-RUN AWAY FROM MR.HEARTLESS BILLIONAIRE-
:SICK
-CHAPTER 28-
-CANDICE'S POV-
Nasa hapagkainan kami for dinner.
"Mommy, next week we have family day" sabi ni Sofia.
"Really?"
"Yes, at sabi ng teacher namin. Kailangan nandun ang mama at papa. But sino ang papa namin?" Nguso ni Kian na ikinatigil ko.
Nakatingin silang dalawa sa akin, kaya tila namanhid ang buo kong katawan.
"I will call your Tito Nico" sabi ko pa.
Tumango lang sila ng walang emosyon na ikinakunot noo ko.
Nang matapos kaming kumain, pinapunta ko na sila sa kanilang kwarto para makapag pahinga.
At mula sa sala nandito si Mila, kaya inkwento ko lahat ng mga nangyari sa araw ko with engineer montero.
____
"OMG! REALLY?so ano? Niyakap kaba niya, hinalikan? Humingi ba siya ng tawad. Hoy ano? Tumibok tibok ba ng malakas yang puso mo ng magkaharap kayo? How's he? Gwapo ba siya?! Hoy Candice ano?" Pangungulit ni Mila.
"Baliw kaba? Walang yakap at halik na nangyari. And hello its been five years. Nagulat lang ako dahil siya ang engineer na ipinasa sa akin. Un expected" irap ko saka bumalik sa pagtitimpla ng juice.
"Tsssk, nagkita na kayo? So baka ang susunod ang kambal naman ang makikita niya?!." Sabi ni Mila na ikinatigil ko.
"Hindi niya pwedeng angkinin ang mga anak ko Mila. Akin ang mga bata, at matagal na silang walang ama. Hinukay at nilibing ko na sa isip at puso nila" madiing salita ko.
"Hindi kaba naaawa sa mga anak mo? They need a father."
"Mila, kaya kong maging ina at ama sa mga anak ko. At ayokong dumating sa puntong pagsisihan korin na makilala nila Kian at Sofia ang ama nila. You know him, he is a heartless" sabi ko.
"Malay mo naman nagbago na siya diba?"
"Mas mabuti ng wala siyang alam" huling sabi ko.
Kinagabihan nun, dahan dahan akong pumunta sa kwarto ng kambal kong anak. Mahimbing na silang nagpapahinga, ramdam ko ang mabigat na paa kong papasok.
Si Kian ang mas nagmana sa ugali ni Ivan.
Kaya mas lalo akong natutuwa sa kaniya habang tinititigan ito, kuhang kuha niya ang mga mata ng lalaking minsang minahal ko.
Napasinghap ako ng hangin bago sila hinagkan sa noo at tuluyan ng lumabas para makapagpahinga rin. Pero hindi ko magawa, dahil pumapasok sa isip ko si Ivan.
Sa loob ng limang taon, nagkita na kami. Nangunot pa ang noo ko ng maalala kung anong itsura nito, matangkad siya, pero ang mas tumatak sa isip ko ay ang tila namayat siya na ewan.
Bakit siya nag engineer eh nasa kaniya naman na ang lahat?.
At sino naman kaya ang girlfriend nito?!.
Kahit ano palang gawin ko ay may isang papel pa na nagpapatunay na kasal kaming dalawa.
Kaya eto na rin ang mga susunod na hakbang kong gagawin.
Ang mag file ng divorce.
______
-IVAN'S POV-
Yes im f*cking BILLIONAIRE walang ibang inisip kundi ang pera.
Pero nung time na nalaman ko na may tumor ako, dun ko naisip na anong silbi nun?!..Pinasok ko ang pagiging engineer para sa kasiyahan ko.
I'm here in my office with Elizabeth.
"How's my company?" seryosong tanong ko.
"Okay naman"
"Elizabeth, subukan mo lang na palubugin tong kompanya ko. Wala kang makukuha sa akin ultimo piso" asik ko sa kaniya ng irapan ako nito.
"Tsk Kuya, maayos ko tong pinapalakad kaya chill" sabi nito saka ako nginisian.
"Eh ikaw? How are you Engineer Montero?" nang aasar na ngiti ang iginawad nito sa akin.
"Im literally fine"
"Really? Eh ano yang ngiting ngiti mo na yan?" pang aasar niya pa.
