#ពិសោធន៍បេះដូងទេពអប្សរ
ភាគទី២៧“យល់ចិត្ត”
នៅក្នុងបន្ទប់ដែលមានតែពន្លឺព្រាលៗនៃអំពូលរាត្រី ក៏មាននារីមាឌតូចម្នាក់ដើរទៅ ដើរមក នៅក្បែរគ្រែគេងដោយទឹកមុខនាងពិបាកនិយាយណាស់ថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងខ្លះ។
ក្រាក!
“ជុងហ្គុក”
ស្របពេលដែលនាងកំពុងតែពិបាក មនុស្សដែលនាងនឹកគិតក៏បានរុញទ្វាចូលមក តែទឹកមុខគេមើលទៅហាក់ដូចជាខឹងនាងណាស់។
ក្រឹប! អ្នកកម្លោះចាក់កន្លឹះទ្វាជាប់ មុននឹងដើរមករកនាងថ្នមៗ ទាំងកែវភ្នែកនៅតែរក្សាមើលទៅនាងជាប់ ។
“ជុងហ្គុក” នាងបានហៅគេតិចៗ នាងចង់យំមែនទែនហើយ តើគេកំពុងតែខឹងមែនទេ?
ភឹប! នៅសុខៗគេក៏ធ្វើរឿងហួសចិត្តចំពោះនាង គឺគេបានអង្គុយចុះផ្ទាល់ឥដ្ឋ មើលទៅគ្មានកម្លាំងកំហែងឡើយ។
“បង!” ហានីល ប្រញ៉ាប់អង្គុយក្បែរគេ និងព្យាយាមមើលមុខស្រពោនៗនោះក្នុងផ្ទៃងងឹតព្រាលៗ។
“អូនមានរឿងអ្វីប្រាប់បងដែរទេហានីល” គេលើកដៃអង្អែលសក់នាង ជាមួយនឹងសម្លេងស្រទន់។
“ហ៊ឹក!” នាងមិនអាចនិយាយអ្វីបានឡើយ បានត្រឹមតែផ្ដួលខ្លួនផ្អែកលើទ្រូងរបស់គេជាមុនសិន
“អូនសុំទោស….អូនមើលថែកូនយើងមិនបានល្អ គេបានទៅចោលយើងហើយ”
“ហេតុអី-បងជាអ្នកខុស បងសុំទោស បើបងមិនទៅចោលអូនក៏គ្មានរឿងកើតឡើងដែរ” គេឱបនាងណែនក្នុងរង្វង់ដៃ បេះដូងគេចង់គាំងហើយ ព្រោះមាននាមជាអ្នកសម្លាប់កូនខ្លួនឯងដោយប្រយោល។
“អូនគ្មានបំណងលាក់បងទេ តែអូនមានអារម្មណ៍ថាខុសទើបមិនហ៊ានប្រាប់បង” ហានីល ខ្សឹបខ្សួលរៀបរាប់ប្រាប់គេទាំងទឹកភ្នែក ដូច្នេះតើឲ្យគេនិយាយថាមិចទៅ?
“ហេតុអីអូនពូកែទ្រាំតែម្នាក់ឯងម្លេះ….មានរឿងអីមិចក៏មិននិយាយប្រាប់បង រឿងលោកយាយក៏ចឹងដែរ- ពេលនេះអូនមានបង អូនត្រូវប្រាប់បងយល់ដែរទេ” គេទាញនាងចេញបន្តិច និងវែកសក់សៀតនឹងត្រចៀក ក្នុងចិត្តសែនខ្វល់ពីនារីមាឌល្អិតម្នាក់នេះជាខ្លាំង។
“ជុងហ្គុក-អូនមិនចង់ឲ្យបងគិតច្រើន ជាពិសេសនោះអូនមិនចង់ឲ្យបងលំបាកដោយសារអូន”
“ទើបអូនសុខចិត្តវេទនាតែម្នាក់ឯង…ហានីលស្ដាប់បងណា៎…អូនជាប្រពន្ធរបស់បងហើយ ទោះបីមិនទាន់រៀបការតែយើងចុះអេតាស៊ីវ៉ិលរួចហើយ ដូច្នេះមានរឿងអីត្រូវប្រាប់បងមុនគេ” គេប្រឹងបកស្រាយឲ្យនាងបានយល់ ហើយក៏សង្ឃឹមថានាងមិនលាក់បាំងគេតទៅទៀត។
“យល់ហើយៗ” នាងស្ដាប់បង្គាប់ ងក់ក្បាលទទួលយល់គ្រប់យ៉ាង។
