
-ჩამეძინა,და ფეხით მოვდიოდი... "მე"
-ეს ერთი გაფრთხილება იყოს!მეორეჯერ სხვანაირად დაბილაპარაკებთ!შენს ადგილას დაჯექი! "ანდერსონი" - ისე მელაპარაკაბა თითქოს გუშინ ღამე მან არ მაკოცა...ნერვები მომეშალა,ჩემს ადგილას დავჯექი,და წიგმები აკოვიტამე,თმრბი ერთ მხარეს გადავიყარე,და ხელს დავეყრდენი,ყავა რომ არ დამელია სუ დამეძინრბიდა...ანდერსონს გავხედე,რომელიც ისევ მიყურებდა,უმეტეს შემთხვევაში...თვალი ავარიდე,და რვეულში ისევ გულრბის ხატვა სავიწყე,ესე გაგრძელდებოდა თავზე რომ არ დამდგომოდა ბატონი რობოტი
-რატომ არ წერ დავალებას?!
-ჩავფიქრდი... - თავი ავწიე,და რვეული გადავშალე წერა დავიწყე,არ მიდიოდა,ავხედე
-ამის მერე ჩემს კაბინეტში შემოდი! - წავიდა,დავალებები ჩავაბარეთ და ზარიც დაირეკა,ჩანთა ავიღე და კლასი დავტოვე,სად მოვდიოდი რომ კოვდიოდი?!არავის ვიცნობ,და ეხა კაბინეტთან უნდა ველოდო?!
მის კქბინეტთან მივედი,კარებს მივეყრდენი,და ჩემთვის ვმღეროდი ქვრმოთ ვიყურებოდი,როცა შეხება წელზე ვიგრძენი,და დიდი ჩრდილის დადგომა!
-შედი!
-ცოტა გაიწიე და შევალ! - თვალრბი ავატრიალე,და კარი შევაღე ჩანთა სკამზე დავდევი და დაველოდე...
-რა გინდ.... - ხელი მომკიდა წამომაყრნა და მის სხრულს მიმანარცხა,თვალრბში მიყურებდა,მაკვირდებოდა,ტუჩებზე დამხედა
-ნუ მიყურებ!გარყვნილო!რა გინდ.... - ტუჩრბზე მეცა,ხელებით წელზე უფრო მომიჭირა,თავი გავწიე
-ხომ გითხარი,სულ ესე გაგაჩუმებ როცა ბევრს და უმიზეზოდ ილაპარაკებ!
-აჰჰ მე ვლაპარაკობ უმიზეზოდ არა?!და შენ აზრიანად...იცი რა გაიწიე,ვეღარ ვახერხებ განძრევას,შებოჭილი ვარ!
-ესე შეგბოჭავ ყოველთვის!როცა ჩემგან წასვლას მოინდომებ!
-რატომ? - თვალებში დაჟინებით ჩავხედე,პასუხს ველოდი,მაგრამ მეც არ ვიცოდი რისი მოსმენა მინდოდ,ან რა გამიხარდებოდა,ან რა უნდა მწყენოდა?საერტოდ რატომ ქონდა მნიშვნელობა მის პასუხს,რატომ ვფიქრობდი ამაზე ამდენს...
-იმიტომრომ არავინ უნდა მოგეკაროს ჩემ გარდა,ჩემგან არ უნდა წახვიდე,შენ ჩემი ხარ! - არვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა,მაგრამ ამ სიტყვების გაგონების შემდრგ,უმიზეზოდ გამეღიმა,როცა ეს გავიაზრე,და მივხვდი რომ ამდერსონიც იყრნებდა ამას,ხელი ვკარი
-რა გინდოდათქო?!ეხა არ გაბედო კოცნა!ძლივს დავასრულე კითხვა! - გაიღიმა,პირველად,გულწრფელად,და ძალიან მოუხდა...
-დედაშენს არ ულაპარაკია შენთან?
-არა,რატომ?
-გუშინ დამირეკა,და მითხრა რო მეცადინეობაზე ივლიდი,უფროსწორედ მე ვივლიდი თქვენთან სახლში! - თვალები გამიფართოვდა,პირი დავაღე,და ირგვლივ მიმოვიხედე
-რას ეძებ?
-რამეს რაც შეიძლებარო თავში ჩაგარტყა,და შემდეგ ანას! - გაიღიმა...
-დღეს გაკვეთილების შემდეგ ეგრევებსახლში წადი!მეც უნდა მოვიდე!
