John
Het heeft geen zin om ze bij Tess te laten. Ze herkent ze toch niet. Ik heb de dokter voor je gebeld zeg ik als ik op het bed ben gaan zitten. Ik wil dat hij je onderzoekt. Misschien komt je geheugen wel terug zeg ik hoopvol.
Denk je dat echt zegt Tess verdrietig. Daar geloof ik niet in. Dalijk komt het nooit meer terug. Verdrietig komt Tess overeind. Ik kan me gewoon niks meer herinneren. De laatste minuten voordat het zwart werd, dat is het enige wat ik me herinner.
Hier ben je veilig zegt John zacht. Ik zal zorgen dat ze je nooit meer pijn zullen doen. Even later wordt er op de deur geklopt. Het is de huisarts die Tess wilt onderzoeken.
Laat ons maar even alleen zegt de arts vriendelijk. Met angstige ogen kijkt Tess, John aan. Nee, blijf alsjeblieft. Laat me niet alleen. Ik wil niet alleen zijn.
Na een tijdje heeft de arts Tess onderzocht. Hij schikt van de blauwe plekjes en wonden op haar lichaam. John ziet het voor het eerst,en schikt ook. De arts verbind alles zo goed als het kan. Tess geeft geen kik, maar John ziet aan haar gezicht dat ze pijn heeft. De uitslag bespreekt de arts met John op de gang.
Haar geheugen heeft een behoorlijke klap gehad zegt de arts bedenkelijk. Komt het nog goed wilt John weten. Herkend ze dalijk mij weer? Dat durf ik niet te zeggen zucht de arts. Ze herkend je nog wel; maar ze weet niet tot welke relatie. Je moet het afwachten zegt de arts tegen John. Meer kan je niet doen. Gaan de wonden snel weg vraagt John. Ze zijn zo te zien eerder verbonden zegt de arts. Zorg maar goed voor haar. Dat doe ik beloofd John. Met deze woorden gaat de arts weg .