მასწავლებელი

20

როცა კარები გაიღო და,ანდერსონი პატარა ბავშვთან ერთად შემოვიდა...ანდერსონი...ირგვლივ ყველაფერი გაქრა,მხოლოდ ისინი იყვნენ,იღიმოდნენ,ძალიან გავდა....ის მისი შვილი იყო,როცა ვუყურებდი,ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეეფეთა,მხოლოდ ერთმანეთს ვუყყრებდით,თვალი თვალში...პატარა ბიჭმა ხელი გაუშვა და ტკბილეულებისკენ გაიქცა,ვერ გამოვფხიზლდი,სუნთქვა შემეკრა,არ ვიტურებ!არა,ელიზებტ გთხოვ!ამ სიტყვებს ისე ვიმეორებდი თითქოს პირველ კლასში დაზეპირებული ლექსი ყოფილიყო...

სწრაფად გავიხედე,ამოვისუნთქე,მის მზერას ვგრძნობდი დაუსრულებლად,მაგრამ წამით არ გამიხედავს,წამოვდექი,თმები ყურსუკან გადავიწიე მოსაცმელი და ჩანთა ავიღე,თანხა დავდე მაგიდაზე,და იქეთ გავიხედე,ანდერსონი ისევ ისე იდგა,შემოსასვლელ კარებთან...

ძალა მოვიკრიბე,და მისკენ თითქოს მისკენ წავედი,რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მით უფრო იწყებდა გული ფეთქვას,ჯანდაბა!გვერდი თავ აწეულმა ავუარე,და გავედი...

ამ წამს გავიაზრე ყველაფერი,ამ წამს მივხვდი რომ ჩვენ დასრულდა,არ არსებობს,უბრალოდ გაქრა,მე მხოლოდ ის კიარა მასთან ყერთად ყველაფერი დავკარგე,საკუთარი თავიც კი,ძველი ცხოვრება აღარ გამაჩნდა და არც მასთან დაკავშირებული არცერთი თვისება...

ვიცოდი რომ ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრა იყო,ბოლო უკანასკნელი,რაც არუნდა მომხდარიყო მე იმ პატარა არსებას რომელიც,ანდერსონის შვილი იყო,მამას არ წავართმევდი!მან მე ანდერსონი წამართვა მაგარამ,ის ისევე მიყვარდა როგორც ანდერსონის და ჩვრნი შვილი მეყვარრბოდა...

ესეც ხდენა ხოლმე სრულდება რაღაც რაც ძალიან გვინდა რომ გაგრძელდეს,და გვიყვარს...იცით ადამიანები ყველაფერს ვეგუებით,მაგრამ არ ვივიწყებთ,და ეს ძალიან საშინელი რამ არის...გიყვარდეს,ხედავდე,და თან შენთვის მკვდარი იყოს...

ანდერსონი ჩემი ნათელი წერტილი იქნრბა,რომელიც არასდროს ჩაქრება,ჩვრნი ისტორია კი მუდამ ხელ შეუხებელი დარჩება,ამ ამბავზე კი დავწერ წიგნს,სადაც ზუსტად ავღწერ როგორ მიყვარს ის,დღემდე...
•••
-დეედააა ეს ძალიან მაგარი ზღაპარი იყო...მაგრამ... - ამოისლუკუნა,გამეღიმა,მივიხუტე -ერთად უნდა დარჩრნილიყვნრნ!
-ხდება პატარავ,ყველაფერი ხდება!მორჩა შენი ძილის დროა! - თავზე ვაკოცე,რლცა კარები მატეომ შემოაღო
-რას შვრბიან ჩემი გოგონები?
-აი ეხა გამოვდიოდი! - ანამარიას თავზე ვაკოცე,და წამოვდექი,მატეოც მოვუდა აკოცა,და ოთახი დავტოვეთ,ჩვენს ოთახში შევედით...

დღეს უკვე 30 წლის ვარ,მყავს შვილი და ქმარი ვცხოვრობთ ლონდონში,ანდერსონი?ის დაბლოკილი ოცნებაა...

-რაზე ფიქრობ საყვარრლო?
-არაფერზე... - მკრთალად გავუღიმე,და ჩავეხუტე.

________________________________
არვიცი რამდენად კარგი გამოვიდა,მაგრამ მე ამ ფიკის დაწერის დროს ძალიან ვისიამოვნე,ესეთი დასასრული კი ვფიქრობ მოუხდა,არვიცი მოდი ეს თქვენ გადაწყვიტეთ,და ბოლო კომენტარები ამ ფიკზე აუცილებელია!😂❤️

და ჰო ვიცი რაღა მომენტებს კარგად ვერ აღვწერ და ვერვ ეს ბოლო
თავი გამომივიდა გასაიცარი მაგრამ,ვფქირობ საზიზღრობა არ არის💋