"She's here. And i already meet her again" sabi ko na ikinakunot noo niya.
"Who?!....wait....si Candice??" gulat nitong tanong na ikinatango ko.
"In five years siya pa rin?"
"Siya naman palagi" sabi ko ng bigla itong ngumisi.
"Ayan, kaya wala kang lovelife kase hindi ka pa rin maka move on" irap nito.
Pinaglaruan ko ang ballpen na hawak ko saka ngiting ngiti na tumingin sa pintuan.
"Hinding hindi ako makaka move on, dahil kahit sa huling hininga ko. Siya pa rin" sabi ko ng biglang sumeryoso ang mukha ng kapatid ko.
"Are you okay?" tanong nito ng makita akong napahawak sa ulo ko.
Pilit akong ngumiti sa kaniya.
Pero tila hindi ko mapigilan ang pagsakit ng ulo ko na ikinapikit ko ng mariin.
"In five years nagtitiis ka pa rin sa ganyan?!" Asik ni elizabeth ng mabilis niyang kinuha ang gamot sa tabi.
Iniabot niya ito sa akin ng hindi ko iyon kinuha.
"Kuya! Take this ano ba?!..Diba sabi ko naman sayo, magpagamot kana!..Hindi na maganda yang kalagayan mo" sabi nito ng napailing iling ako.
"Tsk. Pwede na nga akong mamat*y ngayon e. Kase nakita ko na siya" ngisi ko ng batukan ako nito.."Ouch tsngina!" Asik ko.
___
Nang maramdaman ko ang pananakit ng ulo ko nagpaalam na rin ako para umalis.
Gusto ko nalang magpahinga, pero hindi pa rin mawala wala sa isip ko ang mukha niya.
No new but still her.
Isang malalim na pagbuntong hininga ang ginawa ko ng makarating ako sa kwarto ko.
Hindi na rin ako naghapunan dahil wala naman akong gana, napatitig ako sa kisame ng mainit na likido ng luha ang bumagsak sa mata ko.
Sapat na sa akin ang masaya siya.
Pero bago mahuli ang lahat...
Gusto kong humingi ng tawad, pero hindi na ako aasang mamahalin niya pa ako pabalik.
And yes. Sa loob ng limang taon, kinaya ko lang ang lahat. Pero hindi ko nagawang magpagamot, dahil wala ng tsansa ito. Gabi gabi kong tinitiis ang anumang sakit na dinudulot nito sa akin.
Kinuha ko ang cellphone ko, at insearch sa Facebook ang pangalan ni Nico. Napangiwi ako sa sobrang sakit ng makita ang post nito.
'Wedding'
Pero walang larawan, pero alam kong si Candice ang tinutukoy nito.
Isang mapait pa na pagngiti ang ginawa kong ibinagsak ang cellphone sa tabi ko ng maramdaman ang pagkirot ng ulo ko. Para akong sinasabunutan sa sobrang sakit. Sunod sunod na paghagulgol at impit na iyak ng inuntog untog ko ang ulo ko sa pader ng hindi ko na iyon mapigilan.
____
Kinabukasan maaga na rin akong nag ayos ng sarili ko, ramdam ko ang panghihina ng katawan ko. Pero hindi ako pwedeng sumuko, dahil gusto ko siyang makita kahit sobrang sakit na.
Pagdating sa site.
"Engineer Montero, puyat na puyat ka?" si Reyes.
"Si Ms.Salvador wala paba?" Pag iiba ko ng usapan ng bigla itong pagak na natawa.
"Bakit type mo ba siya?" tanong nito sa maangas na boses ng itulak ko siya.
"LUMAYAS ka nga sa harapan ko. Naaalibadbaran ako sa pagmumukha mo" asik ko.
"Type ko rin siya" sabi ni Reyes na ikinakunot noo ko.
"What did you say?" Asik ko na tinitigan siya sa nanlilisik na mata.
"Sabi ko type ko rin siya, type mo rin siya edi typ~" hindi nito nagawang ituloy ng magsalita ako.
"Reyes. Do your job and dont f*cking inlove with Ms.Salvador did you understand me?" Asik ko ng kumamot ulo itong umalis sa harapan ko.
Nagsisimula na ang trabaho, at pabalik balik ang tingin ko sa opisina niya. Pero hanggang ngayon wala pa siya..Tsk!
