Kakauwi ko lang ng dorm at eksakto naman na nag vibrate ang phone ko. I checked it, and I saw that Hiro followed me on instagram. I accepted it. Hindi pa naka ilang segundo ay nag dm na agad siya.
Hiro: Maxiiiine
Me: problema mo?
Hiro: sungit
Me: siraulo
Hiro: punta ka bukas ah
Me: Try ko nga kulit neto
Hiro: magtatampo talaga 'ko
Hindi na ako nakapag reply dahil ibinaba ko na ang phone. Hindi ko din alam kung ano ang irereply sakaniya at baka mapatagal pa ang usapan namin.
It's been days since Andre and I had a conversation. Medyo hectic din ang mga nagdaang araw dahil sa mga task at essay na pinagawa saamin.
Ni isang beses din ay hindi ko pa nakakasama sa semester si Andre. Nauurat na ako kakahintay, dahil laging si Hiro ang nakakasama ko.
Hindi sa ayaw ko kay Hiro, pero kasi ayoko sa sobrang kulit. At sobrang kulit nitong si Hiro. Iyong tipong hindi ako makapagfocus ng maayos sa discussion namin dahil ang hilig niyang mangdaldal. Pero masaya naman siyang kasama kaya hindi ako nabuburyong.
"Ano ba, Hiro, huwag kang magulo! Susuntukin kita!" Naiirita kong sabi sa kanya, at sabay kurot sa braso niya.
Ngumiwi siya sa sakit, at inakbayan ako. "Pasalamat ka, mahal kita. Kung hindi tiniris na kita." Nakangiwi pa rin ang labi niya habang nagsasalita.
Pinandilatan ko siya ng mata. "Hoy, kilabutan ka nga." Nakakungot na noo kong sinabi habang nakanguo.
Ngumuso siya."Buti na lang mahal kita."
Kumunot ulit ang noo ko at ngumiwi, sabay tumingin sakaniya na parang nandidiri.
"Has anyone ever told you kung gaano kakapal ang kalyo ng mukha mo?" Tanong ko sakaniya habang nakaangat ang isang kilay.
He snorted. "Ang sakit mo naman, mahal. Pagkatapos ng lahat ganito isusukli mo?"
"Mr. Tores! Kanina ka pa maingay diyan sa likod!" Sigaw ng professor namin kay Hiro, kaya agad ko siyang tinawanan.
"Ayan, kakahipak mo yan." Ani ko habang mahinang tumatawa.
Tinignan lang niya ako ng masama, sabay ipinatong ang ulo niya sa balikat ko.
Feeling jowa, amputa! Mas matutuwa pa ako kung ulo ni Andre ang nakahiga sa balikat ko.
Once again, nakipag kita ako kay Angel sa canteen at sabay kaming kumain. Hindi muna sumama si Hiro dahil kasama daw niya iyong iba niyang mga kaibigan na sila Felix at Irish. May performance din sila kaya baka maghahanda.
"So anong balita after niyong magcoffee ni Andre?" Tanong ni Angel na kumakain ng burger.
Lumapit ang ng bahagya at mahinang nagsalita. "Pinag-usapan lang namin kung ano iyong mga nasa law sections. Hindi naman kami nagtagal kasi gabi na din noon."
Ngumuso si Angel. "Sayang, dapat inuwi mo na, e." Nakakaloko niyang sinabi.
I covered my mouth and looked at her. "What if, inuwi ko talaga siya, no?"
"Sino?"
"Si-"
"Uy! Andre! Ikaw pala 'yan!"
Sigaw ni Angel na ikinagulat ko. Hindi ko inaasahan ang pagsulpot bigla ni Andre mula sa likod ko. At muntik ko nang masabi ang pangalan niya!
"Sinong iuuwi mo?" Tanong ni Andre habang umupo sa tabi ko.
Agad naman akong binalingan ng tingin ni Angel, at ngumiting nangaasar, habang itinataas at baba ang kilay niya.
Agad ko namang nilingon si Andre, at sabay ngiti. "Chismoso!"
He chuckled. "Hmm, busy ka mamaya?" He asked, habang ibinaba ko naman ang pagkain ko.
"Hmm..." I put my hand on my chin as if thinking."Bakit?"
He smiled."Samahan mo 'ko sa xylo mamaya, nonood ako ng performance ni Hiro."