តុកៗ> ជាមួយគ្នានោះទ្វាបន្ទប់របស់ហានីល ក៏ត្រូវបាននរណាម្នាក់គោះ។ នាងលេបទឹកមាត់បន្តិចនិងសម្លឹងមើលមុខជុងហ្គុកទាំងលំបាក បើមានមនុស្សមកឃើញជុងហ្គុកនៅក្នុងបន្ទប់នាងច្បាស់ជាមានរឿងធំជាមិនខាន។
“បងស្រីហានីល!គឺខ្ញុំណា” គ្រាន់តែឮសម្លេងរបស់ព្រះបុត្រាហ្គាមី ភ្លាមជុងហ្គុកស្រាប់តែស្ទុះក្រោក ឯដៃវិញក៏ក្ដាប់ណែន ដូចមានកំហឹងជាមួយគ្នារាប់ឆ្នាំហើយចឹង។
“ជុង-បងចង់ទៅណា…បើព្រះបុត្រាឃើញបងមិនល្អឡើយ បងទៅពួនសិនទៅ” ហានីល ចាប់ដៃគេមិនឲ្យទៅ ហើយថែមទាំងរុញគេឲ្យទៅពួនក្នុងបន្ទប់ទឹកដ៏ហប់ទៀតផង។
“បងស្រីគេងឬនៅ?”
ក្រាក!
“សុំទោសព្រះបុត្រា មុននេះខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក” ហានីល ប្រឹងញញឹមមិនឲ្យព្រះបុត្រាចាប់ពិរុទ្ធបានឡើយ ពេលដែលនាងបានទាញទ្វាបើកឡើងនោះ
“បងស្រីហៅខ្ញុំធម្មតាទៅពេលដែលនៅគ្នាតែពីរនាក់នោះ” ព្រះបុត្រា ប៉ះដៃហានីលបន្តិច ទាំងចរឹកគេដូចកូនក្មេង។
“ខ្ញុំមិចនឹងហ៊ានធ្វើខ្លួនស្មើព្រះបុត្រាទៅ!”
“ចឹងខ្ញុំហៅបងស្រីថា-”
“ក៏បានៗ!ខ្ញុំហៅឯងធម្មតាចុះ” ប៉ិះបែកការបាត់ទៅហើយ សំណាងល្អដែលនាងអាចទប់កុំឲ្យព្រះបុត្រាមានបន្ធូលបន្ត កុំឲ្យជុងហ្គុកដែលនៅខាងក្នុងនោះនឹងដឹងការមិនខាន។
“នេះយប់ហើយ មករកខ្ញុំមានការអីទៅ?”
“ចង់ហៅបងទៅញ៉ាំសាច់អាំងជាមួយគ្នា…បងស្រីខ្ញុំក៏នៅចាំបងដែរ” ព្រះអង្គម្ចាស់ បានហៅនិងសើចតិចៗ គេពិតជាចង់អបអរដែលគេអាចមានឱកាសនៅក្បែរហានីល បងស្រីដ៏កក់ក្ដៅម្នាក់នេះ។
“សុំទោសណា៎!....ខ្ញុំពិតជាអស់កម្លាំង ហើយក៏ចង់សម្រាកដែរ ចាំលើកក្រោយណា-ហើយបើមានអ្នកឃើញខ្ញុំស្និតស្នាលជាមួយព្រះអង្គ ខ្លាចថាអាចមានរឿង”
“ខ្ញុំក៏គិតអ៊ីចឹងដែរ…បងស្រីសម្រាកចុះ ខ្ញុំទៅវិញហើយ” ព្រះបុត្រា ក៏មិនបង្ខំនាង ព្រោះអ្វីដែលហានីលនិយាយវាសុទ្ធតែត្រូវ។
បន្ទាប់ពីវត្តមានរបស់ព្រះបុត្រាហ្គាមី ចេញទៅផុត ជុងហ្គុកដើរចេញពីបន្ទប់ទឹក ទាំងមុខក្រញ៉ូវ។
“បងមិនចង់ឲ្យអូនស្និតស្នាលជាមួយព្រះបុត្រាអីនឹងទេ” គេឱបដៃធ្វើឫកងក់ងរដាក់នាង ទាមទារការលួងលោម។
“ហេតុអីជុង-ព្រះបុត្រាជួយអូនច្រើនណាស់” ហានីល សួរបកមកវិញទាំងលួចសើចក្នុងចិត្តនឹងចរឹកងិកងក់របស់គេនេះ។
“បងឃើញកែវភ្នែកគេសម្លឹងមើលមកអូន បងមិនចូលចិត្ត គេកំពុងតែចង់ឲ្យអូនស្រលាញ់គេ”
“ហ៊ឹស!” អត់មិនបាននាងក៏សើចចេញមកបន្តិច តែក៏ព្យាយាមសម្រួលទឹកមុខមកវិញដូចគ្នា។
“អូនសើចអី?”