-ჩემს გარეშე რატიმ გადაწყვიტეთ რო შენთან მეცადინეობა მინდა,ან საერთოდ მეცადინეობა მინდა?!
-აქ მინდა არ მინდაზე საუბარი არარის გჭირდება!
-და შენს გარდა დაილია მასწავლებლები?!
-ჩემს გარდა შენთვის სხვა მასწავლებელი არ არსებობს,და არც მამაკაცი!
-და საიდან მოიტანე რო არ არსებობს?!საერთოდ თავი დამანებეთ,და ალბათ ისიც ცემზე კარგად გეცოდინება რომელზე მცალია რომ დრო დავნიშნოთ მეცადინეობის!
გაბრაზებული გამოვრცალე,და კლასში შევედი,მთელი გაკვეთილები კლასი არ დამიტოვებია,როცა გაკვეთილები მორჩა,სკოლა დავტოვე,და გადავწყვიტე ისევ ფეხით წავსულიყავი სახლში,ყურსასმენები გავიკეთე,და ქუჩას დავუყევი...
მანქანამ იმხელა ხმაზე ჩამიარა ყურსასმენებშიც კო შემოაღწია ხმამ,ყურადღება არ მივაქციე,უამრავი გიჟი დადის ესე,მათ გამო კი ადამიანი ვინც სახლიდან გამოდის,საღამოს ვეღარ შედის...
ამაზე ვფიქრობდი რომ გააჩერა და უკან უკან წამოვიდა,ჩემს გვერდით გააჩერა,გავიხედე,სარკე ჩაწია,და ჰოი საოცრებავ,ანდერსონი...თვალები ავატრიალე,და გზა გავაგრძელე,ყურსასმენები არ მომიხსნია,როცა მიწას მივწყდი...
ხელებს ვურტყამდი მაგრამ ამაოდ,ვყვიროდი,არავინ იყო ჩემს ბედზე,მანქანაში პირდაპირი მნიშვნელობით ჩამდო,და თვითონაც ჩაჯდა...კივილი დავუწყე
-შენ არანაორმალური ხარ იცი?!რას აკეთებ?!ფეხით რომ არ მდომოდა წასვლა,ნოეს ან ანას დავურეკავდი!
-აი ნოეს სახელი არ ახსენო,ანა გველოდება!
ვიცოდი ლაპარაკას აღარ ქონდა აზრი,არასდროს აზრი არ აქვს ამ
ლაპარაკს,და იქნებ პირის დახურვამ მაინც გამოიღოს შედეგი?!
-მოიცა შენ რა არ ლაპარაკობ?
-....
-ელიზაბეტ!მაშინებ!
-.....
-ხმა ამოიღო,თორე ვფიცავ გადავუხვევთ!
-.....
-ელიზაბეტ! - ხმას არ ვიღებდი საბოლოოდ სახლში მივედით,მანქანიდან გადავედი,და სახლის კარი ისე შევაღე და ანასთამ ისე მივვარდი არაფერს დავლოდებივარ...
-ჩემს მაგივრად გადაწყვეტილების მოღებას,და ჩემს ცხოვრებაში ცხვირის ჩაყოფას როდის შეწყვეტ ბოლოს და ბოლოს?!
-რანაირად მელაპარაკები ელიზაბეტ?თავში აგივარდა ახალი სკოლა,და კარგი ცხოვრება?!
-და რას ეძახი ამ კარგ ცხოვრებას,საერთოდ რა გსმენია კარგი ცხოვრების და ჰედნიერების შესახებ?!შენნაირი არარის ანა ყველა!ბედნიერება ფულში არარის ხალხისთვის! ან რა თავში ავარდნაზე საუბრობ,რა გაგიკეთებია ჩემთვის ისეთი რო თავში ამვარდნოდა?!ან რატო ფიქრობ რომ შენ თუ თავში აგივარდა რაღაცეები სხვებსაც აუვარდებათ?!ახალ სკოლაშიც იმიტომ შემიყვანე რომ როცა ვინმე გავლენიანთან ურთიერთობა გექნება უთხრა რომ შენი შვილი კერძო სკოლაში სწავლობს და მის განათლებაში ფულს დებ...მეზიზღები!