I was speechless for a seconds, pero tumango din naman agad ako at masayang ngumiti sakaniya.
Sobrang bilis ng tibok ng puso ko ngayon. Nakatingin si Andre saakin while smiling softly. Kung hindi mo lang alam, Andre, pag ako na-cardiac arrest, ikaw ang una kong mumultuhin.
"So free ka? Ano? tara?" He excitedly asked while smiling. And that smile could melt the whole iceberg.
I smiled back and nodded. "Hmm... mag-aaya din naman iyong si Hiro, e." I remarked.
"Edi sunduin kita mamaya?" Aniya habang nakatingin saakin naparang nagungusap ang mga mata.
Hindi ko maibaling ng tingin sakaniya, kaya tumango na lang ako. "Sige, ikaw bahala."
Kahit pa na nakaalis na ang lalaki ay tulala pa din ako at nakangiti. I even totally forgot na nasa harap ko pa si Angel.
It's like everything stopped when Andre's eyes met mine. His eyes are telling me that there is more, pero hindi ko mapagtanto kung ano. Ang mga mata niya ay nangungusap, at sobrang nakakapang tibok ng puso.
"Tulala nanaman ang isang, Maxine Reyes!" Sigaw ni Angel, ngunit imbes na sungitan ko siya ay tumawa ako.
"Marami sa atin, o karamahian sa bansang pilipinas ang namomroblema dahil sa family matters. Family law in the Philippines is a specialized field of law that addresses legal matters related to families, marriages, and domestic relationships. It encompasses a wide range of issues, including marriage, annulment, child custody, adoption, property division, and more." Tuloy tuloy na pag-di-discuss ni G. Martin.
The whole discussion continued. Then, I went to the library first to return some of the books I borrowed. Pagpasok ko pa lang sa library ay tahimik na ang paligid. At ang katahimikan ay nakapapawi sa aking pandinig.
"Mukhang nag-eenjoy ka na sa kursong abogasya ha?" I was in front of the reception, and the man assigned there spoke.
He is also wearing a civilian and looks quite young, and I can say that he is also a student of UP.
I nodded and showed him a slight smile. "Yeah, thanks." and then I turned to leave. But he called out.
"Uh, miss! Your ID!" He shouted and chased after me as he handed the ID to me.
I smiled and timidly chuckled. "Ay, sorry, nagmamadali kasi ako, salamat." sabi ko habang bahagyang tumango. Ngumiti siya sa akin at tumango din.
Agad akong lumabas, at nang tumingin ako sa labas. Nagsimula namang bumuhos ang ulan. Wala akong dalang payong. At ang building na kinaroroonan ko ay nasa kabilang side ng campus. I can't even run, and even if I could run, this campus is too big. Others even use the car themselves.
"Pwede tayong magshare ng payong kung gusto mo?" Napalingon ako sa lalaking nagsalita mula sa likod ko.
Yung lalaki kanina sa loob ng library na kumausap sakin. May bahagyang ngiti sa kanyang mukha. Nakatingala din ako sa kanya dahil medyo matangkad siya. I mean sobrang tangkad niya na malaki ang katawan. Napansin ko din na may tattoo siya sa braso. Is that even allowed here?
Umiling ako. "Uh... no thanks, I'll talk to my friend na lang." I refused and then looked away.
I took out my phone and texted Hiro.
Me: Hiro 'san ka?
Me: pasundo dito sa library lakas ng ulan e.
Hiro Takahashi: Sinabihan ko na si Andre, nasa BGC na 'ko.
I didn't reply kaya ibinaba ko ang phone. I really can't process everything. Noon ay estranghero kami ni Andre. Ngayon ay parang close na close na kami.
The guy stood a little closer to me and spoke. "Come on, we can share, hindi naman ako madamot." He offered again.
I turned to look at him again with a slight smile on my lips. Of course, pilit 'yon, "I said it's fine, Hinihintay ko rin iyong kaibigan ko." I refused again. I already texted Hiro naman. And I don't want to walk with someone na hindi ko kilala. Bago lang din ako dito sa UP kaya mahirap mag tiwala.
This time, he grinned, a grin as if he were boasting. "Mababasa ka, pag nagkasakit ka problema din." Sinabi niya sa nangaalong paraan, ngunit may bakas ng kahina-hinala sa kanyang tono. Ayokong mag-assume ng mga bagay-bagay. Gusto ko lang maging aware.