Isang pagsinghal ang ginawa ko, naiinis akong pumunta sa isang tabi ng bigla akong nahilo.
"Hoy Reyes" sabi ng isa kong tauhan.
"Oh ano?"
"Nasiraan daw si Ms.Salvador, at pinapatawag ka para ayusin yung kotse niya" sabi nito ng nanlisik ang mata ko.
"Oh kita mo, ako type nya" pagyayabang ni Reyes sa akin.
"Ako na pupunta. Just stay here!!Kung ayaw mo akong sundin, mag umpisa ka ng humanap ng trabaho mo" asik ko ng bigla itong pumayag.
Mabilis ang pagmamaneho ko ng kotse. Naiinis ako kung bakit si reyes ang tinawagan nito para hingan ng tulong.
Mula sa hindi kalayuan, naningkit ang mata ko ng makita si Candice. At mula sa tabi nito ang dalawang bata~...
"Candice" malamig ang tono ng boses kong pagtawag sa pangalan niya ng paglabas ko ng kotse.
Nanlaki ang mata nito ng makita ako, pero nakatitig lang ako sa dalawang batang nakahawak sa kamay niya.
"Hey men!" sabi ng batang lalaki ng akmang lalapit sa akin ng agad hinila ito ni Candice na ikinagulat ko.
____
-CANDICE'S POV-
Tila namanhid ang buo kong katawan ng makita ang lalaking dati ay kinakatakutan ko. Kitang kita ko ang kunot noo nitong nakatitig sa dalawang batang nakahawak sa kamay ko. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko lalo na ng tinangka ni Kian ang lumapit sa kaniya na agad kong hinila.
"Do you need help right?" seryoso at malamig ang boses na tanong nito.
Naningkit ang mata ko sa inis. Dahil hindi naman siya ang taong pinapunta ko dito.
"Si Reyes ang tinaw~" hindi ko nagawang ituloy ng magsalita siya.
"He's busy. Inutusan ko siya and beside im your engineer Ms.Salvador so ako na ang tutulong sayo. And don't worry, i would not hurt you" sabi nito habang nakatitig pa rin sa anak ko.
"Wag mo ngang tignan ang mga anak ko" asik ko ng mas isiniksik ang mukha ni Kian sa likod ko.
Ayokong makilala niya.
Ayoko na maisip niya na magkamukha sila.
Hindi niya pwedeng malaman na may anak kaming dalawa.
"Im here to help you Ms.Salvador, and by the way. Congratulations, may anak kana pala" ngiti nito ng mapait.
'Anak natin ivan'
"Yes" malamig kong sabi.
"Its Nico right?!..Don't worry, i will call you if the divorce paper for us is okay para makapag pakasal na kayo!" mapait siyang ngumiti kasabay ng pagtalikod sa akin para tignan ang kotse ko.
Napaawang ang labi ko, pero nanatiling naka taas ang kilay ko sa inis.
Habang ginagawa niya ang kotse, nakita ko ang mariin nitong pagpikit pikit. Kumunot ang noo ko sa pagtataka ng bigla siyang tumingin sa akin bago ngumisi.
"How i wish...i was the father" sabi nito na nagpamanhid sa buo kong katawan. Nanlaki ang mga mata kong kaagad na lumapit sa kaniya ng bigla itong tila matutumba.
"I-ivan" gulat kong tawag sa pangalan nito ng alalayan siya.
Hindi ko na alam ang gagawin ko ng tuluyan siyang nawalan ng malay. Tumawag kaagad ako ng tulong~...at dinala ito sa ospital. Iniwan ko ang kambal mula sa labas at nagtungo sa kwarto kung saan si Ivan.
"Doc how is he?"
"The patient is not okay. Bakit ngayon nyo lang siya dinala dito? Gayong malala na ang sakit niya" usal ng doctor na ikinakunot noo ko.
"W-what do you mean? Ano po bang sakit niya?" tanong ko.
"He have a brain tumor...at kapag hindi naagapan ang sakit nito, unti unti siyang papatayin ng sariling sakit niya. He have 4 months to live" sabi ng doctor na nagpa awang sa labi ko.
May tumor si Ivan?!.
_
TO BE CONTINUE
: BUKAS NA ANG NEXT TYSM FOR ALWAYS READING!❤