გაცეცხლრბული მოვშორდი,და ანდერსონს გვერდი ავუარე,ზემოთ ავირბინე,და ოთახში შევედი,კარადა გამოვაღე და ტანსაცმელი გამოვიტანე
ნოეს დავურეკე
-სწრაფად პარკში ყველა! - ტელეფონი გავუთიშე,და თმები შევიკარი,ფეხზე ჩავიცვი,და ქვემოთ ჩავირბინე ანა და ანდერსონი სავარძელზე იჯდნენ და საუბრობდნენ,გამოიხედეს,ანა ტიროდა,ან აფერისტობდა...თვალრბი ავატრიალე,და სახლიდან სწრაფად გავედი,ტაქსი გავაჩერე,რომელმაც უცებ გამოიარა ჩემს ბედზე,და პარკშიც მალე მივედით...
ბავშვები სკამზე იჯდნენ და იცინოდნრნ,როცა დამინახეს სახე შეცვალეს,სკამზე დავჯექი,და სამივეს გადავხედე
-რამოხდა? "ემილი"
-საშინლად გაბრაზებული ვარ! "მე" - წამოვხტი ნოეს მხრებში ჩავავლე ხელი და ჩემს ადგილას დავსვი აქეთ-იქეთ სავიწყე სიარული,და ფიქრი,ისე ღრმად შევიჭერი ვერც კი მივხვდი
-ვაიმეეეეეე დამღალე! "ემილი"
-ამოთქვი მალე "მაქსი"
-ანა!რათქმაუნდა ანა!სხვა რა პრობლემა არსებობს ჩემს ცხოვრებაში!გადაწყვეტილებებს ამ ბოლო დროს თვითონ იღებს ჩემს მაგივრადაც კი,ცხოვრებას მიგეგმავს და მე ამის შესახებ არაფერი ვიცი,იმ....იმმ მასწავლებელს,თუ გაურკვეველ არსებას რომ არ ეთქვა ალბათ ვერც გავიგებდი რო მეცადინეობაზე შევყავარ და თამ ჩვენთან უნდა იაროს!იქნებ სულ არ მინდა ეს მეცადინეობა,ან მასწავლებელი,ან იქნებ სუნთქვა მინდა?!არაფერს მეკითხება!მეკითხრბა?მეკითხება კიარა არც მაფრთხილებს,სანამ თვითონ არ მეტყვის პრობლემა რომ უკვე დაგეგმილი აქვს დედაჩემს ჩემთვის მისი არსებობა... "მე"
-რა მიაყარაა "ნოე"
-ეხა პრიზი რო მომცენ წლის საუბარში მე ვიცი ვისაც მივცემდი "მაქსი"
-და მეცადინეობაა მეტი არაფერი ხო ასეა? "ემილი"
-ეს გოგო მომაშორეთ!რა უბრალოდ მეცადინეობა არ გახსოვს მაინც როგორ გადამიყვანა ახალ სკოლაში?! "მე"
-ჰოო კარგი კარგი,არაფერს ვამბობ "ემილი"
-კარგი გავისეირნოთ აჯობებს "მაქსი"
-მშია! "მე"
-კარგი ვჭამოთ "ნოე"
წამოვდექით ნოემ ხელი მომხვია მეც მის ხელს მოვხვიე ჩემი დათავი მხარზე დავადე
-არ ინერბიულო,ჩვენ შენს გვერდით ვართ პრინცესა "ნოე" - თავზე მაკოცა,ერთადერთი რაშიც გამიმართლა ისინი არიან...
ვივახშმეთ,ხასიათზეც მოვედო ნოე და მაქსი ქვის გულიან ადამიანსაც მოიყვანენ ხასიათზე,შემდეგ ისევ გავისეირნეთ,სახლში წასვლის დრო რომ დადგა,მივხვდი რო თუ ეხა იქ წავიდოდი,ძალიან ცუდად დავასრულებდი,თან არც სკოლაში წასვლა მინდოდა,ტელეფონი ავიღე,და გვერდზე გავედი,ანას დავურეკე
-ალოოო,ელლ??სადხარ?
-ბავშვებთან მე ემილისთან ვრჩები!და ხვალ სკოლაში არ მივდუვარ.
-კი მაგრამ... - გავუთიშე,ბავშვებთან მივედი
-ემი შენთან უნდა დავრჩე დღეს
-რამაგარიააააა,ძლივსსსს!ჰო რათქმაუნდა!
-მე წაგიყვანთ წავედით
-არა არგვინდა ფეხით ჩავალთ,თან ახლოსაა სახლიც "მე"
-კარგი რა აზრიაქვს რამის თქმას...სახლში რო მიხვალთ მოიწერეთ "ნოე" - ბიჭები გადავკიცნეთ,და ქუჩას დავუყევით...