I forced a smile and faced him again. "Salamat sa alok mo, pero mas gusto kong sumama sa kaibigan ko. Mas maganda rin kung aalis ka na ngayon, lumalakas na din ang ulan." I clearly stated without any sugarcoats.
Umiling siya at nagbiro pa. "Kung ako ang kaibigan mo, pupuntahan na kita agad ngayon, baka nga hindi ka pa sunduin nun."
I secretly rolled my eye and murmured. "Ah ganun ba?" Sinubukan kong tumalikod para malaman niya na hindi ako interesado, pero sa tingin ko mas kakausapin pa niya 'ko.
Hindi naman kasi ako nag-iisip ng masama laban sa kanya, ang kaso lang ay nakukulitan na ako. Puwede naman kasing makuha sa isang salita at umalis na lang siya.
Humahakbang ako palayo, dahil medyo malapit siya. Pero sumunod siya sa paghakbang palapit sa akin!
I'm starting to feel something bad is going to happen pag nagtagal pa ako dito. But even if I wanted to leave, I couldn't because of the heavy rain. I already texted Hiro. But one thing comes up to my mind that makes me immediately tightly shut my eyes.
Wala si Hiro, at alam kong nakaalis na din siya. Wala akong ibang masasabihan! Si Angel ay may part time job after ng class niya. Pero na sa klase pa si Angel dahil iba ang schedule niya.
Wala akong choice kundi itext si Andre. Susunduin din naman niya ako. Para makaalis na din ako dito at makalayo mula sa lalaking ito.
Me: Andre
Me: Dito me sa library((:
Nahihiya pa akong nag text sakaniya. Pagka-sent ko ay nagseen agad siya. Pero hindi manlang nag-reply!
Ang lalaki sa tabi ko ay nakatayo ng malapit sa akin. Ramdam ko ang hininga niya sa ibabaw ng buhok ko sa gilid ko. At parang inaamoy niya ako!
Tangina nito, ah, nakakainis na!
"Anong ginagawa mo?! Gago ka ba?!" I finally snapped out of it at umatras palayo."Lumayo ka nga!" I scowled at him.
Imbes na lumayo ay ngumisi pa siya sa akin."Wala naman akong masamang ginagawa, nakatayo lang ako. Isa pa, malakas ang ulan, nababasa ako." palusot niya at lumapit pa.
Itarted mewing while glaring at him."Hindi ka ba nakakaintindi? Sabi ko lumayo ka!" Singhal ko sa kanya.
Ngumisi siya sa akin at tumayo malapit sa harapan ko. Pero syempre, umatras ako. "Yan ang gusto ko, playing hard to get."
I was disgusted by his face with an arrogant smile on it. But I didn't let go of my annoyance and clenched my jaw.
"Mukha mo, playing hard to get? Eh, mukhang walang magpapa-get sa'yo, e!" sabi ko with na parang nang-aasar sa kanya.
Ngumisi siya at tumingin sa akin na parang maiiyak. But with a teasing way. "You think I'm fucking joking? I'm serious. I can make you mine, kaya sumama ka na lang at magiging masaya ka." He growl in a high-handed way.
I sneered. "I don't want to. Dahil hindi ako sumasama sa mukhang tuko?"
Kumuyom ang panga niya at umiwas ng tingin. Pagkatingin niya sa malayo ay bigla niyang hinawakan ang braso ko at nilapit ang mukha niya sa mukha ko.
He harshly grabbed my arm. "Kung hindi ka sasama sa akin ngayon. Sisiguraduhin kong masisira ang buhay mo sa campus na ito. Don't you dare turned me down like that." I groaned and my eyes widened as he snarl at me and scowled.
Lumalim ang paghinga ko, at nakakunot na din ang noo ko dahil sobrang higpit ng hawak niya sa braso ko. And I don't know what to do. There was no one around, and even if I screamed no one would hear because of the rain.
"Bitawan mo 'ko," I said while trying to get my arm out of his grasp. "Sabing bitawan mo 'ko, e!" I screamed and yanked out of his grip. He stepped back. At tinignan ko ang braso ko na namumula.
He snickered. "Babalikan kita." With that, he walked away.
