მასწავლებელი

15

-პატარა მაიმუნი! - გადავიდა,კარე გამიღო ხელში ამიტაცა,ისევ ზურგზე მომიკიდა,ამანც რო არ გამოიღო შედეგი და კივიკი არ დავიწყე აშკარად შეეშინდა,და როცა შვეედით სახლში სავარძელზე დამსვა...

-აქედან არ წავალთ სანამ,არ შემირიგდები პატარა ქალბატონო! - არაფერი არც მითქვამს,არც შემიხედავს,ყელსაბამს ვათამაშებდი...მიყურებდა,გავამწარებ!ყელსაბმის მოხსნა დავიწყე,მიყურებდა,მომვარდა,ხელში ამიტაცა,დაჯდა,კალთაში ჩამისვა...

-ეხა მომისმინე! - რამე მითხარი? - მიმიკარ მივიღე,ყელსაბამი გამომართვა,და გაკეთება დამიწყო...მე არ ვეჭიდავე,რომ გახეულიყო?მერე?ვინენებდი...

-ჩემი და...მამაჩემი გამოჩნდა ელიზაბეტ,როცა ნოე ავარიაში მოყვა იმ დღეს გამოჩნდა,და მითხრა რომ და მყავდა,ვეჩხუბე,მაგრამ როცა მანახა,რეალურად,და ვნახე რომ მგავდა,ყველაფერი დამავიწყდა!შენს გარდა!ამის შენთვის თქმა ვერ მოვახერხე!დედამ როცა ის გააჩინა,უთხრეს რომ ვერ ამოისუნთქა,და დაიღუპა,ხოლო როცა მამა წავიდა,ბარბარე უპოვია,და ეხა დედასთან გამოჩენა უნდათ,ამისთვის კი მომზადება სჭირდება,და გეგმაც!გუშინ კი ბარბარესთან ვიყავი,დილით,ლუკასს მივატყუებინე,რადგამ არ მინდოდა ჯერ გამოჩენა,მაგრამ შენს გარეშე ერთი წამითაც ვერ ვძლებ ელიზაბეტ!ნარკოტიკი გახდი ჩემი ყველაზე პატარა,და ამავდროულად დიი ნარკოტიკი...მთლიანად ჩემი ხარ,მე მეკუთვნი,და ამას დღემდე ვერ ვიჯერებ! - პირზე ხელი ავიფარე,გაუცინა
-ეხა იმდენს ვილაპარაკებდი,მაგრამ მეზარება!მაგრააააამ!კითხები მაქვს!ესე ადვილადაც არ გაქვს საქმე,ჰოპ და შეგირიგდი!
-შენს განკარგულებაში ვარ!შენი ვარ შენ გეკუთვნი!
-არიქნები და! - გაიცინა წამოწვა,ბალიში ამოიდო,და მე მის ზემოთ დავჯექი...როგორც პატარა ბავშვი ისე ვიყავი,თითქოს ვერაფერს გრძნობდა...

-გისმენ პატარა ქალბატონო!
-რამდენი წლის არის შენი და!
-15.
-როგორი გოგო?
-ჩვეულებრივი,მაგრამ ჩემი დაა...
-რაარი ბიჭო მეზობლის ბავშვზე ლაპარაკობ?!ლანაზია ან საყვაელია ან რაღაცა თქვი!
-ლამაზია და საყვარელი,მაგრამ შენზე მეტად არა! - თვალები ავატრიალე...
-მამაშენი? - ამოიოხრა -თუ არ გინდა ან ხასიათზე არ ხარ არ მითხრა!
-არა ეს მჭირდება!შენთან საუბარუ მასზე!
მე არ ვგავარ,მაგრა ბარვარე გავს,ბარაბრე მეც და დედასაც გვგავს,მამას დედას ნახვა უნსა,მაგრამ ეს სახიფათოა,ექიმს ვკითხე...მითხრა ნერვიულობა არ შეიძლება,მაგრამ ბედნიერებას წინ არაფერი უდგასო...
-და რა მოიფიქრეთ?
-პურვეკ ჯერზე მამას არ ნახავს,და ბარბარეს ნახვამდე,დასამშვიდებელს გაუკეთებენ,როსწორად მიიღოს...
-რა იგრძენი როცა მამაშენი ნახე?
-.....ბრაზი,და ბავობა...სიყვარულიც,მაგრამ ბრაზმა ყველაფერი გადაფარა,უამრავი კიატხვის ნიშანი გამიჩინა,და დღემემდე,ახალ-ახალი კითხვის ნიშნები ჩნდება...
-მე ალბათ მარკუსი რომ მენახა,გავიღიმებდი,და არ ჩავეხუტებოდი...
-რატომ პატარავ?
-მასთან დარჩენა მომიწევდა... - ზემოდან დავაწექი,ხელები მომხვია...ძაალიან ბევრი ისაუბრა მასზე,მათ შეხვედრაზეც,მამაზეც,და დაზეც...

-შენ დას დაქალები ყავს?
-ვიზე უნდა იეჭვიანო?
-რავიცი მე....
-ისბკიარა,გუშინ ვინ იყო სახლში?
-ნიკოლასი და მამამისი...
-ნუ ხუმრობ,სერიოზულად! - წამოვიწიე
-მართლა,დედაჩემი თხოვდება მამამისზე...
-რა?
-ჰოო,მეც გამიკვურდა მაგრამ არ შევიმჩნიე...
-მოიცა მოიცა,ეხა საცხოვრებლად მათთან გადახვალთ?!და ნიკოლასი შენთან იცხოვრებს?!
-ესე გამოდის... - მხრები ავიჩეჩე,ანდერსონი გაბრაზდა,წამოდგა,გადამსვა,თვითონ ტანე პერამგი გახიადა,იქვე მიაგდო,და სიგარეტს მოუკიდა,მივიწიე,მის ტატუებს ხელს ვუსვამდი პრესებზე...ის კი ჩაფიქრებული იყო,კალთაის ჩავუჯექი,და მაშინვე თვალებში შემომციცინა,ტუჩებში ვაკოცე,მოფერება დავუწყე,მთელ სახეზე ვკოცნიდი,ხელი მომხვია,მეც ჩავეხუტე...

-ჩემთან გადმოდი...

ამის გარდა ყველაფერს ველოდი...წამოვიწიე,ხელი ჩემს ზედაში შეაცურა და მოშიშვლებულ სხეულზე დამიწყო მოფერება
-მე და შენ...მხოლოდ ჩვენ,კარგი არ იქნება?
-მმმ...იცი არვიცი...
-იცი რა მოიფიქრე,და მითხარი,დროში შეზღუდული არ ხარ,მაგრამ გადაწყვეტილებაზე დაფიქრდი! - თავი დავუქნიე,და ლოყაზე ვაკოცე...

-არ გშია?
-კი
-წამოდი პატარავ რამე გავაკეთოთ მერრ...
-არა არა,საჭმელი არა...
-აბა? - წარბები შეკრა,მზერა ტუჩებზე გადავიტანე,სახე ახლოს მივუტანე,თვალებში მიყურებდა,შემდეგ მე დავარღვიე ეს,ტუჩებზე თითი გადავატარე
-ეს აი ეს! - ჩაიღიმა...მალე კი მის ქვემოდან მომაქცია,და ამ საღამოს მე...ქალიშვილობა დავკარგე...