“បងប្រច័ណ្ឌអូន…ជាមួយនឹងព្រះបុត្រា បងលេងសើចពេកហើយ ពួកយើងគ្រាន់តែជាមិត្តប៉ុណ្ណោះ” នាងខំបកស្រាយ តែគេមើលទៅដូចជាមិនចង់យល់សោះ។
“បងនៅតែមិនចូលចិត្ត និយាយតាមត្រង់ណា៎ឲ្យតែឃើញអូននៅក្បែរគេបងខឹងៗ-ខ្លាំងណាស់”
“អ៊ីចឹង…បងមិនទុកចិត្តអូនទេមែនទេ? បងគិតថាអូនក្បត់បង ដូចបងក្បត់អូនត្រូវទេ?” នាងលើកចិញ្ចើមសួរជាន់កែងអ្នកកម្លោះ រហូតដល់គេត្រូវស្ពឹកមុខដោយសារតែនាង។
“ហានីល!មិចក៏អូននិយាយបែបនេះ-បងមានក្បត់អូនឯណា” គេខិតទៅជិតនាង និងទាញនាងមកឱប កុំឲ្យនាងខឹងស្អប់គេទាន់។
“មានតែមនុស្សដែលធ្លាប់ក្បត់គេទេ ទើបមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចថាខ្លួនឯងនឹងត្រូវគេក្បត់វិញនោះ”
សម្ដីមួយម៉ាត់ៗរបស់ហានីល ជុងហ្គុកពិតពិបាកប្រកែកណាស់ បើវាជាការពិតទាំងអស់បែបនេះនោះ។
“យ៉ាងមិចបងមិនតវ៉ាអីទៀតទេ?” ឃើញគេមិនមាត់ នាងក៏សួរឌឺបន្តទៀត។
“គ្មានទេ” សម្លេងគេហាក់ខ្សាវៗដូចឆ្មាធ្លាក់ទឹកគ្មានខុស ពេលគេតបទៅវិញ
“នៅហាមអូនមិនឲ្យរាប់អានជាមួយព្រះបុត្រាទៀតទេ?”
“អត់ទេ”
“បងនៅមានអ្វីដែលមិនទុកចិត្តអូនទៀតអត់?”
“មិនមានទេ”
“យល់ហើយណា ចឹងចាប់ពីពេលនេះទៅត្រូវយល់ចិត្តគ្នា កុំគិតផ្តេសផ្ដាសឲ្យសោះ” នាងនិយាយបញ្ជាក់ និងសង្កត់សម្លេងច្បាស់ៗ។
“យល់ចិត្តគ្នាទាល់តែគេងឱបគ្នាទើបបាន” កែវភ្នែកច្រឡើមបានសម្លឹងមើលមកហានីលពីក្បាលដល់ចុងជើង ក្នុងគោលបំណងមួយដែលពិបាកយល់។
“បងទៅកន្លែងបងវិញទៅ” បង្ការកុំឲ្យមានរឿងកើតឡើងនាងខំរុញខ្លួនគេចេញទៅក្រៅ តែមនុស្សរឹងក្បាលមានដែលទៅតាមនាងឯណា ទើបបែរខ្លួនមកឱបរឹតនាងដូចពស់ថ្លាន់រឹតចំណីវិញ
“ជុងហ្គុក-បងទៅកន្លែងបងវិញទៅ បើគេដឹងមិនល្អឡើយ” នាងខំដាស់សតិរបស់គេ តែគេមិនបានស្ដាប់ហើយនៅមកលើកបីនាងទៅគ្រែគេងធ្វើមិនដឹង។
“យើងនឹងសិក្សាពីគ្នា កុំឲ្យមានរឿងរកាំរកុះកើតឡើង”
......