Nakaramdam ako bigla ng takot, at hindi pa rin kumakalma ang paghinga ko. Humawak ako sa dibdib ko at huminga ako ng malalim para kumalma at tinignan ang katakut-takot na lalaki na naglalakad palayo.
Hinaplos haplos ko din ang braso ko to ease the redness. Panigurado akong magpapasa ito. Kitang kita din ang pamumula. Bwisit na lalaki.
"Maxine!"
Sigaw ng lalaki mula sa loob ng kotse na tumigil sa harapan ko. Kahit inaasahan ko na dadating si Andre, ay natigilan pa din ako. Hindi naman kasi ako sanay na maging kaclose ang mga nagiging crush ko, no!
He flashed me a cocky smile and went out the car with an umbrella on his hand. "Sorry I'm late." He firmly said.
I scoffed. "Tinext kaya kita, tapos sineen mo lang ako."
He chuckled. "Sorry na nga, nagma-maneho kasi ako." He apologetically said.
Feeling ko tuloy ay manghihina na ako.
I sigh."Okay, sabi mo, e."
Tumango siya. "Tara na?"
Tumango ako. At mukhang hindi naman niya napansin ang pamumula ng braso ko. Sabay kaming sumakay sa kotse niya. Kahit na hindi bakas ang hiya sa mukha ko. Pero grabe naman ang bugso ng dugo ko sa mukha. At grabe and tibok ng puso ko!
We're on our way to BGC. Nang bigla siyang nagsalita in a serious way.
"What happened to your arm?" He asked with the most serious voice. Parang deĵa vù, dahil ganitong ganito ang boses niya noong nasa labas kami ng 7/11.
"Ah, ano... wala 'yan, napisil ko lang kanina. Ang lamig, e." I played dumb and use an excuse. Of course, I don't want to involve him with my matters.
"So kaya mong lagyan ng pasa sarili mo?" He replied.
I looked at my arm, and my mouth opened. Grabe ang pamumula nito at pasa. Na tila nag kulay ube na!
"Shit... I guess kailangan muna nating dumaan sa mercury drugs." Kalmado kong sinabi habang nakatingin sa braso ko, at laking gulat ko na lang ng mapansin kong na sa harap na kami ng mercury drugs.
"Sabihin mo na lang kung anong bibilhin. Malakas pa ang ulan sa labas." Sabi niya na nakakunot ang noo pero may carring na boses. I swear matutunaw na ako ngayon.
So ganito ka ka-caring, Andre?
Hindi ako agad nakapagsalita dahil sa matinding titig niya sa akin. Tinutunaw ako nito. Napabaling naman ang tingin ko sa mapula niyang labi.
Jesus, Maxine! Stop staring at his lips!
Agad akong umiwas ng tingin at tumikhim. "Isang small Hirudoid na lang... Thank you, Andre."
He nodded. "Stay here." He said and went out.
Saan pa 'ko pupunta, eh, kung kasama naman kita?!
I'm touched that even though we only become friends, ay nag-abala pa siya para saakin. Kaya love na love ko siya, e.
Huy! Ate ko! Hindi gaganon!
In my delusional mind it's like I already got a boyfriend. But being delulu is forda solulu! And another thing is that I have a crush on Andre, so it's normal for me to assume. We are now close and are no longer strangers. So I won't waste chances like this. But everything still hasn't really sunk in for me. I feel like I'm dreaming every time I'm with Andre.
I don't want to rush things and admit my feelings for him. Gusto ko siyang maging kaibigan, makilala siya ng husto at makilala niya rin ako. Hindi naman kasi ako masyadong desperado. Alam ko pa rin ang halaga at limitasyon ko. Kahit ganun, hindi ko pa rin masyadong kilala si Andre. Ilang araw pa lang kaming naging magkaibigan kaya ayokong mag-jump into conclusion na gusto din niya ako dahil sa kinikilos niya sa akin ngayon. May pakialam siya kasi magkaibigan na kami.
At natutuwa ako doon. Masaya ako na naging magkaibigan kaming dalawa. Na sa wakas ay napansin niya ako, at kinakausap na. Hindi tulad ng dati na ako lang ang nakakaalam tungkol sa kanya, at siya ay hindi. At ang humahanga lamang sa kanya mula sa malayo.
It feels so good to be able to have this kind of interaction, Andre.